31.8.04
Ευτέλεια.
Τι παθαίνουν όταν γερνάνε οι άνθρωποι; Αντί να παλιώνουν όμορφα, γίνονται ξινοί και ευτελείς. Όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος :
Τα ΝΕΑ, από ολόκληρη τη συνέντευξη του - αρκετά μεγάλη, με ότι σοβαροφανή κοινοτοπία μπορείς να φανταστείς - αυτό βρήκαν να προβάλουν.
*
Υπάρχει και συνέχεια :
Τόση ευτέλεια!
*
Θα τη χτυπήσουν αλύπητα ( δίκαια ή άδικα, δεν έχει τελικά σημασία ) την Αγγελοπούλου, να μου το θυμηθείς.
*
(01/09/2004- δες foni voondos) Να στο πω κι αυτό : δεν είμαι καθόλου φίλος της Γιάννας. Πάρα πολλές πλαστικές για τα γούστα μου. Και η σαμπάνια που σερβίρει, φλύαρη. Πολύς όγκος, λίγη ουσία. Μπορεί να ρέει συνεχώς, αλλά εμένα ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Θα προτιμήσω τα δικά μου ξύδια. Το δίκιο όμως είναι δίκιο κι ο καθένας μας ας τα βρει με τον εαυτό του. Της είπανε να κάνει μια δουλειά, την έκανε, κατά γενική ομολογία, καλά και τώρα κάνουν ότι δεν την ξέρουν. Ας είναι αντιπαθής η Αγγελοπούλου. Το παιχνίδι που της παίζουν δεν είναι σωστό.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
«Προσωπικά θεώρησα ως απάδουσα "κορυφαία" στιγμή το γεγονός του "τσιφτετελισμού" της κυρίας, η οποία χόρευε μόνη στο άδειο θεωρείο των επισήμων, για να προσβάλλει άπρεπα και πέρα από κάθε αντίληψη συνεορτασμού την ιερότητα του πνεύματος των Ολυμπιακών Αγώνων που - εν τέλει - αυτή έπρεπε να το σεβαστεί».
Τα ΝΕΑ, από ολόκληρη τη συνέντευξη του - αρκετά μεγάλη, με ότι σοβαροφανή κοινοτοπία μπορείς να φανταστείς - αυτό βρήκαν να προβάλουν.
*
Υπάρχει και συνέχεια :
Ο πρωθυπουργός [...] στη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ στο Μαξίμου, παρουσία της Γιάννας Αγγελοπούλου, απέφυγε, και μπροστά στις κάμερες και όταν αποχώρησαν αυτές, να της δώσει προσωπικά συγχαρητήρια. [...] Κυβερνητική πηγή είπε [...] ότι «ο πρωθυπουργός δεν έκανε προσωπική αναφορά σε κανέναν διότι θεωρεί ότι το εγχείρημα είναι εθνικό».Η υπογράμμιση δική μου.
Τόση ευτέλεια!
*
Θα τη χτυπήσουν αλύπητα ( δίκαια ή άδικα, δεν έχει τελικά σημασία ) την Αγγελοπούλου, να μου το θυμηθείς.
*
(01/09/2004- δες foni voondos) Να στο πω κι αυτό : δεν είμαι καθόλου φίλος της Γιάννας. Πάρα πολλές πλαστικές για τα γούστα μου. Και η σαμπάνια που σερβίρει, φλύαρη. Πολύς όγκος, λίγη ουσία. Μπορεί να ρέει συνεχώς, αλλά εμένα ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Θα προτιμήσω τα δικά μου ξύδια. Το δίκιο όμως είναι δίκιο κι ο καθένας μας ας τα βρει με τον εαυτό του. Της είπανε να κάνει μια δουλειά, την έκανε, κατά γενική ομολογία, καλά και τώρα κάνουν ότι δεν την ξέρουν. Ας είναι αντιπαθής η Αγγελοπούλου. Το παιχνίδι που της παίζουν δεν είναι σωστό.
*
30.8.04
Γεια.
Γεια σου Ζαχάρη ( λύρα ) και Κάρολε ( λαούτο ). Γεια σου και σένα Κωστάλα που ζήτησες συγνώμη, στην εκπομπή του Τζίμα, για τη φλυαρία σου στην τελετή έναρξης.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
29.8.04
Editorial
*
Στη χώρα του τζάμπα μάγκα, έχει άραγε όρια η μαλακία; Και η απαράδεκτη ( τη γνώμη μου λέω ) πολιτική ασυλία που απολαμβάνει το ΚΚΕ;
*
Περπάτησα πολύ στο κέντρο αυτές τις μέρες. Ευτυχία. Βλέπω τώρα στην τηλεόραση εικόνες από την επίθεση των μαλακισμένων ( σιγά μην τους πω αναρχικούς και τους χαρίσω τον Ντουρούτι και τον Μπακούνιν ) στο Μοναστηράκι και ματώνει η καρδιά μου. Αλλά το να λέω ή να γράφω μαλάκες ( η λεγόμενη ιδεολογική αντιπαράθεση ), δεν δίνει αποτελέσματα. Εκτόνωση είναι. Στον καθ’ ημέρα βίο, το πρόβλημα λύνεται δια της αποφυγής του μαλάκα. Στο δημόσιο βίο ( όταν ο μαλάκας θέλει να επιβάλει - και δια της βίας - την παρουσία του, καταπατώντας, αυτός κι όχι η αστυνομία, κάθε, με αίμα και αγώνες κατοχυρωμένο, συνταγματικό σου δικαίωμα ) χρειάζονται άλλες τακτικές. Και εγώ, ως ψηφοφόρος, είμαι διατεθειμένος να τις υποστηρίξω. Για την ώρα, αφού ούτε τζούντο, ούτε πυγμαχία, ούτε καράτε ξέρω κι από πάνω δεν πιστεύω στην αυτοδικία, αισθάνομαι ανήμπορος απέναντι στον μαλάκα. Ξέρω, θ’ αρχίσεις τους συμψηφισμούς και την προβοκατορολογία, αλλά βαριέμαι να σκεφτώ επιχειρήματα εναντίον τους. Δεν γουστάρω, η όποια κριτική στην αστυνομία, να χρησιμεύει πάντα σαν κάλυψη του κάθε ηλίθιου. Με εξοργίζει όμως, το ότι η αστυνομία ( που από διάφορες αφηγήσεις, μαθαίνω ότι ήταν ιδιαίτερα ευγενική αυτές τις μέρες ) δεν σκέφτηκε αυτό το σενάριο, προκειμένου να το αποτρέψει. Από την άλλη δε θα μάθω ποτέ, αν και πόσα ανάλογα σενάρια απέτρεψε. Όποιος περπάτησε αυτές τις μέρες στο Μοναστηράκι θα με νοιώσει.
