28.6.05
Έλενα,
είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν τα κολοκύθια. Τα βραστά κολοκύθια. Δεν ήταν τα βραστά κολοκύθια που σε πάχαιναν. Τώρα όμως, που σε βλέπω αδύνατη, οφείλω να σου συστήσω να διατηρήσεις ευαισθησίες χοντρού. Το έμαθες πια ότι δεν υπάρχουν πιο ευαίσθητα πλάσματα από εμάς τους χοντρούς. Εκτός ίσως από τους DJ. Ναι, το πιο ευαίσθητο πλάσμα στον κόσμο πρέπει να είναι ένας χοντρός ΝτιΤζέι. Τέλος πάντων, μην αποβάλλεις, μαζί με το πάχος, και την ευέξαπτη ευαισθησία σου. Να προειδοποιείς τον κόσμο: προσοχή, αδυνάτισα αλλά διατηρώ ευαισθησία χοντρού. Φρόντισε δε, όταν παχύνεις ξανά, να παχύνεις για ουσιαστικούς λόγους και κυρίως με στυλ. Μη παραγγέλνεις ποτέ (ακούς, ποτέ!) έξω. Να μαγειρεύεις απλά. Και θυμήσου την επόμενη φορά που θα μας κάνεις το τραπέζι, να πεις στην κυρία Φούλα να μας φτιάξει και μια πίττα.
ο φίλος σου,
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν τα κολοκύθια. Τα βραστά κολοκύθια. Δεν ήταν τα βραστά κολοκύθια που σε πάχαιναν. Τώρα όμως, που σε βλέπω αδύνατη, οφείλω να σου συστήσω να διατηρήσεις ευαισθησίες χοντρού. Το έμαθες πια ότι δεν υπάρχουν πιο ευαίσθητα πλάσματα από εμάς τους χοντρούς. Εκτός ίσως από τους DJ. Ναι, το πιο ευαίσθητο πλάσμα στον κόσμο πρέπει να είναι ένας χοντρός ΝτιΤζέι. Τέλος πάντων, μην αποβάλλεις, μαζί με το πάχος, και την ευέξαπτη ευαισθησία σου. Να προειδοποιείς τον κόσμο: προσοχή, αδυνάτισα αλλά διατηρώ ευαισθησία χοντρού. Φρόντισε δε, όταν παχύνεις ξανά, να παχύνεις για ουσιαστικούς λόγους και κυρίως με στυλ. Μη παραγγέλνεις ποτέ (ακούς, ποτέ!) έξω. Να μαγειρεύεις απλά. Και θυμήσου την επόμενη φορά που θα μας κάνεις το τραπέζι, να πεις στην κυρία Φούλα να μας φτιάξει και μια πίττα.
ο φίλος σου,
27.6.05
Για να μαθαίνουν οι παλιοί και να θυμούνται οι νεώτεροι.
Στο ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορτσέζε, A Personal Journey Through American Movies, άκουσα, αρχή-αρχή, αυτόν τον διάλογο απ' το The bad and the beautifull, ταινία του Vincente Minelli φτιαγμένη το 1952. Πρόκειται για την έντονη συνομιλία ενός παραγωγού (Kirk Douglas· λέγεται ότι ο τύπος που υποδύεται είχε βασιστεί στον David-Όσα-παίρνει-ο-Άνεμος-Selznik) με ένα σκηνοθέτη (Ivan Triesault· μοιάζει του Erich von Stroheim) στο πλατώ μιας ταινίας. Η μετάφραση στηρίχτηκε κυρίως στους υποτίτλους.
Παραγωγός: Σκηνοθεσία το λες αυτό;
Σκηνοθέτης: Εδώ και 32 χρόνια, ναι.
Π: Υπάρχουν αξίες και διαστάσεις σ' εκείνη τη σκηνή που δεν έχεις αγγίξει καν!
