aspripetraxexaspri

«Ένας δάσκαλος μπορεί να έχει καλά, ακόμη κι εκπληκτικά αποτελέσματα από τους μαθητές του, όσην ώρα τους διδάσκει, δίχως μ’ αυτό να είναι καλός δάσκαλος. Γιατί μπορεί να υψώνει τους μαθητές του, όση ώρα βρίσκονται κάτω από την άμεση επιρροή του, σ’ ένα αφύσικο για αυτούς ύψος, που δεν το κατάχτησαν μόνοι τους. Κι έτσι μόλις αυτός εγκαταλείψει την έδρα, εκείνοι καταρρέουν. […] ( Οι διδασκαλίες του Μάλερ ήταν εξαίρετες, όταν εκείνος διηύθυνε. Η ορχήστρα έμοιαζε να καταρρέει αμέσως, όταν δε διηύθυνε εκείνος ο ίδιος)»- Λ. Βιτγκενστάιν 1940.Απο το βιβλίο "Πολιτισμός και Αξίες"-εκδόσεις Καρδαμίτσα 2000.

Μαζί, όπως και χθές θα περπατάμε
και κάτι θα σου λεω και (μ' ακούς;)
θα στρέψω να σε δω-και μόνος θα 'μαι,
ειδήσεις σου θα ψάχνω στους σταθμούς

που στάθηκες, στα μπαρ, και θα 'ναι πάντα
η ώρα που θα κλείνουν, και (ακούς;)
αόρατη θα παίζει κάποια μπάντα
που θα περνά ψηλά... Στους ουρανούς

σαν νόμισμα τα χρόνια θα κυλήσουν:
κορόνα εσύ θα φέρεις, και (τ' ακούς;)
παιδιά θα γεννηθουν και θα μιλήσουν
για μας όπως για δυο περαστικούς,

που αμίλητοι κι οι δυο κοντοσταθήκαν
να δουν κάποια βιτρίνα (τους ακούς;)
σαν κούκλες μια στιγμή καθρεφτιστήκαν-
και χάθηκαν σε δρόμους χωριστούς.

Σε γαμώ, πίνω ουίσκι
παίζουν στο πικάπ κι οι δίσκοι
*
Σε γαμώ με τα παπούτσια
και να φτύνεις και κουκούτσια

Αγαπητέ κύριε Μπερεκέτη,

σας ευχαριστώ θερμώς για την επιστολή σας. Ήταν θαυμάσια. Ιδιαιτέρως εκτίμησα τη νηφαλιότητά της.

Ήταν μεγάλη μου παράλειψη η μη αναφορά του Μιχάλη Κρητικόπουλου. Είχα την τύχη να θαυμάσω τη Βαρβάρα και ένοιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν μεταπήδησε στον Ολυμπιακό. Την ίδια που ένοιωσα και για τους άλλους "αδικομετεγγραφέντες" από την παλαιότερη πειραϊκή ομάδα: τον Σιώκο, τον Αρμόδωρο, τον Καραϊσκο, τον Μπατίστα, τον Νινιάδη, άντε και τον Μητρόπουλο.
Εις μνήμην Μιχάλη Κρητικόπουλου ας αναφέρουμε μερικά ονόματα προσωπικοτήτων που δόξασαν τον Εθνικό Πειραιώς: Χούμης, Φερλέμηδες, Σχίζας, Ζουρντός, Χέλμηδες, Άγας, Μπουρλετίδης, Λεκατσάς, Γαρύφαλλοι, Μανταλόζης, Γράφας, Πέστροφας, Λεβεντάκος, Τσερεγκώφ, Κρεμμύδας, Χατζηϊωάννογλου, Καλκατέρα.........

Ως οπαδός του παλαιοτέρου ελληνικού συλλόγου, εύχομαι στον σύντροφο Εθνικό Πειραιώς

καλά ξεμπερδέματα.

