30.1.06
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα.
(13) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
22.1.06
Επινοώντας έναν τύπο. Memo to self.
Αγαπητή μου,
νοιώθω ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, ότι μας κινούν οι ίδιες αξίες (κατά πάσα πιθανότητα οι αξίες των παππούδων μας), ότι μας συγκινούν τα ίδια πράγματα, ότι, ενδεχομένως, θα αντιδράσουμε με τον ίδιο τρόπο σε ανάλογες περιστάσεις.
Καθώς σας άκουγα, όμως... καθώς σας άκουγα... Ό,τι για σάς συνιστά σταθερό σημείο, σημείο αναφοράς, που πάνω του στέκεστε με σιγουριά, για να παρατηρήσετε, να ερμηνεύσετε και να κρίνετε τον κόσμο, για εμένα είναι πλέον έδαφος ασταθές, τόπος ομιχλώδης. Όσα εσείς αναφέρετε με σιγουριά, βράχοι που πατάτε προκειμένου να προχωρήσετε παραπέρα, στ’ αυτιά μου ηχούν ως υποθέσεις εργασίας, κινούμενη άμμος. Χωρίς να απορρίπτονται, περιμένουν επιβεβαίωση ή διάψευση.
Εξομολογούμαι ότι ακούγοντάς σας, καταλαμβάνομαι από ήπιο αίσθημα ιλίγγου. Δεν είμαι σε θέση να σας ακολουθήσω, γιατί απλούστατα μου είναι αδύνατον να ξεκινήσω. Δεν διακρίνω καθαρά κανένα από τα σημεία εκκίνησης. Χάνω τον προσανατολισμό μου, στέκομαι ακίνητος, περιστρέφομαι κάνοντας βήμα σημειωτόν, βουλιάζω αργά, ενώ εσείς προχωράτε ακάθεκτη. Λέτε, ανύποπτη, κουβέντες οι οποίες, σχεδόν ασυναίσθητα, με κάνουν και πατάω pause. Ο διάλογος, αν επιμείνω σε κάθε μία από τις φράσεις σας, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή πολυσέλιδου δοκιμίου. Αν καταφέρει ποτέ να πάρει μορφή. Προσθέστε τώρα και τη συζήτηση των παρεξηγήσεων που θα προκύψουν...
Α! Όλα αυτά είναι για δρομείς μεγάλων αποστάσεων κι εγώ, μόλις μετά βίας, τα καταφέρνω σε έναν περίπατο. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, το παραδέχομαι. Όμως, όταν, εσείς κι εγώ, συζητάμε, αυτό άραγε επιδιώκουμε; Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα;
Προσπάθησα να σας περιγράψω μια κατάσταση, χωρίς καμία πρόθεση ψόγου. Κάθε άλλο. Ο χαρακτήρας μου με ωθεί να συντάσσομαι, χωρίς σκέψη, χωρίς διάλογο, με όσους υποστηρίζουν απόψεις που μου φαίνονται αντισυμβατικές. Με τους γενναίους, που επιχειρούν να αναμετρηθούν με την κοινοτοπία. Ήμουν και παραμένω μαζί τους, παρά το ότι θεωρώ τόσο τη σύμβαση όσο και την κοινοτοπία χρήσιμες. Είμαι, ωστόσο, αρκετά μεγάλος και μπορώ πια να διαχωρίζω αυτό που είμαι από την αλήθεια. Αν και βρισκόμουν δίπλα σας,η αλήθεια είναι ότι είχα πάψει από καιρό να σας ακούω. Να! Για να καταλάβετε, καθώς έγραφα την προηγούμενη πρόταση, πήγε το μυαλό μου στη Γραφή: και «τι εστί αλήθεια;» [...]
*
[ Λοιπόν, ο τύπος είναι ηλικιωμένος, πρώην τρομοκράτης. Η γυναίκα στην οποία γράφει, υπήρξε ερωτευμένη μαζί του και τώρα είναι υπουργός συγκοινωνιών, από τα ανερχόμενα στελέχη της νέας κυβέρνησης του Πασόκ. Πέρασαν ένα μήνα μαζί στη Μύκονο για απροσδιόριστους λόγους. Και ούτω καθ εξής για 6547 σελίδες (να μην ξεχάσω ότι αυτό το έκλεψα από την μπίττεν λιπς). Το γράμμα θα είναι κάπου μετά την αρχή της ιστορίας. Μα για τι μιλάει αυτή η γυναίκα; Για την κοινωνία; Για την πολιτική: Για την τέχνη; Για την θρησκεία; Θα πρέπει να το σκεφτώ. Πρέπει επίσης να σκεφτώ την αρχή και το τέλος. Πάντα κατά νου, τους στίχους του Σαββόπουλου: «Δέκα λογιώ οι παλικαριές, οι εννιά να δραπετεύεις / Και η αγάπη δυο λογιώ, στη μια καλογερεύεις.» ]
*
19.1.06
Να τα πάλι.