Σκ: Ίσως δεν είναι οι αξίες και οι διαστάσεις που θέλω ν' αγγίξω...Μπορώ να απογειώσω αυτήν ή όλες μαζί τις σκηνές της ταινίας...Αλλά τότε δεν θα ήμουν καλός σκηνοθέτης! Και θέλω να είμαι ο καλύτερος! Μια τέτοια ταινία, γεμάτη κορυφώσεις, είναι σαν περιδέραιο χωρίς κλωστή· διαλύεται!
Π: Αν ήθελα μάθημα σκηνοθεσίας θα το ζητούσα, δε θα έχανα το χρόνο μου...Και δεν θα ήταν δικαιολογία για τη ρηχή ερμηνεία μιας υπέροχης σκηνής! Χρειάζεται φαντασία για να είσαι σκηνοθέτης.
Σκ.: Για τίνος τη φαντασία μιλάμε κ. Σίλντς, τη δική μου ή τη δική σας; Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε κ. Σίλντς για να είναι η ταινία ακριβώς όπως τη θέλετε; Να τη σκηνοθετήσετε μόνος σας! (καθώς απομακρύνεται γυρίζει) Για να σκηνοθετήσει μια ταινία ένας άνθρωπος χρειάζεται ταπεινοφροσύνη. Είστε ταπεινόφρων κ. Σίλντς;
Δεν είναι κι ο καλύτερος διάλογος, αλλά καταλαβαίνεις... Στη συνέχεια ακούγεται η φωνή του Σκορτσέζε, εκτός πλάνου:
"Οι ταινίες είναι αρρώστια" έλεγε ο Φρανκ Κάπρα "κι όταν μολύνει το αίμα σου, κυριαρχεί, όπως η σημαντικότερη ορμόνη. Παίζει με τον ψυχισμό σου. Κι όπως γίνεται με την ηρωίνη, το αντίδοτο στις ταινίες είναι περισσότερες ταινίες!"
*
Και με την ευκαιρία: Κλάστα μας, ρε Sylvie. Σόρυ, πέρσοναλ σαΐκοθέραπυ.
*
25.6.05
Video clubing.
στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου:
*
Χρόνια προσπαθώ να το δω, σε ντιβιντί μου κάθισε. Φτιαγμένο το 1953, σε περιβάλλον ανθούσας κινηματογραφικής βιομηχανίας. 146 λεπτά τελειότητας χαμηλών τόνων. Του Γιαζουχίρο Όζου (κλίκαρε, ντε). Όπως συμβαίνει συχνά με την τελειότητα, την πρώτη φορά βαριέσαι λίγο. Τη δεύτερη φορά όμως το πράγμα γίνεται συναρπαστικό. Το θέμα απλό, στο λέω να μην μου κουράζεσαι: αν είναι να κάνεις κάτι για τους ατελείς ανθρώπους που είναι οι γονείς σου (κι όχι μόνο γι αυτούς), κάντο όσο ζουν. Μεγάλο μέρος των διαλόγων χωρίς υποτίτλους. Μεγάλο μέρος των υποτίτλων σε λάθος μέρος. Κάποτε θα σου γράψω γιατί ένας καλός υποτιτλιστής είναι εφάμιλλος ενός ποιητή. Τον θαυμάζω απεριόριστα. Προβληματάκια επίσης με το σύστημα πλοήγησης του ντιβιντί. Παραγωγοί της ελληνικής έκδοσης οι ατσίδες της artfree.
*
*
Ντοκυμαντέρ του BBC. Του 1995. Δύο ντιβιντί. Προσοχή, ο αγγλικός τίτλος είναι the private life of plants. Καμιά σχέση με το the secret life of plants, μια ανοησία με μοναδικό ενδιαφέρον το σάουντρακ από τον Στήβι Γουόντερ. Από την εποχή του Νανούκ του Βορρά, η πρόοδος είναι εντυπωσιακή. Απορώ πού βρήκε ο υποτιτλιστής τα ελληνικά ονόματα τόσων φυτών. Μερακλής. Παραγωγός η prooptiki. Μεταξυ άλλων, αποκαλύπτονται πολλά μυστικά αστέρων (διαττόντων και μη) του διαδικτύου και μερικά δικά μου.