Με τιμή

Συμεών Πιερζοβάνης

Υ.Γ.
Επίσης λησμόνησα και μια άλλη θρυλική φιγούρα που με ηδονή άκουγε την παρότρυνση των φιλάθλων του Πανιωνίου "Μητσάρα - Μητσάρα σκίσ' τους την ......"
Πρόκειται για τον εξαίρετο κύριο Δημήτρη Μαυρίκη.

"Δε μου λες είναι φρέσκες οι πάστες γιατί είμαι διαβητικός;"

Αγαπητέ Πιερτζοβάνη,

εξαίρεται αι παρατηρήσεις σας. Πιστεύω και εγώ ότι ο γνήσιος υπερθετικός βαθμός ενός αρσενικού επιθέτου είναι το απλό θετικό θηλυκό. Δηλαδή: Μποτίνος, Μποτινότερος, Μποτινότατος, Μποτίνα. Θα επιθυμούσα προσεχώς να σχολιάσετε το εξής γλωσσολογικό φαινόμενο: Κρητικόπουλος, Κρητικοπουλότερος, Κρητικοπουλότατος, Βαρβάρα ( αιωνία του η μνήμη- και επίσης, παραλλήλως να θυμηθείτε το Εθνικάκι. Το καημένο... Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Ολυμπιακών και Εθνικών: Οι μεν θυμούνται τις ήττες, οι δε τις νίκες... )
Θα επιμείνω λίγο ακόμα στη γλωσσολογική Σας ανάφλεξη, αγαπητέ Πιερτζοβάνη. Θυμάμαι σε μικρή ηλικία πολλούς άντρες όταν με συμπάθεια αναφέρονταν σε κάποιο φίλο τους να τον αποκαλούν με τον "υπερθετικό" θηλυκό βαθμό του ονόματός του: Η Γιωργάρα, η Μητσάρα κλπ. Παραλλήλως έπαιζε και το αρσενικό εκ θηλυκού π.χ. ο Παυλάρας, ο Νικολάρας. Γενικώς το εκτόπισμα και η προσήνεια ενός αρσενικού γεννά την τάση να αντιμετωπίζεται ως θηλυκός πατέρας, όπως λέμε " λοχίας " ίσον " η μανούλα του λόχου ". Πού οφείλεται αυτό. Ίσως στο ότι γενικώς η πάχυνση ήτο- τότε- κυρίως γυναικεία τάσις, οπότε μεταφορικώς, όταν μια προσωπικότης παχύνεται, είτε εξ οίστρου, είτε εκ σοφίας, αμέσως εκθηλύνεται- για να θυμηθούμε και την ρήση του Κορνηλίου Νέπωτος "ο πολιτισμός εκθηλύνει τον άνθρωπον". Η δε προσήνεια, σημαίνει διαθεσιμότητα ανάλογη με εκείνη της ερωτικής πράξης. Σα να λέμε, ο Μποτίνος με τη μπάλα, όχι μόνο τους έκανε τα κέφια, αλλά τους εξέπλησσε κιόλας με την εφευρετικότητά του...Ave Maria gratias plena...

Μετά τιμής
gerasimos bereketis
*
Υ.Γ. Εις μνήμην Γεωργίου Συρίγου, παλαιού συμμαθητού μου, αποδημήσαντος σε νεαροτάτη ηλικία ( 1986, ούτε 27 ετών, φανατικός εθνικάκιας ), καταθέτω τα υπ' αυτού πονηθέντα τρία δίστιχα, ατελέστατα ποιητικώς, επί τη νίκη του Εθνικού επί του Ολυμπιακού (1972 ή '73 με σκορ 2-0)

Σας σκίσαμε, σας φάγαμε, μες στου Καραϊσκάκη
μες στην καρδιά του Πειραιώς, κοντά στο Πασαλιμάνι.

Ο Γιούτσος που ελέγατε για αργηγό ομάδος,
εξευτελίσθη και αυτός στα μάτια των αληθινών φιλάθλων.

Ο Γκαϊτατζής που λέγατε πως ήτανε γκαζιέρα
εξευτελίσθη και αυτός από τη Βαρβάρα.