Τα είχε παρουσιάσει μαζεμένα παλιότερα ο Βαρόμετρος. Είχα χαρεί τότε, που το είχε ευχαριστηθεί. Ας το επαναλάβω και πάλι. Για τα κόμικς ο λόγος:
17.1.06
Αυτογνωσία τρία βήτα.
ή «...αυτός την εν τω οφθαλμόν σου δοκόν ου βλέπων;»
του περιγλώσσιου.
α.
Το πρώτο που προσέχω, είναι το καπέλο του...Όχι, δεν είναι καπέλο. Είναι ένα μαντήλι, τυλιγμένο στο κεφάλι του, με τον τρόπο που το τυλίγουν οι χτίστες στις οικοδομές. Βρίσκομαι στην αποβάθρα ενός σταθμού του μετρό. Εδώ στα υπόγεια δεν έχει ήλιο. Κι ο τύπος, ας τον ονομάσω Κ., δεν μοιάζει με τύπο που ιδρώνει. Έρχεται τώρα προς το μέρος μου. Αδύνατος. Κουστούμι ανοιχτού χρώματος· ατσαλάκωτος. Σακάκι σταυρωτό. Μαύρο πουκάμισο. Το αριστερό χέρι στην τσέπη του παντελονιού. Κοιτάζει αδιάφορα, ενώ το κάτω μέρος του προσώπου του μορφάζει ρυθμικά: μασάει τσίχλα. Μα γιατί φοράει το μαντήλι; Αδιαφορεί για τη γελοιότητα; Άφιξη του συρμού. Ο Κ., έχοντας ψάξει ανεπιτυχώς για άδειο βαγόνι, επιβιβάζεται στο δικό μου. Ξεκινάμε. Απέναντί μας, καθιστοί, ένας ήσυχος γέρος, μια παχουλή κυρία κι ένας ταλαίπωρος που έχει αρχίσει να γέρνει, από την κούραση, στον ώμο της. Παραδίπλα, ένας με χοντρά γυαλιά, διαβάζει εφημερίδα -προς στιγμήν κολλάω στους τίτλους κι αμέσως αποστρέφω το βλέμμα· δεν καταλαβαίνω τίποτα. Άκρη-άκρη αριστερά, ένα ζευγάρι πιτσιρικάδων. Ο Κ. κάνει γρήγορα αισθητή την παρουσία του. Είναι αυτό το ενοχλητικό κι επίμονο σμακ-σμακ-σμακ, το μάσημα της τσίχλας, που εισβάλλει πρώτο και εγκαθίσταται αυθαίρετα στο ακουστικό σου πεδίο. Τον παρατηρώ προσεκτικά για άλλη μια φορά. Η ίδια ακριβώς εντύπωση. Μια αίσθηση γελοιότητας. Τι στο καλό θέλει το μαντήλι στο κεφάλι του; Σαν τραυματίας μοιάζει.
