30.9.04
Let's dancie
Υποθέτω ότι το ατύχημα μου φαίνεται φυσική αιτία θανάτου. Κάτι σαν καρδιακή ανακοπή μετά από 15000 πιάτα πατάτες τηγανητές. Kάτι σαν αναπνευστική ανεπάρκεια μετά από 300000 τσιγάρα. Kάτι σαν θάνατος από κίρρωση του ήπατος μετά από χίλια μπουκάλια βότκα. Αλλιώς με "2.100 νεκρούς και 32.000 τραυματίες [ το χρόνο ], εκ των οποίων 3.200 - 3.500 άτομα απολήγουν σε μόνιμες αναπηρίες", έξι νεκροί τη μέρα δηλαδή και 10 "άτομα με ειδικές ανάγκες" ( το βάζω σε εισαγωγικά γιατί αισθάνομαι απολύτως άτομο με ειδικές ανάγκες κι ας μη φαίνεται το καροτσάκι μου ), κι αυτό για δεκαετίες τώρα, πώς να εξηγήσω γιατί δεν νοιώθω ότι βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη;
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
29.9.04
charades
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
και στη σιωπή την επέστρεφε
- Για τον Περικλή Δεληολάνη.
Είδα μια κακή ταινία. Την "Πρόβα Ορχήστρας" του Φελλίνι. Ανύπαρκτοι χαρακτήρες, υπερβολική χρήση συμβόλων. Κι εκείνη η απαίσια μπάντα ήχου των περισσότερων ιταλικών ταινιών. Ανοίγει το στόμα του ο ηθοποιός κι ακούγεται ένα δέκατο του δευτερολέπτου αργότερα. Η υπόθεση : τα μέλη μιας ορχήστρας επαναστατούν κατά της καθεστηκυίας τάξης των ορχηστρών με καταστροφικά αποτελέσματα. Λίγο μετά τη μέση της ταινίας όμως, έχει έναν μονόλογο, του διευθυντή της ορχήστρας, που πολύ μου άρεσε. Κάθισα και τον κατέγραψα ( ιταλικά δεν ξέρω ).
*
28.9.04
Τα βρήκαμε.
Τα βρήκαμε με τον Ίτο. Είναι καλό παιδί αν και λίγο παρορμητικός. Δε διάβαζε, λέει, κανείς το δικό του μπλογκ κι ήθελε, λέει, κοινό κι έτσι έκανε ό,τι έκανε. Σαν ένδειξη καλής θέλησης άφησε ανέπαφη τη δεξιά στήλη του ιστολογίου. Τώρα, πώς του μπήκε η ιδέα ότι εδώ έρχεται κόσμος, δεν ξέρω. Μού έστειλε, με ιμέηλ, μια διάγνωση από τα εξωτερικά ιατρεία του Bellevue ( ξέρεις, εκεί που νοσηλεύτηκε κι ο Charlie Mingus ), η οποία αναφέρει ( το κοινοποιώ με την άδεια του ) ότι πάσχει από "borderline personality disorder", δηλαδή οριακή ( μερικοί μεταφράζουν μεταιχμιακή ) διαταραχή προσωπικότητας ( ή του χαρακτήρα ). Με ιμέηλ επίσης, μου ζήτησε, επειδή ο ίδιος ντρέπεται, να πω ευχαριστώ και στον diafano που τον πρόσεξε. Συμφωνήσαμε ότι μπορεί όποτε θέλει να γράφει εδώ. Να είσαι καλός μαζί του.
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
27.9.04
26.9.04
Φθινόπωρο. Κρυώνουν οι αστράγαλοι μου. Είναι κοντό το παντελόνι ή πάλι μου πέσαν οι κάλτσες;
25.9.04
Χάι-κου
----------
Δύο παιδάκια
Βρε πως περνούν τα χρόνια
Δύο μαλάκες
24.9.04
Είδα έναν λεκέ στην οθόνη και τον καθάρισα.
23.9.04
Είμαι ο ανυπέρβλητος χάκερ Ίτο Γιαταμπάζα. kukuzelis καταργείται. Εδώ είναι απολύτως προσωπικός μου χώρος. Δεν μπορεί κανείς να μ’ εμποδίσει χωρίς να παραβεί τη διεθνή νομιμότητα–αααααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
21.9.04
Mπα.
"Πολλά θα μπορούσε, ασφαλώς, να σκεφτεί κανείς ή να γράψει γι' αυτή ειδικά την τάση, να χρησιμοποιούμε συχνά λέξεις τουρκικής καταγωγής όταν θέλουμε να εκφράσουμε πρωτογενή, στοιχειώδη συναισθήματα, όπως είναι η χαρά, η λύπη, ο πόνος, η ερωτική επιθυμία[...]"
*
Πρώτο και δεύτερο.
*
Στον παράδεισο.
Καλά είμαι εδώ ρε γαμώτι, αλλά μου λείπει η Ξένια.
*
κλικ στον γάτο.
*
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
κλικ στον γάτο.
*
16.9.04
μαρία (16 Σεπτ. 1977 - 16 Σεπτ 2004 )
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μπαίνω στο κλίμα.
Ο ένας πάσχει, λόγω φθινοπωρινής μελαγχολίας, από writer's block. Ή το αντίθετο. Ο άλλος, φωτογραφίζει τρία απειλητικά πιρούνια και νοιώθω λες κι εγώ είμαι το καρπούζι που μόλις τέλειωσε. O τρίτος έχει να βγει απ το δωμάτιο του, να μας πει πώς βλέπει τα πράγματα, κάτι αιώνες. Θα τους ακολουθήσω, κι ας μην είμαι περισσότερο μελαγχολικός απ το καλοκαίρι. Θα θυμηθώ λοιπόν τις "παλιές αγάπες που μας κουνάνε μαντίλι". Φθινόπωρο μ' έβαζαν πάντα στο πλοίο. Στο βιολοντσέλο ο Γιάννης Υφαντής :
Γιατί σ' αυτό το αρχαίο αγγείο αγαπιούνται τόσο όμορφα δυο σώματα
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί σε τούτο το μοτέλ ένα ταξί δαγκώνει αυτό το φέρετρο σα να ναι πούρο
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί τα σκαλοπάτια ετούτα κατεβαίνουν μέσα στον καθρέφτη φτάνοντας εκεί που ναι θαμμένο το προφίλ του φεγγαριού
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί στον κόσμο τούτο όλοι έχουνε το σπίτι τους κι εγώ είμαι ο ξένος πού χει χάσει τη φυλή του και το δρόμο του
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί περιπλανιέμαι έξω από τη μήτρα σου κι έξω απ' τον τάφο μου
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Γιατί σ' αυτό το αρχαίο αγγείο αγαπιούνται τόσο όμορφα δυο σώματα
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί σε τούτο το μοτέλ ένα ταξί δαγκώνει αυτό το φέρετρο σα να ναι πούρο
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί τα σκαλοπάτια ετούτα κατεβαίνουν μέσα στον καθρέφτη φτάνοντας εκεί που ναι θαμμένο το προφίλ του φεγγαριού
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί στον κόσμο τούτο όλοι έχουνε το σπίτι τους κι εγώ είμαι ο ξένος πού χει χάσει τη φυλή του και το δρόμο του
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Γιατί περιπλανιέμαι έξω από τη μήτρα σου κι έξω απ' τον τάφο μου
περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
*
15.9.04
κινητό
Δεν έχω πολύ καλή σχέση με το κινητό μου. Το πήρα γιατί ήθελα να αισθάνεται η μάνα μου ασφαλής. Μοναχοπαίδι γαρ. Τώρα που πέθανε, το Νοέμβριο κλείνει ένας χρόνος, δεν του δίνω σημασία. Κι έτσι πολλά μηνύματα πάνε χαμένα. Πολλές κλήσεις μένουν αναπάντητες. Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ. Και πάντα, όταν προσπαθώ να μπαλώσω τα πράγματα, θυμάμαι ένα μονόστιχο του Μανόλη Αναγνωστάκη : "Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο."