*
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Χρόνια προσπαθώ να το δω, σε ντιβιντί μου κάθισε. Φτιαγμένο το 1953, σε περιβάλλον ανθούσας κινηματογραφικής βιομηχανίας. 146 λεπτά τελειότητας χαμηλών τόνων. Του Γιαζουχίρο Όζου (κλίκαρε, ντε). Όπως συμβαίνει συχνά με την τελειότητα, την πρώτη φορά βαριέσαι λίγο. Τη δεύτερη φορά όμως το πράγμα γίνεται συναρπαστικό. Το θέμα απλό, στο λέω να μην μου κουράζεσαι: αν είναι να κάνεις κάτι για τους ατελείς ανθρώπους που είναι οι γονείς σου (κι όχι μόνο γι αυτούς), κάντο όσο ζουν. Μεγάλο μέρος των διαλόγων χωρίς υποτίτλους. Μεγάλο μέρος των υποτίτλων σε λάθος μέρος. Κάποτε θα σου γράψω γιατί ένας καλός υποτιτλιστής είναι εφάμιλλος ενός ποιητή. Τον θαυμάζω απεριόριστα. Προβληματάκια επίσης με το σύστημα πλοήγησης του ντιβιντί. Παραγωγοί της ελληνικής έκδοσης οι ατσίδες της artfree.
*
Ένα προσωπικό ταξίδι (μ' αρέσουν οι σκηνοθέτες σινεφίλ) στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Δες το σαν ανθολογία των καλύτερων σκηνών. Το εξώφυλλο γράφει: ειδική έκδοση δύο ντιβιντί. Μέσα στο κουτί βρίσκεις μόνο ένα! Κι εδώ προβλήματα με το σύστημα πλοήγησης. Παραγωγοί ελληνικής έκδοσης τα τζιμάνια της new star.
*
Ντοκυμαντέρ του BBC. Του 1995. Δύο ντιβιντί. Προσοχή, ο αγγλικός τίτλος είναι the private life of plants. Καμιά σχέση με το the secret life of plants, μια ανοησία με μοναδικό ενδιαφέρον το σάουντρακ από τον Στήβι Γουόντερ. Από την εποχή του Νανούκ του Βορρά, η πρόοδος είναι εντυπωσιακή. Απορώ πού βρήκε ο υποτιτλιστής τα ελληνικά ονόματα τόσων φυτών. Μερακλής. Παραγωγός η prooptiki. Μεταξυ άλλων, αποκαλύπτονται πολλά μυστικά αστέρων (διαττόντων και μη) του διαδικτύου και μερικά δικά μου.
*
24.6.05
Διάλογος.
thas (μοιάζει στενοχωρημένος): Η vita moderna, μέρα τη μέρα ξεκουρδίζεται...
pixie (αεράτη): Πάντως, όσο ξεκουρδίζεται το σύστημα και όσο διατηρεί μια ικανότητα έκφρασης, τόσο περισσότεροι κουρδιστές εμφανίζονται στη σκηνή.
thas : ...νομίζω ότι όταν ξεκουρδίζεσαι, αραιώνεις. Εξ ου και ο άλλος βρίσκει χώρο να μπει να πει μια καλησπέρα.
--------------
O thas είχε το άλλος σε εισαγωγικά («άλλος»).
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
pixie (αεράτη): Πάντως, όσο ξεκουρδίζεται το σύστημα και όσο διατηρεί μια ικανότητα έκφρασης, τόσο περισσότεροι κουρδιστές εμφανίζονται στη σκηνή.
thas : ...νομίζω ότι όταν ξεκουρδίζεσαι, αραιώνεις. Εξ ου και ο άλλος βρίσκει χώρο να μπει να πει μια καλησπέρα.