Στην πρώτη στάση, μετά την επιβίβασή μας, το μετρό φρενάρει απότομα κι ο κουρασμένος, που έχει εν τω μεταξύ αποκοιμηθεί, πέφτει στην ποδιά της ηλικιωμένης κυρίας. Η κυρία τον σπρώχνει εκνευρισμένη πίσω στη θέση του --"μα δεν είναι κατάσταση αυτή". Ακριβώς τη στιγμή που επιβιβάζεται μια νέα γυναίκα με το μωρό της αγκαλιά, ο ανθρωπάκος, που η σπρωξιά τον ξύπνησε για τα καλά, στρέφει το κεφάλι και συνειδητοποιεί έντρομος ότι αυτή εδώ είναι η στάση του. Ο Κ., με τη σειρά του, αντιλαμβάνεται ότι επίκειται κένωσις θέσεως. Ο ανθρωπάκος πετάγεται αλαφιασμένος για να προλάβει να κατεβεί. Καθώς κινείται προς την έξοδο, σπρώχνει την κυρία με το παιδάκι. Παρατρίχα να τη ρίξει κάτω. Μέσα στη στιγμιαία αναμπουμπούλα ο Κ. δεν χάνει την ευκαιρία. Σαν πνεύμα, ελίσσεται και καταλαμβάνει την κενή θέση, αφήνοντας την κυρία με το μωράκι όρθια να τον κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Η παχιά κυρία τον καρφώνει με το βλέμμα της. Μασάει την τσίχλα του. Δεν δίνει σημασία. Το θέμα θεωρείται λήξαν. Η παχιά κυρία προσφέρεται αμέσως να πάρει το μωράκι στην αγκαλιά της. "Αφού γέμισε ο κόσμος ανάγωγους..." λένε τώρα τα μάτια της. Το μωρό, καθισμένο πια βολικά στα γόνατά της, δεν φαίνεται διατεθειμένο να αφήσει τον Κ. στην ησυχία του. Καθώς κουνάει ασυναίσθητα τα πόδια του, το παπουτσάκι του λερώνει το δεξί μπατζάκι τού Κ. Το παίρνει χαμπάρι και το ξεσκονίζει νευρικά, φανερά ενοχλημένος. Η μαμά, χωρίς να πει κουβέντα, βγάζει το παπουτσάκι του παιδιού, μην τυχόν και τον λερώσει ξανά. Όμως ο Κ. δεν έχει εμπιστοσύνη, προτιμά να κάτσει σταυροπόδι. Ας βρίσκεται το ωραίο του παντελόνι, όσο γίνεται μακρύτερα απ' το παιδί.
Τώρα είναι ήρεμος. Τον βλέπω να ξετυλίγει το μαντήλι προσεκτικά-προσεκτικά και να αποκαλύπτει ...μια τέλεια χωρίστρα. Με το μαντήλι στα γόνατα, ο Κ. τραβάει ένα καθρεφτάκι από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Ώστε αυτό ήταν. Το μαντήλι έπαιζε ρόλο ανάλογο με τον ρόλο του φιλέ, στις ιταλικές κωμωδίες. Καθώς καθρεφτίζεται ικανοποιημένος, χαϊδεύει τον αριστερό του κρόταφο. Αφού καμαρώσει, όσο χρειάζεται, το αποτέλεσμα των κόπων του, επιστρέφει το καθρεφτάκι στην τσέπη. Κι ενώ χαμογελάει, οι τρίχες του αριστερού του κροτάφου, κολλημένες προσεκτικά στο κρανίο του, δεν χρειάζονται παρά ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα από την άκρη της εφημερίδας, που ξεφυλλίζει ο διπλανός του, για να μετακινηθούν από την αυστηρά καθορισμένη θέση τους. Έκπληξη, πανικός, θυμός. Εμφανής, αλλά βουβός θυμός. Ο Κ. δεν έχει καμία διάθεση να μαλώσει με τον διπλανό του. Προκειμένου να εκτιμηθεί η κατάσταση, βγαίνει αστραπιαία το καθρεφτάκι. Χτενίζει-πατικώνει μετά μανίας, αλλά δυο-τρεις τρίχες επιμένουν να παραμένουν ανυπότακτες. Το καθρεφτάκι είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Διακρίνω μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό του. Ξανά το μαντήλι λοιπόν. Καθώς είναι απλωμένο στα γόνατά του, το διπλώνει, φτιάχνοντας ένα τρίγωνο, και το σφίγγει προσεκτικά, όπως και πριν, στο κεφάλι του, ενώ ταυτόχρονα στριμώχνει αδιάφορα με τις κινήσεις του, τον αναιδή αναγνώστη της εφημερίδας. Η νέα μητέρα μπροστά του και η κυρία δεξιά παρατηρούν. Μάλιστα! Πρώτα το παντελόνι του και τώρα η χωρίστρα. Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι ο κύριος Κ., ένα πράγμα έχει στο νου του: την άψογη εμφάνιση.