*
Πριν λίγο καιρό, περπατώντας, σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα να βρεθώ δίπλα σε σκουπιδιντενεκέ, τον οποίο κάποιος μαλάκας θα έχει εφοδιάσει με γκαζάκι. Ας ελπίσω ότι οι κάμερες θα λειτουργήσουν όντως αποτρεπτικά.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στη χώρα του τζάμπα μάγκα, έχει άραγε όρια η μαλακία; Και η απαράδεκτη ( τη γνώμη μου λέω ) πολιτική ασυλία που απολαμβάνει το ΚΚΕ;
*
Περπάτησα πολύ στο κέντρο αυτές τις μέρες. Ευτυχία. Βλέπω τώρα στην τηλεόραση εικόνες από την επίθεση των μαλακισμένων ( σιγά μην τους πω αναρχικούς και τους χαρίσω τον Ντουρούτι και τον Μπακούνιν ) στο Μοναστηράκι και ματώνει η καρδιά μου. Αλλά το να λέω ή να γράφω μαλάκες ( η λεγόμενη ιδεολογική αντιπαράθεση ), δεν δίνει αποτελέσματα. Εκτόνωση είναι. Στον καθ’ ημέρα βίο, το πρόβλημα λύνεται δια της αποφυγής του μαλάκα. Στο δημόσιο βίο ( όταν ο μαλάκας θέλει να επιβάλει - και δια της βίας - την παρουσία του, καταπατώντας, αυτός κι όχι η αστυνομία, κάθε, με αίμα και αγώνες κατοχυρωμένο, συνταγματικό σου δικαίωμα ) χρειάζονται άλλες τακτικές. Και εγώ, ως ψηφοφόρος, είμαι διατεθειμένος να τις υποστηρίξω. Για την ώρα, αφού ούτε τζούντο, ούτε πυγμαχία, ούτε καράτε ξέρω κι από πάνω δεν πιστεύω στην αυτοδικία, αισθάνομαι ανήμπορος απέναντι στον μαλάκα. Ξέρω, θ’ αρχίσεις τους συμψηφισμούς και την προβοκατορολογία, αλλά βαριέμαι να σκεφτώ επιχειρήματα εναντίον τους. Δεν γουστάρω, η όποια κριτική στην αστυνομία, να χρησιμεύει πάντα σαν κάλυψη του κάθε ηλίθιου. Με εξοργίζει όμως, το ότι η αστυνομία ( που από διάφορες αφηγήσεις, μαθαίνω ότι ήταν ιδιαίτερα ευγενική αυτές τις μέρες ) δεν σκέφτηκε αυτό το σενάριο, προκειμένου να το αποτρέψει. Από την άλλη δε θα μάθω ποτέ, αν και πόσα ανάλογα σενάρια απέτρεψε. Όποιος περπάτησε αυτές τις μέρες στο Μοναστηράκι θα με νοιώσει.
*
Πριν λίγο καιρό, περπατώντας, σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα να βρεθώ δίπλα σε σκουπιδιντενεκέ, τον οποίο κάποιος μαλάκας θα έχει εφοδιάσει με γκαζάκι. Ας ελπίσω ότι οι κάμερες θα λειτουργήσουν όντως αποτρεπτικά.
*
27.8.04
Αποκάλυψη !
Μάθαμε, επιτέλους, ποιος ευθύνεται για το ντόπινγκ.
*
Η ( ασημένια ) ολυμπιονίκης ( του τριπλού άλματος, Χρυσοπηγή Δεβετζή ) βρισκόταν σε εκδήλωση της εταιρίας «Addidas», όταν έμαθε τα «καλά» νέα ( ότι η χρυσή ολυμπιονίκης στο τριπλό άλμα Φρανσουάζ Μπακό, από το Καμερούν, βρέθηκε ντοπαρισμένη ) και δήλωσε χαρακτηριστικά ( βλέποντας το χρυσό να έρχεται προς το μέρος της ) : «Αν έχει συμβεί αυτό ο Θεός με βοήθησε!», ενώ η προπονήτριά της είπε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ευχαριστώ τον Θεό, έχω παραληρήσει.»
*
εδώ κι εδώ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Η ( ασημένια ) ολυμπιονίκης ( του τριπλού άλματος, Χρυσοπηγή Δεβετζή ) βρισκόταν σε εκδήλωση της εταιρίας «Addidas», όταν έμαθε τα «καλά» νέα ( ότι η χρυσή ολυμπιονίκης στο τριπλό άλμα Φρανσουάζ Μπακό, από το Καμερούν, βρέθηκε ντοπαρισμένη ) και δήλωσε χαρακτηριστικά ( βλέποντας το χρυσό να έρχεται προς το μέρος της ) : «Αν έχει συμβεί αυτό ο Θεός με βοήθησε!», ενώ η προπονήτριά της είπε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ευχαριστώ τον Θεό, έχω παραληρήσει.»
*
εδώ κι εδώ.
*
Εικόνα.
Τελικός 50000 μέτρων βάδην αντρών. Στην τηλεόραση. Λίγο πριν τερματίσει πρώτος ο Πολωνός Ρόμπερτ Κορζενιόφσκυ. Η κάμερα τον παρακολουθεί ανεβασμένη σε μοτοσυκλέτα. Ένα παρατεταμένο, λίγο τρεμάμενο, τράβελινγκ. Ξαφνικά η κάμερα στρέφεται προς το πεζοδρόμιο. Βλέπουμε σε μεσαίο πλάνο, που εξελίσσεται, με αργό ρυθμό, σε γκρο πλαν, την Τσουμελέκα. Μόνη της. Φωτογραφίζει τον Κορζενιόφσκυ. Την πάω : παρά το μετάλλιο, παραμένει φαν. ( Η εικόνα με την Τασία, πρέπει να είναι το οπτικό αντίστοιχο του Σκορτσέζε ή του Τρυφώ, όταν μιλάνε για τους αγαπημένους τους σκηνοθέτες. )
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
26.8.04
Αφίξεις.
thas is back! thas is back! ( Αναρωτιέμαι αν η αναφορά στην Joan Armatrading είναι τυχαία ή ηθελημένη ). Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός και διαβάζουμε και λίγο Μίτζη.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
25.8.04
Τσενάι news
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ.
