30.3.07
Διάβασα μια κραυγή διαμαρτυρίας στο μπλογκ του Μάνου Αντώναρου. Διάβασε την. Είπα να δοκιμάσω να την ξαναγράψω, παραμένοντας όσο μπορούσα πιστός στα γεγονότα, δοκιμάζοντας όμως ένα ύφος λίγο διαφορετικό. Το ύφος είναι ο άνθρωπος ξέρεις. Πρόκειται για αναγνωστικό κι όχι για συγγραφικό σχόλιο. Δεν αναφέρεται στο ίδιο το γεγονός, αλλά στο πώς θα μπορούσε κανείς να το μεταφέρει σε άλλους. Φτιαγμένο πρόχειρα για προσωπική χρήση.
(20) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
259 λέξεις.
Φίλε μου,
ο κόσμος, κι εσύ μαζί, κάνει το λάθος να θεωρεί πολλά πράγματα δεδομένα χωρίς να είναι. Όχι εγώ. Όχι εγώ πια.
Πριν κάμποσα χρόνια συνέβη κάτι που με ξέπλυνε, ελπίζω οριστικά, από τις αυταπάτες: Ένα βράδυ ο μαλάκας με τον οποίο συνδεόμουν, με βίασε παρέα μ' ένα γομάρι φίλο του. Δεν αντέχω να σου γράψω λεπτομέρειες. Στα γρήγορα σου λέω ότι όταν συνέβη ήταν βράδυ και βρισκόμασταν σπίτι του. Αν και ζαλισμένη αντιστάθηκα γενναία. Όμως με δυο γαϊδούρια απο πάνω μου λίγα μπορούσα να κάνω. Υπέκυψα.
Η εμπειρία αποδείχτηκε πληγή μεγάλη. Το στοιχειωδέστερο δικαίωμα, να διαθέτω το κορμί μου σε όποιον και όποτε θέλω εγώ, αποδείχτηκε φούμαρα. Βρέθηκα σε σύγχυση. Στην αρχή σιχαινόμουν τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να φάω. Όλα μαύρα. Νόμιζα ότι σιχαινόμουν τους άντρες. Φαντάσου, ήμουν τόσο χαμένη που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή τι με είχε κάνει να ξεχωρίσω, έστω και για λίγο, αυτόν τον βλαμμένο, απ' τους πολλούς που με τριγύριζαν τότε. Για να ξεπεράσω το βαρύ πένθος μέχρι και με γυναίκα πήγα. Τζίφος. Χρειαζόμουν χρόνο κι όχι εμπειρίες.
Τώρα νοιώθω νηφάλια. Εννοώ αυτή τη στιγμή... Ξέρω ότι τo τραύμα δεν θα μ' αφήσει να ξεχάσω την ύπαρξή του. Μπορώ τουλάχιστον να σου γράφω για τα παλιά, κουτσά-στραβά, χωρίς να ταράζομαι. Το κακό είναι πως ό,τι γράφω, ό,τι πώ, αδυνατεί να μεταφέρει όσα πέρασα. Δεν πειράζει, κάτι είναι κι αυτό. Θα σου πω κι άλλα δια ζώσης.
στέλνω φιλιά και να με θυμάσαι μέχρι να ξαναβρεθούμε.
Π..........
ΥΓ πες στους κοινούς μας φίλους αυτό που μου συνέβη. Που ξέρεις; Μπορεί να καταλάβουν.
27.3.07
Η πάνω φωτό δίχνει ερυθροφρουρούς, 16 Ιουλίου 1968, λίγο πριν βουτήξουν στον ποταμό Σονγκχούα, μιμούμενοι το είδωλο τους, τον πρόεδρο Μάο (που όμως είχε κολυμπήσει στον ποταμό Γιανγκτζέ). Η παράδοση να κολυμπούν στο ποτάμι στην μνήμη του προέδρου, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν και με λιγότερο ζήλο. Τους βλέπουμε να διαβάζουν τη συλλογή αποσπασμάτων από κείμενα του προέδρου Μάο η οποία έγινε γνωστή με το όνομα το μικρό κόκκινο βιβλίο (πέντε δισ. αντίτυπα) . Ωπ... συγνώμη... λάθος λινκ έδωσα.
Η κάτω φωτό δεν ξέρω τι δίχνει. Μάλλον υπηρετικό προσωπικό.
