aspripetraxexaspri

" Ποιοι έμειναν τότε στο πλάι του; Ένας μικρός κύκλος δημιουργών που συμμερίζονταν την ίδια αγωνία- ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο Γιώργος Χρονάς, ο Γιάννης Καλιόρης, ο Τάσος Λιγνάδης- και μετά εμείς- πηδώντας πάνω απ' τη γενιά των σημερινών σαρανταπεντάρηδων που επείγονταν να βολευτούν στα μεταμοντέρνα κουστούμια τους, οπλισμένοι εγκαίρως μ' εκείνον τον επιδέξιο κυνισμό που έμελλε να θριαμβεύσει στις στήλες απογευματινών εφημερίδων και λάιφ στάιλ περιοδικών στη δεκαετία του 1990- εμείς, δεκάξι και δεκαεπτά χρονών,που ζούσαμε την τελευταία σχολική άνοιξη μ' έναν πυρετό που ποτέ δεν θα ξανανιώσουμε, πιστεύοντας πως ο Χατζιδάκις κι ο Σαββόπουλος απευθύνονταν αποκλειστικά σ' εμάς. Πως ο Σαββόπουλος έβαζε το κεφάλι του ξανά "πάνω στον πάγκο του χασάπη" μόνο για χάρη μας, αφού κανείς άλλος δεν φαινόταν πρόθυμος ν' ακούσει. Στο τελευταίο εκείνο φωτεινό διάλειμμα, λίγο πριν ζήσουμε την αληθινή ενηλικίωση, όταν η εμπιστοσύνη που δείξαμε στα πατρικά μας πρότυπα θ' αναποδογύριζε για να δοκιμαστεί απ' την αρχή, αυτή τη φορά πάνω στις αυταπάτες και αγκυλώσεις της δικής μας ζωής."

Το απόγευμα της 20ης Ιουνίου του 1949 έπαιζα με τα άλλα παιδάκια στην οδό Ζάννα, στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσα τότε. Ξαφνικά ακούμε μια υπέροχη μουσική να έρχεται από τη λεωφόρο. Περνούσε η Φιλαρμονική. Είχαμε μείνει μ' ανοιχτό το στόμα οι πιτσιρικάδες. Βλέπαμε τους άνδρες της Φιλαρμονικής να παιανίζουν, τα μαγικά τους όργανα λαμποκοπούσαν στον ήλιο κι ο πλούσιος ήχος των πνευστών, μεγαλειώδης, πολλαπλασιαζόταν απ τον αντίλαλο, καθώς η μπάντα περνούσε ανάμεσα στα παλιά μέγαρα της Βασιλίσσης Όλγας. Μείναμε άφωνοι και συγκινημένοι. Όμως μόνον ένα παιδί βούρκωσε κι ήμουν εγώ. Μετά η μουσική έφυγε, τα παιδιά ξαναγύρισαν στο παιχνίδι τους αλλά εγώ αισθανόμουν μουγκός. Μπήκα σπίτι μου κι αμίλητος πήρα απ την κουζίνα δυο καπάκια από τεντζερέδες, βγήκα στην αυλή κι άρχισα να τα κοπανάω μεταξύ τους. Ήλπιζα ότι επαναλαμβάνοντας συμβολικά την κίνηση της μπάντας θα αναπαραχθεί η ανάλογα ωραία μουσική. Δυστυχώς το μόνο που βγήκε ήταν ένας αποτυχημένος θόρυβος. Στη σκάλα υπηρεσίας του διπλανού σπιτιού, ανέβαινε ο μεγάλος γιος της γειτόνισσας. Απορημένος με κοίταξε στην ιεροτελεστία μου και με ρώτησε : "Τι κάνεις εκεί Διονυσάκι;" Κι εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου τραύλισα και του είπα :"Παίζω μου-μου-μου-μουθική".

