30.5.04
ΚΟΜΙΚΣ ΙV ( ΡΕΝΕ ΓΚΟΣΙΝΙ Α' , Μπουένος Άιρες )
Κόμικς ΙΙΙ : εδώ.
*
O Ερρίκος, ο συμμαθητής μου, ήταν συνδρομητής στο Pilote. Το εβδομαδιαίο περιοδικό που είχε διευθυντή σύνταξης τον Ρενέ Γκοσινί ( René Goscinny ). Τον κύριο που έγραφε τις ιστορίες του Αστερίξ, του Λούκυ Λουκ, του Ιζνογκούντ και του μικρού Νικολά. Οι περιπέτειες τους με έκαναν να γελάω, ενώ ταυτόχρονα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε κάτι τόσο αστείο να γίνει με χαρτί, εικόνες και λέξεις. Πώς ένοιωσες την πρώτη φορά που διάβασες Αστερίξ ή Λούκυ Λουκ ; Αυτό. Κάθε καινούργιο άλμπουμ στα γαλλικά ( μια φορά το χρόνο, μην κοιτάς που εδώ βγήκαν μαζεμένα ) ήταν γιορτή. Τον μικρό Νικολά τον ήξερα από παλιά. Στα τελευταία της, η «Διάπλαση των Παίδων» δημοσίευε κάθε βδομάδα μια ιστορία του. Ξεκίνησε σαν κόμικς (1955-56) και επανεμφανίστηκε ως κείμενο με εικονογράφηση. Δημοσιευόταν σε μια κυριακάτικη εφημερίδα του Μπορντώ, τέλη δεκαετίας ’50, αρχές ‘60. Μετά, λόγω γκραν σουξέ, οι ιστορίες του μικρού Νικολά άρχισαν να αναδημοσιεύονται και σ’ άλλα έντυπα και τέλος μαζεύτηκαν όλες μαζί σε βιβλία. Από εκεί τις έπαιρνε η Διάπλαση - χρόνια μετά την πρώτη έκδοση - τις διασκεύαζε, πολλές φορές με επιτυχία, και τις δημοσίευε χωρίς αναφορά στα ονόματα των δημιουργών : του Σεμπέ ( Sempé ) για τις εικόνες και του Γκοσινί για τα κείμενα. Ο Γκοσινί ξεκίνησε
---
σκίτσο του Γκοσινί από τον Ουντερζό.
---
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
O Ερρίκος, ο συμμαθητής μου, ήταν συνδρομητής στο Pilote. Το εβδομαδιαίο περιοδικό που είχε διευθυντή σύνταξης τον Ρενέ Γκοσινί ( René Goscinny ). Τον κύριο που έγραφε τις ιστορίες του Αστερίξ, του Λούκυ Λουκ, του Ιζνογκούντ και του μικρού Νικολά. Οι περιπέτειες τους με έκαναν να γελάω, ενώ ταυτόχρονα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε κάτι τόσο αστείο να γίνει με χαρτί, εικόνες και λέξεις. Πώς ένοιωσες την πρώτη φορά που διάβασες Αστερίξ ή Λούκυ Λουκ ; Αυτό. Κάθε καινούργιο άλμπουμ στα γαλλικά ( μια φορά το χρόνο, μην κοιτάς που εδώ βγήκαν μαζεμένα ) ήταν γιορτή. Τον μικρό Νικολά τον ήξερα από παλιά. Στα τελευταία της, η «Διάπλαση των Παίδων» δημοσίευε κάθε βδομάδα μια ιστορία του. Ξεκίνησε σαν κόμικς (1955-56) και επανεμφανίστηκε ως κείμενο με εικονογράφηση. Δημοσιευόταν σε μια κυριακάτικη εφημερίδα του Μπορντώ, τέλη δεκαετίας ’50, αρχές ‘60. Μετά, λόγω γκραν σουξέ, οι ιστορίες του μικρού Νικολά άρχισαν να αναδημοσιεύονται και σ’ άλλα έντυπα και τέλος μαζεύτηκαν όλες μαζί σε βιβλία. Από εκεί τις έπαιρνε η Διάπλαση - χρόνια μετά την πρώτη έκδοση - τις διασκεύαζε, πολλές φορές με επιτυχία, και τις δημοσίευε χωρίς αναφορά στα ονόματα των δημιουργών : του Σεμπέ ( Sempé ) για τις εικόνες και του Γκοσινί για τα κείμενα. Ο Γκοσινί ξεκίνησε « μαθητευόμενος σκιτσογράφος, σε μια διαφημιστική εταιρία στο Μπουένος Άιρες περί τα 1944. Πρέπει να ήμουν 17-18 χρονώ κι είχα ήδη κάνει κάμποσα που δεν είχαν ουδεμία σχέση με σκίτσο. Μετά, πάντα στην Αργεντινή, έγινα βοηθός ενός σκιτσογράφου διαφημίσεων, κι ύστερα πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τέλος του 1945, όπου έβγαζα τα προς το ζην υπάλληλος μιας εμπορικής επιχείρησης [...] Γύρω στα 1948 ξαναγίνομαι σκιτσογράφος σ΄ ένα στούντιο μαζί με τον Harvey Kurtzman, τον Will Elder, τον John Severin κτλ [...] αυτούς που στη συνέχεια δημιούργησαν το διάσημο MAD [...] δουλέψαμε στην Νέα Υόρκη σε παιδικά βιβλία, διαφημίσεις και μικροδουλειές αυτού του είδους. Μετά έγινα καλλιτεχνικός διευθυντής ενός εκδοτικού οίκου για παιδιά. Ο εκδότης φαλίρισε και είπα εφτά χρόνια στην Αμερική είναι αρκετά, ήθελα να γυρίσω στην Ευρώπη να κάνω κόμικς.»Αλλά πως βρέθηκε στην Αργεντινή;
« [...] Απλό: ο πατέρας μου βρήκε δουλειά εκεί. Φύγαμε το 1928, όταν ήμουν δυο χρονώ, και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και την εφηβεία στο Μπουένος Άιρες όπου πήγαινα σε γαλλικό σχολείο. Όταν ο πατέρας μου πέθανε, το 1943, ήμουν 17 χρονώ».
( συνεχίζεται )
---
σκίτσο του Γκοσινί από τον Ουντερζό.
---
Aνέβασε το έθνος στην ντουλάπα.
*
Ενδιαφέρον.
*
Κι αυτό επίσης. ( Δες όμως πρώτα εδώ. )
*
Διάβασε κι αυτό.
*
ΝΕΩΤΕΡΟ : Το απο πάνω είναι το τελευταίο μιας σειράς άρθρων, διαλόγου, για τον εμφύλιο. Για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται ιδού τα άρθρα σε χρονολογική σειρά. Αν έχεις το κουράγιο τα διαβάζεις...
+
ΝΕΩΤΕΡΟ ( 5/6/04 ) : και ο ιος της Ελευθεροτυπίας έχει κάτι να πει. Από τον talos.
++
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ενδιαφέρον.
Όλοι οι πανεπιστημιακοί διαλαλούν με κάθε ευκαιρία ότι η Παιδεία είναι κάτι περισσότερο από παραγωγή επαγγελματιών. Να συμφωνήσουμε. Μας λένε ότι σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κολέγια αποτελεί αρετή της Δημόσιας Εκπαίδευσης το γεγονός ότι δεν παράγει ηλεκτρολόγους απελέκητους, αλλά τους παρέχει και επιπλέον Παιδεία –«αυτό που μένει, όταν ξεχάσεις όλα όσα έχεις διδαχτεί». Να συμφωνήσουμε και σ’ αυτό, έστω κι αν έχουμε κατά νου τα ελληνικά ΑΕΙ.