επισημαίνω ότι ο υπερθετικός θηλυκός βαθμός του Γκαϊτατζή ήτο "γκαζιέρα".

ο κ. Καρατζαφέρης έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα του τόπου. Την ανεργία, ας πούμε, θα την εξαφανίσει «μέσα σε ένα μήνα». Θα καλέσει όλους τους ανέργους, θα τους φορέσει τη «στολή» και θα επανασυστήσει τη ΜΟΜΑ. Αυτή η νέα ΜΟΜΑ θα αναλάβει όλα τα δημόσια έργα – και «οι Αλβανοί θα φύγουν». Η ΜΟΜΑ θα δίνει δωρεάν σπίτια – με την προϋπόθεση τα ζευγάρια που τα παίρνουν να υπογράφουν ότι «δεν θα πάρουν διαζύγιο για 7 χρόνια».

*
Όρθρου βαθέως μου σώνεται το ουίσκι
κι η νύχτα που διαβαίνει με σαρκάζει.
*
Άφωνοι παίζουν στο πικάπ οι δίσκοι.
Το σώμα μου μια μάζα που βελάζει.
*
Λείπεις. Κι απόψε με κυκλώνουν ίσκιοι.
Ένα φαντασματάκι κάνει χάζι.
*
Μου λέει : «κάποιο κακό θαρρώ, σε βρίσκει».
Η νύχτα, γριά πουτάνα που νυστάζει.
*
Σ’ αυτό το διψασμένο το ξενύχτι,
σπαράζω, σαν το ψάρι μες το δίχτυ.
*
Το ξέρω απόψε θα με σώσει η τέχνη.
Παραμιλώ. Γαμώ την ομορφιά σου.
*
Η αγάπη κακοφόρμισε και ζέχνει,
Μα τι είναι; Σαν να θρόισαν τα μαλλιά σου...

*
"Όταν ήμουνα μικρός, ένιωθα πολύ μεγαλύτερος, επειδή έβλεπα το πώς ήμουνα πριν από κάτι χρόνια, ας πούμε τότε που πήγαινα νηπιαγωγείο, ενώ μετά που ήμουνα πέμπτη ή έκτη δημοτικού καταλάβαινα πως ήμουνα καλύτερος από πριν και μπορούσα να λύνω δυσκολότερα προβλήματα που άλλοι άνθρωποι κι ας ήταν μεγαλύτεροι πολύ – μερικοί ήταν και εβδομήντα χρονώ – δεν μπορούσανε να τα λύσουνε, επειδή είχανε πάει μέχρι τρίτη ή το πολύ τετάρτη δημοτικού και τα είχανε ξεχάσει κιόλας. Αλλά και κάτι άλλοι που είχανε πάει μέχρι και γυμνάσιο, και βλακείες λέγανε στις συζητήσεις και δείχνανε από τη φάτσα τους χαζοί.
*
Όμως αυτό που δε μπόρεσα να χωνέψω ποτέ μου, ήταν το γιατί ο θείος μου ο Σπύρος (που όταν ήμουνα μικρός τριώ χρονώ τονε φώναζα Πίπη και νόμιζα ότι ήταν αδερφός μου, αλλά αυτός ήτανε αδερφός της μάνας μου), αποφάσισε με κάτι λεφτά που του έδωσε ο παππούς μου, όταν πήρε το εφάπαξ από τη ΔΕΗ που δούλευε υπομηχανικός μια πρωί και μια βράδυ και μετά καθότανε ρεπό δυόμιση μέρες, αλλά το πρωί όταν ερχότανε από βραδυνός ήτανε πολύ κουρασμένος, επειδή πριν έρθει σπίτι κατέβαινε στην αγορά στου Ρέντη να ψωνίσει και μετά ερχότανε απ’ του Ρέντη στον Άγιο Νείλο με τα πόδια και το καλοκαίρι κουβάλαγε απ’ του Ρέντη πεπόνια, επειδή καρπούζια παίρναμε από ένα μανάβη, τον κυρ Γιάννη, που γύριζε με καρότσα και πούλαγε καρπούζια με το μαχαίρι κι είχε ένα άλογο, τον Ψαρή, που μετά του ψόφησε και πήρε τρίκυκλο μηχανάκι, αλλά δεν πούλαγε μετά καρπούζια, αλλά πάγο κι ένα παιδάκι που κάθε μέρα πήγαινε και του ΄κλεβε ένα κομμάτι μικρό πάγο για να το γλείφει αντί για παγωτό, μια μέρα ο κυρ Γιάννης πήγε να κάνει όπισθεν και κόντεψε να το πατήσει.