--------------
O thas είχε το άλλος σε εισαγωγικά («άλλος»).
*
23.6.05
Χωρίς
Ο πατέρας μου, συνομήλικος μέχρι σήμερα του Μανόλη Αναγνωστάκη, ήθελε να μάθω πιάνο. Δεν ήταν πλούσιος, αλλά με χαρά του δυσκολευόταν για να βρει τα παραπάνω που χρειαζόντουσαν για το Ωδείο. Πήγα στο πιάνο. Η δασκάλα λεγόταν Μάγδα. Την ερωτεύτηκα - εγώ δέκα χρονών, εκείνη εικοσιπέντε. Μετά από δέκα μήνες, η Μάγδα τοποθετήθηκε από τη διευθύντρια του Ωδείου, στο μάθημα του ακκορντεόν. Αμέσως εγώ βαρέθηκα το πιάνο. Λέω στη μητέρα: "Θέλω να πάω στο ακκορντεόν, μ' αρέσει καλύτερα."
"Να πας", μου λέει. Το λέω και στον πατέρα.
"Δεν είσαι με τα καλά σου", μου λέει", τι θες, να καταντήσεις σαν τους τυφλούς που ζητιανεύουν στους δρόμους;"
Συνωμότησα με τη μητέρα, ακολούθησα την αγαπημένη Μάγδα στο ακκορντεόν και μάθαινα κουτσά στραβά να τ' αγκαλιάζω, νομίζοντας ότι αγκαλιάζω εκείνη.
Πέρασε μια χρονιά και έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις. Θα έπαιζα το 'Άσ' τα τα μαλλάκια σου" και κάτι κλασικό - δε θυμάμαι ποιο. Μου λέει η μάνα μου: "Θα φωνάξουμε και τον μπαμπά να σ' ακούσει, θα του κάνουμε έκπληξη." (Ο μπαμπάς δεν ήξερε ότι πήγαινα στο ακκορντεόν, νόμιζε ότι συνέχιζα το πιάνο. Και δεν ήταν κάνας ψωνισμένος ή γαλλοθρεμμένος και τέτοια. Πατάτες και κρεμμύδια πουλούσε στις λαϊκές αγορές, αλλά του άρεσε η κλασική μουσική. Ακόμα του αρέσει.)
Έπαιξα λοιπόν ακκορντεόν μπροστά σε κόσμο και αρκετά καλά μάλιστα - Μάης του '65 πρέπει να 'ταν. Η Μάγδα μου χάιδεψε τα μαλλιά μετά, και ο πατέρας την άλλη μέρα γύρισε σπίτι κουβαλώντας ένα ακκορντεόν. ΧΟΧΝΕΡ! Δώρο!
Δεν το αξιοποίησα. Ο λόγος ήταν που η Μάγδα έφυγε απ' το Ωδείο... Ήμουν κι εγώ άμουσος και φάλτσος... Το ακκορντεόν έμεινε για χρόνια κλεισμένο στη γκρίζα βαλίτσα του.
Αρκετά χρόνια μετά βγήκε και χαϊδεύτηκε από τα δάχτυλα και τα μάγουλα ωραίων κοριτσιών, σε εποχές που θέλαμε να μιλάμε και που δεν ντρεπόμαστε να μας βλέπουνε οι άλλοι. Σε θέατρα δηλαδή και σε άλλες γιορτές...
Όμως, σήμερα πρέπει να το παραδεχτώ. Ο λόγος που ξαναβγήκε απ' τη βαλίτσα του το ακκορντεόν, δεν ήταν τα κορίτσια μας. Ήταν ένα ποίημα φτιαγμένο απο 34 γράμματα:
"Πόσα χρόνια έχεις ν' ακούσεις ακκορντεόν;" Του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Υ.Γ. 'Όλα προς τι;"*
*Ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη από τη συλλογή "Υ.Γ."