Ο συρμός επιταχύνει. Στην επόμενη στάση επιβιβάζεται ο τυφλός. Καλοστεκούμενος νέος, με τα απαραίτητα μαύρα γυαλιά και το μπαστούνι, που ανιχνεύει νευρικά τον χώρο εμπρός του. Κουστουμαρισμένος. Φοράει κασκόλ, με τις άκρες του να κρέμονται στο στήθος. Στέκεται μπροστά στον Κ., δίπλα στην νέα γυναίκα. Ο Κ. τους κοιτάζει αφηρημένα, αθώα. Ο διπλανός του έχει βυθιστεί στην εφημερίδα του. Η παχιά κυρία, αφού παρατήρησε κι αυτή, για λίγο, τον τυφλό, χάνεται στις σκέψεις της. Ο γέρος στην άκρη δεξιά, αδιαφορεί εδώ και ώρα. Περνούν λίγα λεπτά και ο κύριος Κ. μου δίνει την εντύπωση ότι όπου ναναι θα κατέβει. Ήρθε η στιγμή να αφαιρέσει για δεύτερη φορά το μαντήλι. Το βγάζει. Η χωρίστρα του, φαίνεται εκ νέου τέλεια καλουπωμένη. Οι τρίχες υποταγμένες δέχονται την προσοχή του καθρέφτη, που εμφανίζεται και πάλι, ως δια μαγείας, στο αριστερό του χέρι. Στρίβει το κεφάλι προς τα δεξιά και φέρνει το καθρεφτάκι όσο πιο αριστερά γίνεται, ούτως ώστε, με πλάγιο βλέμμα, να βλέπει καθαρά το επίμαχο σημείο του τριχωτού της κεφαλής. Όλα εντάξει, αλλά δεν είναι αρκετό. Φτύνει απαλά στην αριστερή του παλάμη και απλώνει το σάλιο προσεκτικά στον κρόταφό του, κολλώντας, για σιγουριά, τις τρίχες μεταξύ τους. Δείχνει επιτέλους ικανοποιημένος μα, πριν προλάβει να το απολαύσει, διαπιστώνει ότι έφτασε στον προορισμό του. Σηκώνεται. Ο παππούς, η κυρία, ο νεαρός με την εφημερίδα γουρλώνουν τα μάτια· βλέπουν κάτι στον Κ. που εγώ δεν μπορώ να δω. Ο Κ. ξεσκονίζεται, γεμάτος αυτοπεποίθηση, και ετοιμάζεται για αποβίβαση. Καθώς περνάει από μπροστά μου, τον βλέπω από το πλάι και διαπιστώνω ότι αυτό που έβλεπα τόση ώρα κι αυτό που του επέτρεπε το καθρεφτάκι να δει, δεν ήταν παρά ένα ψέμα. Τα μαλλιά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού, είναι άθλια ανακατωμένα -ίσως ο τρόπος που ακουμπούσε στο κάθισμα, ίσως γιατί δεν είχε βάλει καλά το μαντήλι- κι όχι μόνο αυτό· και η κουστουμιά είναι τραγικά τσαλακωμένη από πίσω. Κοιτάζοντας τον, δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη ότι, δεν αποκλείεται, αν είχε δώσει τη θέση του στην κυρία με το μωρό, το τσαλάκωμα και το αναμάλλιασμα να μην ήταν τόσο έντονα. Ο τυφλός πηγαίνει κι αυτός προς την έξοδο. Στέκονται για μια στιγμή πλάι-πλάι και η θέα της πλάτης του ατσαλάκωτου τυφλού κάνει ακόμα πιο έντονο το αόρατο τσαλάκωμα του Κ. Ο συρμός σταματά. Στην αποβάθρα περιμένουν καινούργιοι επιβάτες. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα, βλέπω για τελευταία φορά την τσαλακωμένη, την αθέατη, πλευρά του κυρίου Κ. να χάνεται στο πλήθος.
β.
Άσκηση: να φτιάξετε με το ανωτέρω, φτωχό και μινιμαλιστικό, σενάριο, ένα δεκαεξασέλιδο κόμικς, χωρίς να χρησιμοποιήσετε καμία επεξήγηση.
Μην κρίνεις το ταλέντο μου στο γράψιμο. Έκανα ό,τι μπορούσα στα γρήγορα. Κρίνε το πνεύμα με το οποίο το έγραψα. Άκου δεκαέξι σελίδες σμακ. Άκου μινιμαλισμός.
*
Κυρία, σας παρέσυραν οι κοινωνιολογούντες. Θα απαντήσω αλλά θα απαντήσω σιγά-σιγά.
13.1.06
αυτογνωσία τρία
-της Μιραντολίνας.
*
Διαθέτουμε και κορεάτικα κόμικς (manhwa).
