aspripetraxexaspri

-Γιατί δεν πας να τις πουλήσεις, με την επίσημη τιμή, στην Τράπεζα της Ελλάδας;

-Μα δεν απαγορεύονται οι συναλλαγές μη δηλωμένου χρυσού;

-Όχι, το σύστημα έχει αλλάξει. Τις δίνεις στο γκισέ, παίρνεις τα λεφτά και δεν σε ρωτάει κανείς τίποτα!

-Α!

"Τα περί εξοικονόμησης πόρων από τη διοικητική ενοποίηση ανήκουν μάλλον στη σφαίρα των ονείρων. Κατά τη γνώμη μου, η σχεδιαζόμενη διοικητική ενοποίηση όχι μόνο δεν θα περιορίσει τα έξοδα, αλλά θα τα αυξήσει σημαντικά."

"Στον πληθυσμό της Ελλάδας, 2.100.000, δηλαδή το 19%, έχουν ηλικία 65 ετών ή μεγαλύτερη. Αν σε όλους δινόταν σύνταξη 10.000 ευρώ ετησίως –είτε έχουν συνεισφέρει είτε όχι– η συνολική δαπάνη συντάξεων θα έφθανε τα 21 δισ. ευρώ, 2,5 δισ. ευρώ λιγότερα από την πραγματική δαπάνη του 2007. Δεδομένου ότι οι μέσες ετήσιες συντάξεις του ΙΚΑ, του ΟΑΕΕ και του ΟΓΑ –που καλύπτουν τη μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων– είναι σημαντικά μικρότερες από τα 10.000 ευρώ ετησίως, αναρωτιέται κανείς πού πάνε τα λεφτά. Πάντως, όχι στην πλειοψηφία των συνταξιούχων.

Ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα έδινε σε όλους ανεξαιρέτως τους άνω των 65 ετών μια σύνταξη 10.000 ευρώ θα κόστιζε λιγότερο από το σημερινό σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα θα επέτρεπε την κατάργηση όλων των ταμείων. Θα επέτρεπε, αν το ήθελε κανείς, την κατάργηση όλων των εισφορών –εργαζομένων και εργοδοτών– και τη χρηματοδότηση της δαπάνης συντάξεων από το φορολογικό σύστημα. Γεγονός που θα ενίσχυε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και θα έκανε το σύστημα πολύ πιο δίκαιο. Και κυρίως θα ήταν ένα ΑΠΛΟ και λειτουργικό σύστημα."

Η υπογράμμιση δική μου.

"Στην ηλικία μου, είμαι 54 χρονών, δεν πιστεύω στις συναυλίες. Πιστεύω στις ανθρώπινες παρέες όπως η αποψινή... [...] Ποτέ να μην εύχεσαι να κάνεις μεγάλη επιτυχία, γιατί μετά θα είσαι υποχρεωμένος να παίζεις πάντα το ίδιο. Αυτοσχεδιασμός-Δημοκρατία-Αναρχία, και τίποτα να μην μένει το ίδιο..."

"Μου άρεσε να τους χαζεύω από μακριά. Ο άνθρωπος σε πνευματικές αναζητήσεις, το ζώο σε σαρκικές, με το ζώο να τα καταφέρνει και στις δυο καλύτερα."

Καμιά πολιτική ή πολιτιστική αντιπαράθεση δεν απέφευγε την ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του "Γη σε Έκσταση".

Η "θεία Ντάια", μια από τους πάμπολλους συγγενείς που έμεναν μαζί μας (και την οποία βλέπω ακόμη κάθε φορά που πάω στην Μπαΐα), κόντευε ήδη τα τριάντα και μου είπε με το μισοχαρούμενο, μισοαγριωπό, ανεπιτήδευτα ειλικρινές ύφος που παίρνουμε όταν μιλάμε στα παιδιά:"Αγόρι μου, μακάρι να έμενα στο Παρίσι και να ήμουν υπαρξίστρια". Αυτό μου κίνησε την περιέργεια: "Θεία Ντάια, τι είναι υπαρξίστρια;". Κι εκείνη απαντούσε φανερά εκνευρισμένη τώρα: "Οι υπαρξιστές είναι φιλόσοφοι που κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και μόνον αυτό. Μακάρι να ζούσα κι εγώ σαν κι αυτούς, μακριά από την αποπνικτική ζωή του Σάντο Αμάρο"

Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι ο ορισμός της θείας Ντάια για τον υπαρξισμό -που αποτελούσε αναμφίβολα ένα "ποπ" φαινόμενο της δεκαετίας του 40- ήταν εμπνευσμένος από τους στίχους μιας δημοφιλούς marchinha του Καρναβαλιού, της "Chiquita Bacana"

υπαρξίστρια ήταν
τι ομορφιά,
που ό,τι κι αν κάνει
έρχεται απ την καρδιά.

-σελ. 28 του βιβλίου.

[...] Μακάρι να μπορούσα να μην ακούω κανένα και να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και καλύτερο. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Παρόλο που πιστεύω ότι μπορώ να γίνω κάτι καλύτερο από τους ανθρώπους που μέχρι τώρα γνώρισα, για παράδειγμα τους γονείς μου. Όχι πως ντρέπομαι, αντίθετα είμαι πολύ περήφανη, απλά, δεν θέλω να έχω την ίδια τύχη με αυτούς, γιατί θέλω να νομίζω πως μπορώ να καταφέρω κάτι που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν.
Πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω πολλά και δύσκολα, αλλά φοβάμαι κάτι το ανεξήγητο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Έχω ανακαλύψει πως έχω πολλές δυνατότητες να καλυτερέψω τη ζωή μου. Και αυτό δεν είναι συμπέρασμα ώστε να επαινέσω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή με ενθάρρυναν πολύ τα λόγια της οικογένειάς μου και ζήτησα στήριξη μόνο απ αυτήν. Μου λέγανε δηλαδή πως : κάνε εσύ την αρχή για μια καινούργια ζωή. Και αυτό για μένα ήταν η αποκορύφωσή μου. Πίστευα πως δεν υπήρχε σημαντικότερο πράγμα για μένα εκτός από το σχολείο.
Αυτό πίστευα μέχρι την ώρα που άρχισα να σκέφτομαι πράγματα που ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που πίστευα. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πως : τι θα μπορούσε να μου κάνει το σχολείο αφού ήξερα ότι στο μέλλον δεν θα μου χρειαστεί; Γιατί σίγουρα ήξερα πως θα επαναλάβω την ιστορία των γονιών μου. Δηλαδή, θα παντρευόμουνα, θα έκανα παιδιά και θα ασχολιόμουνα μόνο με το νοικοκυριό και την φροντίδα των παιδιών
Με αυτή τη σκέψη γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Γκρεμίστηκε όλο μου το είναι. Γιατί; Γιατί τότε άρχισα να παίρνω στα σοβαρά το τι μου λέγαν οι άλλοι, δηλαδή πως θεωρείται ντροπή να πηγαίνει κάποιος μέχρι το γυμνάσιο και ειδικά όταν πρόκειται για κορίτσι. [...]