"Τι έγινε όμως τώρα, εντελώς πρόσφατα, και άλμα προς τα πίσω ανέσυρε τη γενική σε -ους και την άπλωσε γενναιόδωρα, μαρμελάδα στο ψωμί των ΜΜΕ ή όπου αλλού: της Σαπφούς και κόντρα της Σαπφούς διαβάζουμε κι ακούμε όλο και πιο συχνά. [...] Λοιπόν βίαιος εξαρχαϊσμός των πάντων; για να δοκιμάσουμε μαζί : της Μαρούς Σεφέρη, της Τασούς Καββαδία, της Φωφούς Βασιλακάκη, της Μαντούς Αραβαντινού, της Ρηνιούς Παπανικόλα, της Γωγούς Αντζολετάκη, της Μυρτούς, της Κρινιούς, της Λενιούς κ.ο.κ. [...] Ξεχάσαμε μονάχα τη Σαπφώ τη Νοταρά. Που κι αυτή είχε τη χαρά να αξιωθεί μετά θάνατον τη γενική σε -ους [...]" Γιάννη Η. Χάρη- "Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΑ ΛΑθΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ"- ΠΌΛΙΣ 2003

"Ο ποιητής γηροτροφείται με την αγαθή ελπίδα ότι θεμελίωσε έργο αιωνιώτερο του χαλκού, ότι οι νέοι θα συγκινουνται με τη δική του έκφανση του ωραίου, ότι επειδή έδρεψε τα ρόδα της Πιερίας θα τον θυμούνται οι μελλούμενες γενιές, ότι πτερόεσσα η φήμη θα του διασφαλίσει την αθανασία. Εύελπις λοιπόν ο ποιητής, αλλά το κοινό θα εκδώσει την τελεσίδικη απόφαση. Ποιο αναγνωστικό κοινό όμως και με ποια κριτήρια;" Μ.Ζ. Κοπιδάκης- "Εν λόγω ελληνικώ"- Ικαρος 2003 "Το 1999 κατ' ανάθεση του Ο.Τ.Ε. ανέλαβα να συγκροτήσω μια σχολιασμένη ανθολογία κειμένων από τον Όμηρο ως τον Ελύτη.[...] Το καθένα από τα εικοσιέξι κεφάλαια περιλαμβάνει σύντομο εργοβιογραφικό σημείωμα για τον ανθολογούμενο, κείμενο και μετάφραση, όπου κρίνεται απαραίτητη, και σχολιασμό τού κειμένου -πες : ερμηνευτική ανάγνωση αν είσαι μεγαλόψυχος." Φάουλ το ότι το κεφάλαιο για τον Ελύτη, το έγραψε η Ι. Ηλιοπούλου. Αμάν πια με κάτι γκόμενες... Ευτυχώς που ο Γεώργιος Χατζιδάκις δε συνθέτει...

"Οι συνέπειες της αντιστάσεως των Ιουδαίων στον εξελληνισμό είναι αποφασιστικής σημασίας και γι' αυτήν ακόμη τη γένεση του Χριστιανισμού. Βασική συνέπεια αυτής της αντιστάσεως είναι η ανάπτυξη μιας ιστορικής διαλεκτικής, παρόμοιας με εκείνη που είχαν αναπτύξει άλλοι λαοί της Ανατολής ως αποτέλεσμα της υποδουλώσεως τους σε ισχυρότερες δυνάμεις (Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες κ.λπ.). Το σχήμα της κοσμοθεωρίας ή ορθότερα ιστοριοθεωρίας, που ξεπήδησε από τις καταχτήσεις αυτές, ήταν το εξής : κάθε ξένη επιδρομή και κατάκτηση ενός λαού συνεπιφέρει αναστάτωση στην καθιερωμένη πολιτιστική και κυρίως στη θρησκευτική τάξη, που με την προστασία του τοπικού θεού επικρατεί στη ζωή του λαού αυτού. Κατά συνέπεια, μια εξ ίσου ραγδαία αποκατάσταση της τάξεως αυτής από κάποιον άλλο ηγέτη πρέπει να ακολουθήση, για να φέρη την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και να τιμωρήση ή να αμείψη κάθε υπεύθυνο. Από την ιστοριοθεωρία αυτή των λαών της Μέσης Ανατολής γεννιέται το αποκαλυπτικό είδος της θρησκείας ( που παρατηρείται σε όλους σχεδόν τους λαούς της Ανατολής : Πέρσες, Αιγυπτίους, Βαβυλωνίους κ. λπ. )" ΙΩΑΝΝΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ Μητροπολίτου Περγάμου- "ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ- Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ" - ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ 2003