Στο Γαλάτσι. «Επίσημη προπόνηση ρυθμικής γυμναστικής». Ένας εθελοντής με ντουντούκα μας καθοδηγεί. Επαναλαμβάνει τα ίδια για κάθε ομάδα θεατών που πλησιάζει τις εισόδους. Παραλλάσσει όμως κάθε φορά, τις πολύ συγκεκριμένες οδηγίες που έχει να δώσει. Ξεκινάει μ’ ένα «γεια σας» πάντα. «Γεια σας χαίρομαι πολύ που σας βλέπω πάντα χαίρομαι όταν έρχεται κόσμος όταν δεν έρχεται βαριέμαι όπως χθες στο πινγκ πονγκ που δεν ήρθε κανείς.» ή «γεια σας μη στενοχωριέστε που καίει ο ήλιος τον φτωχό εθελοντή μου αρέσει να φωνάζω με ντουντούκα». Και συνεχίζει με τις οδηγίες. Αυτό πρέπει να γίνεται για καμιά ώρα τουλάχιστον. Χαμογελαστός. Υπερκινητικός. Γύρω στα είκοσι. Με μαύρα γυαλιά. Για να έρθω σηκώθηκα στις έξι. Αυτός πρέπει να χει έρθει πιο νωρίς. Αν νυστάζει δε φαίνεται.
*
Στο υπαίθριο σταντ, δίπλα στην είσοδο. Τρία παιδιά πίσω απ τον πάγκο. Δουλεύουν. Πελάτες ελάχιστοι, ο κόσμος έχει μπει μέσα να δει το θέαμα. Ψάχνω τραπέζι, να κάτσω, να πιω τον καφέ μου. Όσα τραπέζια είναι στη σκιά, είναι πολύ βρώμικα. Χυμένοι καφέδες, υπολείμματα τυρόπιτας, τασάκια γεμάτα τσιγάρα. Βλέπω ένα απ τα παιδιά του πάγκου να κάθεται και τον παρακαλώ να καθαρίσει το τραπέζι. Καθαρίζει, ενώ παραπονιέται για τη συνήθεια των πελατών να βρωμίζουν. Ακούω τα παιδιά, λίγο αργότερα, να κοροϊδεύουν τον εθελοντή με την ντουντούκα. Επαναλαμβάνουν ειρωνικά μεταξύ τους, «γεια σας», λίγο πριν το πει ο εθελοντής. Δεν καθαρίζει τα τραπέζια κανείς.
*
Ξαναβλέπω τον πιτσιρικά με την ντουντούκα προς το τέλος της προπόνησης. Του λέω ότι μου άρεσε ο τρόπος που μας καθοδηγούσε. «Σοβαρά; Με θυμάστε; Δώσατε νόημα στη ζωή μου» απαντάει με χαμόγελο.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Στο υπαίθριο σταντ, δίπλα στην είσοδο. Τρία παιδιά πίσω απ τον πάγκο. Δουλεύουν. Πελάτες ελάχιστοι, ο κόσμος έχει μπει μέσα να δει το θέαμα. Ψάχνω τραπέζι, να κάτσω, να πιω τον καφέ μου. Όσα τραπέζια είναι στη σκιά, είναι πολύ βρώμικα. Χυμένοι καφέδες, υπολείμματα τυρόπιτας, τασάκια γεμάτα τσιγάρα. Βλέπω ένα απ τα παιδιά του πάγκου να κάθεται και τον παρακαλώ να καθαρίσει το τραπέζι. Καθαρίζει, ενώ παραπονιέται για τη συνήθεια των πελατών να βρωμίζουν. Ακούω τα παιδιά, λίγο αργότερα, να κοροϊδεύουν τον εθελοντή με την ντουντούκα. Επαναλαμβάνουν ειρωνικά μεταξύ τους, «γεια σας», λίγο πριν το πει ο εθελοντής. Δεν καθαρίζει τα τραπέζια κανείς.
*
Ξαναβλέπω τον πιτσιρικά με την ντουντούκα προς το τέλος της προπόνησης. Του λέω ότι μου άρεσε ο τρόπος που μας καθοδηγούσε. «Σοβαρά; Με θυμάστε; Δώσατε νόημα στη ζωή μου» απαντάει με χαμόγελο.
*
21.8.04
Απο τη μια κι από την άλλη.
Από τη μια.
*
Καθόλου δεν στεναχωρήθηκα - αντιθέτως - με το κορίτσι, που είδα χθες στον σταθμό του μετρό, να φοράει λευκή φανέλα με το σύνθημα "SUPPORT KENDERIS", γραμμένο με βαθύ μπλε γράμματα.
*
Είναι άραγε κι η κοπέλα, μεταξύ εκείνων που δηλώνουν στο γυαλί : «Να κάνουμε γήπεδα, να ασχολούνται τα παιδιά μας με τον αθλητισμό, να μην πέσουν στα ναρκωτικά»;
*
Χα!
*
Πρέπει να σου πω, ότι είμαι υπέρ της νομιμοποίησης, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλων των ουσιών : αναβολικά, ηρωίνες, ορμόνες, χασίσια. Τα πάντα. Ας ρυθμίσει επιτέλους ελεύθερα ο καθένας, πως θα ζήσει και πως θα πεθάνει. Κι ας ανεβαίνουν οι αθλητές στο πόντιουμ μαζί με τον ερευνητή, τον γιατρό και τον προπονητή τους. Θα τους χειροκροτήσω όλους από καρδιάς. Έτσι κι αλλιώς η, όποια, νίκη ήταν, είναι και θα είναι, αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς.