Τότε γιατί κάνουν όλη αυτή τη φασαρία μόνο για τα «επαγγελματικά δικαιώματα»; Αφού δηλώνουν ως βασικό πρόβλημα της Παιδείας ότι παράγουμε λογιστές που δεν μπορούν να απαγγείλουν Έλιοτ στο πρωτότυπο, τι τους νοιάζει ποιος προσλαμβάνεται ή όχι στο δημόσιο;
*
Κι αυτό επίσης. ( Δες όμως πρώτα εδώ. )
Μια παλιά ιστορία ήθελε μια ηλικιωμένη κυρία να καλεί την αστυνομία διότι εσκανδαλίζετο συνεχώς από τα ερωτικά καμώματα του νεαρού ζευγαριού που έμενε απέναντι της. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί στο διαμέρισμα, τους κάλεσε να πιστοποιήσουν ιδίοις όμασι τις σκανδαλώδεις περιπτύξεις, όπως εμφανίζοντο καθαρά στο απέναντι παράθυρο. Κοιτούν οι αστυνομικοί και δεν βλέπουν παρά το γείσο του απέναντι φεγγίτη.
- «Μα κυρία μου», της λένε, «δεν βλέπουμε τίποτε!»
- «Αν ανεβείτε πάνω στην ντουλάπα, ξέρετε πόσο καθαρά φαίνονται όλα;» απάντησε οργισμένη η κυρία.
Έτσι και ο Aγιος Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, ανέβασε το έθνος στην ντουλάπα.
*
Διάβασε κι αυτό.
Ο φόβος ότι η έρευνα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ιδεολογική απονομιμοποίηση της αριστεράς στην Ελλάδα είναι διαρκώς ανάμεσά μας. Για μένα, που ανήκω σε μια νεώτερη γενιά της αριστεράς, της σοσιαλιστικής αριστεράς, αυτοί οι φόβοι μού θυμίζουν τις ψυχροπολεμικές ψυχώσεις που έζησα στην εφηβεία μου. Ένας κόσμος χωρισμένος στη μέση χωρίς «ουδέτερες ζώνες».
*
ΝΕΩΤΕΡΟ : Το απο πάνω είναι το τελευταίο μιας σειράς άρθρων, διαλόγου, για τον εμφύλιο. Για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται ιδού τα άρθρα σε χρονολογική σειρά. Αν έχεις το κουράγιο τα διαβάζεις...
- Ενα ( Κολύβας κάνει την αρχή - Για να είμαι ακριβής η αρχή έγινε κάπου αλλού. Δε θυμάμαι τώρα που διάβασα μια βιβλιοκριτική για το βιβλίο του Μαζάουερ. Στον "Πολίτη" ήταν, στην "Αυγή" ήταν ; ),
- Δύο ( Κολύβας-Μαραζιώτης ),
- τρία ( Μαζάουερ ),
- τέσσερα ( Μαργαρίτης ),
- πέντε ( Κρεμμυδάς ),
- Έξι ( Κολύβας again ),
- εφτά ( το αποπάνω- Μαραζιώτης )
+
ΝΕΩΤΕΡΟ ( 5/6/04 ) : και ο ιος της Ελευθεροτυπίας έχει κάτι να πει. Από τον talos.
++
29.5.04
ΔΥΟ.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
26.5.04
ΑΦΙΞΕΙΣ.
Χαίρετε. Λέγομαι Συμεών. Κύριος Συμεών για σένα. Ήρθα. Και λέω να μείνω.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
25.5.04
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ.
*
Η ζωή, ή ιστορία του κόσμου, όλες οι ειδικές ιστορίες μας παρουσιάζονται με τη μορφή μιας σειράς από γεγονότα : από πράξεις, δηλαδή, πάντοτε δραματικές και σύντομες. Μία μάχη, μία συνάντηση εκπροσώπων του κράτους, μία σημαντική συζήτηση, ένα κρατικό έγγραφο δεν είναι παρά στιγμιότυπα της ιστορίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα, κοντά στη Μπαΐα, όπου είχα βρεθεί περικυκλωμένος από ένα φωτεινό σύννεφο πυγολαμπίδων. Το χλωμό τους φως άναβε, έσβηνε κι άστραφτε πάλι, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να χαλάει το σκοτάδι της νύχτας. Έτσι συμβαίνει και με τα γεγονότα: πέρα από τη συγκεκριμένη τους λάμψη, το σκοτάδι παραμένει νικητής.
*
Το σκοτάδι = η μακρά διάρκεια.
Μπαΐα = BA Βραζιλία.
*
Από το εναρκτήριο μάθημα (1/12/1950) του Fernand Braudel στο College de France. Τη βρήκα στο βιβλίο του Ruggiero Romano "o Braudel κι εμείς"- Ελληνικά Γράμματα 2004.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Η ζωή, ή ιστορία του κόσμου, όλες οι ειδικές ιστορίες μας παρουσιάζονται με τη μορφή μιας σειράς από γεγονότα : από πράξεις, δηλαδή, πάντοτε δραματικές και σύντομες. Μία μάχη, μία συνάντηση εκπροσώπων του κράτους, μία σημαντική συζήτηση, ένα κρατικό έγγραφο δεν είναι παρά στιγμιότυπα της ιστορίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα, κοντά στη Μπαΐα, όπου είχα βρεθεί περικυκλωμένος από ένα φωτεινό σύννεφο πυγολαμπίδων. Το χλωμό τους φως άναβε, έσβηνε κι άστραφτε πάλι, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να χαλάει το σκοτάδι της νύχτας. Έτσι συμβαίνει και με τα γεγονότα: πέρα από τη συγκεκριμένη τους λάμψη, το σκοτάδι παραμένει νικητής.
*
Το σκοτάδι = η μακρά διάρκεια.
Μπαΐα = BA Βραζιλία.
*
Από το εναρκτήριο μάθημα (1/12/1950) του Fernand Braudel στο College de France. Τη βρήκα στο βιβλίο του Ruggiero Romano "o Braudel κι εμείς"- Ελληνικά Γράμματα 2004.
*
24.5.04
ΚΟΜΙΚΣ ΙΙΙ
Κόμικς ΙΙ : εδώ.
*
Που να φανταστώ ότι υπήρχαν εικόνες μέσα στην εικόνα. Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Στην αυλή του σχολείου. Φθινόπωρο, δυνατός ήλιος. Δε θυμάμαι να φυσάει. Κάτω από ένα πεύκο δυο αγοράκια, στην ηλικία μου, κολλημένα το ένα στο άλλο διαβάζουν ένα βιβλίο μεγάλου μεγέθους, λεπτό μεν, με χοντρό πολύχρωμο εξώφυλλο δε. Πότε-πότε κάτι δείχνουν μες το βιβλίο και γελάνε μεταξύ τους. Τέτοια εικόνα συντροφικότητας δεν έχω ματαδεί. Διαβάζουν έναν τόμο από τις περιπέτειες του Τεντέν. Στα Γαλλικά. Μέσω αυτής της εικόνας μπαίνω στις άλλες : τις εικόνες των περιπετειών του Τεντέν κι από εκεί, αναπόφευκτα, στις εικόνες των Γαλλικών κόμικς. Τον Τεντέν τον ήξερα από κάτι άθλιες προσπάθειες μεταφοράς του στα Ελληνικά, στο περιοδικό Πάνθεον, αν θυμάμαι καλά. Τις λέω άθλιες γιατί ο εκδότης έβαζε κάποιον υπάλληλο να αντιγράφει ( με τη βοήθεια ριζόχαρτου ) το πρωτότυπο, έτσι που να μπορούν μετά να γραφτούν ευκολότερα οι διάλογοι στα Ελληνικά. Γραμμή τρεμάμενη κι αβέβαιη, αλλά η ιστορία διασωζόταν. Ήταν συναρπαστική δεν υπήρχε αμφιβολία. Μια σελίδα τη βδομάδα. Πριν όμως προλάβει να ολοκληρωθεί, κόπηκε το νήμα της ζωής του περιοδικού. Πάπαλα το Πάνθεον κι η ιστορία μισοτελειωμένη. Περνώντας τα χρόνια, στο γυμνάσιο πάντα, άρχισα να αγοράζω κι εγώ τόμους με τις περιπέτειες του Τεντέν. Στα αγγλικά πρώτα από τη «Φωλιά του Βιβλίου» ( ο υπάλληλος που μου τις πουλούσε ήταν ένα νέος ονόματι Θανάσης Καστανιώτης ), στα Γαλλικά αργότερα από του «Κάουφμαν». Σ’ ένα ημιυπόγειο στην Πανεπιστημίου το πρώτο, στη Σταδίου το δεύτερο. Ο Κακουλίδης jr. ,της Φωλιάς, αγαπούσε τα κόμικς και φρόντιζε να βρίσκονται πάντα στην επιχείρηση. Στην μεταπολίτευση πρέπει να υπηρέτησε στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας, αλλιώς ΕΚΚΕ. Αυτό τώρα από που το ξέρω δε θυμάμαι. Ξαναβρίσκω, που λες, τον Τεντέν, και πολλές άλλες ιστορίες με τέλος, μέσα στην εικόνα δυο παιδιών που διαβάζουν μαζι εκείνη τη φωτεινή μέρα...