Ο Χριστός σταυρώθηκε λόγω της "τυφλής πολιτικής" του, των Ψαρών η ολόμαυρη ράχη μαύρισε λόγω της "τυφλής πολιτικής" των γκιαούρηδων, τα Ες-Ες έκαναν ό,τι έκαναν λόγω της "τυφλής πολιτικής" των Εβραίων ( Εβραίοι=καπιταλισμός, καπιταλισμός=τυφλή δύναμη της αγοράς--> ο.ε.δ.), η 11/9 ήταν αποτέλεσμα της "τυφλής πολιτικής" των Αμερικανών (ηλίου φαεινότερο ότι "τυφλή πολιτική" και Αμερικανοί είναι συνώνυμα, δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς ), οι Χούτου έσφαξαν 1000000 Τούτσι, μέσα σε λίγους μήνες, λόγω της "τυφλής πολιτικής" των τελευταίων κτλ κτλ...

Τι να κάνει κι ο πολιτικός; κάποιο τρόπο πρέπει να βρει για να εκφράσει, ο φτωχός, τους ψηφοφόρους του. Τους κλείνει το μάτι, λέγοντας, χωρις να το πει, "ποια τρομοκρατία; οι Αμερικανοί φταίνε και τους σκοτώνουνε! Είναι η τυφλή πολιτική τους που προκαλεί την τυφλή βία σε βάρος τους". Αυτό άλλωστε πιστεύουν οι ψηφοφόροι του από πάντα. Το κύμα "συμπάθειας" μετά την 11/9 ήταν απλά μια τακτική υποχώρηση για να μπορεί ο μέσος Έλληνας να καμαρώνεται ανενόχλητος στον καθρέφτη του. Και να χαίρεται, με ήσυχη συνείδηση και χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, τα αγαθά που παράγουν αυτοί οι καταραμένοι Αμερικανοεβραίοι ( ο Αλλάχ να τους κάψει ).

Ένας άνθρωπος ζει και πεθαίνει.To ίχνος που αφήνει πίσω του, μια φωτογραφία σαλονιού, στα ασφυκτικά όρια της οποίας αγωνίζεται να πείσει ότι έζησε με τρόπο που άξιζε τον κόπο, ταξιδεύει ερήμην του. Η καμπύλη της ζωής του σε κάποιο ανώτερο σημείο της, σε υψηλή «τιμή», εγκλωβισμένη οριστικά σε μια «εκτύπωση», αποκτά τη δική της, αυτόνομη ζωή.

Χρόνια μετά την αποδημία του εις Κύριον και ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έχουν κι αυτά ξεκληριστεί λίγο ως πολύ, ο ίδιος άνθρωπος συνεχίζει να ατενίζει το μέλλον με δύναμη και αισιοδοξία. Είναι ο σταθερός και αιώνιος ήρωας του σαλονιού, παρέα συνήθως με άλλους ήρωες που ταξιδεύουν μαζί του, πλαισιωμένοι κι αυτοί, στο χρόνο.