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
"Να πας", μου λέει. Το λέω και στον πατέρα.
"Δεν είσαι με τα καλά σου", μου λέει", τι θες, να καταντήσεις σαν τους τυφλούς που ζητιανεύουν στους δρόμους;"
Συνωμότησα με τη μητέρα, ακολούθησα την αγαπημένη Μάγδα στο ακκορντεόν και μάθαινα κουτσά στραβά να τ' αγκαλιάζω, νομίζοντας ότι αγκαλιάζω εκείνη.
Πέρασε μια χρονιά και έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις. Θα έπαιζα το 'Άσ' τα τα μαλλάκια σου" και κάτι κλασικό - δε θυμάμαι ποιο. Μου λέει η μάνα μου: "Θα φωνάξουμε και τον μπαμπά να σ' ακούσει, θα του κάνουμε έκπληξη." (Ο μπαμπάς δεν ήξερε ότι πήγαινα στο ακκορντεόν, νόμιζε ότι συνέχιζα το πιάνο. Και δεν ήταν κάνας ψωνισμένος ή γαλλοθρεμμένος και τέτοια. Πατάτες και κρεμμύδια πουλούσε στις λαϊκές αγορές, αλλά του άρεσε η κλασική μουσική. Ακόμα του αρέσει.)
Έπαιξα λοιπόν ακκορντεόν μπροστά σε κόσμο και αρκετά καλά μάλιστα - Μάης του '65 πρέπει να 'ταν. Η Μάγδα μου χάιδεψε τα μαλλιά μετά, και ο πατέρας την άλλη μέρα γύρισε σπίτι κουβαλώντας ένα ακκορντεόν. ΧΟΧΝΕΡ! Δώρο!
Δεν το αξιοποίησα. Ο λόγος ήταν που η Μάγδα έφυγε απ' το Ωδείο... Ήμουν κι εγώ άμουσος και φάλτσος... Το ακκορντεόν έμεινε για χρόνια κλεισμένο στη γκρίζα βαλίτσα του.
Αρκετά χρόνια μετά βγήκε και χαϊδεύτηκε από τα δάχτυλα και τα μάγουλα ωραίων κοριτσιών, σε εποχές που θέλαμε να μιλάμε και που δεν ντρεπόμαστε να μας βλέπουνε οι άλλοι. Σε θέατρα δηλαδή και σε άλλες γιορτές...
Όμως, σήμερα πρέπει να το παραδεχτώ. Ο λόγος που ξαναβγήκε απ' τη βαλίτσα του το ακκορντεόν, δεν ήταν τα κορίτσια μας. Ήταν ένα ποίημα φτιαγμένο απο 34 γράμματα:
"Πόσα χρόνια έχεις ν' ακούσεις ακκορντεόν;" Του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Υ.Γ. 'Όλα προς τι;"*
*Ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη από τη συλλογή "Υ.Γ."
Μ. Αναγνωστάκης (1925-2005)
Στη φωτογραφία μεταμφιεσμένος σε ποιητή Μανούσο Φάσση.
*
Δεξί κλικ στην εικόνα και save target as. 1,9 MB. Εμένα μου πήρε 4,5 λεπτά να το ανεβάσω. Εσύ θα κάνεις γύρω στα έξι. Θα το αφήσω όσο με παίρνει.
*
(Η φωνή είναι του Αναγνωστάκη)
*
(12) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Δεξί κλικ στην εικόνα και save target as. 1,9 MB. Εμένα μου πήρε 4,5 λεπτά να το ανεβάσω. Εσύ θα κάνεις γύρω στα έξι. Θα το αφήσω όσο με παίρνει.