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Που να φανταστώ ότι υπήρχαν εικόνες μέσα στην εικόνα. Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Στην αυλή του σχολείου. Φθινόπωρο, δυνατός ήλιος. Δε θυμάμαι να φυσάει. Κάτω από ένα πεύκο δυο αγοράκια, στην ηλικία μου, κολλημένα το ένα στο άλλο διαβάζουν ένα βιβλίο μεγάλου μεγέθους, λεπτό μεν, με χοντρό πολύχρωμο εξώφυλλο δε. Πότε-πότε κάτι δείχνουν μες το βιβλίο και γελάνε μεταξύ τους. Τέτοια εικόνα συντροφικότητας δεν έχω ματαδεί. Διαβάζουν έναν τόμο από τις περιπέτειες του Τεντέν. Στα Γαλλικά. Μέσω αυτής της εικόνας μπαίνω στις άλλες : τις εικόνες των περιπετειών του Τεντέν κι από εκεί, αναπόφευκτα, στις εικόνες των Γαλλικών κόμικς. Τον Τεντέν τον ήξερα από κάτι άθλιες προσπάθειες μεταφοράς του στα Ελληνικά, στο περιοδικό Πάνθεον, αν θυμάμαι καλά. Τις λέω άθλιες γιατί ο εκδότης έβαζε κάποιον υπάλληλο να αντιγράφει ( με τη βοήθεια ριζόχαρτου ) το πρωτότυπο, έτσι που να μπορούν μετά να γραφτούν ευκολότερα οι διάλογοι στα Ελληνικά. Γραμμή τρεμάμενη κι αβέβαιη, αλλά η ιστορία διασωζόταν. Ήταν συναρπαστική δεν υπήρχε αμφιβολία. Μια σελίδα τη βδομάδα. Πριν όμως προλάβει να ολοκληρωθεί, κόπηκε το νήμα της ζωής του περιοδικού. Πάπαλα το Πάνθεον κι η ιστορία μισοτελειωμένη. Περνώντας τα χρόνια, στο γυμνάσιο πάντα, άρχισα να αγοράζω κι εγώ τόμους με τις περιπέτειες του Τεντέν. Στα αγγλικά πρώτα από τη «Φωλιά του Βιβλίου» ( ο υπάλληλος που μου τις πουλούσε ήταν ένα νέος ονόματι Θανάσης Καστανιώτης ), στα Γαλλικά αργότερα από του «Κάουφμαν». Σ’ ένα ημιυπόγειο στην Πανεπιστημίου το πρώτο, στη Σταδίου το δεύτερο. Ο Κακουλίδης jr. ,της Φωλιάς, αγαπούσε τα κόμικς και φρόντιζε να βρίσκονται πάντα στην επιχείρηση. Στην μεταπολίτευση πρέπει να υπηρέτησε στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας, αλλιώς ΕΚΚΕ. Αυτό τώρα από που το ξέρω δε θυμάμαι. Ξαναβρίσκω, που λες, τον Τεντέν, και πολλές άλλες ιστορίες με τέλος, μέσα στην εικόνα δυο παιδιών που διαβάζουν μαζι εκείνη τη φωτεινή μέρα...
*
20.5.04
ΚΟΜΙΚΣ ΙΙ
Κόμικς Ι : εδώ.
*
Μυρωδιές καταστημάτων, σου επιτίθενται μόλις χωθείς στη Ζωοδόχου Πηγής ή την Κολοκοτρώνη. Μυρωδιά ασανσέρ, που είχε ήδη παλιώσει την εποχή που επιβιβαζόμουν παιδάκι. Μυρωδιά γραφείου, με τόνους χαρτιά και φυλαγμένα άδεια πακέτα «άρωμα» άφιλτρο. Μυρωδιές κινηματογράφων, δεκάδες στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου. Αν είχε μυρωδιά η αυτοπεποίθηση θα μύριζε σαν κινηματογράφος στην Πανεπιστημίου. Κι όμως περιμένουν, όλοι σχεδόν, να κλείσουν ή να κατεδαφιστούν, μόνο που δεν το ξέρουν ακόμη. «Ο έλληνας θέλει την έξοδο του» θα δηλώσουν ανυποψίαστοι, λίγα χρόνια αργότερα, οι ιδιοκτήτες τους. Μυρωδιά σουβλακιού με πίτα, την εποχή που χρησιμοποιούσαν μπόλικο κόκκινο πιπέρι και φρέσκο κρεμμύδι για να το συνθέσουν. Μυρωδιές περιπτέρων που είναι δυο φορές μικρότερα απ' τα σημερινά αλλά ατρόμητα τα βράδια. Μυρωδιά αμερικάνικου κόμικς.
Ο μπαμπάς θέλει ο γιος του να μάθει Αγγλικά. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μου αγοράζει, από το περίπτερο κοντά στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου, το πρώτο μου ξενόγλωσσο κόμικς : Daredevil της Marvel. Το ξεφυλλίζω : οι ήρωες μιλούν ασταμάτητα. Καλό αυτό. Με ένα κόμικς έχει γεμίσει σίγουρα ένα απόγευμα. Η πρώτη εικόνα ολοσέλιδη : ο Daredevil, μες την ολόσωμη κόκκινη στολή του, μασκοφόρος, ατενίζει από την ταράτσα ενός ουρανοξύστη τη γειτονιά του...
( ...το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα. Είναι δύσκολη η γλώσσα της Marvel, αλλά διαισθάνομαι, μικρό παιδί, ότι είναι γλώσσα χορταστική, με πολλούς ιδιωματισμούς, όπως τη μιλάνε στους δρόμους που διαδραματίζεται - νύχτα έτσι; - η ιστορία του Daredevil και σίγουρα δεν μοιάζει με την γλώσσα που χρησιμοποιούν o Σούπερμαν ή ο Παράξενος Αδάμ - ήρωες της D.C., ανταγωνίστριας της Marvel - σε μια σειρά κόμικς που εκδίδει, μεταφρασμένα, η Ατλαντίς, του οίκου Πεχλιβανίδη. Δε σου γράφω τίποτα για τις εικόνες του ξενόγλωσσου ή για το τουπέ του συγγραφέα των ιστοριών Stan Lee, μου πήρε κάμποσα χρόνια να καταλάβω εκείνο το nuff said! του...μια άλλη φορά. )
Αυτή η πρώτη επαφή δεν θα ήταν ό,τι ήταν χωρίς τη μυρωδιά. Θες το μελάνι, θες το φτηνό χαρτί, τραχύ και «τριχωτό» στην αφή, θες λίγη υγρασία που άρπαξε ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθει να με βρει, η μυρωδιά του κόμικς ήταν χαρακτηριστική. Το άνοιξα στο λεωφορείο που μας γύριζε σπίτι και βύθισα τη φάτσα μου μέσα. Η μυρωδιά του με άρπαξε απ τη μύτη και δεν λέει να μ’ αφήσει έκτοτε. Σήμερα δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα που έχει σχέση με υπερήρωες. Ανία. Η μυρωδιά όμως έμεινε. Και εν τω μεταξύ έχω μάθει ότι αυτό μένει απ' τους μεγάλους έρωτες. Μια μυρωδιά χωρίς υλική υπόσταση. Nuff said !