*
Εγώ όταν ο παππούς μου ερχότανε από τη δουλειά από βραδυνός, έκανα λίγο ησυχία για να κοιμηθεί που ήτανε κουρασμένος, και πιο μετά που πήγαινε η ώρα δώδεκα το μεσημέρι, μού ΄χε πεί να τον ξυπνήσω κι εγώ πήγαινα και του γαργάλαγα τα πόδια, αλλά αυτός είχε ξυπνήσει κι έκανε ψέμματα πως κοιμότανε για να γελάει από μέσα του, όμως εγώ, άμα αργούσε να ανοίξει τα μάτια του, έπαιρνα μια κρεμάστρα ξύλινη απ’ τη ντουλάπα και του βάραγα τις πατούσες και τότε σηκωνότανε πια και πήγαινε να πλυθεί για να φάει κάτι που πείναγε.
*
Έτρωγε όλα τα φαγητά, αλλά πιο πολύ του αρέσαν τα παστά, οι σαρδέλες, οι ρέγγες και μου αρέσανε κι εμένα να πάρω απ΄ το φούρνο μαύρο ψωμί, να κόψω μια κομματάρα, να τη σκίσω στη μέση και να την πασαλείψω με λάδι απ΄ τις σαρδέλες, να χώσω μέσα και τέσσερις σαρδέλες καθαρισμένες που μου τις καθάριζε απ’ τα κόκκαλα ο παππούς μου, και το ΄τρωγα – το καλύτερό μου φαγητό, εκτός κι αν η θεία μου η Κούλα, η μεγαλύτερη αδερφή του παππού μου που έμενε στη Μάνη, στον Κούνο, ήτανε Δεκέμβριος και μας έστελνε από κάτω με τον Φυτιλά σύγκλινο και πιττάρια, και τότε αυτό ήτανε το καλύτερό μου φαγητό, με τηγανητά αυγά ομελέττα με ντοματοπελτέ - πολύ νόστιμο, και μού ΄λεγε ο παππούς μου να τρώω ξύγκι επειδή κάνει καλό για να ενεργούμαι.
*
Στο σύγκλινο βάζουνε μέσα και κομματάκια πορτοκάλι για να φεύγει η μυρωδιά του γουρουνιού. Άμα πετύχαινες κομματάκι πορτοκάλι, αυτό ήτανε το πιο νόστιμο απ’ όλα."

Το ελάφι είπε :  "Πάρε αυτό το μονοπάτι που πάει γύρω από το βουνό κι εκεί που τελειώνει θα βρεις ένα ναό που η πύλη του είναι κλειστή, χτύπησε τρεις φορές την πόρτα κι αν δε σου ανοίξουν χτύπα κι άλλες τρεις. Τότε θα βγει ένας μοναχός και θα σου δώσει ένα γερό ξύλο. Πρέπει να το υπομείνεις. Όταν κουραστεί και σταματήσει ρώτησε τον για τον κρυμμένο θησαυρό του Καρδάρ του Βουνίσιου και αυτός θα σου δείξει το δρόμο. Θα πάρεις το θησαυρό και θα μπορέσεις έτσι να ταΐσεις την οικογένεια σου." 

