29.11.05
shochet.
Αφήγηση Αθήναιου στο μπλογκ της Μιραντολίνας. Ο λόγος περί Σαγκάλ:
'Ωστε ο παππούς του Chagal ήταν shochet; Χασάπης που εκτελούσε τη σφαγή των ζώων σύμφωνα με το κομμάτι του ιουδαικού νόμου που αφορούσε στην κατανάλωση της τροφής,το kashrut...
Shochet δε γίνεται ο καθένας,πρέπει να είναι άτομο που να είναι γνωστό για τον πράο χαρακτήρα του και το σεβασμό του προς της φύση και τα πλάσματά της.Οι Άραβες έχουν την αντίστοιχη Zabiha. Απ'όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τόσο το shochet όσο και η zabiha είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος θανάτωσης των ζώων ο οποίος είναι ακαριαίος και επιτρέπει την πλήρη απομάκρυνση του αίματος από το ζώο.
Και κάτι συγκινητικό.Πριν από ένα μήνα, ίσως και πιο πολύ πέθανε ο τελευταίος χασάπης shochet της Αθήνας. Αυτό αναστάτωσε αρκετά τα υπέργηρα μέλη της εβραικής κοινότητας τα οποία κρατούν τους κανόνες kashrut και προτάθηκαν διάφορες λύσεις.Δόθηκε τελικά η σολομώντεια. Η Αθήνα είναι γεμάτη μουσουλμάνους και έχει τουλάχιστον 3 χασάπηδες που σφάζουν σύμφωνα με τη zabiha και οι τρεις εξαιρετικοί άνθρωποι και οι τρεις προθυμοποιήθηκαν αμέσως να σφάζουν και για λογαριασμό της εβραικής κοινότητας σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες. Αυτό βέβαια δε θα γινόταν ποτέ σε ασκεναζίμ κοινότητα η οποία δεν αναγνωρίζει τη zabiha ως kosher. Εδώ όμως δεν έχουμε τέτοια προβλήματα...
Μα είναι να μη σχολιάσω κι εγώ, μαζί με την Μιραντολίνα: "Αθήναιε είσαι θησαυρός!"
*
Ελπίζω να μου συγχωρέσει ο Αθήναιος τη συμπλήρωση των "και" του
26.11.05
Για τον Τζωρτζ Μπεστ (1946-2005).
Τον Μπεστ τον ήξερα και τον συμπαθούσα ακόμα κι εγώ, ο άσχετος.
Μου έχει μιλήσει γι αυτόν ο Συμεών.
Πάμε όλοι μαζί:
κάνε κλικ στο πεντάγραμμο και περίμενε με ανοιχτά μεγάφωνα.(132 KB)
*
Τα λόγια του τραγουδιού είναι ωραιότατα και ο σκοπός μόνο αμυδρά θυμίζει
αυτό που ακούς στο πιάνο. Προσοχή-προσοχή: Η μουσική είναι χιλμπίλι.
Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.
*
(8) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μου έχει μιλήσει γι αυτόν ο Συμεών.
Πάμε όλοι μαζί:
κάνε κλικ στο πεντάγραμμο και περίμενε με ανοιχτά μεγάφωνα.(132 KB)
*
Τα λόγια του τραγουδιού είναι ωραιότατα και ο σκοπός μόνο αμυδρά θυμίζει
αυτό που ακούς στο πιάνο. Προσοχή-προσοχή: Η μουσική είναι χιλμπίλι.
Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.
*
25.11.05
η δυσκολία του να ξεκινήσεις.
“Longtemps je me suis couché de bonne heure”
Έτσι αρχίζει το ποτάμι των δύο χιλιάδων σελίδων του Προύστ. Είναι πρόταση που έχει αποκτήσει σχεδόν εμβληματικό χαρακτήρα μεταξύ ορισμένων. Το έγραψα για να σου πω κάτι που θα ήθελα να φτιάξω κάποτε: Μια ανθολογία από πρώτες προτάσεις μυθιστορημάτων. Κειμένων εν γένει.
Θα έβαζα οπωσδήποτε την πρώτη πρόταση της Σκόρπιας Δύναμης (Οδυσσέας –1982) της Μήτσορα:
Υπάρχουνε τρόποι να μπεις μέσα από ένα τοίχο μέσα σ’ έναν κήπο στο κορμί ενός άντρα στη ζωή μιας γυναίκας.
και την πρώτη πρόταση από τις Δύσκολες Νύχτες (τυπογραφείο Γ. Ρόδη -1938) της Μέλπως Αξιώτη:
Σήμερα περιμένω ένα σουβριάλι. Ασημένιο.
Θα ήταν μια ανθολογία αφιερωμένη στη δυσκολία του να ξεκινήσεις.
Και μη με ρωτήσεις τι είναι το σουβριάλι. Το σουβριάλι είναι ένα σουβριάλι.
*
Κατά καιρούς μου κατεβαίνουν ιδέες για πρότζεκτ: Μια συλλογή από κράχτες βιογραφικά, απ' αυτά που τυπώνονται στα φλαπς των βιβλίων. Σαν το βιογραφικό του Πάνου Θεοδωρίδη στη Δεξιά Ερωμένη (δεξιά = επιδέξια), όπου, ο αθεόφοβος, έγραψε την νεκρολογία του.
Κι ακόμα, ένα βιβλίο με κείμενα οπισθοφύλλων. Να, όπως αυτό του Φραγκίσκου Σομμαρίπα, από την Αεροπορική Αναγνώριση (Εξάντας - 1989), που έχει μια αυτάρκεια σχεδόν ποιητική:
«Ο Άρης το ονειρεύτηκε απ’ όταν ξεκίνησε παραγιός του θείου του στη Σμύρνη. Γι’ αυτό βρέθηκε λοχίας του Πεζικού στη Μικρασία και γι’ αυτό αξιώθηκε να διασχίσει το επισφαλές τοπίο της Ελλάδας του Μεσοπολέμου με τα γαλόνια του αξιωματικού της Αεροπορίας. Αλλά τώρα που έφτασε, βρίσκει ότι τ’ όνειρο του προδόθηκε. Από ποιον όμως και σε τι; Στην τελευταία του αεροπορική αναγνώριση θα βρεθεί πολύ κοντά στην απάντηση. Μήπως θα ήταν καλύτερα να κάνει πως δεν την είδε; Και θα τολμήσει να διηγηθεί στην Τέτα αυτή την Περιπέτεια;
[...] Ο Θεσσαλονικιός Ισαάκ Κούνιο βλέπει να χάνεται το όνειρο μιας σοσιαλιστικής διαδοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν του μένει παρά να προσχωρήσει στο ΚΚΕ.