*
Άσε που, όσο περισσότερο γνωρίζουμε την ανθρώπινη φύση, θα έχουμε, αναπόφευκτα, κάθε είδους παρεμβάσεις σ' αυτήν. Και οι παρεμβάσεις θα είναι, εδώ έχουμε την εκδίκηση της διαλεκτικής, κι αυτές μέρος της ανθρώπινης φύσης.
*
Ας μην αφήσουμε τα ναρκωτικά και τις απαγορευμένες ουσίες, αποκλειστική αρμοδιότητα κάποιων μίζερων υπάρξεων, που εμφανίζονται ως junkies, αλκοολικοί ή πρωταθλητές.
*
Θα γράψω και το δικό μου imagine :
*
Να κάνουμε γήπεδα, γιατί με τα γήπεδα και τα, κάθε είδους, ναρκωτικά, περνάμε καλύτερα! Εγώ τιμάω το αλκοόλ. Ζοχαδιάζομαι όμως, που νοιώθω την ανάγκη να στο δηλώσω.
*
Ναι, γιατρέ μου, όλο μη και μη μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός.
*
από την άλλη
*
Οδηγείς την μηχανή σου, δεξιά λωρίδα. Ο ταξιτζής μπροστά σου, φρενάρει απότομα. Για να πάρει μια γριούλα. Προλαβαίνεις, στο τσακ, να μη γίνεις πύραυλος. Κατεβαίνεις να του πεις ευγενικά ( είναι η καλή σου μέρα ) να προσέχει. Σε βρίζει χυδαία. Μένεις άφωνος, προς στιγμήν.
*
Οδηγείς το αυτοκίνητο. Σε προσπερνάει, από δεξιά, τετράγωνος τύπος με ταχύτητα αστραπής και απόσταση δέκα εκατοστών από τ’ αμάξι σου. Η ψυχή σου πηγαίνει στην Κούλουρη. Τον πετυχαίνεις στο φανάρι. «Πρόσεχε, ρε φίλε». Σε βρίζει χυδαία. Μένεις άφωνος, προς στιγμήν.
*
Αυτήν την κατάσταση αφωνίας, λίγο πριν σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, την έχω κι όταν δεν εμπλέκομαι προσωπικά. Καθώς βλέπω να αναπτύσσεται, σιγά-σιγά, η υπεράσπιση Κεντέρη-Θάνου, παραδείγματος χάριν. Ή η υπεράσπιση του Σαμπάνη κι ας μην έχει πάρει το παιδί τίποτα.
*
Οι συνομωσιολόγοι μου γυρίζουν τ' άντερα. Το νοιώθεις, ότι αυτοί οι τύποι θα συνομωτούσαν ευχαρίστως, άν μπορούσαν, εις βάρος άλλων...
*
Αυτά είχα να σου πω, πάω τώρα γιατί βγαίνει ο Πύρος στην τηλεόραση.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Καθόλου δεν στεναχωρήθηκα - αντιθέτως - με το κορίτσι, που είδα χθες στον σταθμό του μετρό, να φοράει λευκή φανέλα με το σύνθημα "SUPPORT KENDERIS", γραμμένο με βαθύ μπλε γράμματα.
*
Είναι άραγε κι η κοπέλα, μεταξύ εκείνων που δηλώνουν στο γυαλί : «Να κάνουμε γήπεδα, να ασχολούνται τα παιδιά μας με τον αθλητισμό, να μην πέσουν στα ναρκωτικά»;
*
Χα!
*
Πρέπει να σου πω, ότι είμαι υπέρ της νομιμοποίησης, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλων των ουσιών : αναβολικά, ηρωίνες, ορμόνες, χασίσια. Τα πάντα. Ας ρυθμίσει επιτέλους ελεύθερα ο καθένας, πως θα ζήσει και πως θα πεθάνει. Κι ας ανεβαίνουν οι αθλητές στο πόντιουμ μαζί με τον ερευνητή, τον γιατρό και τον προπονητή τους. Θα τους χειροκροτήσω όλους από καρδιάς. Έτσι κι αλλιώς η, όποια, νίκη ήταν, είναι και θα είναι, αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς.
*
Άσε που, όσο περισσότερο γνωρίζουμε την ανθρώπινη φύση, θα έχουμε, αναπόφευκτα, κάθε είδους παρεμβάσεις σ' αυτήν. Και οι παρεμβάσεις θα είναι, εδώ έχουμε την εκδίκηση της διαλεκτικής, κι αυτές μέρος της ανθρώπινης φύσης.
*
Ας μην αφήσουμε τα ναρκωτικά και τις απαγορευμένες ουσίες, αποκλειστική αρμοδιότητα κάποιων μίζερων υπάρξεων, που εμφανίζονται ως junkies, αλκοολικοί ή πρωταθλητές.
*
Θα γράψω και το δικό μου imagine :
"imagine all the people
stoned like never before...
Υou may say I am a dreamer
but I 'm not the only one..."
*
Να κάνουμε γήπεδα, γιατί με τα γήπεδα και τα, κάθε είδους, ναρκωτικά, περνάμε καλύτερα! Εγώ τιμάω το αλκοόλ. Ζοχαδιάζομαι όμως, που νοιώθω την ανάγκη να στο δηλώσω.
*
Ναι, γιατρέ μου, όλο μη και μη μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός.
*
από την άλλη
*
Οδηγείς την μηχανή σου, δεξιά λωρίδα. Ο ταξιτζής μπροστά σου, φρενάρει απότομα. Για να πάρει μια γριούλα. Προλαβαίνεις, στο τσακ, να μη γίνεις πύραυλος. Κατεβαίνεις να του πεις ευγενικά ( είναι η καλή σου μέρα ) να προσέχει. Σε βρίζει χυδαία. Μένεις άφωνος, προς στιγμήν.
*
Οδηγείς το αυτοκίνητο. Σε προσπερνάει, από δεξιά, τετράγωνος τύπος με ταχύτητα αστραπής και απόσταση δέκα εκατοστών από τ’ αμάξι σου. Η ψυχή σου πηγαίνει στην Κούλουρη. Τον πετυχαίνεις στο φανάρι. «Πρόσεχε, ρε φίλε». Σε βρίζει χυδαία. Μένεις άφωνος, προς στιγμήν.