*
25.3.07
Συμβατική, μικροαστική καθημερινότητα...
...αν ξέρεις αγγλικά να το δεις οπωσδήποτε.
Ένας σχολιαστής, ο duxz:
Η συνέχεια.
Σίγουρα η πηγή των Sopranos.
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Nothing haunts me. No murders haunt me.[...] I've never felt sorry for anything I've done, other than hurting my family, the only thing I feel sorry for.
I'm not looking for forgivness and I'm not repenting. I know I'm wrong... I'm wrong... I do want my family to forgive me. Oh boy!
Ένας σχολιαστής, ο duxz:
"quit crying scrubs, no ones making you watch it. its very interesting, there are alot of stoic people like this in the world; dont be surprised with this guy."
Η συνέχεια.
-Did you ever decide to let someone go?
-Yes. (παύση) But then I thought better at the idea and shot him anyway.
-Did you ever murder anyone you liked?
-All my friends are dead. At one point at time I'm sure I liked them.
[...] Honour among thieves? There's no such thing. You see because I was put in prison by a man I knew thirty years. And I liked him. Big mistake. I had one friend too many. [...] And he is the only friend I didn't kill.
Σίγουρα η πηγή των Sopranos.
24.3.07
really deep thoughts.
Λέει ένα, καταλαβαίνεις δέκα (δεν καταλαβαίνεις δυο-τρία), περνάς καλά. Όχι στους ψυχαναγκασμούς των τεχνικών της εξουσίας.
*
Έχοντας γνωρίσει πέντε-έξι ψυχασθενείς, να σου πω ότι, αν και εκ φύσεως αντισυμβατικοί, είναι οι πιο μεγάλοι εραστές της συμβατικής, μικροαστικής, καθημερινότητας. Έτσι και στην πολιτική: Όσο πιο μακριά από την εξουσία βρίσκεται κάποιος, τόσο καλύτερα την εκφράζει.
*
(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Έχοντας γνωρίσει πέντε-έξι ψυχασθενείς, να σου πω ότι, αν και εκ φύσεως αντισυμβατικοί, είναι οι πιο μεγάλοι εραστές της συμβατικής, μικροαστικής, καθημερινότητας. Έτσι και στην πολιτική: Όσο πιο μακριά από την εξουσία βρίσκεται κάποιος, τόσο καλύτερα την εκφράζει.
*
22.3.07
Υστερόγραφο στο προηγούμενο.
Crazy People 1932
Προσφορά του καταπληκτικού sirarnold, που τον έμαθα χάρη στον άλλο καταπληκτικό mrdantefontana
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Crazy People 1932
Προσφορά του καταπληκτικού sirarnold, που τον έμαθα χάρη στον άλλο καταπληκτικό mrdantefontana
φίλοι κι εχθροί και συγγενείς
...και μη νομίσεις ότι δεν ξέρω πόσο φτηνιάρης είμαι που χρησιμοποιώ το φώτοσοπ και τα φίλτρα του. Αλλά νοιώθω σαν παιδάκι...
.jpg)
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
21.3.07
Είδα την Γκόλφω. Με θεσσαλονικιό θίασο πέντε ατόμων: Δυο μουσικοί-ηθοποιοί στην πλατεία και τρεις ηθοποιοί επί σκηνής. Παίζουν το έργο από το 2005 σε διαφορετικούς χώρους. Από πλατείες χωριών, μέχρι θέατρα στις μεγάλες πόλεις. Ήρθαν και στην Αθήνα. Στο Bios. Επιτυχία.
Συνδυασμός καμπούκι, κομμέντια ντελ άρτε και στρουμφακίων (δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τα τελευταία ακούγοντας τους ηθοποιούς ν' αλλάζουν τις φωνές τους). Ο αυτοσχεδιασμός της εισαγωγής έκανε μικρή κοιλιά, στο κυρίως έργο τα πράγματα έστρωσαν. Ανεξάρτητα από την παράσταση, είναι χαρά να βλέπεις έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη επί σκηνής. Οι σεκάνς της μεγάλης συγκίνησης διασώθηκαν και συγκίνησαν, επιπλέοντας σε μια, έτσι μου φάνηκε, θάλασσα παρωδίας. Κάθε γενιά κι η Γκόλφω της εν τέλει.
Σκηνή από την παράσταση. Με το κινητό.