[...] Σ’ αυτήν την ιστορία οι Προδοσίες είναι πιο συχνά ερωτικές, οι Προαγωγές περνάνε από ανέλπιστους γάμους, τα Σπαθιά βγαίνουν για να υπερασπίσουν τη Δημοκρατία, και τους Αστυνόμους, όταν φτάνουν, δεν τους περιμένει πια κανείς...[...]»
Στην τρίτη ανθολογία θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται και φωτογραφίες όπως
αυτή, από το οπισθόφυλλο της πρώτης έκδοσης του μυθιστορήματος του Γιάννη Πάνου «...από το στόμα της παλιάς Remington...» (εκδόσεις Τρίλοφος – Θεσσαλονίκη 1981)
*
Άλλες συλλογές: Μια σειρά από σημειώματα δίσκων...κτλ, κτλ. Δεν μπορεί κάποιος θα τα έχει ήδη σκεφτεί.
*
Μια και έγραψα όμως για τη "δυσκολία του να ξεκινήσεις", ας σημειώσω κι εδώ (για να το θυμάμαι) το σύνθημα που είδα κάποτε γραμμένο στην πολυτεχνειούπολη (;)
"ο ηλίθιος που περπατάει πάει πιο μακριά από τον διανοούμενο που κάθεται"*
Για να σε προλάβω: Όχι, δεν έχω καμιά όρεξη να γράψω βιβλίο.
YΓ. Longtemps je me suis couché de bonne heure = Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς, μεταφράζει ο Παύλος Ζάννας, και σημειώνει «Η πρώτη φράση του Αναζητώντας [τον χαμένο χρόνο] δίνεται εδώ όπως την απέδωσε ο Γιώργος Σεφέρης: βλ. "Piazza san Nicolo", στ. 3, στο "Ημερολόγιο Καταστρώματος Α'"[...]»
ΥΓ 2. Το κείμενο για την "Δεξιά ερωμένη" το έγραψε η Σοφία Νικολαΐδου. Την οποία δεν γνωρίζω.
*
18.11.05
peanuts.
(9) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
17.11.05
Ήρθε ο Νίκος και στάθηκε δίπλα μου. Ψιθυρίζεται ότι σύντομα θα μας μεταφέρουν άλλους στα νησιά, άλλους στη φυλακή. Μου είπε το τηλέφωνο του. «Όποτε βρεθούμε έξω, αργά ή γρήγορα, πάρε με». Φιληθήκαμε. Ζήτησε και το δικό μου τηλέφωνο. Του είπα ότι δεν είμαι Αθηναία, έχω έρθει εδώ για σπουδές. Χαμογέλασε. Αθηναίος αυτός, φοιτητής στην Ανωτάτη Εμπορική, αποβλημένος. Τον ρώτησα πότε τον απέβαλαν. «Το ’64 επί Γεωργίου Παπανδρέου...»
Τι λέγαμε; Πώς κυλούσαν οι ώρες; Πώς περνούσαν οι μέρες; Πώς κοιμόμαστε; Τι ύπνο κάναμε η μια δίπλα στην άλλη; «Εσείς εδώ έχετε δροσιά, διακοπές στη Μπουμπουλίνας...» γελούσε σκουπίζοντας τον ιδρώτα του ο φύλακας υπηρεσίας όταν ερχόταν απέξω κάθε μέρα για τη βάρδια του.
Στεκόμουν [...] σε μια μεριά στην καγκελόπορτα κρατώντας το κίτρινο ζακετάκι. Περίμενα τη μητέρα μου, την περίμενα με λαχτάρα, γιατί της είχα παραγγείλει να μου φέρει οδοντόπαστα. Τίποτε άλλο δεν ήθελα παρά να αφήσω την κρέμα να ξεραθεί στα χείλη μου και να τη γλείφω. [...]
Είδα μια ξανθιά αεράτη να πλησιάζει μ’ ένα λουλούδι στο χέρι, γαρίφαλο ή τριαντάφυλλο, δεν θυμάμαι. Όπως επίσης δεν θυμάμαι το χρώμα του λουλουδιού. Κατά πάσα πιθανότητα κόκκινο. Κατέβηκε με αποφασιστικότητα τα σκαλιά και μίλησε στον φύλακα. «Σαββόπουλος!» φώναξε ο φύλακας. Πλησίασε ο Σαββόπουλος. «Σε ζητάει μια ξανθιά...» «Που είναι;» μισόκλεινε τα μάτια του ο Σαββόπουλος. «Στραβούλιακα!» γέλασε ο φύλακας.
Η ξανθιά κατέβηκε τα σκαλοπάτια, ακούμπησε τις παλάμες της στα κάγκελα. «Εδώ είμαι», του είπε δίνοντας του το λουλούδι. [...] Διέκρινα ανάμεσα στις άλλες μανάδες που περίμεναν, τη δική μου. Άφησε το δέμα στο φύλακα υπηρεσίας. [...]
Πήρα το δέμα μου, ντομάτες γεμιστές και κολοκυθάκια. «Η οδοντόπαστα;» ρώτησα το φύλακα. «Μπα, θα μου ζητήσεις τώρα και το λογαριασμό; Εγώ φταίω που δεν σου έφερε η μανούλα σου οδοντόπαστα;» Έκανε να γελάσει, είδε όμως, τι ακριβώς είδε; Ας πούμε ότι είδε την απελπισία μου και με κοίταξε σαν να με λυπήθηκε.
Παρέδωσα το δέμα στην υπεύθυνη. Ο Σαββόπουλος κρατούσε το λουλούδι της καλής του και το μύριζε. Πήγα και κάθισα σε μια γωνιά αμίλητη. [...] Σκεφτόμουν ότι βρισκόμαστε κάτω απ’ τη γη και μ’ έπιανε δύσπνοια. «Γκρούβομαι», φώναζα, και με κορόιδευαν οι φίλες μου. Τι θα πει γκρούβομαι; Έπειτα αποξεχνιόμουν [...]
Ξύπνησα από τη φασαρία. Είχαν ανεβάσει τη νύχτα στον Τέταρτο τον Σαββόπουλο και τον κατέβασαν ξημερώματα μισερωμένο. Τον αναβαστούσαν δύο και τον έκλεισαν σ’ ένα κελί.
Με φώναξε ο χθεσινός φύλακας και πλησίασα στην καγκελόπορτα. «Κοίτα τι σου ‘φερα!» κρατούσε και μου ‘δειχνε μια οδοντόπαστα. Δεν ήξερα αν πρέπει να τη δεχτώ. Από το δεσμοφύλακα σου δεν πρέπει να δέχεσαι ούτε νερό· την πήρα όμως βιαστικά και τον ευχαρίστησα.
Σφύριζαν τη «Συννεφούλα» να ακούει ο Σαββόπουλος μέσα από το κελί και να κρατάει επαφή. Μεσημεράκι. Είχα αλείψει με οδοντόπαστα τα δόντια και τα χείλη μου κι ανάσαινα ευχάριστα. «Πώς έγινες έτσι; Σαν φάντασμα...» είπε μια φίλη μου. «Σαν κλόουν έγινε...» συμπλήρωσε η άλλη. [...]