*
(Η φωνή είναι του Αναγνωστάκη)
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
18.6.05
Αμηχανία
*
*
Έτσι τελειώνει το προλογικό σημείωμα τού βιβλίου (πρόκειται για διδακτορική διατριβή) «Το "Πρότυπο Βασίλειο" και η Μεγάλη Ιδέα» - όψεις του εθνικού προβλήματος στην Ελλάδα (1830-1880) - εκδόσεις Πολύτυπο 1988, τής μακαρίτισσας Έλλης Σκοπετέα. Το σημείωμα ξεκινάει ως εξής:
*
Επιτέλους. Το σπίτι διαθέτει καινούργιο παράθυρο. Ενα EIZO L550. Η σχέση μου με την αμηχανία αποκαταστάθηκε.
*
(8) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Η αμηχανία του γράφοντος, που βλέπει σειρά ελλείψεων, χωρίς να είναι σε θέση ή διάθεση, αυτή τη στιγμή, να τις συμπληρώσει, εντείνεται από το γεγονός ότι το πρώτο βήμα για να ξεπεραστεί [η αμηχανία] είναι, παραδόξως, η δημοσιοποίηση της: Το σύνδρομο, πιστεύω, όσων προσπαθούν να γράψουν [κάτι] που θα προτιμούσαν να το είχαν διαβάσει.
*
Έτσι τελειώνει το προλογικό σημείωμα τού βιβλίου (πρόκειται για διδακτορική διατριβή) «Το "Πρότυπο Βασίλειο" και η Μεγάλη Ιδέα» - όψεις του εθνικού προβλήματος στην Ελλάδα (1830-1880) - εκδόσεις Πολύτυπο 1988, τής μακαρίτισσας Έλλης Σκοπετέα. Το σημείωμα ξεκινάει ως εξής:
"Ξεγητεμένοι, υποθέτω, θα πει desillusionnes" [με accent aigu στα δυο e]: Ερώτημα, εν παρόδω, του Α. Πάλλη προς τον Π. Βλαστό, σε επιστολή του 1905.[...]Η υπογράμισση δική μου. Μου άρεσε το ξεγητεμένοι...
*
Επιτέλους. Το σπίτι διαθέτει καινούργιο παράθυρο. Ενα EIZO L550. Η σχέση μου με την αμηχανία αποκαταστάθηκε.
*
6.6.05
γυναίκες.
- Ζόρια.
- Αστραδενή:
σήμερα διάβασα ξανά τον Παίχτη του Ντοστογιέφσκυ.Δυστυχώς εδώ κοντά δεν υπάρχει ρουλέτα για να δω τί έμαθα.
επίσηςΕίσαι παθητικό και ανόητο ημερολόγιό μου - σου αξίζει να σε μουτζουρώνω.
- Από τον κόσμο των σχολίων (του Τέττιγος):
Ρωτάω σήμερα τη μάνα μου:
-Ρε μαμά, στην γέμιση στα ντολμαδάκια δεν θα πήγαινε και λίγο ούζο;
-Απαπά, με τίποτα.
-Γιατί;
-Γιατί δεν έχουμε.
*
5.6.05
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
4.6.05
details dpt.
*
Κάπου θα το έχει ήδη πάρει το μάτι σου, αλλά ας υπάρχει κι εδώ.
*
(Ευχαριστώ Thomas. Μια μικρή βοήθεια.)
*
ΥΓ (9:52 μμ). Το έχει αναφέρει, καιρό τώρα, ο d-pop.
*
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Κάπου θα το έχει ήδη πάρει το μάτι σου, αλλά ας υπάρχει κι εδώ.
*
(Ευχαριστώ Thomas. Μια μικρή βοήθεια.)
*
ΥΓ (9:52 μμ). Το έχει αναφέρει, καιρό τώρα, ο d-pop.
*
3.6.05
Διάφορα.