Οι κοπέλες της αθηναϊκής παραγωγής (άλλη εταιρία τους προμοτάρει στην Αθήνα, άλλη στη Θεσσαλονίκη). Η μια που μας έβαλε στα καθίσματα μας. Μαύρο φόρεμα, κόκκινο μακρύ κασκόλ να κρύβει το βαθύ ντεκολτέ. Οι θέσεις δεν ήταν αριθμημένες. Έχει έρθει ποτέ "ταξιθέτρια" να σε ρωτήσει, μετά από πέντε λεπτά, με την αίθουσα να γεμίζει, αν είσαι ευχαριστημένος από τη θέση που σε έβαλε; Πρώτη φορά μου συνέβη. Η άλλη στην είσοδο, γκρίζο κολλητό φανελάκι, τζιν παντελόνι, είχε να μαζέψει τα καθίσματα για να αδειάσει η αίθουσα (οι παραστάσεις θα συνεχιστούν την επόμενη εβδομάδα). Eίχαν τελειώσει τα προγράμματα, στάθηκε, χωρίς καν να το ζητήσω, με το χαμόγελο στα χείλη, να μου γράψει τους συντελεστές του θεάματος. Προσφέρουν απόλαυση σε δεύτερο επίπεδο. Ξέχασα να τους πω πόσο σέξι τις κάνει η ευγένεια.
Γιατί δεν λειτουργεί το μετρό μετά τις δώδεκα που να πάρει;
*
Απόψεις για το έργο (τις βρήκα ψάχνοντας "Γκόλφω bios" στο γκουγκλ): Μία (από εδώ), δύο, τρεις.
*
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Συνδυασμός καμπούκι, κομμέντια ντελ άρτε και στρουμφακίων (δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τα τελευταία ακούγοντας τους ηθοποιούς ν' αλλάζουν τις φωνές τους). Ο αυτοσχεδιασμός της εισαγωγής έκανε μικρή κοιλιά, στο κυρίως έργο τα πράγματα έστρωσαν. Ανεξάρτητα από την παράσταση, είναι χαρά να βλέπεις έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη επί σκηνής. Οι σεκάνς της μεγάλης συγκίνησης διασώθηκαν και συγκίνησαν, επιπλέοντας σε μια, έτσι μου φάνηκε, θάλασσα παρωδίας. Κάθε γενιά κι η Γκόλφω της εν τέλει.
Σκηνή από την παράσταση. Με το κινητό.
Οι κοπέλες της αθηναϊκής παραγωγής (άλλη εταιρία τους προμοτάρει στην Αθήνα, άλλη στη Θεσσαλονίκη). Η μια που μας έβαλε στα καθίσματα μας. Μαύρο φόρεμα, κόκκινο μακρύ κασκόλ να κρύβει το βαθύ ντεκολτέ. Οι θέσεις δεν ήταν αριθμημένες. Έχει έρθει ποτέ "ταξιθέτρια" να σε ρωτήσει, μετά από πέντε λεπτά, με την αίθουσα να γεμίζει, αν είσαι ευχαριστημένος από τη θέση που σε έβαλε; Πρώτη φορά μου συνέβη. Η άλλη στην είσοδο, γκρίζο κολλητό φανελάκι, τζιν παντελόνι, είχε να μαζέψει τα καθίσματα για να αδειάσει η αίθουσα (οι παραστάσεις θα συνεχιστούν την επόμενη εβδομάδα). Eίχαν τελειώσει τα προγράμματα, στάθηκε, χωρίς καν να το ζητήσω, με το χαμόγελο στα χείλη, να μου γράψει τους συντελεστές του θεάματος. Προσφέρουν απόλαυση σε δεύτερο επίπεδο. Ξέχασα να τους πω πόσο σέξι τις κάνει η ευγένεια.
Γιατί δεν λειτουργεί το μετρό μετά τις δώδεκα που να πάρει;
*
Απόψεις για το έργο (τις βρήκα ψάχνοντας "Γκόλφω bios" στο γκουγκλ): Μία (από εδώ), δύο, τρεις.
*
18.3.07
Απόσπασμα από μέηλ ενός πρώην τρομοκράτη σε μια πρώην υπουργό του Πασόκ.