Είδα την ξανθιά φίλη του Σαββόπουλου. Κρατούσε ένα κουτί γλυκά στα χέρια της. Πλησίασε τον φύλακα, κάτι του είπε, αυτός κούνησε αρνητικά το κεφάλι, αυτή επέμενε. Άφησε το κουτί με τα γλυκά, κοίταξε προς το μέρος μου, σαν να προσπαθούσε να περάσει κι ή ίδια μέσα απ’ τα κάγκελα. Της έκανα νοήματα, με είδε ο φύλακας και με κατσάδιασε.
«Βλαμμένο είσαι; Τι θέλεις να σε ανεβάσουμε πάλι στον Τέταρτο;» Έκανα σαν να μην τον άκουσα. Η φίλη του Σαββόπουλου είχε απομακρυνθεί. [...] [ Ο φύλακας] μου έδωσε το κουτί με τα γλυκά. Το πήρα και το παρέδωσα στην υπεύθυνη. Όταν αργότερα ετοιμάσαμε το συσσίτιό μας, στο πιάτο του Σαββόπουλου βάλαμε και μπακλαβαδάκια από το κουτί που είχε φέρει η καλή του.
[...] Και ξαφνικά πανικός. Το παιδί από την Κύπρο έκοψε μ’ ένα καθρεφτάκι τις φλέβες του.
...Αύγουστος του 1967, που γνώρισα τον Νίκο και αγαπηθήκαμε στα υπόγεια κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών στην οδό Μπουμπουλίνας.
Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Τα μαύρα λουστρίνια», εκδόσεις Πατάκη - Αθήνα 2005. Οι φωτογραφίες (η πρώτη με συγκινεί ιδιαίτερα) είναι κι αυτές απ το βιβλίο.
*
14.11.05
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μπα! Ωραίο. Πολύ ωραίο. Χε χε. Μμμμ! Για να ψάξω...Δεν βρίσκω τίποτα. Σαν να μην υπάρχουν. Και γι αυτά τίποτα. Και γι αυτό, το κατεξοχήν παιδί του διαδικτύου. Δεν λέω ωραίο το παστίτσιο. Το ευχαριστήθηκα. Αν είχε και μπεσαμέλ θα ήταν...θα ήταν...πιο παστίτσιο.
*
Το έμαθα από εδώ και το έμαθε από εδώ. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αμερικανοί και μαθαίνω κάτι.
13.11.05
εσύ ό,τι πεις.
10.11.05
γιορτές ΙΙ
Ακόμα λίγες φωτογραφίες που τράβηξαν νεαροί τσιγγάνοι:
(αν και δεν είσαι ηλίθιος θα στο πω: κλικ πάνω
στις εικόνες για να τις δεις μεγαλύτερες)
*
Για τις δυο φωτό που ακολουθούν, κάτι έχει να πει η Αφροδίτη.
[κάνε δεξί κλικ στο από πάνω λινκ και --->save target (ή link) as. (Μόλις 270 ΚΒ)].
Δεν κατάλαβες; Κάνε απλά κλικ και περίμενε λίγο, ντάμιτ!
*
Νέα Αλικαρνασσός. Ηράκλειο Κρήτης. Ο καταυλισμός τους χωρισμένος στα δύο. Από τη μια οι μανάβηδες, για να τους δώσουμε όνομα, κι από την άλλη οι παπουτσάδες, ας πούμε. Οι πρώτοι διαθέτουν φρούτα, χαλιά, καρέκλες. Οι δεύτεροι ρούχα, παπούτσια κ.τ.λ. Οι πρώτοι περιπλανώμενοι, οι δεύτεροι διαθέτουν συνήθως μια άδεια σε λαϊκή αγορά. Οι πρώτοι «φτωχοί», οι δεύτεροι «ευκατάστατοι». Οι πρώτοι ντύνονται τσιγγάνικα. Οι δεύτεροι προσπαθούν να το αποφύγουν. Οι πρώτοι χρησιμοποιούν ξεσκέπαστα, μερικές φορές σαραβαλιασμένα, τουότα για τη μεταφορά των προϊόντων, οι δεύτεροι περίκλειστα βαν. Τα παιδιά φωτογραφίζουν ψυχαναγκαστικά τα αυτοκίνητα. Σύμβολα ταυτότητας, τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τον καταυλισμό. Εργαλεία επιβίωσης. Όχι, δεν πρόκειται να τα κάψουν ποτέ. Καλύτερα να τους κοπεί το χέρι. Μοιάζουν των Αμερικανών; Στα μέρη των μανάβηδων, χώμα. Με την πρώτη βροχή λασπουριά. Στα μέρη των παπουτσάδων, στρωμένο τσιμέντο, με υποτυπώδη αυλάκια χαραγμένα πάνω του, για να αποχετεύονται τα νερά. Οι πρώτοι λένε πως οι δεύτεροι δεν είναι τσιγγάνοι. Τους αποκαλούν «οι Χαλκιδαίοι». Ψίθυροι για συνεργασία των Χαλκιδαίων με τους Τούρκους. Ναι, τους Τούρκους, τον δέκατο ένατο αιώνα. Οι δεύτεροι είναι πιο «αυστηροί» με τις γυναίκες τους. Τις αφήνουν όμως να δουλεύουν, πράγμα αδιανόητο για τους πρώτους. Τα παιδιά των δεύτερων, των ευκατάστατων, δεν δέχονται να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα «καταγράφοντας τη δική μου πραγματικότητα», τα παιδιά των πρώτων ευχαρίστως.
κ.τ.λ. κ.τ.λ., μέσα σε μια χώρα είκοσι (;) στρεμμάτων.
*
Τα πλήρη στοιχεία όπως τα πήρα με μέηλ: "Το project χρηματοδοτήθηκε από τη Γ.Γ.Ν.Γ. στο πλαίσιο του προγράμματος ΝΕΟΛΑΙΑ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Υλοποιήθηκε από Νέους Τσιγγάνους του καταυλισμού Νέας Αλικαρνασσού, στο πλαίσιο της δράσης «Καταγράφοντας τη δική μου πραγματικότητα», του προγράμματος ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ." Όπως είπαμε ουδεμία σχέση με υπουργεία έχω. Η επιλογή των φωτογραφιών όμως, εδωνανά, είναι δική μου.
(7) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
(αν και δεν είσαι ηλίθιος θα στο πω: κλικ πάνω
στις εικόνες για να τις δεις μεγαλύτερες)
*
Για τις δυο φωτό που ακολουθούν, κάτι έχει να πει η Αφροδίτη.
[κάνε δεξί κλικ στο από πάνω λινκ και --->save target (ή link) as. (Μόλις 270 ΚΒ)].