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Μυρωδιές καταστημάτων, σου επιτίθενται μόλις χωθείς στη Ζωοδόχου Πηγής ή την Κολοκοτρώνη. Μυρωδιά ασανσέρ, που είχε ήδη παλιώσει την εποχή που επιβιβαζόμουν παιδάκι. Μυρωδιά γραφείου, με τόνους χαρτιά και φυλαγμένα άδεια πακέτα «άρωμα» άφιλτρο. Μυρωδιές κινηματογράφων, δεκάδες στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου. Αν είχε μυρωδιά η αυτοπεποίθηση θα μύριζε σαν κινηματογράφος στην Πανεπιστημίου. Κι όμως περιμένουν, όλοι σχεδόν, να κλείσουν ή να κατεδαφιστούν, μόνο που δεν το ξέρουν ακόμη. «Ο έλληνας θέλει την έξοδο του» θα δηλώσουν ανυποψίαστοι, λίγα χρόνια αργότερα, οι ιδιοκτήτες τους. Μυρωδιά σουβλακιού με πίτα, την εποχή που χρησιμοποιούσαν μπόλικο κόκκινο πιπέρι και φρέσκο κρεμμύδι για να το συνθέσουν. Μυρωδιές περιπτέρων που είναι δυο φορές μικρότερα απ' τα σημερινά αλλά ατρόμητα τα βράδια. Μυρωδιά αμερικάνικου κόμικς.
Ο μπαμπάς θέλει ο γιος του να μάθει Αγγλικά. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μου αγοράζει, από το περίπτερο κοντά στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου, το πρώτο μου ξενόγλωσσο κόμικς : Daredevil της Marvel. Το ξεφυλλίζω : οι ήρωες μιλούν ασταμάτητα. Καλό αυτό. Με ένα κόμικς έχει γεμίσει σίγουρα ένα απόγευμα. Η πρώτη εικόνα ολοσέλιδη : ο Daredevil, μες την ολόσωμη κόκκινη στολή του, μασκοφόρος, ατενίζει από την ταράτσα ενός ουρανοξύστη τη γειτονιά του...
( ...το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα. Είναι δύσκολη η γλώσσα της Marvel, αλλά διαισθάνομαι, μικρό παιδί, ότι είναι γλώσσα χορταστική, με πολλούς ιδιωματισμούς, όπως τη μιλάνε στους δρόμους που διαδραματίζεται - νύχτα έτσι; - η ιστορία του Daredevil και σίγουρα δεν μοιάζει με την γλώσσα που χρησιμοποιούν o Σούπερμαν ή ο Παράξενος Αδάμ - ήρωες της D.C., ανταγωνίστριας της Marvel - σε μια σειρά κόμικς που εκδίδει, μεταφρασμένα, η Ατλαντίς, του οίκου Πεχλιβανίδη. Δε σου γράφω τίποτα για τις εικόνες του ξενόγλωσσου ή για το τουπέ του συγγραφέα των ιστοριών Stan Lee, μου πήρε κάμποσα χρόνια να καταλάβω εκείνο το nuff said! του...μια άλλη φορά. )
Αυτή η πρώτη επαφή δεν θα ήταν ό,τι ήταν χωρίς τη μυρωδιά. Θες το μελάνι, θες το φτηνό χαρτί, τραχύ και «τριχωτό» στην αφή, θες λίγη υγρασία που άρπαξε ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθει να με βρει, η μυρωδιά του κόμικς ήταν χαρακτηριστική. Το άνοιξα στο λεωφορείο που μας γύριζε σπίτι και βύθισα τη φάτσα μου μέσα. Η μυρωδιά του με άρπαξε απ τη μύτη και δεν λέει να μ’ αφήσει έκτοτε. Σήμερα δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα που έχει σχέση με υπερήρωες. Ανία. Η μυρωδιά όμως έμεινε. Και εν τω μεταξύ έχω μάθει ότι αυτό μένει απ' τους μεγάλους έρωτες. Μια μυρωδιά χωρίς υλική υπόσταση. Nuff said !
*
19.5.04
ΚΟΜΙΚΣ Ι
*
Τέλος ο γύρος του θανάτου και η ασώματος η κεφαλή στην πλατεία Χαλανδρίου. Τέλος ο Καραγκιόζης τα βράδια του καλοκαιριού στη γειτονιά. Τότε που ερχόταν ένα κοριτσάκι πίσω απ το πανί και σ' ερωτευόταν. Πώς να παίξεις θέατρο σκιών στους κήπους των πολυκατοικιών; Ασε που δεν ξέρεις τους καινούριους γείτονες. Τόσες αφίξεις. Έχει γεμίσει ο τόπος ωραία κοριτσάκια και πώς να τα γνωρίσεις ; Τέλος κι ο μπάρμπα Μυτούσης κι ο Εθνικός Κήπος τις Κυριακές. Είναι ο μπαμπάς που μεγάλωσε ή η συγκοινωνία που δυσκόλεψε ; Κι ενώ τόσα πολλά τελείωναν μου συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Οι ήρωες των εικονογραφημένων ιστοριών, που μέχρι τότε μιλούσαν κάτω απ’ την εικόνα, σε τακτοποιημένους διαλόγους, άρχισαν δειλά-δειλά να μιλάνε και να σκέφτονται παντού μέσα στην εικόνα. Σε μπαλονάκια. Το σινεμά στο δωμάτιο μου. Ναι. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μου επαφή με την επανάσταση !
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τέλος ο γύρος του θανάτου και η ασώματος η κεφαλή στην πλατεία Χαλανδρίου. Τέλος ο Καραγκιόζης τα βράδια του καλοκαιριού στη γειτονιά. Τότε που ερχόταν ένα κοριτσάκι πίσω απ το πανί και σ' ερωτευόταν. Πώς να παίξεις θέατρο σκιών στους κήπους των πολυκατοικιών; Ασε που δεν ξέρεις τους καινούριους γείτονες. Τόσες αφίξεις. Έχει γεμίσει ο τόπος ωραία κοριτσάκια και πώς να τα γνωρίσεις ; Τέλος κι ο μπάρμπα Μυτούσης κι ο Εθνικός Κήπος τις Κυριακές. Είναι ο μπαμπάς που μεγάλωσε ή η συγκοινωνία που δυσκόλεψε ; Κι ενώ τόσα πολλά τελείωναν μου συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Οι ήρωες των εικονογραφημένων ιστοριών, που μέχρι τότε μιλούσαν κάτω απ’ την εικόνα, σε τακτοποιημένους διαλόγους, άρχισαν δειλά-δειλά να μιλάνε και να σκέφτονται παντού μέσα στην εικόνα. Σε μπαλονάκια. Το σινεμά στο δωμάτιο μου. Ναι. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μου επαφή με την επανάσταση !
*
15.5.04
ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ-ΕΞΑΓΩΓΕΣ.