Αγαπητή μου,
[...] Χωρίς πολιτικές συνέπειες, εσύ θα χαλάς τη ζαχαρένια σου ενώ των άλλων δεν πρόκειται να ιδρώσει τ' αυτί. Δεν έχω να σου πω κάτι καινούργιο. Ανακεφαλαιώνω, λάθος ή σωστός. Το πολιτικό προσωπικό, σχεδόν στο σύνολό του, θεωρεί ότι τα κουκιά που αντιστοιχούν στον καθένα είναι υπό έλεγχο. Μετρημένα. Μάλλον έχει δίκιο. Ό,τι και να πιστεύει, συμπεριφέρεται σαν να είχαν έτσι τα πράγματα. Μαζί του και η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Κι εσύ μαζί κι εγώ μέσα. Μαζί τους και τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η ψυχαναγκαστική εμμονή λιγότερο ή περισσότερο επιφανών αστέρων του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, να φωτίσουν το παρασκήνιο των γεγονότων, αποκρύπτει την αδυναμία τους να ενημερώσουν με σύστημα και γνώση για όσα, ελληνικού ενδιαφέροντος, βρίσκονται σε κοινή θέα.
Από την άλλη "οι χώροι" με μικρή, έως αμελητέα, πολιτική και κοινωνική απήχηση, χωρίς τακτικά επαναλαμβανόμενες (κάτι σαν το εβδομαδιαίο κουμκανάκι της μαμάς) συγκεντρώσεις, πορείες ή άλλα ευγενή αθλήματα, δύσκολα θα συσπειρώσουν τους υπάρχοντες οπαδούς ή θα στρατολογήσουν καινούργιους για να αντικατασταθούν οι ανανήψαντες, αποφοιτήσαντες ή εκδιωχθέντες πρώην. Κι όσο ανανεώνεται η βάση τους, τόσο οι μικρές ή μεγάλες, επίσημες ή άτυπες, ηγετικές ομάδες "των χώρων", από τους κομμουνιστές μέχρι το τελευταίο αναρχικό γκρουπούσκουλο, θα αναδεικνύονται σε κλειδοκράτορες της μνήμης τους. Η διαρκής ανανέωση καθιστά την ελπίδα να μάθει ένα συλλογικό υποκείμενο κάτι από το παρελθόν του, άμεσα κι όχι από βιβλία, σχεδόν ανύπαρκτη. Και με την οργανωτική αφασία που έχει ενσκήψει, η αποτελεσματικότητα είναι τελικά ο μόνος περιθωριακός σ' αυτήν την ιστορία. Να μη μιλήσω για συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό...
Τι να σε πω; Έλλειψη φαντασίας βλέπω απ άκρη σ' άκρη του πολιτικού και ηλικιακού φάσματος. Όπως τα βρήκαμε, έτσι να τα αφήσουμε. Αυτή μοιάζει να είναι η Μεγάλη Ιδέα. Πρόκειται για (τυφλό;) συντηρητισμό (θυμωμένο και βίαιο συντηρητισμό) σε όλο του το μεγαλείο. Πόσα χρόνια τώρα ακούμε στα δημόσια πάρτι τα ίδια και τα ίδια τραγούδια; [...] Όχι ότι δεν αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, ακούγοντας όμως, δεκαετίες τώρα, ΟΧΙ σε κείνο-ΟΧΙ στο άλλο, από όλες τις συνιστώσες του "κινήματος", έχω την εντύπωση ότι υπέρτατος στόχος τους είναι ό,τι ακριβώς, υποτίθεται, αποστρέφονται: Το τέλος της ιστορίας. Και στο φόντο, ένα ενοχλητικό, επίμονο, μεγαλομανιακό παραλήρημα: "Είμαστε κοινωνικοί αγωνιστές!" Για άμυνα και αναπαραγωγή του (made in Greece) συστήματος πρόκειται. Του συστήματος με την ευρεία έννοια.
Μη φανταστείς ότι δεν τους αγαπώ, προσπαθώ μονάχα να έχω κατά νου ότι κάνουμε όλοι μαζί βήμα σημειωτόν πάνω σε ένα τσιμεντοποιημένο παρελθόν, επινοημένο ή όχι δεν έχει μεγάλη σημασία. Όπως σου είπα δεν έχω να πω κάτι καινούργιο. Ακούγομαι σχεδόν σαν τον Γιανναρά. Αυτός γράφει πολύ καλύτερα, εγώ έχω πολύ καιρό να κατέβω στο κέντρο και μου λείπει.[...]