Δεν κατάλαβες; Κάνε απλά κλικ και περίμενε λίγο, ντάμιτ!
*
Νέα Αλικαρνασσός. Ηράκλειο Κρήτης. Ο καταυλισμός τους χωρισμένος στα δύο. Από τη μια οι μανάβηδες, για να τους δώσουμε όνομα, κι από την άλλη οι παπουτσάδες, ας πούμε. Οι πρώτοι διαθέτουν φρούτα, χαλιά, καρέκλες. Οι δεύτεροι ρούχα, παπούτσια κ.τ.λ. Οι πρώτοι περιπλανώμενοι, οι δεύτεροι διαθέτουν συνήθως μια άδεια σε λαϊκή αγορά. Οι πρώτοι «φτωχοί», οι δεύτεροι «ευκατάστατοι». Οι πρώτοι ντύνονται τσιγγάνικα. Οι δεύτεροι προσπαθούν να το αποφύγουν. Οι πρώτοι χρησιμοποιούν ξεσκέπαστα, μερικές φορές σαραβαλιασμένα, τουότα για τη μεταφορά των προϊόντων, οι δεύτεροι περίκλειστα βαν. Τα παιδιά φωτογραφίζουν ψυχαναγκαστικά τα αυτοκίνητα. Σύμβολα ταυτότητας, τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τον καταυλισμό. Εργαλεία επιβίωσης. Όχι, δεν πρόκειται να τα κάψουν ποτέ. Καλύτερα να τους κοπεί το χέρι. Μοιάζουν των Αμερικανών; Στα μέρη των μανάβηδων, χώμα. Με την πρώτη βροχή λασπουριά. Στα μέρη των παπουτσάδων, στρωμένο τσιμέντο, με υποτυπώδη αυλάκια χαραγμένα πάνω του, για να αποχετεύονται τα νερά. Οι πρώτοι λένε πως οι δεύτεροι δεν είναι τσιγγάνοι. Τους αποκαλούν «οι Χαλκιδαίοι». Ψίθυροι για συνεργασία των Χαλκιδαίων με τους Τούρκους. Ναι, τους Τούρκους, τον δέκατο ένατο αιώνα. Οι δεύτεροι είναι πιο «αυστηροί» με τις γυναίκες τους. Τις αφήνουν όμως να δουλεύουν, πράγμα αδιανόητο για τους πρώτους. Τα παιδιά των δεύτερων, των ευκατάστατων, δεν δέχονται να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα «καταγράφοντας τη δική μου πραγματικότητα», τα παιδιά των πρώτων ευχαρίστως.
κ.τ.λ. κ.τ.λ., μέσα σε μια χώρα είκοσι (;) στρεμμάτων.
*
Τα πλήρη στοιχεία όπως τα πήρα με μέηλ: "Το project χρηματοδοτήθηκε από τη Γ.Γ.Ν.Γ. στο πλαίσιο του προγράμματος ΝΕΟΛΑΙΑ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Υλοποιήθηκε από Νέους Τσιγγάνους του καταυλισμού Νέας Αλικαρνασσού, στο πλαίσιο της δράσης «Καταγράφοντας τη δική μου πραγματικότητα», του προγράμματος ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ." Όπως είπαμε ουδεμία σχέση με υπουργεία έχω. Η επιλογή των φωτογραφιών όμως, εδωνανά, είναι δική μου.
9.11.05
γιορτές.
*
Μια φωτογραφική μηχανή.
Εκμάθηση στοιχειώδους τεχνικής.
Και:
η Αφροδίτη
ο Παντελής
η Αλέκα
η Νικολέτα
*
Από τις φωτογραφίες που τράβηξαν σου στέλνω μερικές που με συγκινούν. Τρία πορτραίτα και την αυτοπροσωπογραφία της Αλέκας. Α, όλα κι όλα, δεν θα το κάνουμε λαογραφικό κέντρο εδώ. Τα παιδιά μένουν στον καταυλισμό τσιγγάνων της Νέας Αλικαρνασσού Ηρακλείου Κρήτης. Έχουν κι άλλα ονόματα, εδώ σου γράφω τα ονόματά τους όταν μιλάνε με μπαλαμό.
*
Αυτά χάρη στο πρόγραμμα "Νεολαία" της Ε.Ε. που διαχειρίζεται η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Με την οποία ουδεμία σχέση έχω. Το τοπικό πρόγραμμα λέγεται "Μεταμορφώσεις". Έμμεση σχέση: δουλεύει η ξαδέλφη μου γι αυτό. Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι μ' αυτά τα προγράμματα, αλλά δες τα σαν στιγμές στη ζωή ενός παιδιού και γίνονται σχεδόν απαραίτητα.
*
(11) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μια φωτογραφική μηχανή.
Εκμάθηση στοιχειώδους τεχνικής.
Και:
η Αφροδίτη
ο Παντελής
η Αλέκα
η Νικολέτα
*
Από τις φωτογραφίες που τράβηξαν σου στέλνω μερικές που με συγκινούν. Τρία πορτραίτα και την αυτοπροσωπογραφία της Αλέκας. Α, όλα κι όλα, δεν θα το κάνουμε λαογραφικό κέντρο εδώ. Τα παιδιά μένουν στον καταυλισμό τσιγγάνων της Νέας Αλικαρνασσού Ηρακλείου Κρήτης. Έχουν κι άλλα ονόματα, εδώ σου γράφω τα ονόματά τους όταν μιλάνε με μπαλαμό.
*
Αυτά χάρη στο πρόγραμμα "Νεολαία" της Ε.Ε. που διαχειρίζεται η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Με την οποία ουδεμία σχέση έχω. Το τοπικό πρόγραμμα λέγεται "Μεταμορφώσεις". Έμμεση σχέση: δουλεύει η ξαδέλφη μου γι αυτό. Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι μ' αυτά τα προγράμματα, αλλά δες τα σαν στιγμές στη ζωή ενός παιδιού και γίνονται σχεδόν απαραίτητα.
*
8.11.05
1992
Αμ! Δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Το θυμήθηκα γιατί κάπου διάβασα ότι ο Μιτεράν είχε δηλώσει τότε, πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στη Γαλλία όπου "το επίπεδο κοινωνικής προστασίας είναι το υψηλότερο στον κόσμο". Να θυμηθώ να ξαναδώ το Do the Right Thing. (Και μια και το έφερε η κουβέντα...)
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
7.11.05
Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου, διάβαζε πολύ.