Δεν ξέρω άνθρωπο, που απέναντι στην κολακεία ενός φωτογραφικού φακού που τον σημαδεύει, να μην προσπάθησε να ανταποκριθεί υπερβάλλοντας λίγο ή πολύ, τα στοιχεία της γοητείας του. Το σώμα ακουμπάει νωχελικά στο πίσω πεζούλι, η έκφραση αποκτά ποιητικότητα, επιστρατεύονται χαμόγελα, γυαλιά ηλίου, τσιγάρα που καπνίζουν και καπνίζονται με πάθος και ηρωισμό. Αθώος και ανυποψίαστος για την επερχόμενη καταιγίδα, σκηνοθετεί μια εικόνα του εαυτού του, αυτοσχεδιάζοντας στοιχεία κλισέ που ανασύρονται πρόχειρα.

Αυτή η πόζα αιωνιότητας και η αναπόφευκτη διάψευση που την ακολουθεί, ορίζει για άλλη μια φορά τον άνθρωπο ως « τραγικό ον» στη σκηνή του κόσμου. Αυτή τη διαπίστωση πενθούμε κάθε φορά που αντικρίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και όχι τόσο την απώλειά τους. Το «θράσος» τους να χλευάσουν το θάνατο τόσο αδέξια, η τρυφερότητα που ενέχει μια τέτοια κίνηση αλαζονείας, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Σε μια φωτογραφία μου στο στρατό, κρατάω το όπλο στους ώμους, με τη φυσικότητα ανθρώπου που ανάλωσε τη ζωή του τριγυρνώντας σε λόγκους και ραχούλες. Στα μάτια μου αντικατοπτρίζεται η ζωή του δάσους. Ολόκληρος στυλάτη πόζα και ρεμβασμό! Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, αλλά μικρή σημασία έχει. Όταν διηγείσαι μια ιστορία ζωής όλο και κάποιος θα βρεθεί να την ακούσει. Πρώτο θύμα της γοητείας μου ήταν φυσικά η μάνα μου κι έτσι, για χρόνια τώρα, στο τραπέζι του σαλονιού, υποδύομαι τον αντάρτη των βουνών, εγώ, ένας άνθρωπος συνήθως κλειστός και φιλάσθενος.

Αλλά και φίλοι ή συγγενείς , που ξέρουν το ..ποιον μου, κανείς δεν βρίσκεται να αντιδράσει απέναντι σε μια τόσο προφανή διαστρέβλωση της αλήθειας. Κανείς δεν λεει : βρε, τι παριστάνεις εδώ, για πες μας! Όλοι αναγνωρίζουμε σε αλλήλους αυτή τη μικρή πολυτέλεια της μεταμόρφωσης, αφού τι τώρα τι αργότερα, για όλους πάντα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!

Ειρωνεία, ειρωνεία, ειρωνεία. Θεόδωρος Πάγκαλος :

Θυμήθηκα τους στίχους του Σαββόπουλου : " Ως κι αυτό το αύριο το αλάνι, όργανο του κόμματος το έχεις κάνει, αύριο να δούμε πια πόρτα θα χτυπάς. "

Κι άλλο:

Έτσι είναι! όλοι εμεις οι υπέρβαροι είμαστε εξαιρετικά ευαίσθητοι. Εγώ, όταν χάνω βάρος, προειδοποιώ "πρόσεχετε, αδυνάτισα μεν, αλλά διατηρώ ευαισθησίες χοντρού"

1."Τι είναι οι Ελληνες, ημερολόγιό μου;

Μην είναι θρησκόληπτοι; Μην είναι ξενόφοβοι; Μην είναι κυνικοί; Μην είναι ρατσιστές; Μην είναι εθνικιστές; Μην είναι μεντιοφοβικοί; Μην είναι βιβλιοφοβικοί; Μην είναι δύσπιστοι;
- Ολα είναι οι Ελληνες, και αυτά και άλλα πολλά που τα κρύβουν βαθιά στη σκοτεινή τους καρδιά· έτσι τουλάχιστον τους βρήκε τους [...] συμπατριώτες μου έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, το οποίο, αν δεν μπορούν να το κλείσουν, τουλάχιστον να του αλλάξουν όνομα: είναι δυνατόν να είναι «εθνικό» ερευνητικό κέντρο που διαπιστώνει τέτοιες καταστάσεις;