*
Αυτήν την κατάσταση αφωνίας, λίγο πριν σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, την έχω κι όταν δεν εμπλέκομαι προσωπικά. Καθώς βλέπω να αναπτύσσεται, σιγά-σιγά, η υπεράσπιση Κεντέρη-Θάνου, παραδείγματος χάριν. Ή η υπεράσπιση του Σαμπάνη κι ας μην έχει πάρει το παιδί τίποτα.
*
Οι συνομωσιολόγοι μου γυρίζουν τ' άντερα. Το νοιώθεις, ότι αυτοί οι τύποι θα συνομωτούσαν ευχαρίστως, άν μπορούσαν, εις βάρος άλλων...
*
Αυτά είχα να σου πω, πάω τώρα γιατί βγαίνει ο Πύρος στην τηλεόραση.
*
18.8.04
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ.
*
Στην Ερμού, κοντά στο Θησείο. Ένας οδοκαθαριστής. Στο ένα χέρι το ειδικό, μεγάλο, φαράσι· με το άλλο χέρι, έτοιμος να σπρώξει έναν χαριτωμένο σκουπιδιοντενεκέ με ρόδες. Κρυμμένος σχεδόν, σε μια σκοτεινή γωνιά. Παραφυλάει το μικρότερο σκουπίδι. Κοιλιά μεγάλη, μουστάκες. Ή η κούραση του φαίνεται ή έχει πιει ένα ποτηράκι παραπάνω. Τον κοιτάζω σαν ερωτευμένος. «Θα κάνετε τα ίδια και μετά τους αγώνες» ρωτάω. Η απάντηση : «σιγά μη δουλεύω συνέχεια δώδεκα ώρες».
*
Στο Θησείο. Ένας εστιάτορας έχει καταλάβει με άδειες καρέκλες, μόνες τους, το ένα τέταρτο του πεζοδρόμου. Θέλει να αποτρέψει τους μοτοσικλετιστές να παρκάρουν. Οι καρέκλες έχουν τοποθετηθεί μπροστά από το πεζοδρόμιο, το οποίο ο εστιάτορας έχει καταλάβει ολόκληρο με τραπεζάκια. Η δημοτική αστυνομία του υποδεικνύει να μαζέψει τις καρέκλες. Αρνείται· δείχνει καμία εικοσαριά μοτοσικλέτες, που έχουν παρκάρει στο απέναντι τέταρτο του δρόμου. Καθώς περπατάω ακούω έναν αστυνόμο, νέο παιδί, να λέει σε συνάδελφο του «κανείς δεν μένει ευχαριστημένος, όταν πας να κάνεις τη δουλειά σου».
*
Θησείο. Έχει στηθεί μια πρόχειρη σκηνή. Από εκεί, προβολείς, με δέσμες που ανιχνεύουν τον αέρα. Επίκειται θέαμα. Κόσμος πολύς. Πολύς. Κυρίως διερχόμενοι. Πίσω απ' τη σκηνή, ένα κομμάτι του Θησείου ( το υπόλοιπο το κρύβουν τα δέντρα ) φωτισμένο υπέροχα και σε δεύτερο πλάνο, στο βάθος, η άψογα φωτισμένη Ακρόπολις. Μια μαύρη σκιά, ένα ντόπερμαν, περνάει σαν αστραπή από μπροστά μου. Του σφυρίζω, μήπως και προκαλέσω την προσοχή του. Τίποτα. Για άγνωστο λόγο, έχει βάλει στο μάτι ένα μικροσκοπικό πεκινουά. Το αρπάζει με τις δαγκάνες του. Ένα περίεργο σύμπλεγμα ντόπερμαν-πεκινουά αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά στον αέρα. Οι ιδιοκτήτες του πεκινουά, το τραβάνε με το λουρί για να το γλιτώσουν από τα σαγόνια του ντόπερμαν. Οι γύρω κάνουν ότι μπορούν : άλλος κλωτσάει, άλλος χύνει, πάνω στο μεγάλο σκυλί, την μπύρα του κι άλλοι το βαράνε με ότι βρούν. Τίποτα. Κατά διαστήματα, μια φωνή - της ιδιοκτήτριας υποθέτω του πεκινουά - ουρλιάζει το όνομα του αγαπημένου της σκύλου. Εμφανίζεται ο κύριος του ντόπερμαν και καταφέρνει, μέσα στη σύγχυση, να ξεχωρίσει τα σκυλιά. Κάποιοι του φωνάζουν «δολοφόνε». Οι αστυνομικοί πάνε προς το μέρος του, αλλά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι θα συλλάβουν κάποιον για ένα σκυλί. Ο τύπος, με κοτσίδα, και τη χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπο, λέει, ψελλίζει, «έχω επίγνωση της ευθύνης μου».
*
Το πεκινουά επέζησε. Κάποιοι έφεραν, από φαρμακείο της περιοχής, γάζες, μπεταντίν και φυσιολογικό ορό και περιποιήθηκαν την πληγή του. Πάνω στο γρασίδι.
*
Η συναυλία των Mode Plagal αρχίζει. «Funky Vergina» πρώτο. Όλο το σετ αποτελείται από παραλλαγές δημοτικών τραγουδιών και ενός ρεμπέτικου. Οι Ρέλος, Αντωνίου τραγουδάνε οι ίδιοι τα τραγούδια. Στον τελευταίο τους δίσκο, έχοντας υπ' όψιν ότι δεν είναι και εντυπωσιακοί τραγουδιστές, ζήτησαν τη βοήθεια άλλων. Το αποτέλεσμα : ξενέρωτο. Εδώ λένε τα τραγούδια οι ίδιοι και, παρά τις αδυναμίες, περνάμε μια χαρά. Δεν ξενερώνουμε δηλαδή. Ωραιότατο το ραπάρισμα στο ρεμπέτικο. Η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται για ραπ. Κρίμα που δεν το έχουν καταλάβει οι ποιητές μας. Κρίμα που δεν ανακαλύφθηκε το ραπ ( η σύγχρονη εκδοχή του ) στην Ελλάδα.
*
Φεύγω όταν τελειώνουν οι Mode Plagal. Ακολουθεί συναυλία της Μαριώς. Σμυρναίικα κτλ. Από μακριά ακούγεται ωραία.