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Αγαπητή μου,
[...] Χωρίς πολιτικές συνέπειες, εσύ θα χαλάς τη ζαχαρένια σου ενώ των άλλων δεν πρόκειται να ιδρώσει τ' αυτί. Δεν έχω να σου πω κάτι καινούργιο. Ανακεφαλαιώνω, λάθος ή σωστός. Το πολιτικό προσωπικό, σχεδόν στο σύνολό του, θεωρεί ότι τα κουκιά που αντιστοιχούν στον καθένα είναι υπό έλεγχο. Μετρημένα. Μάλλον έχει δίκιο. Ό,τι και να πιστεύει, συμπεριφέρεται σαν να είχαν έτσι τα πράγματα. Μαζί του και η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Κι εσύ μαζί κι εγώ μέσα. Μαζί τους και τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η ψυχαναγκαστική εμμονή λιγότερο ή περισσότερο επιφανών αστέρων του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, να φωτίσουν το παρασκήνιο των γεγονότων, αποκρύπτει την αδυναμία τους να ενημερώσουν με σύστημα και γνώση για όσα, ελληνικού ενδιαφέροντος, βρίσκονται σε κοινή θέα.
Από την άλλη "οι χώροι" με μικρή, έως αμελητέα, πολιτική και κοινωνική απήχηση, χωρίς τακτικά επαναλαμβανόμενες (κάτι σαν το εβδομαδιαίο κουμκανάκι της μαμάς) συγκεντρώσεις, πορείες ή άλλα ευγενή αθλήματα, δύσκολα θα συσπειρώσουν τους υπάρχοντες οπαδούς ή θα στρατολογήσουν καινούργιους για να αντικατασταθούν οι ανανήψαντες, αποφοιτήσαντες ή εκδιωχθέντες πρώην. Κι όσο ανανεώνεται η βάση τους, τόσο οι μικρές ή μεγάλες, επίσημες ή άτυπες, ηγετικές ομάδες "των χώρων", από τους κομμουνιστές μέχρι το τελευταίο αναρχικό γκρουπούσκουλο, θα αναδεικνύονται σε κλειδοκράτορες της μνήμης τους. Η διαρκής ανανέωση καθιστά την ελπίδα να μάθει ένα συλλογικό υποκείμενο κάτι από το παρελθόν του, άμεσα κι όχι από βιβλία, σχεδόν ανύπαρκτη. Και με την οργανωτική αφασία που έχει ενσκήψει, η αποτελεσματικότητα είναι τελικά ο μόνος περιθωριακός σ' αυτήν την ιστορία. Να μη μιλήσω για συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό...
Τι να σε πω; Έλλειψη φαντασίας βλέπω απ άκρη σ' άκρη του πολιτικού και ηλικιακού φάσματος. Όπως τα βρήκαμε, έτσι να τα αφήσουμε. Αυτή μοιάζει να είναι η Μεγάλη Ιδέα. Πρόκειται για (τυφλό;) συντηρητισμό (θυμωμένο και βίαιο συντηρητισμό) σε όλο του το μεγαλείο. Πόσα χρόνια τώρα ακούμε στα δημόσια πάρτι τα ίδια και τα ίδια τραγούδια; [...] Όχι ότι δεν αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, ακούγοντας όμως, δεκαετίες τώρα, ΟΧΙ σε κείνο-ΟΧΙ στο άλλο, από όλες τις συνιστώσες του "κινήματος", έχω την εντύπωση ότι υπέρτατος στόχος τους είναι ό,τι ακριβώς, υποτίθεται, αποστρέφονται: Το τέλος της ιστορίας. Και στο φόντο, ένα ενοχλητικό, επίμονο, μεγαλομανιακό παραλήρημα: "Είμαστε κοινωνικοί αγωνιστές!" Για άμυνα και αναπαραγωγή του (made in Greece) συστήματος πρόκειται. Του συστήματος με την ευρεία έννοια.
Μη φανταστείς ότι δεν τους αγαπώ, προσπαθώ μονάχα να έχω κατά νου ότι κάνουμε όλοι μαζί βήμα σημειωτόν πάνω σε ένα τσιμεντοποιημένο παρελθόν, επινοημένο ή όχι δεν έχει μεγάλη σημασία. Όπως σου είπα δεν έχω να πω κάτι καινούργιο. Ακούγομαι σχεδόν σαν τον Γιανναρά. Αυτός γράφει πολύ καλύτερα, εγώ έχω πολύ καιρό να κατέβω στο κέντρο και μου λείπει.[...]