Πριν χρόνια, καθώς έπεφτε η νύχτα, πηγαίνοντας σε παράσταση θιάσου φίλων στο Μεταξουργείο, είδα από μακριά φώτα και άκουσα κάτι σαν μελωδία. Άλλαξα κατεύθυνση και πλησίασα. Σε μιαν αλάνα, από αυτές που απορείς πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα στο κέντρο της Αθήνας, είδα γύφτους να γιορτάζουν. Δύο πληκτροφόρα ηλεκτρονικά, το ένα για να κρατάει το ρυθμό και το άλλο για τις ανάγκες της μελωδίας. Μερικά μεγάφωνα τοποθετημένα έτσι που να σχηματίζουν κύκλο. Μια ομάδα γύφτισσες (κυρίως) να χορεύουν τσιφτετελοειδώς και ένας κομπέρ, εκφωνητής ή ΜC αν θες, που μου έδωσε την εντύπωση ότι σχολίαζε. Γύρω-γύρω κυρίως γυφτάκια και μερικοί άνδρες. Δεν καταλάβαινα τη γλώσσα αλλά έβλεπα ότι το ακροατήριο, χορεύουσες και μη, αντιδρούσε με γέλια και παλαμάκια σε κάθε παρέμβαση του MC. Ρώτησα και μου είπαν ότι γιορτάζουν τα βαφτίσια ενός παιδιού. Ένα πανηγύρι κομάντο ( όλα μπορούσαν να διαλυθούν σε πέντε λεπτά, φορτώνοντας τον εξοπλισμό στα ημιφορτηγά που ήταν παρκαρισμένα στα πέριξ ) είχε στηθεί εκ του μηδενός.
*
Να λοιπόν πως δημιουργείται η σύγχρονη δημοτική μουσική στις εγκαταλελειμμένες πλατείες και αλάνες της πόλης. Ούτε πανηγύρια το δεκαπενταύγουστο, ούτε κλαρίνα ή άλλα παραδοσιακά όργανα. Δύο πληκτροφόρα. Κάπως έτσι θα πρέπει να εξελίχθηκε το ραπ, το χιπ-χοπ, το ράγγα. Φτιάχνω μια γιορτή όπου μπορώ και με τα μέσα που διαθέτω. Γρήγορα και ευέλικτα. Και κυρίως χωρίς διαμεσολαβητές : τον εξωραϊστικό σύλλογο, τον πολιτιστικό σύλλογο, την τάδε ή τη δείνα συσπείρωση αριστερών πολιτών, το υπουργείο πολιτισμού ή τον βουλευτή μου.
*
Η αγγλοσαξονική κουλτούρα με την έμφαση που δίνει στην αγορά και τη λογική της, διαμόρφωσε παραγωγούς που έμαθαν ν’ ακούνε και να καταγράφουν χωρίς προκαταλήψεις. Για να αποκομίσουν κέρδος βέβαια. Εκμεταλλευόμενοι τους δημιουργούς βέβαια. Αλλά τόσο τα πρώτα μπλουζ όσο και τα πρώτα ρεμπέτικα χάρις σ’ αυτήν τη λογική καταγράφτηκαν. Και το κέρδος εν τέλει ήταν της ανθρωπότητας. Εμείς εδώ ( μικροαστοι και αστοί ), δέσμιοι της αντιιμπεριαλιστικής μας ιδεολογίας ( ιδεολογία με τη μαρξιστική έννοια = ψευδής συνείδηση ),τυφλοί και κουφοί, βιώνουμε κάθε ουσιαστική εξέλιξη στον πολιτισμό σαν εισαγόμενο είδος.
*
( MC = master of ceremonies, ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως στη ραπ )
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Να λοιπόν πως δημιουργείται η σύγχρονη δημοτική μουσική στις εγκαταλελειμμένες πλατείες και αλάνες της πόλης. Ούτε πανηγύρια το δεκαπενταύγουστο, ούτε κλαρίνα ή άλλα παραδοσιακά όργανα. Δύο πληκτροφόρα. Κάπως έτσι θα πρέπει να εξελίχθηκε το ραπ, το χιπ-χοπ, το ράγγα. Φτιάχνω μια γιορτή όπου μπορώ και με τα μέσα που διαθέτω. Γρήγορα και ευέλικτα. Και κυρίως χωρίς διαμεσολαβητές : τον εξωραϊστικό σύλλογο, τον πολιτιστικό σύλλογο, την τάδε ή τη δείνα συσπείρωση αριστερών πολιτών, το υπουργείο πολιτισμού ή τον βουλευτή μου.
*
Η αγγλοσαξονική κουλτούρα με την έμφαση που δίνει στην αγορά και τη λογική της, διαμόρφωσε παραγωγούς που έμαθαν ν’ ακούνε και να καταγράφουν χωρίς προκαταλήψεις. Για να αποκομίσουν κέρδος βέβαια. Εκμεταλλευόμενοι τους δημιουργούς βέβαια. Αλλά τόσο τα πρώτα μπλουζ όσο και τα πρώτα ρεμπέτικα χάρις σ’ αυτήν τη λογική καταγράφτηκαν. Και το κέρδος εν τέλει ήταν της ανθρωπότητας. Εμείς εδώ ( μικροαστοι και αστοί ), δέσμιοι της αντιιμπεριαλιστικής μας ιδεολογίας ( ιδεολογία με τη μαρξιστική έννοια = ψευδής συνείδηση ),τυφλοί και κουφοί, βιώνουμε κάθε ουσιαστική εξέλιξη στον πολιτισμό σαν εισαγόμενο είδος.
*
( MC = master of ceremonies, ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως στη ραπ )
13.5.04
Τι είναι το ρόκ-φορ;
*
5:25μμ- εδώ και 20 λεπτά βλέπω το ερώτημα στην οθόνη της τηλεόρασης γραμμένο έτσι ακριβώς.
*
μήπως είναι αλαντικό;
*
συγκρότημα χέβυ μέταλ;
*
κείμενο του thas.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
5:25μμ- εδώ και 20 λεπτά βλέπω το ερώτημα στην οθόνη της τηλεόρασης γραμμένο έτσι ακριβώς.
*
μήπως είναι αλαντικό;
*
συγκρότημα χέβυ μέταλ;
*
κείμενο του thas.
*
VITA METAMODERNA ® © ( ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ IV )
VITA MODERNA ® © : thas
*
Υπάρχουνε και άγιοι που δεν θένε τασίματα αλλά φοβέρα. Κάθε σπίτι έχει το εικόνισμα ενός αγίου που τονε τιμά και τον εορτάζει. Αυτός είναι ο «Αγιος του Σπιθιού» και δε θέλει καθόλου τασίματα. Απ αυτόν ζητούνε χάρες φοβερίζοντας τον : «Ω, Αϊ Νικόλα μου κάμε τη χάρη αυτή αλλιώς δεν σε ξαναθυμιάζω» ή «θα μπουμπουρίσω το καντήλι σου σαμέ να πιάσει αρογαλίδες».Τσι περισσότερες φορές τόνε φοβερίζουνε πως θα τόνε βγάλουνε όξω από το σπίτι ή θα τόνε γυρίσουνε ανάποδα «να μην ξαναδεί μπλιό, μόνο τοίχο». Άλλες φορές πρώτα τιμωρούνε και ύστερα ζητούνε τη χάρη. Βγάνουνε για παράδειγμα το ‘κόνισμα στο δώμα ή το πάνε στο αχούρι και λένε του Αγίου : «Επά θα σ’ έχω ίσαμε να μου κάμεις αυτό που σου ζήτηξα». Τον Αϊ Γιάννη που τιμάται σε ένα έρημο μοναστήρι νοτίως των Καπετανιανών τόνε τιμωρούνε με το κρέμασμα τσ εικόνας του ανάποδα. Οι υπόλοιποι χωριανοί που θα δούνε ετσά τοποθετημένη την εικόνα δεν την εντρετώνουνε γιατί καταλαβαίνουνε πως κάτιτις δεν έχει καμωμένο γι’ αυτό καλά να πάθει.
++++++
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4, Μάιος- Ιούνιος 2004. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
[ THE END ]
11.5.04
ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ.
Διάβασε προσεκτικά το παρακάτω αίνιγμα, σκέψου κι απάντησε. Γράφτηκε γύρω στα 1890!
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Bασιλείς και στρατιώται, πλούσιοι, σοφοί του κόσμου
Δεν μ' απέκτησαν, δεν μ' έχουν, και ποτέ δεν θα με έχουν,
Δεν υπάρχω ουδ’ υπήρξα εις την γην εγώ ποτέ μου [...]