*
Βόλτα στον πεζόδρομο που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι. Η Ελληνική, μοντέρνα, γλυπτική απαίσια. Όμως. Μια ενδιαφέρουσα, όχι ενδιαφέρουσα, ιδιοφυής, installation. Πρέπει να την δεις. Μια φασματική, διαδραστική, ταβέρνα.
*
Υπέροχοι μου φαίνονται οι καινούργιοι πεζόδρομοι.
*
Πίσω στο Μοναστηράκι. Παίρνω το μετρό. Στάση Χαλάνδρι. Στο ποδήλατο μου και σπίτι.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στην Ερμού, κοντά στο Θησείο. Ένας οδοκαθαριστής. Στο ένα χέρι το ειδικό, μεγάλο, φαράσι· με το άλλο χέρι, έτοιμος να σπρώξει έναν χαριτωμένο σκουπιδιοντενεκέ με ρόδες. Κρυμμένος σχεδόν, σε μια σκοτεινή γωνιά. Παραφυλάει το μικρότερο σκουπίδι. Κοιλιά μεγάλη, μουστάκες. Ή η κούραση του φαίνεται ή έχει πιει ένα ποτηράκι παραπάνω. Τον κοιτάζω σαν ερωτευμένος. «Θα κάνετε τα ίδια και μετά τους αγώνες» ρωτάω. Η απάντηση : «σιγά μη δουλεύω συνέχεια δώδεκα ώρες».
*
Στο Θησείο. Ένας εστιάτορας έχει καταλάβει με άδειες καρέκλες, μόνες τους, το ένα τέταρτο του πεζοδρόμου. Θέλει να αποτρέψει τους μοτοσικλετιστές να παρκάρουν. Οι καρέκλες έχουν τοποθετηθεί μπροστά από το πεζοδρόμιο, το οποίο ο εστιάτορας έχει καταλάβει ολόκληρο με τραπεζάκια. Η δημοτική αστυνομία του υποδεικνύει να μαζέψει τις καρέκλες. Αρνείται· δείχνει καμία εικοσαριά μοτοσικλέτες, που έχουν παρκάρει στο απέναντι τέταρτο του δρόμου. Καθώς περπατάω ακούω έναν αστυνόμο, νέο παιδί, να λέει σε συνάδελφο του «κανείς δεν μένει ευχαριστημένος, όταν πας να κάνεις τη δουλειά σου».
*
Θησείο. Έχει στηθεί μια πρόχειρη σκηνή. Από εκεί, προβολείς, με δέσμες που ανιχνεύουν τον αέρα. Επίκειται θέαμα. Κόσμος πολύς. Πολύς. Κυρίως διερχόμενοι. Πίσω απ' τη σκηνή, ένα κομμάτι του Θησείου ( το υπόλοιπο το κρύβουν τα δέντρα ) φωτισμένο υπέροχα και σε δεύτερο πλάνο, στο βάθος, η άψογα φωτισμένη Ακρόπολις. Μια μαύρη σκιά, ένα ντόπερμαν, περνάει σαν αστραπή από μπροστά μου. Του σφυρίζω, μήπως και προκαλέσω την προσοχή του. Τίποτα. Για άγνωστο λόγο, έχει βάλει στο μάτι ένα μικροσκοπικό πεκινουά. Το αρπάζει με τις δαγκάνες του. Ένα περίεργο σύμπλεγμα ντόπερμαν-πεκινουά αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά στον αέρα. Οι ιδιοκτήτες του πεκινουά, το τραβάνε με το λουρί για να το γλιτώσουν από τα σαγόνια του ντόπερμαν. Οι γύρω κάνουν ότι μπορούν : άλλος κλωτσάει, άλλος χύνει, πάνω στο μεγάλο σκυλί, την μπύρα του κι άλλοι το βαράνε με ότι βρούν. Τίποτα. Κατά διαστήματα, μια φωνή - της ιδιοκτήτριας υποθέτω του πεκινουά - ουρλιάζει το όνομα του αγαπημένου της σκύλου. Εμφανίζεται ο κύριος του ντόπερμαν και καταφέρνει, μέσα στη σύγχυση, να ξεχωρίσει τα σκυλιά. Κάποιοι του φωνάζουν «δολοφόνε». Οι αστυνομικοί πάνε προς το μέρος του, αλλά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι θα συλλάβουν κάποιον για ένα σκυλί. Ο τύπος, με κοτσίδα, και τη χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπο, λέει, ψελλίζει, «έχω επίγνωση της ευθύνης μου».
*
Το πεκινουά επέζησε. Κάποιοι έφεραν, από φαρμακείο της περιοχής, γάζες, μπεταντίν και φυσιολογικό ορό και περιποιήθηκαν την πληγή του. Πάνω στο γρασίδι.
*
Η συναυλία των Mode Plagal αρχίζει. «Funky Vergina» πρώτο. Όλο το σετ αποτελείται από παραλλαγές δημοτικών τραγουδιών και ενός ρεμπέτικου. Οι Ρέλος, Αντωνίου τραγουδάνε οι ίδιοι τα τραγούδια. Στον τελευταίο τους δίσκο, έχοντας υπ' όψιν ότι δεν είναι και εντυπωσιακοί τραγουδιστές, ζήτησαν τη βοήθεια άλλων. Το αποτέλεσμα : ξενέρωτο. Εδώ λένε τα τραγούδια οι ίδιοι και, παρά τις αδυναμίες, περνάμε μια χαρά. Δεν ξενερώνουμε δηλαδή. Ωραιότατο το ραπάρισμα στο ρεμπέτικο. Η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται για ραπ. Κρίμα που δεν το έχουν καταλάβει οι ποιητές μας. Κρίμα που δεν ανακαλύφθηκε το ραπ ( η σύγχρονη εκδοχή του ) στην Ελλάδα.
*
Φεύγω όταν τελειώνουν οι Mode Plagal. Ακολουθεί συναυλία της Μαριώς. Σμυρναίικα κτλ. Από μακριά ακούγεται ωραία.
*
Βόλτα στον πεζόδρομο που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι. Η Ελληνική, μοντέρνα, γλυπτική απαίσια. Όμως. Μια ενδιαφέρουσα, όχι ενδιαφέρουσα, ιδιοφυής, installation. Πρέπει να την δεις. Μια φασματική, διαδραστική, ταβέρνα.
*
Υπέροχοι μου φαίνονται οι καινούργιοι πεζόδρομοι.