*
Από το Υ.Γ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Από το Υ.Γ.
*
Μαθαίνοντας να βλέπω ( Βακαλόπουλος ΙΙ )
Πριν από δεκαπέντε χρόνια εκδόθηκε, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μια συλλογή κειμένων για τον κινηματογράφο του Χρήστου Βακαλόπουλου. Τίτλος «Δεύτερη προβολή». Ο πρόλογος στο βιβλίο είχε τίτλο "στο έλεος της κινηματογραφοφιλίας", και μότο «είμαστε οι μνηστήρες του χρόνου και οι καταδικασμένοι του χώρου» του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Το κείμενο άρχιζε έτσι:
*
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στα δεκαπέντε χρόνια που χωρίζουν το πρώτο από το τελευταίο κείμενο αυτού του βιβλίου, πολλά πράγματα άλλαξαν στο κινηματογραφικό τοπίο.
Ο λόγος για τον κινηματογράφο γενικεύτηκε και πήρε τη θέση της συνταγής για όλα τα γούστα στο καταναλωτικό τραπέζι των εικόνων, η κινηματογραφοφιλία εξελίχτηκε σε στατιστική υπηρεσία και τα χλωμά παιδιά που συναντούσε κανείς στο Στούντιο της οδού Τρικόρφων ή την Αλκυονίδα τον χειμώνα, στο Λιλά ή την Ηλέκτρα το καλοκαίρι, έκαναν τον πόνο τους επάγγελμα ή αποφάσισαν να αποσυρθούν και να ησυχάσουν μια και καλή από την ένταση εκεινης της ζωής που τους κατέλαβε αιφνιδιαστικά σε μερικούς θερινούς κινηματογράφους στη διάρκεια της δεκατίας του '60.
Τα παιδιά αυτά τρόμαξαν όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν νοσταλγούσαν πια τις ταινίες στις οποίες είχαν αφιερώσει τη ζωή τους αλλά την ίδια τη ζωή που τους έσπρωχνε σ' αυτές τις ταινίες. Στο Κολοσσαίον της Κυψέλης η οροφή άνοιγε αργά μ' έναν ήχο τελετουργικό κι ο ουράνιος θόλος έμπαινε μέσα στην αίθουσα φωτίζοντας τους θεατές, τόσο όσο χρειαζόταν για να τους παρακολουθείς εξίσου με την ίδια την ταινία, να στρέφεις το βλέμμα με ηδονή στο κορίτσι της δέκατης σειράς, μόνο και μόνο για να συλλάβεις τον πυρετό της ματιάς της.
Αφού εξυπήρετούσαν έναν τέτοιο σκοπό όλες οι ταινίες ήταν καλές, ακόμα και οι "μάπες", και όλες οι ταινίες ήταν ελληνικές, ακόμα και οι ξένες.
Κι αν τον χειμώνα μάθαινες να βλέπεις τις ταινίες μέσα απ' τα μάτια των άλλων, το καλοκαίρι, στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να αντικρύσουν το θαύμα της ύπαρξης των άλλων μέσα απ' το φώς των ταινιών.
*
*
14.9.04
Ανάγνωση της πόλης. ( Βακαλόπουλος Ι )
| -Θα ήθελα να μένω στην οδό Αυτοκρατόρων Αγγέλων, είπε η γιαγιά. Είναι ένας δρόμος ανηφορικός και πολύ μικρός, που μπορεί να σε εμπνεύσει, αν και οι Άγγελοι ήταν σκοτεινοί αυτοκράτορες, ίσως γιατί κουβαλούσαν το βάρος του επιθέτου τους.
-Γιατί όλοι οι Βυζαντινοί μαζεύτηκαν στα Εξάρχεια; ρώτησε ο Σήφης. -Που αλλού να πάνε; είπα. Τα Εξάρχεια δεν είναι η συνοικία που βλέπουμε, έχει κρυμμένα τα ατού στο μανίκι. Και τα ονόματα των δρόμων είναι πολύ πετυχημένα, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι η Τσιμισκή είναι στυγνή και μονοκόμματη, ενώ η Βουλγαροκτόνου διαθέτει τη γλύκα της υπερηφάνειας. Καθόλου παράξενο που στη Βουλγαροκτόνου μαζεύτηκαν οι ταβέρνες και τα μπαρ. Απ’ την άλλη, οι Βυζαντινοί κατέφυγαν στα Εξάρχεια γιατί, όταν κινδυνεύουν, ανηφορίζουν γρήγορα προς το Στρέφη και το Λυκαβηττό, καβαλάνε τα σύννεφα και γίνονται καπνός. Διάλεξαν τους κάθετους δρόμους, αυτούς που αγγίζουν τους λόφους, κι άφησαν τους παράλληλους στους ήρωες του ’21. Αυτό είναι τα Εξάρχεια, μια αδύνατη συνάντηση, μια ουτοπία που αξίζει όμως να επιχειρείται κάθε τόσο, έτσι για να βλέπουμε τι γίνεται. -Οι αρχαίοι διάλεξαν όμως τους συγκοινωνιακούς κόμβους, όλοι αυτοί οι γιατροί, ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός, παρατήρησε ο Σήφης. -Αυτό είναι ενδιαφέρον, είπε η γιαγιά. Οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την κυκλοφορία οριζοντίως και το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο, ακόμα και τώρα κατάλαβαν ότι πρέπει να συνδέεται κάπως η Ομόνοια με την Αλεξάνδρας για να αποφευχθεί ο χαμός. Οι Βυζαντινοί ανέπτυξαν μια κάθετη σχέση με τα πράγματα, δείτε πως κατηφορίζουν οι Κομνηνοί και χάνονται, διαλύονται μέσα στον κόσμο. Το ’21 – όλοι αυτοί οι πολεμικοί ήρωες – προχωρεί παράλληλα με τους αρχαίους και διασταυρώνεται με τους Βυζαντινούς φευγαλέα, σαν να ντρέπεται λίγο, αδύνατον όμως να τους αποφύγει. Ένας χάρτης των Εξαρχείων θα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, γιατί δεν θα έπρεπε να απεικονίζει δρόμους αλλά ιστορικά προσδιορισμένες ψυχικές διαθέσεις. -Ζείτε σε μια τυχερή συνοικία, είπε η Αγγελική. Αναρωτιέμαι όμως γιατί ο Σκουφάς και μερικοί άλλοι έσπασαν τους παραλληλισμούς