Aλλ' ευρίσκομαι στον κόσμον κ’ εις τας μάχας είμαι πρώτος [...]
Δεν ευρίσκομαι στας στέψεις αλλ' εγώ κρατώ το στέμμα
Δεν μ' ευρίσκεις εις την νύκτα, με ευρίσκεις στην ημέρα
Πρώτον εις τα μοναστήρια κ' εν τω μέσω των δαιμόνων.
Τι είναι;
Να το πάρει το ποτάμι;
[ Ψάξε και κλίκαρε αυτήν
την εικονίτσα,
δηλαδή refresh, αν δεν μπορείς να το δεις,
ή view-->encoding-->unicode-8 ]
*
THE TASSOS P. EFFECT ( II )
++++
Άλλοι τάσουνε να πάνε στη χάρη κάποιου αγίου αξυπόλυτοι αλλά ύστερα που θωρούνε πόσο αλάργο και κακοπάντηδα είναι, βρίχνουνε χίλιους τρόπους να το αποφύγουνε χωρίς όμως ν’ αφήσουνε και το τάμα τως ανεκπλήρωτο. Βάνουνε δέκα ζευγάρια καρτσώνια ( = κάλτσες ) το ένα μέσα σ’ άλλο και πάνε λέγοντας στο δρόμο: «Εγώ ήταξα να πάω ακαλίκωτη, όχι αξεκάρτσωτη», ή το χειρότερο, καβαλικεύουνε το γάιδαρο και πάνε στο τάσιμό τως χωρίς να καταλάβουνε πράμα, και αυτή τη φορά λένε : «Εγώ ήταξα να πάω αξυπόλυτος αλλά όι προπατάρης».
++++
Η Διακοδημήτρενα κάθε φορά που ήπεφτε από τη σκάλα, και ήπεφτε κάθε μέρα γιατί δεν ήφεγγε να δει το σκαλούνι που ήλειπε, ήτασε την ώρα που ήτονε χάμε πεσμένη, να σηκωθεί όρθια και να μην έχει σπάσιμο πράμα, να πάει ν’ ανάψει στην Παναγιά μια λαμπάδα στο μπόι ενός καλά κοντού αλλά άσχετου με την περίπτωση χωριανού. Έπειδή η ίδια ήτανε πολύ ψηλή, τό’ κανε ετουτονά για να γλιτώσει καμπόσους πόντους. Ετσά κάθε Κυριακή ηρχούντονε στο αναλόγιο και μου ξάμωνε λαμπάδες γιατί όπως ήλεγε το μπόι μου «για τέθοια τασίματα είναι ότι πρέπει»
++++
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Άλλοι τάσουνε να πάνε στη χάρη κάποιου αγίου αξυπόλυτοι αλλά ύστερα που θωρούνε πόσο αλάργο και κακοπάντηδα είναι, βρίχνουνε χίλιους τρόπους να το αποφύγουνε χωρίς όμως ν’ αφήσουνε και το τάμα τως ανεκπλήρωτο. Βάνουνε δέκα ζευγάρια καρτσώνια ( = κάλτσες ) το ένα μέσα σ’ άλλο και πάνε λέγοντας στο δρόμο: «Εγώ ήταξα να πάω ακαλίκωτη, όχι αξεκάρτσωτη», ή το χειρότερο, καβαλικεύουνε το γάιδαρο και πάνε στο τάσιμό τως χωρίς να καταλάβουνε πράμα, και αυτή τη φορά λένε : «Εγώ ήταξα να πάω αξυπόλυτος αλλά όι προπατάρης».
++++
Η Διακοδημήτρενα κάθε φορά που ήπεφτε από τη σκάλα, και ήπεφτε κάθε μέρα γιατί δεν ήφεγγε να δει το σκαλούνι που ήλειπε, ήτασε την ώρα που ήτονε χάμε πεσμένη, να σηκωθεί όρθια και να μην έχει σπάσιμο πράμα, να πάει ν’ ανάψει στην Παναγιά μια λαμπάδα στο μπόι ενός καλά κοντού αλλά άσχετου με την περίπτωση χωριανού. Έπειδή η ίδια ήτανε πολύ ψηλή, τό’ κανε ετουτονά για να γλιτώσει καμπόσους πόντους. Ετσά κάθε Κυριακή ηρχούντονε στο αναλόγιο και μου ξάμωνε λαμπάδες γιατί όπως ήλεγε το μπόι μου «για τέθοια τασίματα είναι ότι πρέπει»
++++
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
[ ακολουθεί : VITA METAMODERNA ® © ]
10.5.04
THE TASSOS P. EFFECT ( I )
Όντεν έχουνε ( οι Καπετανιανοί ) πράμα ωζό ( = κάποιο ζώο ) αγαπητερό και ρωστήσει το τάσουνε να γενεί καλά να το πουλήσουνε και όσα λεφτά πιάσει να τα πάνε στην εκκλησιά. Οντέ θα γιάνει, όμως, το λυπούνται και σκαρφίζουνται διάφορες απατεωνιές για να τα ‘χουνε καλά και με τον άγιο και το ωζό να μη χάσουνε. Λέει τάχα μου ο άντρας τση γυναίκας του: «Μπρε συ ένα ωζό πουλώ, μπα να θες να τ’ αγοράσεις» κι εκείνη σοβαρή-σοβαρή και σα να μη κατέχει πράμα, του απαντά με ενδιαφέρον. «Αλήθεια! Και ότι μου ‘κανε ανάγκη ένα ωζό. Πόσο το πουλείς;» «Εσύ πόσα δίνεις;» τσι λέει αυτός. «Εγώ δίνω ένα ευρώ». «Ωραία, σύμφωνοι!» Τση ξαναλέει ο άντρας της και τση δίνει το ωζό, παίρνει το ένα ευρώ και το πάει στην εκκλησιά. Ετσά ούτε ξοδιάζεται και το τάσιμο του κάνει και το ωζό του πομένει . Όσο καιρό όμως το έχει στο κουράδι του το σέβεται και το αποκαλεί «τσι γυναίκας μου το ωζό» για να μη καταλάβει πράμα ο άγιος και παρεξηγήσει.
+++
Ένας [...] που του πονέσανε τα μάθια του ετάχθηκε στην Αγία Παρασκή να γενεί καλά «και μέχρι να ζεί να μη ξαναφάει η γυναίκα του λάδι»
+++
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
[ ακολουθεί : THE TASSOS P. EFFECT ( IΙ ) ]
7.5.04
ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ.
+
Δεν υπάρχει (στα Καπετανιανά, στον νομό Ηρακλείου, στην Κρήτη) ίδια εκτίμηση και εμπιστοσύνη σ’ όλους τους αγίους . Ο καλύτερος απ’ όλους και με μεγάλη διαφορά είναι ο Αϊ Γιώργης. Ύστερα κλουθά η Παναγιά η Καπετανιανή, ύστερα η Παναγιά η Κουδουμιανή και δυο τρείς ακόμα πιο δεύτερες Παναγιές. [...] Τον Αϊ Αντώνη , που κληρονομήσανε από τσι καλογέρους αλλοτινώ καιρώ δυό εκκλησιές του, δε τον επολυσυμπαθούνε γιατί είναι ψαρογένης και χιονίζει
++++++++++
για πράμα=για τίποτα,δεν αξίζουν.
γκαρεύουνε =αγκαρεύουνε
++++++++++
Η γιαγιά μου είχε τάξιμο στον Αγιο Ματθαίο που και η ίδια δεν εμπόριε να καταλάβει γιάντα τον εδιάλεξε, και δεν εδιάλεξε κιανένα άλλο θεοτικό άγιο, και αυτός δεν τσι’ καμε τη χάρη που του ζήτηξε. Επέρασε όλη τση τη ζωή και δεν εμπόρεσε να τον εσυγχωρέσει.