Ή "Mai Escota Me Que Siau Pas Un Colhon
Te Parli Ame Sapienca , Te Parli Ame Rason"
Γύρω στα 1990 βρέθηκα στο Παρίσι (είχα έρθει από την Γκρενόμπλ) για τέσσερις μέρες. Με φιλοξενούσαν κάτι φίλοι φίλων, φοιτητές. Περπατούσα απ’ το πρωί στις εννιά μέχρι τις δώδεκα το βράδυ (ή ήταν μία; δεν θυμάμαι) που έκλεινε το μετρό. Κάθε επιμέρους περίπατος κατέληγε στο κέντρο Πομπιντού και στο μουσείο μοντέρνας τέχνης κι από εκεί ξεκινούσε ο επόμενος. Την πόλη αυτή, θέλω να πω το κέντρο της, την ερωτεύτηκα. Συν τις άλλοις, στάθηκα τυχερός: συνάντησα μόνο ευγενείς ανθρώπους. Ακόμα κι εκείνη τη φορά που φοβήθηκα, φοβήθηκα αδίκως. Περπατούσα προς την πλησιέστερη στάση, να πάρω το τελευταίο μετρό. Ψιλόβρεχε και φυσούσε. Έτρεμα μήπως μια ξαφνική ριπή αέρα, καταστρέψει την ομπρέλα που με προστάτευε απ το νερό. Είχα βλέπεις μπόλικο περπάτημα μπροστά μου. Ξαφνικά (ξαφνικά!) νοιώθω να με πιάνει κάποιος σφιχτά αγκαζέ. Γυρίζω· ήταν ένας μαύρος. Για τα μέτρα μου, έμοιαζε τεράστιος. Ένοιωσα το κάτουρο να μου φουσκώνει την ουρήθρα, αμέσως όμως, με αστραφτερό χαμόγελο, μου εξήγησε: Φίλε, έχω φορέσει ένα άρωμα 500 φράγκων για να βγω με την κοπέλα μου· και το ξεπλένει η βροχή· για μην πάει χαμένο το ραντεβού, βάλε με σε παρακαλώ κάτω απ την ομπρέλα σου· μέχρι το πλησιέστερο καφέ...Ουφ. Μπορούσες όμως να δεις από τότε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στα πιο απίθανα σημεία της πόλης, έβλεπες αστυνομικούς, που μου φαινόταν παιδαρέλια δεκαπέντε χρονών, ντυμένους στα μαύρα, ζωσμένους φυσεκλίκια, καμιά φορά με τεράστια σκυλιά, να περιπολούν. Δεν μου προξενούσαν φόβο, αλλά ένα έντονο αίσθημα άγχους. Λες και κάτι αόρατο απειλούσε την πόλη. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τις άλλες, τις σκοτεινές πόλεις που είχαν αρχίσει να παγιώνονται, προϊόντα μιας κοινωνικής πολιτικής χωρίς ψυχή, γύρω-γύρω.
*
Φυσικά αγόρασα δίσκους. Είχα αφήσει στο Χαλάνδρι να περιμένει το καινούργιο CD player. Τα κατατόπια δεν τα ήξερα (μόνο κάτι τρύπες με καλά κόμικς είχα ανακαλύψει) οπότε, αναγκαστικά, ψώνιζα από το FNAC. Είχε κυκλοφορήσει τότε ο πρώτος δίσκος των Madredeus και το πολυκατάστημα τον προωθούσε. Τον αγόρασα. Ακούγοντας τον στο σπίτι, φρίκαρα. Καλοί είναι, σκέφτηκα, αλλά αφού στην Ελλάδα έχω τον Χατζιδάκη, τι στο διάολο θέλω κι αυτούς τους Πορτογάλους· πρέπει επειγόντως να βρω κάτι πιο πρωτότυπο, κάτι γαλλικό· δεν είμαστε τώρα για περιττά πράματα. Θα μπορούσα να κρατήσω τον δίσκο και να αγοράσω επί πλέον αυτό που ήθελα. Λεφτά όμως δεν υπήρχαν, τα είχα φάει σε κόμικς. Γύρισα λοιπόν τον δίσκο στο FNAC και, εξηγώντας την κατάσταση με τα γαλλικούλια μου, παρακαλούσα με τις ώρες την υπεύθυνη του τμήματος (ωραίο κορίτσι) να πάρει πίσω τον ανοιγμένο δίσκο και να μ’ αφήσει να πάρω έναν άλλο. Όπως σου είπα, στο Παρίσι στάθηκα τυχερός: όσοι συνάντησα ήταν ευγενείς άνθρωποι. Δέχτηκε τελικά και φαντάζομαι ότι θα αποκόμισε την χειρότερη ιδέα για τους φτωχομπινέδες Έλληνες. Ο δίσκος που πήρα ήταν των Massilia Sound System. Κυκλοφορούσε τότε ένα τραγουδάκι τους στο ραδιόφωνο κι έτσι είχα μάθει κι εγώ την ύπαρξη τους.
*
*
Αναρωτιέμαι αν το μίσος και η βία είναι η μόνη δυνατή άμυνα των καταπιεσμένων. Δεν νομίζω. Ως γραμμή επιβίωσης πάντως, για τις δύσκολες ώρες, θα πρότεινα τη συμβουλή των έγκλειστων κομμουνιστών πριν τον πόλεμο (που όσο τη σκέφτομαι, τόσο σοφότερη μου φαίνεται): «αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ» και, όποτε μπορείς, να γιορτάζεις θα πρόσθετα σήμερα.
*
(9) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Te Parli Ame Sapienca , Te Parli Ame Rason"
Γύρω στα 1990 βρέθηκα στο Παρίσι (είχα έρθει από την Γκρενόμπλ) για τέσσερις μέρες. Με φιλοξενούσαν κάτι φίλοι φίλων, φοιτητές. Περπατούσα απ’ το πρωί στις εννιά μέχρι τις δώδεκα το βράδυ (ή ήταν μία; δεν θυμάμαι) που έκλεινε το μετρό. Κάθε επιμέρους περίπατος κατέληγε στο κέντρο Πομπιντού και στο μουσείο μοντέρνας τέχνης κι από εκεί ξεκινούσε ο επόμενος. Την πόλη αυτή, θέλω να πω το κέντρο της, την ερωτεύτηκα. Συν τις άλλοις, στάθηκα τυχερός: συνάντησα μόνο ευγενείς ανθρώπους. Ακόμα κι εκείνη τη φορά που φοβήθηκα, φοβήθηκα αδίκως. Περπατούσα προς την πλησιέστερη στάση, να πάρω το τελευταίο μετρό. Ψιλόβρεχε και φυσούσε. Έτρεμα μήπως μια ξαφνική ριπή αέρα, καταστρέψει την ομπρέλα που με προστάτευε απ το νερό. Είχα βλέπεις μπόλικο περπάτημα μπροστά μου. Ξαφνικά (ξαφνικά!) νοιώθω να με πιάνει κάποιος σφιχτά αγκαζέ. Γυρίζω· ήταν ένας μαύρος. Για τα μέτρα μου, έμοιαζε τεράστιος. Ένοιωσα το κάτουρο να μου φουσκώνει την ουρήθρα, αμέσως όμως, με αστραφτερό χαμόγελο, μου εξήγησε: Φίλε, έχω φορέσει ένα άρωμα 500 φράγκων για να βγω με την κοπέλα μου· και το ξεπλένει η βροχή· για μην πάει χαμένο το ραντεβού, βάλε με σε παρακαλώ κάτω απ την ομπρέλα σου· μέχρι το πλησιέστερο καφέ...Ουφ. Μπορούσες όμως να δεις από τότε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στα πιο απίθανα σημεία της πόλης, έβλεπες αστυνομικούς, που μου φαινόταν παιδαρέλια δεκαπέντε χρονών, ντυμένους στα μαύρα, ζωσμένους φυσεκλίκια, καμιά φορά με τεράστια σκυλιά, να περιπολούν. Δεν μου προξενούσαν φόβο, αλλά ένα έντονο αίσθημα άγχους. Λες και κάτι αόρατο απειλούσε την πόλη. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τις άλλες, τις σκοτεινές πόλεις που είχαν αρχίσει να παγιώνονται, προϊόντα μιας κοινωνικής πολιτικής χωρίς ψυχή, γύρω-γύρω.