Και τι βρήκαν, ημερολόγιό μου;

Με άριστα το δέκα, δηλαδή ότι είμαστε εντελώς ηλίθιοι και έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους, οι Ελληνες αποδεικνύονται βαθύτατα πεπεισμένοι ότι homo homini lupus: βαθμολογούν τον εαυτό τους με 3,5. Οι Ισπανοί αυτοβαθμολογούνται με 4,0, οι Βρετανοί με 5,0 και οι αφελείς Ολλανδοί με 5,5. Με μηδενικό βαθμό αγαθοσύνης (όταν πιστεύουμε ότι όλοι οι άλλοι μάς εκμεταλλεύονται) οι απόγονοι του Αρη Βελουχιώτη αυτοβαθμολογούνται 3,5, οι Ιβηρες 5,0, οι Βρετανοί 5,5 και εκείνοι οι χασισοπότες οι Ολλανδοί 6,5.

Φυσικά, για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον σκληρό κόσμο που Αμερικανοί, Γερμανοί, Εβραίοι και Μασόνοι έχτισαν ολόγυρά τους, οι Ελληνίδες/Ελληνες προσφεύγουν στον Θεό: προσεύχονται κάθε ημέρα ή αρκετές φορές την εβδομάδα κατά 65% - έναντι 50% των Πορτογάλων και 30% όλων των υπόλοιπων σκληρών φωταδιστών.

Αν έκαναν προσπάθεια να εμβαθύνουν και τους ρώταγαν τους Ελληνίδες/Ελληνες οι Γ. Βούλγαρης και T. Καφετζής, που διηύθυναν την έρευνα, «και τι λέτε στην προσευχή σας;», η απάντηση θα ήταν «Θεούλη μου, βγάλε το μάτι του διπλανού».

Και επειδή οι Ελληνίδες/Ελληνες συν Αθηνά κουνάνε και το δαχτυλάκι τους και εκπληρώνονται οι προσευχές τους και, επιπλέον, είναι μετριόφρονες και δεν θεωρούν ότι το πέτυχαν αυτές/αυτοί, φωνάζουν «θαύμα, θαύμα, αποστραβώθηκε ο στραβούλιακας» - αποδίδουν την απώλεια του οφθαλμού στον Χριστό και την Παναγία, γίνονται θεούσες/θεούσοι και βαθμολογούν τη θρησκευτικότητά τους «λίαν καλώς 7,5», με τους άλλους πολύ πίσω και βαθιά αγνωστικιστές: 5,5 τα μακρινά ξαδέλφια Πορτογάλοι, 5,0 οι Ολλανδοί πιάνουν τη βάση και 4,5 απορρίπτονται Ισπανοί κα Βρετανοί.

Πέντε Χριστόδουλοι τους χρειάζονται και τρεις Βαρθολομαίοι."

2. "Την εθνική αξιοπρέπεια αποκαθιστά το γεγονός ότι, σύμφωνα με άλλες στατιστικές, η οδός Ερμού είναι έβδομη στον κόσμο από άποψη ύψους ενοικίων που πληρώνουν τα καταστήματα. Πρώτη η Fifth Avenue στη Νέα Υόρκη, Champs Élysées των Παρισίων, Oxford Street του Λονδίνου, ακολουθούν δυο-τρεις εξωτικοί της Απω Ανατολής και μετά η Ερμού! Ακριβότερη και από Banhofstrasse της Ζυρίχης, τη Via Montenapoleone του Μιλάνου. Κάτι Ρώμες και Μαδρίτες δεν τις συζητάμε: η πρώτη δεν βρίσκεται καν στον κατάλογο, η δεύτερη είναι 16η. Για να μην πούμε για τη Rue Neuve των Βρυξελλών - πάτος ευρωπαϊκός: 26η.