*
Απορίες που δεν ζητούν (ντε και καλά) απάντηση: πώς είναι η κουρούνα; Πώς πάει η εγκυμοσύνη της Χαράς; Και το 400-700 χάθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων, πολλής δουλειάς ή άλλων λόγων;
*
Πριν δύο μήνες είχα ενθουσιαστεί, αλλά φαίνεται ότι
*
Από την άλλη, τη βρίσκω όταν την πατάνε οι μεγαλόσχημοι της ΕΝΑ.
Για το ίδιο θέμα, ένα και δύο ωραία. Από 3454672 (αν προκληθεί).
*
Ένα ωραιότατο κείμενο. Μου θύμισε ένα παλιότερο .
Τι να κάνει άραγε ο Φτωχόπουλος; Πόσο μου άρεσε ο "Ορυμαγδός" του. Υποθέτω ότι θα ήταν υπέρ του Όχι στο δημοψήφισμα.
*
Από τη σύντομη βιογραφία του Χαρίλαου στον Ριζοσπάστη.
46 λέξεις για τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του.
235 λέξεις για την περίοδο 1929-1960.
24 λέξεις για την περίοδο από το '72 μέχρι τον θάνατο του.
Χαρίλαος, ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.
Τι τα θες, το ζήτημα είναι να στέκεσαι μπρος στο νεκρό με υψωμένη τη γροθιά. Οι μελό αναφορές συγχωρούνται. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν ήταν ακριβώς πολιτικός, ήταν σύμβολο. Κάτι σαν την Καλομοίρα, αλλά με τους καλούς.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Απορίες που δεν ζητούν (ντε και καλά) απάντηση: πώς είναι η κουρούνα; Πώς πάει η εγκυμοσύνη της Χαράς; Και το 400-700 χάθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων, πολλής δουλειάς ή άλλων λόγων;
*
Πριν δύο μήνες είχα ενθουσιαστεί, αλλά φαίνεται ότι
όπως συχνά συμβαίνει με τις βρετανικές εφημερίδες, το άρθρο του Independent περιείχε αληθή στοιχεία, αλλά και ανακρίβειες.
*
"Παραφράζοντας ελαφρώς τον Mαρξ, επιτρέψτε μου να πω ότι δεν τρέφω κανένα σεβασμό σε αυτήν την πλειοψηφία που καταψήφισε τη Συνταγματική Συνθήκη της E.E."
Από την άλλη, τη βρίσκω όταν την πατάνε οι μεγαλόσχημοι της ΕΝΑ.
Για το ίδιο θέμα, ένα και δύο ωραία. Από 3454672 (αν προκληθεί).
*
Ένα ωραιότατο κείμενο. Μου θύμισε ένα παλιότερο .
Τι να κάνει άραγε ο Φτωχόπουλος; Πόσο μου άρεσε ο "Ορυμαγδός" του. Υποθέτω ότι θα ήταν υπέρ του Όχι στο δημοψήφισμα.
*
"Το Δεκέμβρη του '72 στη 17η Ολομέλεια της ΚΕ, ο Χαρίλαος Φλωράκης εκλέγεται Α΄ Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, όπου παρέμεινε μέχρι το 1989".
Από τη σύντομη βιογραφία του Χαρίλαου στον Ριζοσπάστη.
46 λέξεις για τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του.
235 λέξεις για την περίοδο 1929-1960.
24 λέξεις για την περίοδο από το '72 μέχρι τον θάνατο του.
Χαρίλαος, ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.
Τι τα θες, το ζήτημα είναι να στέκεσαι μπρος στο νεκρό με υψωμένη τη γροθιά. Οι μελό αναφορές συγχωρούνται. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν ήταν ακριβώς πολιτικός, ήταν σύμβολο. Κάτι σαν την Καλομοίρα, αλλά με τους καλούς.
*
1.6.05
χάι-κου summer.
καθέτως το φως
το πουλάκι στον ίσκιο
έχω παχύνει.