και διάλεξαν το κάθετο στοιχείο. -Κανείς δεν θεωρεί ότι ο Σκουφάς ανήκει στα Εξάρχεια, είπε ο Σήφης. Τα Εξάρχεια είναι από τη μια η Ιουστινιανού, ένας αθόρυβος δρόμος με μεγάλο έργο, κι απ’ την άλλη η Μαυρομιχάλη, ένας ατελείωτος δρόμος με σκοτεινές ηρωικές προθέσεις. Ανάμεσα στα δύο πρέπει να διαλέξει κανείς. -Οι Άγγελοι είναι ακόμα πιο αθόρυβοι, είπε η γιαγιά. Ο πρώτος βρέθηκε στο θρόνο τυχαία και ο δεύτερος έχασε την Κωνσταντινούπολη απ’ τους Λατίνους. Τώρα ζουν όλοι μαζί σ’ αυτόν τον μικρό δρόμο και προσπαθούν να ξεχάσουν ή μάλλον να θυμούνται μόνο ότι σ’ αυτούς έλαχε η στιγμή της μεγάλης αδυναμίας. Γι αυτό πρέπει να ζει κανείς σ’ αυτόν τον δρόμο, για να κυλάει η ζωή ταπεινά και μαζεμένα. -Με πιάνει τρόμος και μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζω έτσι, είπε ο Μάκης. -Είσαι νέο παιδί, είπε η γιαγιά, όταν μεγαλώσεις λίγο θα πιάσεις και συ ψιλή κουβέντα με τους αγγέλους. |
Ένας πολυπρόσωπος μονόλογος, απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου (+1993 ) «οι Πτυχιούχοι». Εκδόσεις Εστία, 1996. Ο Βακαλόπουλος έπινε το ποτό του στον «Ένοικο», στην οδό Καλλιδρομίου, στη σκιά του λόφου Στρέφη. Τον συμπάθησα όταν διάβασα την προμετωπίδα του πρώτου του βιβλίου ( «υπόθεση μπεστ σέλλερ» ) : «ο αναγνώστης μπορεί αντί να διαβάσει αυτό το βιβλίο να ακούσει οποιοδήποτε δίσκο του Μπομπ Ντύλαν ή των Κινκς και να δει οποιαδήποτε ταινία του Νίκολας Ραίη, του Ζαν Ρενουάρ ή του Φριτς Λανγκ. Εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση». Μου τον θύμισε ( χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτόν ) μια καταχώριση ( παλιά ) στο ombion ( καλά κρυμμένο μυστικό του διαδικτύου αυτό το κυπριακό μπλογκ ).
12.9.04
Πριν την πτώση.
53 καταπληκτικά πορτραίτα από το Αφγανιστάν.
*
"Οι εικόνες αυτές δημιουργήθηκαν από Αφγανούς φωτογράφους στην Κανταχάρ: τον Σαΐντ Καμάλ στο στούντιο "Σαχ Ζαντάχ" ( =Ο γιος του Βασιλιά )που φωτογράφισε τους Ταλιμπάν και ρετουσάρισε τις φωτογραφίες τους και τον Ναζίρ στο στούντιο "Ροσάν" (=φως) και το στούντιο "φωτογραφίαι Ναζίρ" που τους φωτογράφισε με Ελβετικά φόντα. Δεδομένης της ερμηνείας των Ισλαμικών κανόνων από τους Ταλιμπάν, η φωτογράφηση ή οιαδήποτε απεικόνιση ζωντανών όντων ( θηλαστικών ), ήταν παράνομη. Όταν όμως επιτράπηκαν εκ νέου οι φωτογραφίες διαβατηρίων, οι Ταλιμπάν ζητούσαν ενίοτε να ποζάρουν για πιο κολακευτικά, ρετουσαρισμένα πορτραίτα που φωτογραφιζόταν εν κρυπτώ, στα ενδότερα των φωτογραφείων. Οι περισσότερες απ' αυτές τις εικόνες, λένε [ οι προαναφερθέντες φωτογράφοι ] είναι παραγγελίες Ταλιμπάν, που τραβήχτηκαν τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 2001 και τις οποίες δεν κατόρθωσαν ποτέ να παραλάβουν, καθώς έπρεπε να αποφύγουν την προελαύνουσα αντίσταση ή τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ"
*
Η συλλογή των φωτογραφιών έγινε από τον Thomas DWORZAK
*
10.9.04
Ο γίγας των διαδηλώσεων.
ή "but what can a poor boy do except to sing for a rock'n'roll band."
*
Τα κατάφερα πάλι κι άργησα. Η διαδήλωση έχει φτάσει στο Σύνταγμα. Κι εγώ έχω μόλις βγει απ το μετρό στην Ομόνοια. Πιλαλάω στη Σταδίου μήπως και προλάβω τίποτα. Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Χιλιάδες μικρά, μαυρόασπρα, χαρτάκια πεταμένα.
Γράφουν στα ελληνικά και τα αλβανικά ότι οι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι κτλ. Τα περισσότερα υπογράφονται με το Α μέσα σε κύκλο. Οι εργάτες του δήμου εχουν ήδη αρχίσει να τα μαζεύουν. Τόσα λεφτά, τόσο μελάνι, για να λερώσεις τους δρόμους για μισή ώρα.
*
Προσπερνάω τα φρεσκογραμμένα συνθήματα στους φρεσκοβαμμένους τοίχους και κολώνες. Συναντάω μια μικρή ομάδα ματ, σε παράταξη, που κατεβαίνει προς Ομόνοια. Φοβάμαι να τους περιεργαστώ. Μικρή στάση στη βιτρίνα του Κάουφμαν και μετά πάλι πιλάλα. Στο ύψος του Galaxy, διαπιστώνω ότι η πορεία έχει πάρει την κατιούσα. Επιστρέφει, από την Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια.
*
Μπαίνω κι εγώ μέσα της κι αισθάνομαι φίνα. Το σχήμα που επαναλαμβάνεται κατά μήκος της πορείας γνωστό : κάποιος με ντουντούκα πρώτος, περπατάει ανάποδα. Ύστερα το πανό και μετά, αραιά, διαδηλωτές. Προσπερνάω το ΚΚΕ ( μ-λ ), την τετάρτη διεθνή, το κοινωνικό φόρουμ, την πρωτοβουλία οικοδόμων, βλέπω διάσπαρτες σημαίες του δικτύου. Σ' ένα μπλοκ ένας παίζει άρυθμα τύμπανο. Συνασπισμό αυτοτελή δεν βλέπω. Το μόνο σύνθημα που θυμάμαι είναι εκείνο που ζητά να απελαθεί ο Ψωμιάδης. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ν' ανοίξω το στόμα μου.