*
Φυσικά αγόρασα δίσκους. Είχα αφήσει στο Χαλάνδρι να περιμένει το καινούργιο CD player. Τα κατατόπια δεν τα ήξερα (μόνο κάτι τρύπες με καλά κόμικς είχα ανακαλύψει) οπότε, αναγκαστικά, ψώνιζα από το FNAC. Είχε κυκλοφορήσει τότε ο πρώτος δίσκος των Madredeus και το πολυκατάστημα τον προωθούσε. Τον αγόρασα. Ακούγοντας τον στο σπίτι, φρίκαρα. Καλοί είναι, σκέφτηκα, αλλά αφού στην Ελλάδα έχω τον Χατζιδάκη, τι στο διάολο θέλω κι αυτούς τους Πορτογάλους· πρέπει επειγόντως να βρω κάτι πιο πρωτότυπο, κάτι γαλλικό· δεν είμαστε τώρα για περιττά πράματα. Θα μπορούσα να κρατήσω τον δίσκο και να αγοράσω επί πλέον αυτό που ήθελα. Λεφτά όμως δεν υπήρχαν, τα είχα φάει σε κόμικς. Γύρισα λοιπόν τον δίσκο στο FNAC και, εξηγώντας την κατάσταση με τα γαλλικούλια μου, παρακαλούσα με τις ώρες την υπεύθυνη του τμήματος (ωραίο κορίτσι) να πάρει πίσω τον ανοιγμένο δίσκο και να μ’ αφήσει να πάρω έναν άλλο. Όπως σου είπα, στο Παρίσι στάθηκα τυχερός: όσοι συνάντησα ήταν ευγενείς άνθρωποι. Δέχτηκε τελικά και φαντάζομαι ότι θα αποκόμισε την χειρότερη ιδέα για τους φτωχομπινέδες Έλληνες. Ο δίσκος που πήρα ήταν των Massilia Sound System. Κυκλοφορούσε τότε ένα τραγουδάκι τους στο ραδιόφωνο κι έτσι είχα μάθει κι εγώ την ύπαρξη τους.
*
Massilia Sound System. Οι ίδιοι λένε, και πείθουν, ότι εμπνεύστηκαν από τους DJ και το rub-a-dub. Δεν συγκρίνονται· οι Τζαμαϊκανοί είναι απείρως ανώτεροι αισθητικά. Αν με πίεζες να χαρακτηρίσω τα τραγούδια τους, θα τα έλεγα παιδικά. Όμως οι Massilia ήταν γοητευτικοί. Τω καιρώ εκείνω είχα κολλήσει. Χρησιμοποιούσαν τα απλούστερα και φθηνότερα μηχανήματα παραγωγής ρυθμού. Ο ήχος τους ήταν ανεπεξέργαστος. Το συγκρότημα, όπως είθισται, έκανε πολιτική. Πολιτική χωρίς όπλα: «mon arme c’est ma bouche, cannon 12 millimetres». Τραγουδούσαν τόσο στην διάλεκτο της νότιας Γαλλίας (τα οκσιτάνικα ή langue d’ oc – η Γαλλία γλωσσικά είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια ανάλογα με το πώς προφέρεται η λέξη «ναι»: την langue d’ oc στον νότο και την langue d’ oui στον βορρά) όσο και στα γαλλικά.
«Ragamuffin, local est international», πιστεύουν και με βρίσκουν κάτι παραπάνω από σύμφωνο . Ζητούν, με πολύ χιούμορ, την αυτονομία του νότου από την κεντρική εξουσία, αναδεικνύοντας έτσι τόσο την δική τους, ντόπια, κουλτούρα, όσο και τις ανεπάρκειες της κεντρικής εξουσίας. Ανήκουν μάλιστα σ’ ένα (επινοημένο;) τοπικό αυτονομιστικό κόμμα, το PIIM (Parti Intependendiste Internationaliste Marseillais). Απαιτούν un nouveaux lyrisme, une originalite. Συμμετέχουν σ’ ένα δίκτυο συγκροτημάτων, με ανάλογες ιδέες, που καλύπτει όλη την νότια Γαλλία. Θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές των τροβαδούρων. Μ’ αρέσουν γιατί, εκτός από τον ήχο τους, επιφυλάσσουν στον ακροατή ξαφνικά πυροτεχνήματα γλύκας. Σ’ ένα κομμάτι, λογοπαίγνιο με τις λέξεις mechant και violent, κάτι ανάλογο με τα δικά μας «φοβερός» και «τρομερός», τραγουδούν:«manger l’ aioli (aioli= αϊολί, σκορδαλιά), le Vendredi, en famille, c’est violent/
Regarder au font des yeux de son enfant, c’est mechant/
embrasser tendrement sa maman, en la serrant, c’est violent».
Ενθουσιάστηκα μ’ αυτούς τους στίχους...Και το ότι τους συνάντησα σ’ ένα κομμάτι (έστω δήθεν) «rub-a-dub» τους κάνει να μου φαίνονται ακόμα καλύτεροι. Επι πλέον, κάθε τι που αφορά την καθημερινή ζωή τους ενδιαφέρει: οι δημόσιες συγκοινωνίες, ας πούμε, πρέπει να λειτουργούν ως αργά το βράδυ· η θάλασσα της Μασσαλίας είναι υπέροχα γαλάζια και η ακτή της χρειάζεται ήπια ανάπτυξη· υμνούν τα πανέμορφα τα κορίτσια της πόλης με τα ψηλοτάκουνα παπούτσια τους (τα ψηλοτάκουνα στη Μασσαλία τα λένε pilotis, όπως τις πιλοτές των δικών μας πολυκατοικιών). Το κυριότερο όμως είναι η άποψη τους (παρούσα σε κάθε τραγούδι) ότι ο αγώνας πρέπει να γίνεται μές τη χαρά, να είναι μια αφορμή γιορτής (και χορού) των απόκληρων. Τέλος θεωρούν ότι το συγκρότημα είναι inderdit aux cono (cono= ηλίθιοι). Και στο τραγούδι, μεταξύ των cono είναι και κάποιοι ράππερ (κάτι μου λέει ότι αναφερόταν σους I.A.M., τοπικό γκρουπ ραπ που διανέμεται από την ίδια εταιρία, αλλά δεν είμαι σίγουρος).