*
Πίσω στο Μοναστηράκι. Παίρνω το μετρό. Στάση Χαλάνδρι. Στο ποδήλατο μου και σπίτι.
*
17.8.04
Κάτι ακόμα.
-Μπαμπά. -Ναι, παιδί μου. -Θα μου πάρεις γήπεδο, μπαμπάκα;
Ελαφρά συγκαταβατικό βρίσκω το ύφος των περισσότερων παραγόντων, που εμφανίζονται δημόσια ( και πολλών δημοσιογράφων ), απέναντι στους αθλητές. Παιδιά τους ανεβάζουν, παιδιά ( ή «τα κορίτσια» ) τους κατεβάζουν. Κυριολεκτικά αθλητομπαμπάδες. Πώς το καταδέχονται οι αθλητές; Πώς το ανέχεται ο κόσμος; Μόνον αυτός ο Χρήστος Ιακώβου ακούγεται διαφορετικός.
*
Γεια σου βρε Ηλιάδη με το ελληνικό ψυχή. Δεν καταλαβαίνω γρυ από τζούντο ( κι ο Ηλιάδης γρυ ελληνικά ), αλλά χαίρομαι που όσα κουφάρια δεν ήθελαν να σηκώσει ο Τσενάι τη σημαία, έχουν λουφάξει τώρα.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Γεια σου βρε Ηλιάδη με το ελληνικό ψυχή. Δεν καταλαβαίνω γρυ από τζούντο ( κι ο Ηλιάδης γρυ ελληνικά ), αλλά χαίρομαι που όσα κουφάρια δεν ήθελαν να σηκώσει ο Τσενάι τη σημαία, έχουν λουφάξει τώρα.
*
16.8.04
Ξανά.
*
Ξαναβλέπω στο βίντεο την τελετή έναρξης. Ωραία. Ο εκφωνητής: Αλέξης Κωστάλας. Ο άνθρωπος που έκανε καριέρα, γιατί μπορεί να προφέρει σωστά ξένα ονόματα και λέξεις. Κατά τα άλλα, ο λόγος του σκονισμένη αποθήκη κοινοτοπιών. Κάθε φορά που τον ακούω, ακούω : είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος. Αυτός ο άνθρωπος με βρίζει, δεν με χωνεύει καθόλου.
*
Ωραιότατη η υπόκρουση του Κωνσταντίνου Β. για την παρέλαση των αγαλμάτων. Άξια συνέχεια του Passion, του Peter Gabriel. Μπράβο του!
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ξαναβλέπω στο βίντεο την τελετή έναρξης. Ωραία. Ο εκφωνητής: Αλέξης Κωστάλας. Ο άνθρωπος που έκανε καριέρα, γιατί μπορεί να προφέρει σωστά ξένα ονόματα και λέξεις. Κατά τα άλλα, ο λόγος του σκονισμένη αποθήκη κοινοτοπιών. Κάθε φορά που τον ακούω, ακούω : είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος. Αυτός ο άνθρωπος με βρίζει, δεν με χωνεύει καθόλου.
*
Ωραιότατη η υπόκρουση του Κωνσταντίνου Β. για την παρέλαση των αγαλμάτων. Άξια συνέχεια του Passion, του Peter Gabriel. Μπράβο του!
*
15.8.04
Mεφιστοφελής και Φάουστ.
Να και η ιστοσελίδα ( αργεί λίγο να φορτώσει ) του Χρήστου Τζέκου ( προπονητή Κεντέρη και Θάνου ). Είναι και αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της εταιρίας Reflex ( διατροφικά συμπληρώματα για αθλητές ). Το είδα στην Αυγή της Κυριακής.
*
Από την ίδια εφημερίδα και το άρθρο του Σάββα Αγουρίδη : "Αθλητική ορολογία στην Καινή Διαθήκη και στην εκκλησιαστική παράδοση"
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Από την ίδια εφημερίδα και το άρθρο του Σάββα Αγουρίδη : "Αθλητική ορολογία στην Καινή Διαθήκη και στην εκκλησιαστική παράδοση"
*
14.8.04
opening ceremony
*
These are the days of miracle and wonder
This is the long distance call
The way the camera follows us in slo-mo
The way we look to us all
The way we look to a distant constellation
That's dying in a corner of the sky
These are the days of miracle and wonder
And don't cry baby, don't cry
Don't cry
*
Paul Simon, τραγούδι "the boy in the bubble" από το άλμπουμ Graceland.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
These are the days of miracle and wonder
This is the long distance call
The way the camera follows us in slo-mo
The way we look to us all
The way we look to a distant constellation
That's dying in a corner of the sky
These are the days of miracle and wonder
And don't cry baby, don't cry
Don't cry
*
Paul Simon, τραγούδι "the boy in the bubble" από το άλμπουμ Graceland.
*
13.8.04
Συναντήσεις.
*
Στην Ερμού. Βαδίζω προς Καπνικαρέα. Ακούω πίσω μου, δυνατά, : «φίκι-φίκι νο, φίκι-φίκι νο» - παύση - «φίκι-φίκι νο». Γυρίζω. Μια γυναίκα με τα παχύτερα, κατάμαυρα, βαμμένα φρύδια που έχεις δει ποτέ. Κότσο τα μαλλιά. Καλοντυμένη. Την κοιτάζω ερωτηματικά, μου εξηγεί και με προσπερνάει. «Όσες ξένες ήρθαν έχουν Έιτζ κι έτσι φίκι-φίκι νο. Εγώ είμαι νοσοκόμα, προϊσταμένη και ξέρω». Την ξαναβλέπω, λίγο αργότερα, να κατεβαίνει την Μητροπόλεως.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στην Ερμού. Βαδίζω προς Καπνικαρέα. Ακούω πίσω μου, δυνατά, : «φίκι-φίκι νο, φίκι-φίκι νο» - παύση - «φίκι-φίκι νο». Γυρίζω. Μια γυναίκα με τα παχύτερα, κατάμαυρα, βαμμένα φρύδια που έχεις δει ποτέ. Κότσο τα μαλλιά. Καλοντυμένη. Την κοιτάζω ερωτηματικά, μου εξηγεί και με προσπερνάει. «Όσες ξένες ήρθαν έχουν Έιτζ κι έτσι φίκι-φίκι νο. Εγώ είμαι νοσοκόμα, προϊσταμένη και ξέρω». Την ξαναβλέπω, λίγο αργότερα, να κατεβαίνει την Μητροπόλεως.