*
Στο ύψος του Μετρόπολις φτάνω, μου φαίνεται, στην κορφή της πορείας. Μια ομάδα διαδηλωτών μεγαλύτερης ηλικίας από τον μέσο όρο που έχω δει ως τώρα. Φαίνεται ότι συναντούν αστυνομικούς, γιατί ξεκινούν να φωνάζουν «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το σύνθημα αρχίζει βροντερά και καταλήγει σε ψίθυρο. Αστείο. Μπροστά τους ένα μικρό όχημα με ντουντούκα στην οροφή. Ακολουθεί το απαραίτητο μεγάλο πανό. Δεν διακρίνω τι γράφει, έτσι που βρίσκομαι πίσω του. Η πορεία κοντοστέκεται. Ή δεν βρίσκομαι στην κορυφή της ή κάποιοι έχουν φτάσει στην Ομόνοια πριν από μας. Χρυσαυγίτες; Αναρχικοί; Σύγχυση στην ατμόσφαιρα.
*
Ακούγεται ένας κρότος δυνατός. Προς στιγμή θέλω να τρέξω στην πλατεία, να δω τι ακριβώς συνέβη. Με το που κάνω δυο βήματα αλλάζω γνώμη. Μια ομάδα ματ αρχίζει να τρέχει μπροστά μου. Οι άνδρες βγάζουν τις φωνούλες που συνηθίζουν όταν τρέχουν : «αρρργκ», «ουουουγκ» και άλλα τέτοια, που δένουν θαυμάσια με τον ήχο της μπότας στην άσφαλτο. Πετυχαίνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε έναν τουλάχιστον διαδηλωτή : εμένα. Χέζομαι και η διάθεση να διαλευκάνω τι συνέβη εξατμίζεται αυτοστιγμεί.
*
Ρωτάω έναν αστυνομικό ( όχι των ματ, βλάκα ) : «με συγχωρείτε μπορώ να μπω από εδώ στο μετρό;». «Όχι κύριε» μου απαντά ευγενέστατα. «Δεν είναι ασφαλές». Παίρνω λοιπόν το δρόμο για την Κοραή, ενώ τα μάτια μου έχουν αρχίσει να τσούζουν. Οι εργάτες του δήμου συνεχίζουν να μαζεύουν τα χαρτάκια.
*
Λίγο αργότερα, βγαίνοντας απ το μετρό, συναντάω τη Βέρα. Έχω καιρό να τη δω και ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες. «Δεν ξαναπάω σε διαδήλωση» της λέω, πριν πάρει ο καθένας το δρόμο του.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Τα κατάφερα πάλι κι άργησα. Η διαδήλωση έχει φτάσει στο Σύνταγμα. Κι εγώ έχω μόλις βγει απ το μετρό στην Ομόνοια. Πιλαλάω στη Σταδίου μήπως και προλάβω τίποτα. Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Χιλιάδες μικρά, μαυρόασπρα, χαρτάκια πεταμένα.
Γράφουν στα ελληνικά και τα αλβανικά ότι οι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι κτλ. Τα περισσότερα υπογράφονται με το Α μέσα σε κύκλο. Οι εργάτες του δήμου εχουν ήδη αρχίσει να τα μαζεύουν. Τόσα λεφτά, τόσο μελάνι, για να λερώσεις τους δρόμους για μισή ώρα.
*
Προσπερνάω τα φρεσκογραμμένα συνθήματα στους φρεσκοβαμμένους τοίχους και κολώνες. Συναντάω μια μικρή ομάδα ματ, σε παράταξη, που κατεβαίνει προς Ομόνοια. Φοβάμαι να τους περιεργαστώ. Μικρή στάση στη βιτρίνα του Κάουφμαν και μετά πάλι πιλάλα. Στο ύψος του Galaxy, διαπιστώνω ότι η πορεία έχει πάρει την κατιούσα. Επιστρέφει, από την Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια.
*
Μπαίνω κι εγώ μέσα της κι αισθάνομαι φίνα. Το σχήμα που επαναλαμβάνεται κατά μήκος της πορείας γνωστό : κάποιος με ντουντούκα πρώτος, περπατάει ανάποδα. Ύστερα το πανό και μετά, αραιά, διαδηλωτές. Προσπερνάω το ΚΚΕ ( μ-λ ), την τετάρτη διεθνή, το κοινωνικό φόρουμ, την πρωτοβουλία οικοδόμων, βλέπω διάσπαρτες σημαίες του δικτύου. Σ' ένα μπλοκ ένας παίζει άρυθμα τύμπανο. Συνασπισμό αυτοτελή δεν βλέπω. Το μόνο σύνθημα που θυμάμαι είναι εκείνο που ζητά να απελαθεί ο Ψωμιάδης. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ν' ανοίξω το στόμα μου.
*
Στο ύψος του Μετρόπολις φτάνω, μου φαίνεται, στην κορφή της πορείας. Μια ομάδα διαδηλωτών μεγαλύτερης ηλικίας από τον μέσο όρο που έχω δει ως τώρα. Φαίνεται ότι συναντούν αστυνομικούς, γιατί ξεκινούν να φωνάζουν «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το σύνθημα αρχίζει βροντερά και καταλήγει σε ψίθυρο. Αστείο. Μπροστά τους ένα μικρό όχημα με ντουντούκα στην οροφή. Ακολουθεί το απαραίτητο μεγάλο πανό. Δεν διακρίνω τι γράφει, έτσι που βρίσκομαι πίσω του. Η πορεία κοντοστέκεται. Ή δεν βρίσκομαι στην κορυφή της ή κάποιοι έχουν φτάσει στην Ομόνοια πριν από μας. Χρυσαυγίτες; Αναρχικοί; Σύγχυση στην ατμόσφαιρα.
*
Ακούγεται ένας κρότος δυνατός. Προς στιγμή θέλω να τρέξω στην πλατεία, να δω τι ακριβώς συνέβη. Με το που κάνω δυο βήματα αλλάζω γνώμη. Μια ομάδα ματ αρχίζει να τρέχει μπροστά μου. Οι άνδρες βγάζουν τις φωνούλες που συνηθίζουν όταν τρέχουν : «αρρργκ», «ουουουγκ» και άλλα τέτοια, που δένουν θαυμάσια με τον ήχο της μπότας στην άσφαλτο. Πετυχαίνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε έναν τουλάχιστον διαδηλωτή : εμένα. Χέζομαι και η διάθεση να διαλευκάνω τι συνέβη εξατμίζεται αυτοστιγμεί.
*
Ρωτάω έναν αστυνομικό ( όχι των ματ, βλάκα ) : «με συγχωρείτε μπορώ να μπω από εδώ στο μετρό;». «Όχι κύριε» μου απαντά ευγενέστατα. «Δεν είναι ασφαλές». Παίρνω λοιπόν το δρόμο για την Κοραή, ενώ τα μάτια μου έχουν αρχίσει να τσούζουν. Οι εργάτες του δήμου συνεχίζουν να μαζεύουν τα χαρτάκια.
*
Λίγο αργότερα, βγαίνοντας απ το μετρό, συναντάω τη Βέρα. Έχω καιρό να τη δω και ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες. «Δεν ξαναπάω σε διαδήλωση» της λέω, πριν πάρει ο καθένας το δρόμο του.
*
9.9.04
αχ πατριδα μου αλβανία σε πεθίμισα.