16.3.07
τα δύσκολα
Ο Γ.Χ. είναι ο επιμελητής της επίτομης έκδοσης των ποιημάτων του Ελύτη. Και μεταφραστής του Κούντερα.
Όμως εγώ τον θαυμάζω για την μεταγραφή του χειρογράφου τού Μακρυγιάννη, που ο εκδότης (ΜΙΕΤ) τιτλοφόρησε "Οράματα και Θάματα". Δύσκολα μπορώ να φανταστώ πιο επίπονη δουλειά.
Τα κείμενά του μου έδωσαν τη δυνατότητα να φτιάξω ένα παραθυράκι απ όπου μπορεί κανείς να δει τι περίπου σημαίνει επιμελητής εκδόσεων.
Και χάρηκα ιδιαίτερα όταν διάβασα τα μικρά αυτοβιογραφικά του.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Όμως εγώ τον θαυμάζω για την μεταγραφή του χειρογράφου τού Μακρυγιάννη, που ο εκδότης (ΜΙΕΤ) τιτλοφόρησε "Οράματα και Θάματα". Δύσκολα μπορώ να φανταστώ πιο επίπονη δουλειά.
Τα κείμενά του μου έδωσαν τη δυνατότητα να φτιάξω ένα παραθυράκι απ όπου μπορεί κανείς να δει τι περίπου σημαίνει επιμελητής εκδόσεων.
Και χάρηκα ιδιαίτερα όταν διάβασα τα μικρά αυτοβιογραφικά του.
*
15.3.07
φίλοι κι εχθροί.
12.3.07
Ο ιδαλγός Ντον Γούφα ντε λας Σάχλες υ λας Μπριχόλες Φρίτος μου έβαλε άσκηση να γράψω μια ιστορία που να περιέχει οπωσδήποτε τις παρακάτω έξι (ο Ντον Γούφα ισχυρίζεται ότι ο αριθμός τους είναι πέντε ξεχειλωμένο) λέξεις:
φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια.
Άλλο μπαλάκι δεν πετάω.
(7) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια.
Ο ερωτευμένος καλόγερος σήκωσε κεφάλι κι είδε τη σωτηρία του σκαρφαλωμένη στον τρούλο του καθολικού. Γαντζωμένη στα κεραμίδια διαμέλιζε το κορμί του. Την είχε ερωτευτεί τρελά όπως ο παροιμιώδης φαλαινοθήρας την λευκή φάλαινα. Άπλωσε τα χέρια ν' αγγίξει την μαινάδα, αλλά πώς; Και τότε κατάλαβε ότι παράδεισο δεν ήτανε γραφτό να δει και τα κομμάτια του θα τα τρώγαν τα σεκλέτια.
Άλλο μπαλάκι δεν πετάω.
5.3.07
2
Πήγα εξαντλημένος και με αναζωογόνησε. Κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι το τέλος. Θα χρησιμοποιήσω μια μεταφορά για να το περιγράψω: Πρόκειται για συλλογή λυρικών ποιημάτων με θέμα τη ζωή και τις αντιλήψεις των ανδρών, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού (τα περί γκέυ κτλ είναι πίπες των μήντια). Ποιήματα τέλεια μορφικά. Όμως θεματικά, φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά δεν νομίζω ότι κατάφερε να αποκαλύψει κάτι που δεν το γνωρίζουμε ήδη ή που δεν συζητιέται κατά κόρον, και με τα ίδια συμπεράσματα, στις παρέες μας και ευρύτερα. Θέλω να πω ότι γέρνει ελαφρά προς το κοινότοπο: ο ματσό άντρας, η μπάλα, ο στρατός, το πουλί μου, ποιος-τη-ζωή-μου-ποιος-την-κυβερνά, η καταπιεστική εργασία, η πανταχού παρούσα τηλεόραση κτλ κτλ. Όλα αυτά όμως με εικόνες και κίνηση που σαφώς υπερβαίνουν τη θεματολογία τους. Θεάματα τέτοιας ποιότητας απελευθερώνουν και τους δικούς σου συνειρμούς. Σε βάζουν σε ένα τριπάκι αυτοεξέτασης (αν είσαι διατεθειμένος ανάλογα) που ενδέχεται να οδηγήσει στην απρόσμενη ολοκλήρωση του έργου εκτός σκηνής. Στη ζωή σου. Μια φίλη δήλωσε μετά: "Μόνον άντρες μπορούν να βοηθήσουν άντρες".