Χμμμ...ανάμεσα στους φωτεινούς αγωνιστές του νότου και τους σκοτεινούς A.M.E.R. (όνομα και πράμα), ή άλλους σκοτεινότερους, του βορρά (που δεν αρνούμαι ότι είναι εν δυνάμει καλλιτέχνες) έχω κάνει την επιλογή μου δεκαπέντε χρόνια τώρα.
*
Αναρωτιέμαι αν το μίσος και η βία είναι η μόνη δυνατή άμυνα των καταπιεσμένων. Δεν νομίζω. Ως γραμμή επιβίωσης πάντως, για τις δύσκολες ώρες, θα πρότεινα τη συμβουλή των έγκλειστων κομμουνιστών πριν τον πόλεμο (που όσο τη σκέφτομαι, τόσο σοφότερη μου φαίνεται): «αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ» και, όποτε μπορείς, να γιορτάζεις θα πρόσθετα σήμερα.
*
5.11.05
I love paris when it sizzles
Για αγγλομαθείς.
Ενώ η Ελλάς κατακτά, αργά αλλά σταθερά, το διεθνές στάτους καλοκάγαθου ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια), στο Παρίσι
Κάθε φορά που διαβάζω για νεκρούς, είναι αδύνατον να λειτουργήσει η φαντασία μου. Χοντρό μπλοκάρισμα. Κάθε φορά όμως που διαβάζω για καμένα αυτοκίνητα, φαντάζομαι καμένο το δικό μου. Φαντάζομαι επίσης μια διμοιρία καθηγητών κοινωνιολογίας, κραδαίνοντας τα βιογραφικά τους, να αναλαμβάνει την άμεση πρόληψη του εμπρησμού... Όχι, αυτό δεν θα ήθελα να συμβεί...
Όταν όμως διαβάζω αυτούς τους στίχους:
τότε ζοχαδιάζομαι. Και μου φαίνεται ότι δεν είναι μόνο η φτώχεια και η αθλιότητα και η κυβέρνηση υπεύθυνες για όσα συμβαίνουν στο Παρίσι. Αλλά κι ο ρατσισμός κι ο σεξισμός (απαίσιος νεολογισμός) των απόκληρων, που καταγράφει, σαν ντοκυμανταίρ, το τραγούδι. Και που οι περισσότεροι κάνουν σα να μην υπάρχει. Ζοχαδιάζομαι όπως ο Theodore Dalrymple (ψευδώνυμο του γιατρού Anthony Daniels). Όχι όμως με τόσο στυλ. Ο Dalrymple είναι, απ ό,τι διάβασα, γνωστός συντηρητικός. Γράφει καλά. Διάβασε:
Ένα και δύο (το δεύτερο άρθρο γράφτηκε το 2002).
*
Το ξέρω, είναι χαζό, αλλά με κέρδισε αυτή η ατάκα κι ας μην την πολυπιστεύω: "it was not many years ago that people with tattoos were infrequently to be seen, but now they are everywhere. The small bourgeois town near my house boasts not one but two tattoo and piercing studios, inscribing indelible kitsch on the skins of the dim and tasteless young. The latter hope thereby to achieve an individuality of which a total immersion in popular culture deprives them"
*
ΚΔΟΑ: ® © Πάνος Κουτρουμπούσης.
*
(10) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ενώ η Ελλάς κατακτά, αργά αλλά σταθερά, το διεθνές στάτους καλοκάγαθου ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια), στο Παρίσι
πυρπολήθηκαν 400 αυτοκίνητα, 25 λεωφορεία, 50 αποθήκες. Τραυματίστηκαν 5 αστυνομικοί και έγιναν 30 συλλήψεις. Διακόπηκε, επίσης, η διακίνηση υπεραστικού μετρό λόγω βανδαλισμού στις σιδηροδρομικές γραμμές.
Κάθε φορά που διαβάζω για νεκρούς, είναι αδύνατον να λειτουργήσει η φαντασία μου. Χοντρό μπλοκάρισμα. Κάθε φορά όμως που διαβάζω για καμένα αυτοκίνητα, φαντάζομαι καμένο το δικό μου. Φαντάζομαι επίσης μια διμοιρία καθηγητών κοινωνιολογίας, κραδαίνοντας τα βιογραφικά τους, να αναλαμβάνει την άμεση πρόληψη του εμπρησμού... Όχι, αυτό δεν θα ήθελα να συμβεί...
Όταν όμως διαβάζω αυτούς τους στίχους:
“Another woman takes her beating.
This time she’s called Brigitte.
She’s the wife of a cop.
The novices of vice piss on the police.
It’s not just a firework, scratch the clitoris.
Brigitte the cop’s wife likes niggers.
She’s hot, hot in her pants.”-Une autre femme prend sa raclée, cette fois-ci elle s'appelle Brigitte,
C'est la femme d'un flic, d'un policier [...] Les novices du vice pissent sur la police c'est pas 1e feu
D'artifice, scratch sur 1e clitoris [...]
[...] Brigitte femme de flic aime les négros. Chaud,
Chaud dans sa culotte [...]
Ministère A.M.E.R.., γκρουπ ραπ, Γάλλοι.
τότε ζοχαδιάζομαι. Και μου φαίνεται ότι δεν είναι μόνο η φτώχεια και η αθλιότητα και η κυβέρνηση υπεύθυνες για όσα συμβαίνουν στο Παρίσι. Αλλά κι ο ρατσισμός κι ο σεξισμός (απαίσιος νεολογισμός) των απόκληρων, που καταγράφει, σαν ντοκυμανταίρ, το τραγούδι. Και που οι περισσότεροι κάνουν σα να μην υπάρχει. Ζοχαδιάζομαι όπως ο Theodore Dalrymple (ψευδώνυμο του γιατρού Anthony Daniels). Όχι όμως με τόσο στυλ. Ο Dalrymple είναι, απ ό,τι διάβασα, γνωστός συντηρητικός. Γράφει καλά. Διάβασε:
Ένα και δύο (το δεύτερο άρθρο γράφτηκε το 2002).