ναι ρε, εσίς μας δόσατε ψομί και μις σας κάναμε τους ολιμπιακούς. κε το μετρό. κε τιν ατική οδό. κε το σπίτι σου που να μου κοβόταν τα χέρια. έχις πρόβλιμα; γαηδούρι, ε γαηδούρι. που δόσατε στο ρουβά που είνε πολι καλός δε λέο τη φλόγα να τρέξι και εμάς τους εργάτες δε σκεφτίκατε να μας τιμίσετε. τι σε νιάζει εσένανε τι είπε και τι έκανε το νάνο. θα καθαρίσο εγο μ' αυτό. όταν είμε έτιμος. εσύ κίτα το σπίτι σου. κιτα να χεις μπεσα. θερμοκέφαλι τα έκαναν όλα, εντάξι. αλλά τι έκανε η αστινομία; βρούβες καθάριζε; τιν πλιρόνο κι εγό ξέρις τιν αστινομία.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Ναι, είναι ανόητο να λέμε ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές. Η πρόταση ενέχει εσωτερική αντίφαση: το να ομαδοποιεί κάποιος υπό οποιαδήποτε ταμπέλα έναν ολόκληρο λαό είναι ρατσισμός. Δηλαδή είναι ρατσιστικό να λέει κάποιος ότι «οι έλληνες είναι (ή δεν είναι) ρατσιστές». Το πρόβλημα λοιπόν δεν τίθεται αν οι Έλληνες στο σύνολό τους είναι ή δεν είναι ρατσιστές. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν στην Ελλάδα ρατσιστές. Υπάρχουν, και το πρόβλημα είναι ότι πληθύνονται –όπως δείχνουν όλες οι κοινωνικές έρευνες.
Χειρόγραφο που βρέθηκε σε μια μπανιέρα.
*
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο γαλαζοκόκκινα συνειρμάκια. Το ένα το λέγανε Γιουλακιμπασταρντμπούς και το δεύτερο Σαμουανιζγουοτσινγκμί. Ζούσαν στον ινιακό λοβό του εγκεφάλου ενός χιουμανμπήν ( είχαν χτίσει το σπιτάκι τους γωνία γλωσσοειδούς έλικας και βρεγματοινιακής σχισμής ). Κανείς δεν ήξερε πώς είχαν μπει στο κρανίο του χιουμανμπήνιου. Ζούσαν όμως ευτυχισμένα, μαζί με χιλιάδες άλλα συνειρμάκια. Δεν ενοχλούσαν κανένα και κανένα δεν τα ενοχλούσε.
Η δουλειά τους ήταν η εξής : κάθε φορά που σχηματιζόταν, εκεί πίσω, η εικόνα χιουμανμπηνιών από ξένους τόπους, που τα είχαν διαλύσει βόμβες και άλλα πρωτόγονα μέσα, το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί εβγαζαν φτερά, που λέει ο λόγος. Μάζευαν αμέσως δισεκατομμύρια ιόντα, τα έβαζαν σε λευκά δοχεία εγκεφαλίνης, τα φορτώνονταν και έτρεχαν γρήγορα-γρήγορα στο γόνυ του μεσολοβίου όπου τα άδειαζαν, πνίγοντας έτσι μεθοδικά, κάθε υποψία θυμού ή φόβου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει η εικόνα στον εγκέφαλο του χιουμανμπήνιου. Μάλιστα για να μη σκοντάψουν πάνω τους, άλλα, απρόσεχτα, συνειρμάκια, φώναζαν δυνατά καθώς έτρεχαν προς το γόνυ : "ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣ". Ο πνιγμένος θυμός, ανασταινόταν λίγο αργότερα και αναδυόταν, από την λίμνη των ιόντων, με την μορφή μιας εξαίσιας ροζ θλίψης. Καμμιά φορά, όταν τα συνειρμάκια κοιμόταν, προλάβαινε λίγος θυμός να ξεφύγει και αναστάτωνε το χιουμανμπήν.
Χάρη στο Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, το χιουμανμπήν ζούσε, επιδεικνύοντας μια παράξενη ηρεμία. Η συμπεριφορά του έμοιαζε με αυτό, που τα χιουμανμπήνια αποκαλούν, γκρεητσοφιστικέισον. Τό χιουμανμπήν λοιπόν, που στο κρανίο του ζούσαν το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, κοίταζε, χωρίς να θυμώνει και να νοιώθει την ανάγκη να τα βάλει με απειλές ή να βγει στους δρόμους και να βάλει τις φωνές. Καθόταν ακίνητο και θλιμμένο σε μια γωνιά και βλέποντας τα νεκρά όμοια του, έλεγε με νόημα και μια υποψία χαράς : "διαολεμένη σύμπτωση, από όλα αυτά ωφελείται ο Μπους" ή "τι να κάνουμε, έχει γίνει πια καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας" ή "τι τα θες, ζούμε στην κοινωνία του θεάματος" ή "όλοι τα ίδια κάνουν" και άλλα πολλά, που φανέρωναν τον πνιγμένο θυμό και την υπέροχη ροζ θλίψη που είχε μέσα του.
Μια μέρα [ σβησμένο χειρόγραφο ] όταν [ δυσανάγνωστο ] είπε [ κατεστραμμένο ] κλαίγοντας [ μουτζουρωμένο χειρόγραφο ]. Και ζήσανε αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο γαλαζοκόκκινα συνειρμάκια. Το ένα το λέγανε Γιουλακιμπασταρντμπούς και το δεύτερο Σαμουανιζγουοτσινγκμί. Ζούσαν στον ινιακό λοβό του εγκεφάλου ενός χιουμανμπήν ( είχαν χτίσει το σπιτάκι τους γωνία γλωσσοειδούς έλικας και βρεγματοινιακής σχισμής ). Κανείς δεν ήξερε πώς είχαν μπει στο κρανίο του χιουμανμπήνιου. Ζούσαν όμως ευτυχισμένα, μαζί με χιλιάδες άλλα συνειρμάκια. Δεν ενοχλούσαν κανένα και κανένα δεν τα ενοχλούσε.
Η δουλειά τους ήταν η εξής : κάθε φορά που σχηματιζόταν, εκεί πίσω, η εικόνα χιουμανμπηνιών από ξένους τόπους, που τα είχαν διαλύσει βόμβες και άλλα πρωτόγονα μέσα, το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί εβγαζαν φτερά, που λέει ο λόγος. Μάζευαν αμέσως δισεκατομμύρια ιόντα, τα έβαζαν σε λευκά δοχεία εγκεφαλίνης, τα φορτώνονταν και έτρεχαν γρήγορα-γρήγορα στο γόνυ του μεσολοβίου όπου τα άδειαζαν, πνίγοντας έτσι μεθοδικά, κάθε υποψία θυμού ή φόβου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει η εικόνα στον εγκέφαλο του χιουμανμπήνιου. Μάλιστα για να μη σκοντάψουν πάνω τους, άλλα, απρόσεχτα, συνειρμάκια, φώναζαν δυνατά καθώς έτρεχαν προς το γόνυ : "ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣ". Ο πνιγμένος θυμός, ανασταινόταν λίγο αργότερα και αναδυόταν, από την λίμνη των ιόντων, με την μορφή μιας εξαίσιας ροζ θλίψης. Καμμιά φορά, όταν τα συνειρμάκια κοιμόταν, προλάβαινε λίγος θυμός να ξεφύγει και αναστάτωνε το χιουμανμπήν.