*
(14) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
4.3.07
hunter revisited.
Πριν δυο χρόνια, όταν εξαφανίστηκε ο Hunter S. Thomson, έγραψε ο Μιχάλης, έγραψε ο Αστέρης, έγραψα κι εγώ, έγραψαν κι άλλοι.
Εμαθα τον Thomson χάρη στα σκίτσα του Ralph Steadman.
Θα δεις πολλά από δαύτα στο Fear and Loathing in Gonzovision -1978 (~50 min), που ακολουθεί.
Αν και τα σκίτσα του Ralph ήταν αναπόσπαστο στοιχείο των άρθρων και των περισσότερων βιβλίων του Hunter, λες κι ήταν φτιαγμένα απ τον ίδιο άνθρωπο, οι ζωές τους εξελίχτηκαν διαφορετικά (ή, μήπως, όχι;). Ο ένας εξαφανίστηκε δια του αυτοκτονείν, ο άλλος όμως γιόρτασε πρόσφατα 29 χρόνια γάμου.
κλικ για μεγέθυνση
*
Bonus:
Μια φάση που μου θύμισε τον Thompson. Στην πινακίδα που φαίνεται τα πρώτα δευτερόλεπτα του κλιπ γράφει: "Προσοχή λόγω υπερβολικής χορηγήσεως τροφής μερικά περιστέρια μπορεί να γίνουν επιθετικά."
Μέσω funny animal videos.
*
1.3.07
Αναρωτιέμαι, πόσο ανόητος μπορεί να είναι κανείς για να προβάλλει και να επαινεί κάποιον που αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο of, almost, everything he stands for; Έστω κι αν τον επαινεί έμμεσα ή, καλύτερα, σφυρίζοντας κινέζικα, υποδυόμενος τον Αριστείδη τον δίκαιο. Πόσο άπειρος (για να παραμείνουμε στα όρια της ευπρέπειας) πολιτικά ή πόσο εμπαθής πρέπει να είναι;
*
Κρίμα πάντως! Για την Προμηθέα Πυθία τι να πεις; Τη θαυμάζω, όπως όλους τους idiots savants. Ή, για να είμαι ακριβέστερος και δικαιότερος, όσο θαύμαζα τον Σγούρο τον καιρό που, παιδάκι, απασχολούσε τα media. Τους γονείς της όμως, μάλλον δεν θα τους χωνέψω καθόλου.
*
Και η Ελευθεροτυπία... Τα πάντα στο όνομα του "να την πέσουμε στον Χριστόδουλο και το παπαδιαριό"; Στα δικά μου τα μάτια, εκείνη τη βραδυά μόνον ο παπάς άξιζε!
Και θα ζητήσουν και την ψήφο μου αύριο μεθαύριο...
*
(30) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Κρίμα πάντως! Για την Προμηθέα Πυθία τι να πεις; Τη θαυμάζω, όπως όλους τους idiots savants. Ή, για να είμαι ακριβέστερος και δικαιότερος, όσο θαύμαζα τον Σγούρο τον καιρό που, παιδάκι, απασχολούσε τα media. Τους γονείς της όμως, μάλλον δεν θα τους χωνέψω καθόλου.
*
Και η Ελευθεροτυπία... Τα πάντα στο όνομα του "να την πέσουμε στον Χριστόδουλο και το παπαδιαριό"; Στα δικά μου τα μάτια, εκείνη τη βραδυά μόνον ο παπάς άξιζε!
Και θα ζητήσουν και την ψήφο μου αύριο μεθαύριο...
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Για την περίπτωση που δεν το έχεις πάρει ήδη χαμπάρι.
Μέσω la-do-la (αστείρευτη πηγή καταπληκτικών λινκ, κι όχι μόνο), αυτή η ωραία σειρά διαφημήσεων made in Greece.
κλικ στην εικόνα.
κι από "εμένα", αυτό:
Οι leningrad cowboys ήταν προσφορά του twotea22.
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
κλικ στην εικόνα.
κι από "εμένα", αυτό:
Οι leningrad cowboys ήταν προσφορά του twotea22.