"Έπαιξε τη ζωή του στη ρώσικη ρουλέτα και επέζησε. Αν αυτό βέβαια δεν είχε προβληθεί στην τηλεόραση δεν θα είχε προκαλέσει και σάλο. Ο λόγος για τον αυτοαποκαλούμενο μάγο Ντέρεν Μπράουν που θέλησε να εντυπωσιάσει παίζοντας ρώσικη ρουλέτα στην πραγματικότητα."

"More than three million people tuned in to watch mind control expert Derren Brown pull off his live Russian Roulette stunt on TV."

"Περισσότεροι από τρία εκατομμύριο άνθρωποι συντόνισαν μέσα για να προσέξουν το ειδικό καφετί τράβηγμα Derren ελέγχου μυαλού από τη ζωντανή ρωσική ακροβατική επίδειξη ρουλετών του στην TV".

Ο Φασκατάς κι ο Πιηπορδής
επαίζαν τις αμάδες
κι ο Φασκατάς εκέρδησε
του Πιηπορδή παράδες
Φα-σκα-τά
Πιη-πορ-δή
πορ-δά-κι.

ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΟΓΚΩΝΑ

Ηλία Δημαρόγκωνα
με το μεγάλο τ' όνομα.
Τ' ήθες να πας στον Καρβουνά
για να θερίζεις γέννημα.
Η ώρα ήτανε εννιά
κι η εξουσία του μιλά...........
................................
Κι ο Καραγκούνης το σκυλί
διέταξ' ο Ηλίας μου
να σκοτωθεί.

"Τον Γιώργο τον φωνάζαμε Κούλη στο σχολείο που πήγαινα, γιατ’ ήταν Παοκτζής και φόραγε τη φανέλα του ΠΑΟΚ καμιά φορά στο σχολείο. Και τότε ήταν πολύ δύσκολο να φοράς ό,τι σου καπνίσει στο σχολείο, γιατί το σχολείο ήταν αυστηρό. Μόνο παντελόνι γκρι ή μπλε σκούρο και πουλόβερ γκρι ή μπλε σκούρο. Φοράγαμε και κανένα καφέ ή κανένα μαύρο παντελόνι, άμα η μάνα μας δεν είχε προλάβει να πλύνει το γκρι ή το μπλέ.Τι να κάνουμε. Μερικοί το χειμώνα φοράγανε αμπέχονα, ή παλτουδιές μάλλινες, κασμίρια αγγλικά μέχρι τον αστράγαλο για να κάνουνε τους κουμουνιστές. Ο Κούλης λεγόταν έτσι, επειδή στον ΠΑΟΚ τότε με το 11 έπαιζε ο Κούλης Απόστολίδης. Ταχύτατος και εύστροφος παίχτης με γερό ποδάρι. Κανονικά τον Κούλη το συμμαθητή μου τον έλεγαν Γιώργο Ευτυχίδη.
*

Ο Κούλης πριν το Πάσχα του ’75 ήταν λυπημένος. Είχανε πάρει ένα προβατάκι ο πατέρας του απ’ τα Χριστούγεννα για να το σφάξουνε το Πάσχα, αλλά ο Κούλης το είχε αγαπήσει αυτό το προβατάκι. Το είχε στην ταράτσα και το γύμναζε, το είχε κάνει αθλητή, του έδινε χορταράκια, λάχανα, μαρούλια, αποφάγια και το είχε κάνει θρεφτάρι. Παίζανε άλμα εις μήκος, άλμα εις ύψος, σκυταλοδρομίες και πολλά άλλα αθλήματα - δέκαθλο και τέτοια. Και μπάλα.
*

Όταν έφτασε Μεγάλη Πέμπτη και ήταν να το σφάξουνε, ο Κούλης του έδωσε τρεις ευκαιρίες. Το έντυσε πρώτα αθλητή. Του έβαλε τη φανέλα του ΠΑΟΚ και το σορτσάκι και το έβαλε να πηδήξει άλμα εις ύψος, τρεις προσπάθειες για το 1.30. Το αρνάκι απέτυχε και στις τρεις."