Χάρη στο Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, το χιουμανμπήν ζούσε, επιδεικνύοντας μια παράξενη ηρεμία. Η συμπεριφορά του έμοιαζε με αυτό, που τα χιουμανμπήνια αποκαλούν, γκρεητσοφιστικέισον. Τό χιουμανμπήν λοιπόν, που στο κρανίο του ζούσαν το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, κοίταζε, χωρίς να θυμώνει και να νοιώθει την ανάγκη να τα βάλει με απειλές ή να βγει στους δρόμους και να βάλει τις φωνές. Καθόταν ακίνητο και θλιμμένο σε μια γωνιά και βλέποντας τα νεκρά όμοια του, έλεγε με νόημα και μια υποψία χαράς : "διαολεμένη σύμπτωση, από όλα αυτά ωφελείται ο Μπους" ή "τι να κάνουμε, έχει γίνει πια καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας" ή "τι τα θες, ζούμε στην κοινωνία του θεάματος" ή "όλοι τα ίδια κάνουν" και άλλα πολλά, που φανέρωναν τον πνιγμένο θυμό και την υπέροχη ροζ θλίψη που είχε μέσα του.
Μια μέρα [ σβησμένο χειρόγραφο ] όταν [ δυσανάγνωστο ] είπε [ κατεστραμμένο ] κλαίγοντας [ μουτζουρωμένο χειρόγραφο ]. Και ζήσανε αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα.
*
Τελετή λήξης ( an international perspective ).
*
Φίλος μεξικάνος σε έξαλλη κατάσταση επιμένει να μου μιλήσει 4 τα χαράματα [...] καταλαβαίνω ότι ξετρελάθηκε με την τελετή λήξης, άκουσε την Μισιρλού,[...]και [...] νόμισε πως το έλεγε κανονικά η Άννα Βίσση.
*
Βρίσκει αυτά όταν έχει "τρελλή δουλειά". Τι βρίσκει όταν κάθεται;
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Φίλος μεξικάνος σε έξαλλη κατάσταση επιμένει να μου μιλήσει 4 τα χαράματα [...] καταλαβαίνω ότι ξετρελάθηκε με την τελετή λήξης, άκουσε την Μισιρλού,[...]και [...] νόμισε πως το έλεγε κανονικά η Άννα Βίσση.
*
Βρίσκει αυτά όταν έχει "τρελλή δουλειά". Τι βρίσκει όταν κάθεται;
*
5.9.04
mr. picasso head
Ωραία υπογραφή, έτσι; Μπορεις
να φτιάξεις και εσύ το δικό σου,
αν περιμένεις να φορτώσει.( κλικ
στην εικόνα και μετά πιάσε τα
επιμέρους στοιχεία με το βελάκι
σου και τα βάλε τα στο καναβάτσο,
μα όλα πρέπει να στα λέω; )
4.9.04
παρθένες;
Θυμώνω με όσους ανακαλύπτουν, σήμερα, τη βία στις διεθνείς σχέσεις :
Η τεχνολογία πάντως υπήρχε καιρό τώρα. Η κουλτούρα της αυτοκτονίας μοιάζει να είναι το καινούργιο. Τι γίνεται ρε φίλε;
*
Μου έκανε εντύπωση που στο CNN απέφυγαν να δείξουν, σε γκρο πλαν, παιδιά να υποφέρουν ( άκουσα όμως ψυχολόγους, στο αμερικάνικο κανάλι, να μιλάνε για το τι μπορεί να συμβεί στα παιδιά που έζησαν τέτοιες στιγμές ). Τα δικά μας κανάλια, στο δελτίο των 8 μμ, έδειξαν κάμποσα παιδιά και γονείς, σε γκρο πλαν, να σπαράζουν. Τέτοια έλλειψη ευθύνης; Πόσοι γονείς άραγε πάτησαν το κουμπί;
*
( ΝΕΩΤΕΡΟ 07/09/2004 )Γράφει στα σχόλια ο talos :
"Πράγματι η βαρβαρότητα στην Οσετία δεν μπορεί παρά να προκαλέσει την αποστροφή. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αηδία και την οργή που νοιώθει κανείς βλέποντας τους χαροκαμμένους και την κλίμακα της σφαγής.
Να υπενθυμίσω πάντως ότι συτήν την βαρβαρότητα την είδαμε και την καταδικάσαμε...την γενοκτονία 200.000 Τσετσένων, τις καθημερινές σφαγές γυναικοπαίδων και τους βιασμούς από Ρώσους, δεν τα βλέπουμε και δεν μπορούμε να τα καταδικάσουμε υποθέτω...Δες π.χ. εδώ. Πρόκειται για σύγκρουση δύο ισοτίμων βαρβαροτήτων - και δεν ήταν οι Τσετσένοι που άρχισαν πρώτοι (αν αυτό έχει σημασία) τις σφαγές... (καλά δεν είναι και τόσο αγνά τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα, τις χρηματοδοτήσεις και τις σκοπιμότητες, αλλά η Τσετσενία έγινε κρανίου τόπος από τον Γέλτσιν και τον Πούτιν...)"