Και επειδή τα ενοίκια των καταστηματαρχών τελικώς τα πληρώνουν, βέβαια, οι πελάτες, θυμάμαι από τότε που ήμουν ΕκειΚάτω ότι πληρώνεις κάτι παραπάνω αλλά το ευχαριστιέσαι στην Ερμού: κυκλοφορούν άνετα και μηχανάκια και ταξί και άλλα οχήματα στον πεζόδρομο, ξεκουράζεται το μάτι σου πάνω στα υπέροχα κλιματιστικά μηχανήματα που διακοσμούν τα κτίριά της και ανεβάζουν ευχάριστα τη θερμοκρασία στον δρόμο όταν δουλεύουν όλα μαζί, ενώ τα αφτιά σου απολαμβάνουν τον ευχάριστο βόμβο τους - και κυρίως «σε ανεβάζει», σου φτιάχνει το κέφι και σου αναπτερώνει το ηθικό το διαρκές μεγαλείο που αποπνέουν όλες αυτές οι μεταπολεμικές πολυκατοικίες, οι χτισμένες με τόση καλαισθησία και γούστο. Αν τα σκεφθείς όλα αυτά, αδικείται βάναυσα η Ερμού στην έβδομη μόλις θέση."

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ
*
Και έγνω Κάιν
την γυναίκα αυτού,
και συλλαβούσα έτεκεν τον Ενωχ,
και ήν οικοδομών πόλιν
και επονώμασεν την πόλιν επί τω ονόματι του υιού αυτού Ενώχ.
Εγενήθη δε τω Ενώχ Γαιδαδ,
και Γαιδαδ εγέννησεν τον Μαιηλ,
και Μαιηλ εγέννησεν τον Μαθουσαλα,
και Μαθουσαλα εγέννησεν τον Λαμεχ.
και έλαβεν εαυτώ Λαμεχ δύο γυναίκας, όνομα τη μια Αδα
και όνομα τη δευτέρα Σέλλα .
και έτεκεν Αδα τον Ιωβελ,
ούτος ήν ο πατήρ οικούντων εν σκηναις κτηνοτρόφων.
και όνομα τω αδελφώ αυτού Ιουβαλ,
ούτος ην ο καταδείξας ψαλτήριον και κιθάρα.
*
ΓΕΝΕΣΙΣ 4: 17-21

"Κατά μίαν όλως προσωπική μου εκτίμηση ο μύθος του Κάιν και του Άβελ, απηχεί την επικράτησιν του homo sapiens έναντι του homo neaterdalis. Το βρίσκω φυσικό άλλωστε, διότι από τη γενιά του Κάιν, όπως η Γραφή μαρτυρεί, προέρχονται και οι μουσικοί, άνθρωποι πανούργοι, αδελφοκτόνοι, εθισμένοι στις πλέον μακάβριες εκτελέσεις των αδελφών τους συνθετών.
Ρωτά ο μαέστρος τον μουσικό:
-Έχεις δει αυτόν που θα παίξουμε;
-Δεν ξέρω, κύριε, έχω να τον δω από προχθές, απαντά ο μουσικός.
Και όλοι γνωρίζουμε ότι, τουλάχιστον μέσα στα βάθη της ψυχής του, τον έχει σφάξει απ' την ώρα που πέσαν στα χέρια του οι παρτιτούρες του έργου του...(και να σκεφτεί κανείς ότι επί της μουσικής, σπάνια περιορίζεται κανείς στην πρώτη εκτέλεση...).
Τώρα , βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος, τι έργο περιμένεις να έχει γράψει ένας νεάτερνταλ..., μήπως είχε δίκιο ο Κάιν;"

"Συν-θέτω είναι το 1/4 της δημιουργικής πράξης. Απομένουν τα πλην-θέτω, επί-θέτω και δια-θέτω".