++++++++++
+
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Δεν υπάρχει (στα Καπετανιανά, στον νομό Ηρακλείου, στην Κρήτη) ίδια εκτίμηση και εμπιστοσύνη σ’ όλους τους αγίους . Ο καλύτερος απ’ όλους και με μεγάλη διαφορά είναι ο Αϊ Γιώργης. Ύστερα κλουθά η Παναγιά η Καπετανιανή, ύστερα η Παναγιά η Κουδουμιανή και δυο τρείς ακόμα πιο δεύτερες Παναγιές. [...] Τον Αϊ Αντώνη , που κληρονομήσανε από τσι καλογέρους αλλοτινώ καιρώ δυό εκκλησιές του, δε τον επολυσυμπαθούνε γιατί είναι ψαρογένης και χιονίζει
«τα όρη, τσι κορφές και τσι μαδάρες τσι βοσκούς τσι κερατάδες»
++++++++++
«Υπάρχουνε κι άλλοι άγιοι που δε τσ’ έχομε στο χωριό μας. Κάτι Κύριλλοι, κάτι Νικόδημοι, κάτι Βασίληδες, κάτι Αθανάσηδες κάτι Χριστοί, κάτι Απόστολοι που δεν είναι όμως για πράμα. Ίσα-ίσα που ‘γκαρεύουνε τα κονίσματα»
για πράμα=για τίποτα,δεν αξίζουν.
γκαρεύουνε =αγκαρεύουνε
++++++++++
Η γιαγιά μου είχε τάξιμο στον Αγιο Ματθαίο που και η ίδια δεν εμπόριε να καταλάβει γιάντα τον εδιάλεξε, και δεν εδιάλεξε κιανένα άλλο θεοτικό άγιο, και αυτός δεν τσι’ καμε τη χάρη που του ζήτηξε. Επέρασε όλη τση τη ζωή και δεν εμπόρεσε να τον εσυγχωρέσει.
«Γιάντα» ήλεγε και ξανάλεγε «δε μου ‘καμε τη χάρη. Ήντα θα λα του κοστίσει που είναι άγιος και κάνει ό,τι θέλει. Μπα θα λα κουραστεί...»Επήγαινε κάθε μέρα στην εκκλησιά που ήτονε σειρά-σειρά τα κονίσματα και προσκύνα όλους τους αγίους εκτός από τον Αγιο Ματθαίο. Μάλιστα όντεν επροσκύνα τα διπλανά του κονίσματα το ‘κανε φασαριόζικα και ρουφηχτά για να το ‘κούσει και να ζηλέψει, ενώ όντεν επέρνα απ’ ομπρός του ήστριβε αλλού την κεφαλή της και του ‘κανε μια κακή χειρονομία. Ο ξαγοράρης τση την εμάλωνε και αυτή ήκαμε προσπάθειες να τονε ξαναβάλει στην καρδιά τση.
«Πολεμώ» ήλεγε, « να τονε χωνέψω μα δε τα καταφέρνω. Ηντα να κάμω κι εγώ, που εδά μπλιό το γυαλί εράισε»
++++++++++
«Ω, Παναγιά Χωριανή μου που η χάρη σου είναι τόση, στράβωξε τσι θειάς μου τα καρδούλια να μη στρουφίξει ούτε λάχανο, κι εγώ θαν έρχομαι σαράντα μέρες να ανάφτω τα καντήλια σου πριχού να δώσει ο ήλιος. Ετσά για να μάθει να μη μου χαλά τον καταπότη.»
+
Από το περιοδικό Κρητικό Πανόραμα- τευχ.4. Κείμενο Γιώργης Γρ. Σταματάκης.-Σειρά άρθρων με τον γενικό τίτλο «Γράμμα από τα Καπετανιανά»
(έχει κι άλλο)
5.5.04
Καλή άνοιξη και σε σένα thas.
Ωχ, η άνοιξη. Ξεφεύγω από την αγκαλιά των ντυμένων ποιημάτων του Εμπειρίκου και υφίσταμαι το αόρατο μαρτύριο της κυριολεξίας. Στους διαδρόμους και τα δωμάτια του Μεγάλου Ανατολικού. Το τέλος με βρίσκει πάντα στην αρχή-αρχή των κειμένων. Εκεί στην αφιέρωση. Στην Μάτση. Στη Βιβίκα.
*
4.5.04
σύντροφος Β.Φ.
*
Κλίκαρε την εικόνα και γίνε κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως κι ο Jackson Pollock, ένας abstract expressionist. Έλπίζω να έχεις εγκαταστήσει το flash player. Mετά διάβασε ένα impressionist κείμενο ( που λέει ο λόγος ) του Βάσου Φτωχόπουλου για την Κύπρο. Τη διεύθυνση μου την έστειλε ο Στέλιος.
*
Για αρχειακούς λόγους.
Παρατήρηση πρώτη :
*
Κάτι προφανές :
*
Παρατήρηση δεύτερη :
*
Παρατήρηση τρίτη :
*
Δεν προσφέρεται για ηλεκτρονική ανάγνωση ο Στέλιος Ράμφος που λέει κι ο thas.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
"Πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο για έναν απλό λόγο: H αθεράπευτη εθνική μας οίηση επιστρατεύει κάθε φορά υποχρεωτικώς ανένδοτες χίμαιρες, προκειμένου να καμαρώνουμε τον στραπατσαρισμένο μας εαυτό."
*
Κάτι προφανές :
"Για να εμβαθύνουμε στο «Οχι» πρέπει να προσεγγίσομε τα πνεύματα, όπως αποτυπώνονται στα ευρήματα: Εν τέταρτο των Ελληνοκυπρίων ψήφισαν «Οχι» από καθαρή άρνηση να συνυπάρξουν με τους Τουρκοκυπρίους και τους τούρκους εποίκους· έν τέταρτο από ανασφάλεια ελλείψει επαρκών εγγυήσεων· έν τέταρτο ακολούθησε την αρνητική τοποθέτηση της κομματικής του ηγεσίας και έν τέταρτο εψήφισε «Ναι» για να δοθεί λύσις στο πρόβλημα με τα δεδομένα της παρούσης ευνοϊκής συγκυρίας."
*
Παρατήρηση δεύτερη :
"Να το καταλάβουμε: Από οκτώ αιώνων είμαστε επιβάτες, ή και λαθρεπιβάτες ακόμη, του ιστορικού γίγνεσθαι, όχι συνδημιουργοί του. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να κερδίζουμε χρόνο αξιοποιώντας τις συγκυρίες και αρπάζοντας τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται. Δεν προτείνω στρατηγική ιστορικής πειρατείας· επιμένω να μην αισθανόμαστε ομφαλός της γης και να μοχθούμε για να κατορθώσουμε τον κοινωνικό μας εκσυγχρονισμό, αλλιώς θα προκαλέσουμε το μάνιασμα του χρόνου. Θρυαλλίδα μιας τέτοιας δυσοίωνης εξελίξεως θα μπορούσε να αποδειχθεί η αντιφατική εμμονή στο όραμα της αδιαίρετης πατρώας γης και η πεισματική άρνησις του τιμήματος που αυτό συνεπάγεται."