*
Μια προσπάθεια σχολιασμού :
Δεν μπορώ να δω την ισοτιμία. Πρώτα απ' όλα, αν αληθεύει ότι βρέθηκαν και Άραβες μεταξύ των τρομοκρατών ( καθόλου σίγουρο ), τότε οι ισότιμες βαρβαρότητες πάνε περίπατο. Βάρβαροι οι Ρώσοι. Εντάξει. Βάρβαροι, εξ αντανακλάσεως, κι οι Τσετσένοι. Εντάξει. Οι Άραβες που χωράνε; Εδώ έχουμε την παρέμβαση τρίτων, με σκοπό την διαιώνιση μιας διαμάχης. Ανάλογο παιχνίδι παίζει η Χαμάς στην Παλαιστίνη. Κάτι τέτοιο υπονοείς ίσως όταν γράφεις : «καλά δεν είναι και τόσο αγνά τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα, τις χρηματοδοτήσεις και τις σκοπιμότητες». Δεύτερον, κάθε αποτρόπαιη πράξη, σβήνει, στο δικό μου μυαλό, ο,τιδήποτε θα μπορούσε ίσως να την ερμηνεύσει. Γίνεται απλά ακατανόητη. Το πρόβλημα δεν είναι η ερμηνεία του φαύλου κύκλου, αλλά η, πάση θυσία, διακοπή του. Άλλωστε η βαρβαρότητα δεν γεννά υποχρεωτικά βαρβαρότητα. Πως αλλιώς να εξηγήσω τη Δρέσδη, τη Χιροσίμα, την περίπτωση της Νοτίου Αφρικής, ίσως της Ινδίας κτλ κτλ.; Αν κάποιοι λαοί κατάφεραν, μια και δύο και τρεις φορές στην ιστορία, να κάνουν τη βαρβαρότητα, που κάποιοι άλλοι τοποθέτησαν μέσα τους, στείρα τότε κάτι τέτοιο επιβάλλεται να ξαναγίνει. Είναι ο μόνος δρόμος, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η βαρβαρότητα, των μεγάλων, αλλά και των μικρών, θα είναι μαζί μας, με τη μια ή την άλλη μορφή, για πολλά πολλά χρόνια. Μου φαίνεται πάντως, πως, όσοι λαοί ( είτε επιλέγοντας ελεύθερα, είτε δια της βίας ) δεν κατέφυγαν στην αδικία, σαν μέσο για να αντιμετωπίσουν την αδικία που υπέστησαν, δεν έχασαν. Αντίθετα πρόκοψαν. Ό,τι κι αν σημαίνει προκόβω. Καταλαβαίνεις το πνεύμα μου. Τουλάχιστον επιβίωσαν, μέχρι να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Με το παρανοϊκό viva la muerte, που επικρατεί σήμερα, οι ελπίδες μηδενίζονται. Όταν έρθει ή ώρα απονομής δικαιοσύνης, δεν θα υπάρχει κανείς για να δικαιωθεί. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα των Κυπρίων : αντιμετώπισαν την βαρβαρότητα, χωρίς να καταφύγουν με τη σειρά τους σε βαρβαρότητες τύπου Οσετίας ή τύπου Χαμάς. Μια τελευταία παρατήρηση : κάποιος που αρχίζει να χαρακώνει άλλους μ’ ένα ξυράφι, μπορεί να είναι βάρβαρος, όμως ο άνθρωπος ( ή ο λαός - κυρίως οι ηγέτες του ) που θα αμυνθεί βαρώντας με τη γροθιά του το ξυράφι δεν είναι γενναίος, είναι ηλίθιος. To link είναι εξαιρετικό.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
- οι χαροκαμένες μάνες, του δικού μας εμφυλίου, δεν έγιναν μαύρες χήρες,
- οι γιαπωνέζες, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, δεν έγιναν μαύρες χήρες ( αν λάβεις υπ' όψιν σου την κουλτούρα των καμικάζι, το ότι δεν έγιναν είναι εντυπωσιακό ),
- οι γυναίκες της Νοτίου Αφρικής, δεν έγιναν μαύρες χήρες,
- οι Γαλλίδες ή οι Γερμανίδες μάνες, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, δεν έγιναν μαύρες χήρες,
- η γενοκτονία των Αρμενίων, δεν μας έδωσε μαύρες χήρες,
- οι Εβραίες, που θα μπορούσαν να ανατινάζουν τους Γερμανούς για τα επόμενα εκατό χρόνια, δεν έγιναν μαύρες χήρες,
Η τεχνολογία πάντως υπήρχε καιρό τώρα. Η κουλτούρα της αυτοκτονίας μοιάζει να είναι το καινούργιο. Τι γίνεται ρε φίλε;
*
Μου έκανε εντύπωση που στο CNN απέφυγαν να δείξουν, σε γκρο πλαν, παιδιά να υποφέρουν ( άκουσα όμως ψυχολόγους, στο αμερικάνικο κανάλι, να μιλάνε για το τι μπορεί να συμβεί στα παιδιά που έζησαν τέτοιες στιγμές ). Τα δικά μας κανάλια, στο δελτίο των 8 μμ, έδειξαν κάμποσα παιδιά και γονείς, σε γκρο πλαν, να σπαράζουν. Τέτοια έλλειψη ευθύνης; Πόσοι γονείς άραγε πάτησαν το κουμπί;
*
( ΝΕΩΤΕΡΟ 07/09/2004 )Γράφει στα σχόλια ο talos :
"Πράγματι η βαρβαρότητα στην Οσετία δεν μπορεί παρά να προκαλέσει την αποστροφή. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αηδία και την οργή που νοιώθει κανείς βλέποντας τους χαροκαμμένους και την κλίμακα της σφαγής.
Να υπενθυμίσω πάντως ότι συτήν την βαρβαρότητα την είδαμε και την καταδικάσαμε...την γενοκτονία 200.000 Τσετσένων, τις καθημερινές σφαγές γυναικοπαίδων και τους βιασμούς από Ρώσους, δεν τα βλέπουμε και δεν μπορούμε να τα καταδικάσουμε υποθέτω...Δες π.χ. εδώ. Πρόκειται για σύγκρουση δύο ισοτίμων βαρβαροτήτων - και δεν ήταν οι Τσετσένοι που άρχισαν πρώτοι (αν αυτό έχει σημασία) τις σφαγές... (καλά δεν είναι και τόσο αγνά τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα, τις χρηματοδοτήσεις και τις σκοπιμότητες, αλλά η Τσετσενία έγινε κρανίου τόπος από τον Γέλτσιν και τον Πούτιν...)"
*
Μια προσπάθεια σχολιασμού :
Δεν μπορώ να δω την ισοτιμία. Πρώτα απ' όλα, αν αληθεύει ότι βρέθηκαν και Άραβες μεταξύ των τρομοκρατών ( καθόλου σίγουρο ), τότε οι ισότιμες βαρβαρότητες πάνε περίπατο. Βάρβαροι οι Ρώσοι. Εντάξει. Βάρβαροι, εξ αντανακλάσεως, κι οι Τσετσένοι. Εντάξει. Οι Άραβες που χωράνε; Εδώ έχουμε την παρέμβαση τρίτων, με σκοπό την διαιώνιση μιας διαμάχης. Ανάλογο παιχνίδι παίζει η Χαμάς στην Παλαιστίνη. Κάτι τέτοιο υπονοείς ίσως όταν γράφεις : «καλά δεν είναι και τόσο αγνά τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα, τις χρηματοδοτήσεις και τις σκοπιμότητες». Δεύτερον, κάθε αποτρόπαιη πράξη, σβήνει, στο δικό μου μυαλό, ο,τιδήποτε θα μπορούσε ίσως να την ερμηνεύσει. Γίνεται απλά ακατανόητη. Το πρόβλημα δεν είναι η ερμηνεία του φαύλου κύκλου, αλλά η, πάση θυσία, διακοπή του. Άλλωστε η βαρβαρότητα δεν γεννά υποχρεωτικά βαρβαρότητα. Πως αλλιώς να εξηγήσω τη Δρέσδη, τη Χιροσίμα, την περίπτωση της Νοτίου Αφρικής, ίσως της Ινδίας κτλ κτλ.; Αν κάποιοι λαοί κατάφεραν, μια και δύο και τρεις φορές στην ιστορία, να κάνουν τη βαρβαρότητα, που κάποιοι άλλοι τοποθέτησαν μέσα τους, στείρα τότε κάτι τέτοιο επιβάλλεται να ξαναγίνει. Είναι ο μόνος δρόμος, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η βαρβαρότητα, των μεγάλων, αλλά και των μικρών, θα είναι μαζί μας, με τη μια ή την άλλη μορφή, για πολλά πολλά χρόνια. Μου φαίνεται πάντως, πως, όσοι λαοί ( είτε επιλέγοντας ελεύθερα, είτε δια της βίας ) δεν κατέφυγαν στην αδικία, σαν μέσο για να αντιμετωπίσουν την αδικία που υπέστησαν, δεν έχασαν. Αντίθετα πρόκοψαν. Ό,τι κι αν σημαίνει προκόβω. Καταλαβαίνεις το πνεύμα μου. Τουλάχιστον επιβίωσαν, μέχρι να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Με το παρανοϊκό viva la muerte, που επικρατεί σήμερα, οι ελπίδες μηδενίζονται. Όταν έρθει ή ώρα απονομής δικαιοσύνης, δεν θα υπάρχει κανείς για να δικαιωθεί. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα των Κυπρίων : αντιμετώπισαν την βαρβαρότητα, χωρίς να καταφύγουν με τη σειρά τους σε βαρβαρότητες τύπου Οσετίας ή τύπου Χαμάς. Μια τελευταία παρατήρηση : κάποιος που αρχίζει να χαρακώνει άλλους μ’ ένα ξυράφι, μπορεί να είναι βάρβαρος, όμως ο άνθρωπος ( ή ο λαός - κυρίως οι ηγέτες του ) που θα αμυνθεί βαρώντας με τη γροθιά του το ξυράφι δεν είναι γενναίος, είναι ηλίθιος. To link είναι εξαιρετικό.