*
Το ξέρω, είναι χαζό, αλλά με κέρδισε αυτή η ατάκα κι ας μην την πολυπιστεύω: "it was not many years ago that people with tattoos were infrequently to be seen, but now they are everywhere. The small bourgeois town near my house boasts not one but two tattoo and piercing studios, inscribing indelible kitsch on the skins of the dim and tasteless young. The latter hope thereby to achieve an individuality of which a total immersion in popular culture deprives them"
*
ΚΔΟΑ: ® © Πάνος Κουτρουμπούσης.
*
3.11.05
*
Ω! Μα είναι απολαυστικό. Και δεν είναι δικαιολογία, βάζω στοίχημα:
*
Απολαυστικό μεν, να μη σου τύχει εσένα δε. Ποιος μακαρθισμός και ποια λογοκρισία. Δεν είμαστε εμείς για τέτοια...
*
(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ω! Μα είναι απολαυστικό. Και δεν είναι δικαιολογία, βάζω στοίχημα:
Σύμφωνα με πληροφορίες, πάντως, ορισμένα μέλη του ΕΣΡ φαίνεται να υποστηρίζουν ότι δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται για το «Best Radio» (Αττικής) αλλά για άλλη ραδιοτηλεοπτική επιχείρηση που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη κι έχει εμπλακεί στην υπόθεση με τα στημένα τηλεπαιχνίδια, γι' αυτό και οδηγήθηκαν σε αυτήν την απόφαση.
*
Απολαυστικό μεν, να μη σου τύχει εσένα δε. Ποιος μακαρθισμός και ποια λογοκρισία. Δεν είμαστε εμείς για τέτοια...
*
2.11.05
Διαβάζω, διαβάζω και άκρη δε βγάζω.
Απείρως σπουδαιότερο γεγονός (απ' την υπόθεση best) η διακοπή της επίσκεψης Παπούλια στην Αλβανία. Ερωτήματα:
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Διακόπηκε με δική του αποκλειστικά πρωτοβουλία;Πώς να το κάνουμε, ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν σηκώνεται να φύγει επειδή κάποιοι διαδηλώνουν. Σωστοί ή λάθος, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Αλλιώς καταλήγουμε σε φαιδρότητες του τύπου:
Είχε την έγκριση του Υπουργείου Εξωτερικών; Υπήρξε συνεννόηση;
Υπήρξαν πράγματι προβλήματα ασφαλείας;
"Ο κ. Παπούλιας ανέμενε επί δίωρο στο Γενικό Προξενείο της χώρας μας στο Αργυρόκαστρο τη θετική ανταπόκριση των αλβανικών αρχών στο αίτημά του να διασφαλιστεί η «διακριτικότητα» των διαδηλωτών".Θα το καταλάβαινα αν ζητούσε να διασφαλιστεί η ασφάλεια των μελών της αποστολής. Αλλά η "διακριτικότητα" των διαδηλωτών; Ένας πρόεδρος της δημοκρατίας απλά δεν υποβάλλει τέτοιου είδους αιτήματα. Και ο δημοσιογράφος, που γράφει, ελαφρά τη καρδία, "το αξιοσημείωτο είναι ότι οι αλβανικές αρχές δεν απέτρεψαν την εκδήλωση των ενεργειών αυτών" (δεν απαγόρευσαν δηλαδή τη διαδήλωση), δεν είναι σοβαρός δημοσιογράφος. Αντιλαμβάνεσαι ότι με την διακοπή της επίσκεψης, ο Π. ουσιαστικά τοποθετεί μια ομάδα διαδηλωτών στη θέση του υπουργού εξωτερικών. Αφού αυτή (η ομάδα -μικρή, μεγάλη δεν έχει σημασία) υπαγορεύει την εξωτερική "μας" πολιτική. Γελοίο! Τέτοιες ώρες καταλαβαίνω τους σκοπέλους που πρέπει να αντιμετώπισε (επιτυχώς, κατά γενική ομολογία) ο Στεφανόπουλος. Το Πασοκ τώρα, άντε να κατηγορήσει το σπλάχνο του. Η δε ΝΔ άντε να μαζεύει τα (ενδεχομένως) ασυμμάζευτα. Κι εγώ άντε να ενημερωθώ. Βρε λες να φορτωθήκαμε νέο Σαρτζετάκη;
Robert Crumb - Despair (Comic book cover) - 1970.
Έκθεση με τίτλο "Κορυφαίοι Δημιουργοί Αμερικανικών Κόμικς" (Μasters of American Comics) στο UCLA.
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Έκθεση με τίτλο "Κορυφαίοι Δημιουργοί Αμερικανικών Κόμικς" (Μasters of American Comics) στο UCLA.
1.11.05
έχουμε πρόβλημα.
Άλλοι
εγώ κουφαίνομαι.Το έμαθα από την Λίτσα, που το έμαθε από τον Νικ.
*
Ναι. Ονειρεύονται τα κωθώνια να αντικαταστήσουν τον Ψαριανό με τη βουλή των εφήβων! Αλλά δε φταίει κανείς άλλος, όλη αυτή η φλυαρία, όλη αυτή η γκρίνια, περί κατάντιας των μέσων φταίει. Που δίνει την ευκαιρία στον κάθε μαλάκα να ποζάρει ανέξοδα ως προστάτης-φρουρός-καθαρτήρια δύναμη του συνειδητού μας και του υποσυνειδήτου μας. Και οι φλύαροι - δήθεν προοδευτικοί, δήθεν δημοκράτες - που ξέρουν, αυτοί μόνο, τι θα πει ποιότητα. Και τι ασυδοσία. Που μια ζωή κολλημένους στο γυαλί τους βρίσκεις. Διψασμένοι για εύκολη ενημέρωση. Μασημένη τροφή. Ζουν στον ασπρόμαυρο κόσμο τους, ανίκανοι να πατήσουν το κουμπί. Ή να μάθουν τα παιδιά τους να το κάνουν.
*
Ψάχνοντας (στα γρήγορα) τις πρόσφατες αποφάσεις του ΕΣΡ (βρήκα τη διεύθυνση από τον George) έμαθα ότι έχει απαγορεύσει την λειτουργία και άλλων ραδιοφωνικών σταθμών. Τουλάχιστον έξι τον τελευταίο μήνα. Γιατί δεν είχαν άδεια. Και, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά έκανε. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Είναι τραγικό λάθος ο νόμος να επιτρέπει σε διορισμένους (και σε ότι με αφορά σε οποιονδήποτε) να κρίνουν την ποιότητα όσων μεταδίδουν τα μέσα. Ας αφήσουν να την κρίνουν (με τον μοναδικό τρόπο που αξίζει: εμπράκτως) οι πελάτες τους. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν εισαγγελείς και βουλευτές κι εμείς, οι ανόητοι και αφελείς ψηφοφόροι, που έχουμε πειστεί ότι μια "άλλη" τηλεόραση (ή ραδιόφωνο) θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
*