*
Παρατήρηση τρίτη :
"H αποδοχή του Σχεδίου Αναν δεν θα ήταν μόνο πράξη πολιτική· θα ήταν και τραγική κάθαρσις. Ωστόσο οι Ελληνοκύπριοι με το «Οχι» τους επεσφράγισαν νομοτυπικά και τελετουργικά τη θυσία που δεν έκαναν. Επικαλούμενοι τις δυσβάστακτες πρόνοιες και τα κενά του σχεδίου, κατά βάθος δεν επεδίωξαν να προστατεύσουν με το «Οχι» την τιμή και πίστη τους· επεδίωξαν - αυτό είναι το κρίσιμο - να διασφαλίσουν την ησυχία και την ευημερία τους. Καθείς τους υιοθέτησε για δικό του λογαριασμό τον φόβο της ανασφάλειας και της στερήσεως, στάθμισαν και προχώρησαν. Ο παλαιός και ο σύγχρονος άνθρωπος τον οποίο κουβαλεί μέσα του ο Ελληνας της Κύπρου συναιρέθηκαν για να ωφεληθεί ο δεύτερος εν ονόματι του πρώτου, για να αποφευχθεί η κακοπάθεια επ' ονόματι προαιωνίων αξιών. Προτίμησε την παρασπονδία από την ομοσπονδία. Δεν θα ήταν αξιοσημείωτο να απορρίψουν οι Ελληνοκύπριοι το Σχέδιο υπό το κράτος του φόβου· αξιοσημείωτο είναι ότι το απέρριψαν επικαλούμενοι λόγους ηθικούς και εθνικούς, την ώρα που θέτουν την απόλαυση των αγαθών υπεράνω της στερήσεως και της θυσίας.
Ο άνθρωπος των οικονομικώς προηγμένων κοινωνιών εννοεί, πάνω απ' όλα, να περνά καλά. Αυτοβεβαιώνεται στην άνεση της ευημερίας του, χωρίς την παραμικρή διάθεση να τη διακυβεύσει. Αλλωστε ουδείς του το ζητεί, αν κρίνω από τις προσδοκίες καλύτερης ζωής, που κατακλύζουν ως διαφημιστικά μηνύματα τα πάσης φύσεως μέσα επικοινωνίας. Καμία πολιτική πρόταση η οποία παραγνωρίζει την αρχή της ευημερίας των πολιτών, εν συνδυασμώ προς τη συνεχή τους δραστηριοποίηση, δεν μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμη· καμία στρατηγική η οποία υποτιμά τα λεγόμενα «προβλήματα της καθημερινότητος», τις υπαρξιακές προεκτάσεις των καθ' εαυτό πολιτικών αποφάσεων δεν έχει προοπτική.
Το είδαμε και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές στην Ελλάδα. Οι επιλογές των διαδικασιών και των δομών εις βάρος της ποιότητος ζωής των πολιτών και των δικαιωμάτων τους είναι καταδικασμένες σε αποτυχία."
*
Δεν προσφέρεται για ηλεκτρονική ανάγνωση ο Στέλιος Ράμφος που λέει κι ο thas.
*
3.5.04
ΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΦΤΙΑΞΩ ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙΣ ΣΠΙΤΙ. ( Ι )
*
«Ρεβίθια με κόκαλα : Τη συνταγή αυτή, όπως δίνεται εδώ, την κατέγραψα κατ’ αρχήν στο Δοξάτο της Δράμας, αλλά αργότερα τη βρήκα και στους πρόσφυγες από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας με το όνομα "χαρδαλάς". Κόκαλα, μουσκεμένα ρεβίθια, νερό και αλάτι είναι το μόνα υλικά για τον χαρδαλά· κρεμμύδι, σκόρδο και πιπέρι υπάρχουν στην εκδοχή του Δοξάτου. Αυτό το πιάτο το βρίσκω σοφό: γιατί καταφέρνει να μετατρέψει σε σπουδαίο φαγητό τα ταπεινά ρεβίθια αλλά και γιατί αυτό το πετυχαίνει αξιοποιώντας το κόκαλο που θεωρείται άχρηστο. Υλικά : ½ κιλό ρεβίθια· 1 κόκαλο μοσχαρίσιο με το κότσι, κομματιασμένο· 1 μικρό κρεμμύδι τριμμένο· 3 σκελίδες σκόρδο τριμμένο· αλάτι· μαύρο πιπέρι. Βάζετε τα ρεβίθια σε χλιαρό νερό με λίγο αλάτι να μουσκέψουν. Πλένετε τα κόκαλα, και τα τοποθετείτε όλα μαζί σε πήλινο σκεύος με καλό σκέπασμα. ( Αν δεν υπάρχει πήλινο σκεύος, χρησιμοποιήστε μια κατσαρόλα με καλό κλείσιμο και βάλτε την ακόμα και στο μάτι της κουζίνας αλλά σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, για να σιγοψηθεί το φαγητό ) Προσθέτετε και νερό, μόλις να σκεπάζει τα ρεβίθια. Βάζετε το φούρνο σε 250° C και μετά από μισή ώρα χαμηλώνετε τη φωτιά στους 70°C Αφήνετε να σιγοψηθεί 12 ώρες περίπου.»
*
Μου τρέχουνε τα σάλια.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
«Ρεβίθια με κόκαλα : Τη συνταγή αυτή, όπως δίνεται εδώ, την κατέγραψα κατ’ αρχήν στο Δοξάτο της Δράμας, αλλά αργότερα τη βρήκα και στους πρόσφυγες από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας με το όνομα "χαρδαλάς". Κόκαλα, μουσκεμένα ρεβίθια, νερό και αλάτι είναι το μόνα υλικά για τον χαρδαλά· κρεμμύδι, σκόρδο και πιπέρι υπάρχουν στην εκδοχή του Δοξάτου. Αυτό το πιάτο το βρίσκω σοφό: γιατί καταφέρνει να μετατρέψει σε σπουδαίο φαγητό τα ταπεινά ρεβίθια αλλά και γιατί αυτό το πετυχαίνει αξιοποιώντας το κόκαλο που θεωρείται άχρηστο. Υλικά : ½ κιλό ρεβίθια· 1 κόκαλο μοσχαρίσιο με το κότσι, κομματιασμένο· 1 μικρό κρεμμύδι τριμμένο· 3 σκελίδες σκόρδο τριμμένο· αλάτι· μαύρο πιπέρι. Βάζετε τα ρεβίθια σε χλιαρό νερό με λίγο αλάτι να μουσκέψουν. Πλένετε τα κόκαλα, και τα τοποθετείτε όλα μαζί σε πήλινο σκεύος με καλό σκέπασμα. ( Αν δεν υπάρχει πήλινο σκεύος, χρησιμοποιήστε μια κατσαρόλα με καλό κλείσιμο και βάλτε την ακόμα και στο μάτι της κουζίνας αλλά σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, για να σιγοψηθεί το φαγητό ) Προσθέτετε και νερό, μόλις να σκεπάζει τα ρεβίθια. Βάζετε το φούρνο σε 250° C και μετά από μισή ώρα χαμηλώνετε τη φωτιά στους 70°C Αφήνετε να σιγοψηθεί 12 ώρες περίπου.» «Τα ρεβιθιά είναι τριών ειδών : άσπρα, μαύρα και κόκκινα ( τα μαύρα και τα κόκκινα είναι ποικιλίες που έχουν σήμερα χαθεί ). Όλα είναι θερμά ( θερμαντικά ), αμή τα κόκκινα περισσότερο. Όλα δίνουσι πολλήν σπατάλη (σπατάλη δυνάμεων = δίνουν δύναμη ), κινούσι το ούρος ( =διουρητικά ), αυξάνουν το γάλα ( των γυναικών ) και το σπέρμα ( των ανδρών ), συντρίβουσι τον λίθον της δυσουρίας ( πέτρα στην κύστη ), κάμνουσιν το πρόσωπον εύμορφον, ωφελούσι τον φλέγμονα ( τους βρόγχους ), τον στόμαχον και την φωνήν, όταν είναι καλά μαγειρεμένα. Όταν είναι κακά μαγειρεμένα, βλάπτουσι τα νεφρά, την φούσκαν ( ουροδόχο κύστη ) και όλα τα εντόσθια.» Σημειωματάριο Άγνωστου Πηλιορείτη, επιμ. Γ. Σφήκα, εκδ. ΟΜΕΠ ΕΠΕ, Αθήνα 1991.Η συνταγή και οι σημειώσεις του Άγνωστου από το βιβλίο της Ε. Βουτσινά «Γεύση Ελληνική» τόμος Γ΄.
*
Μου τρέχουνε τα σάλια.
*
(ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : το κυρίως πιάτο.)