*
3.9.04
Συνδικαλισμός του Όχι.
Εκπαιδευτικές αλλαγές. Ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές. Κάνει μια υπενθύμιση η Γιαννάκου ( σοβαρός άνθρωπος ), που σπάει κόκκαλα :
Όταν πρωτοδιάβασα την παρατήρηση της Γιαννάκου, νόμιζα ότι η εκτίμηση που αναφέρει, ήταν εκτίμηση της ΟΛΜΕ. Έψαξα και βρήκα ότι ήταν η εκτίμηση της Αγωνιστικής Συνεργασίας Καθηγητών που αυτοπροσδιορίζεται ως "συνδικαλιστική παράταξη της Αριστεράς". Τόσο το χειρότερο. Δεν ξέρω αν, σε κάποιο συνέδριο, έγινε και άποψη της ΟΛΜΕ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Υπενθυμίζεται ότι οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών, που σήμερα κόπτονται για τις δήθεν «ομαδικές σφαγές» διευθυντών εκπαίδευσης, κατά τις κρίσεις του 2002, που είχε πραγματοποιήσει η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του υπουργείου, την είχαν κατηγορήσει για «οικοδόμηση μιας αυταρχικής διοικητικής πυραμίδας, με ελεγχόμενα από το ΥΠΕΠΘ στελέχη, με στόχο την προώθηση της κομματικής χειραγώγησης της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών». Είναι απορίας άξιο το πώς οι τότε «κομματικοί εγκάθετοι», μετετράπησαν σήμερα σε «αμνούς προς σφαγή»...
Όταν πρωτοδιάβασα την παρατήρηση της Γιαννάκου, νόμιζα ότι η εκτίμηση που αναφέρει, ήταν εκτίμηση της ΟΛΜΕ. Έψαξα και βρήκα ότι ήταν η εκτίμηση της Αγωνιστικής Συνεργασίας Καθηγητών που αυτοπροσδιορίζεται ως "συνδικαλιστική παράταξη της Αριστεράς". Τόσο το χειρότερο. Δεν ξέρω αν, σε κάποιο συνέδριο, έγινε και άποψη της ΟΛΜΕ.
*
2.9.04
Φιλοσοφία.
Πόσο αλήθεια κοστίζει το τίποτα; Ποιό είναι το βάρος του μηδενός;
Φιλοσοφικά ερωτήματα.
*
Ελπίζω να τα απαντήσει στο μέλλον το νέο φιλοσοφικό περιοδικό Cogito, των εκδόσεων Νεφέλη. Κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος, τον Ιούλιο του 2004, με αφιέρωμα στη Φιλία. Κάτι ξένα περιοδικά ( philosophy now κτλ ), ωχριούν μπροστά του. Αν ήμουν οι εκδόσεις Νεφέλη, θα το έκανα αιχμή του δόρατος των δημοσίων σχέσεων μου. Ψάξε το στα βιβλιοπωλεία.
Τα σκίτσα είναι απόσπασμα ενος στριπ του Τάσου Αθανασίου ( ενός από τους καλύτερους νέους σκιτσογράφους ) και δημοσιεύτηκαν στα ΝΕΑ - 02/09/2004.
"οι παλαιοί, μεγάλοι μας λαϊκοί συνθέτες...
...μόνο ντοπαρισμένοι έγραφαν τα αριστουργήματά τους" γράφει ο Μάνος Ελευθερίου στα ΝΕΑ. Εμένα όμως μου έκανε εντύπωση "μία [...] περίπτωση μυθικής αθλήτριας που ήταν άντρας". Ένα γρήγορο ψαξιματάκι με το google, μου έδωσε αυτήν την ιστορία :
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στο Βερολίνο, το 1936, η αθλήτρια Helen Stephens, μετά την νίκη της στο δρόμο ταχύτητας των 100 μέτρων, χρειάστηκε να εξεταστεί από γιατρούς. Ιδού γιατί : όταν η Stephens νίκησε την Stella Walsh, μια Πολωνοαμερικανίδα, που αγωνιζόταν με τα χρώματα της Πολωνίας, ένας Πολωνός δημοσιογράφος την κατηγόρησε ότι ήταν άνδρας. ( Φήμες θέλουν τον Χίτλερ να έχει κάνει πρόταση γάμου στην Stephens ). Η εξέταση που έγινε, πιστοποίησε ότι δεν υπήρχε θέμα: η Stephens ήταν όντως γυναίκα. Όμως 60 χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι, ο άνδρας της κούρσας, ήταν η αντίπαλός της, η Stella Walsh. Το 1980 η Walsh ( που κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς, που ήταν η πρώτη γυναίκα που έσπασε το φράγμα των δώδεκα δευτερολέπτων στα 100, που δημιούργησε έντεκα παγκόσμια ρεκόρ ) απλός μάρτυρας σε ληστεία στο Κλήβελαντ, πυροβολήθηκε. Η νεκροψία αποκάλυψε ότι, αν και έζησε όλη της τη ζωή σαν γυναίκα, είχε τα γεννητικά όργανα ανδρός. Είχε γίνει πολίτης των ΗΠΑ από το 1947. Ήταν παντρεμένη. Mέχρι σήμερα δεν της έχουν αφαιρεθεί τα μετάλλια που κέρδισε. Είναι αστείο που σε ένα βιογραφικό της, σε πολωνικής καταγωγής ιστοτόπο ( το έθνος πάνω απ' όλα; ) δεν αναφέρεται η μεταθανάτια αποκάλυψη.
*
( Μωσαϊκισμός = η παρουσία σε ένα άτομο δύο ή περισσότερων κυτταρικών σειρών, οι οποίες διαφέρουν καρυοτυπικώς ή γονοτυπικώς και προέρχονται από έναν και μόνο ζυγώτη. Χοντρή μετάφραση : είχε τόσο αντρικά, όσο και γυναικεία χαρακτηριστικά. )
1.9.04
Αφίξεις.
Γύρισε κι ο talos. Και δίνει τα ρέστα του. Νέα σαιζόν παίδες. Το μόνο κακό (;) είναι ότι το Ιστολόγιον μπορώ να το διαβάσω μόνο με το Mozilla firefox.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