*
9.8.04
Όσο το σκέφτομαι...
...τόσο μου φαίνεται ότι έχει δίκιο :
Έβαλα με πλάγια την παρατήρηση και τους χαρακτηρισμούς που μου έκαναν εντύπωση. Το απόσπασμα είναι από τον πρόλογο του βιβλίου του Μάικλ Λιουέλιν Σμιθ "Οι Ολυμπιακοί του 1986 στην Αθήνα", εκδόσεις Εστία 2004.
*
Ο Μάικλ Λιουέλιν Σμιθ διατέλεσε Πρέσβης της Βρετανίας και στην Αθήνα. Η μελέτη του γράφτηκε με τη βοήθεια τρίμηνης υποτροφίας του τμήματος Ελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Πρίνστον. ( Θυμήθηκα τώρα κι αυτόν τον κακομοίρη τον Ρίτσαρντ Γουέλτς - το σταθμάρχη της ΣΙΑ, το πρώτο θύμα της 17Ν -, με λαμπρές σπουδές κλασσικής φιλολογίας στο Χάρβαρντ ). Είναι κι άλλοι ανάλογοι ξένοι που έχουν βοηθήσει στην επιχείρηση Ελληνική αυτογνωσία. Τι έχουμε κάνει και αγαπάνε αυτόν τον τόπο διάφοροι Ιμπεριαλιστές; Ξέρω τι θα μου πεις : καλύτερα να μην μας αγαπούσαν...
*
Και μη νομίζεις ότι δεν έχω υπ' όψιν μου τον "Οριενταλισμό" του Σαΐντ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
"Με εξαίρεση την εγκατάσταση ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων από τη Μικρά Ασία κατά τη δεκαετία του 1920, οι Αγώνες αποτελούν το μεγαλύτερο εγχείρημα, όσον αφορά το σχεδιασμό, την προπαρασκευή και την εκτέλεση του, που ανέλαβε ποτέ η Ελλάδα εν καιρώ ειρήνης. Η προσπάθεια των οργανωτών αντιμετωπίζεται από τους Έλληνες με ένα μείγμα πατριωτικού συναισθηματισμού και ανάλαφρου σκεπτικισμού· αντιμετωπίζεται όμως και ως οικονομική ευκαιρία. Μετά τον Αύγουστο του 2004 θα ξέρουμε εάν και πόσο τα κατάφεραν."
Έβαλα με πλάγια την παρατήρηση και τους χαρακτηρισμούς που μου έκαναν εντύπωση. Το απόσπασμα είναι από τον πρόλογο του βιβλίου του Μάικλ Λιουέλιν Σμιθ "Οι Ολυμπιακοί του 1986 στην Αθήνα", εκδόσεις Εστία 2004.
*
Ο Μάικλ Λιουέλιν Σμιθ διατέλεσε Πρέσβης της Βρετανίας και στην Αθήνα. Η μελέτη του γράφτηκε με τη βοήθεια τρίμηνης υποτροφίας του τμήματος Ελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Πρίνστον. ( Θυμήθηκα τώρα κι αυτόν τον κακομοίρη τον Ρίτσαρντ Γουέλτς - το σταθμάρχη της ΣΙΑ, το πρώτο θύμα της 17Ν -, με λαμπρές σπουδές κλασσικής φιλολογίας στο Χάρβαρντ ). Είναι κι άλλοι ανάλογοι ξένοι που έχουν βοηθήσει στην επιχείρηση Ελληνική αυτογνωσία. Τι έχουμε κάνει και αγαπάνε αυτόν τον τόπο διάφοροι Ιμπεριαλιστές; Ξέρω τι θα μου πεις : καλύτερα να μην μας αγαπούσαν...
*
Και μη νομίζεις ότι δεν έχω υπ' όψιν μου τον "Οριενταλισμό" του Σαΐντ.
*
3.8.04
Τι θα πουν αυτοί; ( για αγγλομαθείς )
Ας δούμε τους αγώνες και μέσα απ' τα μάτια τους
( ότι βρίσκω θα το προσθέτω χωρις ειδοποίηση. ) :
Και δύο άρθρα :
Ένα,
Δύο.
Κι άλλο ένα άρθρο ( λόγω σεξ, ίσως το πιο ενδιαφέρον ) εδώ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
( ότι βρίσκω θα το προσθέτω χωρις ειδοποίηση. ) :
- Theoharis + Yiannis
- Athens blog : ένας χριστιανός ( έρχεται να μας προσηλυτίσει ) στους Ολυμπιακούς.
- Κιτ
- Πολύς κόσμος.
- Εθελοντές από το Σύδνεϋ στην Αθήνα.
- Ένας αθλητής : Scott Goldblatt, μέλος της ομάδας κολύμβησης των ΗΠΑ. Προσοχή : το μπλογκ ανανεώνεται από πάνω προς τα κάτω.
- κι αυτός, κι αυτός
- Να και κάποιος που αναφέρεται μόνο στους χαμένους. Κατα προτίμηση τελευταίους.
Και δύο άρθρα :
Ένα,
Δύο.
Κι άλλο ένα άρθρο ( λόγω σεξ, ίσως το πιο ενδιαφέρον ) εδώ.
*
1.8.04
Υπάρχουν και όρια.
*
Σάββατο μεσημέρι. Ευρισκόμενος ανάμεσα σε κρασί, καλαμαράκια κοκκινιστά, τουρλού, πατατοσαλάτα, κουτσομούρες τηγανητές και φίλους, ο γιατρός Σιδ_ αποκάλυψε τα όρια του πόθου :
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Σάββατο μεσημέρι. Ευρισκόμενος ανάμεσα σε κρασί, καλαμαράκια κοκκινιστά, τουρλού, πατατοσαλάτα, κουτσομούρες τηγανητές και φίλους, ο γιατρός Σιδ_ αποκάλυψε τα όρια του πόθου :
"Στον ύπνο βλέπω τση χαρές που ξυπνητός στερούμαι
μα δεν μπορώ για χάρη σου για πάντα να κοιμούμαι."
*