Κάθε σύνδεσμος παραπέμπει σε μια σελίδα αυτής της μικρής, αυτοτελούς ιστορίας, στην οποία θα άξιζε ο τίτλος "αυτογνωσία" αντί του αγγλικού "observe". Η ανάγνωση θέλει προσοχή, οι λεπτομέρειες έχουν σημασία. O τύπος μάλλον μασάει τσίχλα:
(γύρω στα 150 kB η κάθε σελίδα, αν δεν ανεβαίνει με τη μία δοκίμασε ξανά.)
- ένα,
- δύο,
- τρία,
- τέσσερα,
- πέντε,
- έξι,
- επτά,
- οκτώ,
- εννέα,
- δέκα,
- έντεκα,
- δώδεκα,
- δεκατρία,
- δεκατέσσερα,
- δεκαπέντε,
- δεκαέξι.
Το κόμικς είναι του Σεγιόνγκ Ο (Seyeong O). Το βιβλίο, απ όπου το σκάναρα, εκδόθηκε με τη βοήθεια του Ινστιντούτου Λογοτεχνικής Μετάφρασης της Κορέας. Η έκδοση έγινε εις ανάμνηση της συμμετοχής της Κορέας (της Νότιας υποθέτω) στην γιορτή του βιβλίου, στη Φρανκφούρτη, το 2005. Το αγόρασα στο Solaris.Ζηλεύω τελευταία: πρώτα ο Χοιροβοσκός τώρα οι τύποι που κάνουν τις σκανλέισον.
*
Μπορείς, αν έχει υπομονή και είσαι καλό παιδί, να κάνεις δεξί κλικ και μετά save target as και να το κατεβάσεις ολόκληρο σε μορφή .zip (2,60 MB). Σου θυμίζω την ύπαρξη ενός προγραμματακίου για να βλέπεις άνετα κόμικς (αλλά και εικόνες πάσης φύσεως) χωρίς να ξεζιπάρεις φακέλλους. Ναι, ναι ξέρω: μιλάω αλαμπουρνέζικα...
*
12.1.06
αυτογνωσία δύο.
ή και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.
...άρχισε να απαριθμεί τα ελαττώματά του, συνοδεύοντας τον κατάλογο με σχόλια. Μια στιγμή χαμογέλασε πικρά και βούρκωσε. Προσπαθούσε με πάθος να πείσει. Εμένα; Τον εαυτό του; Να πείσει, ότι διέθετε, μεταξύ άλλων αρετών, και την αρετή της αυτογνωσίας.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
-Γεια σου Αστραδενή.
...άρχισε να απαριθμεί τα ελαττώματά του, συνοδεύοντας τον κατάλογο με σχόλια. Μια στιγμή χαμογέλασε πικρά και βούρκωσε. Προσπαθούσε με πάθος να πείσει. Εμένα; Τον εαυτό του; Να πείσει, ότι διέθετε, μεταξύ άλλων αρετών, και την αρετή της αυτογνωσίας.
(συνεχίζεται)
10.1.06
Αυτογνωσία ένα βήτα.
-του Αθήναιου.
Είναι πασίγνωστο το σχέδιο, που έφτιαξε ο Chas (Charles) Addams για λογαριασμό του περιοδικού New Yorker, με το οποίο καθίστανται εμφανείς οι κίνδυνοι των πολλαπλών αντανακλάσεων. Δημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1957. Στο στέλνω σε δύο εκδοχές: μια μικρή (~180 kB, αριστερά) και μια μεγάλη (~530 kB, δεξιά).
*
Από το The world of Chas Addams, Hamish Hamilton - Λονδίνο 1992
(συνεχίζεται)
9.1.06
αυτογνωσία ένα
-του γιατρού.
*
Στην "Επικράτεια των Σημείων", το βιβλιαράκι του μακαρίτη Ρολάν Μπαρτ για την Ιαπωνία, δημοσιεύεται ένα απόκομμα της εφημερίδας Kobe Shinbun, όπου αναγγέλλεται σειρά διαλέξεων του Μπαρτ σε ιαπωνικά πανεπιστήμια. Στο απόκομμα βλέπει κανείς και μια φωτογραφία του συγγραφέα:
Σχολιάζει στο πλάι ο Μπαρτ:
Αυτός ο δυτικός ομιλητής, από τότε που τον αναφέρει η Kobe Shinbun παρουσιάζεται γιαπωνεζοποιημένος, τα μάτια τραβηγμένα, η κόρη του ματιού μαυρισμένη από τη γιαπωνέζικη φωτογραφία.
Στην απέναντι σελίδα θα δεις άλλη μια φωτογραφία:
Σχόλιο, λεζάντα, του Μπαρτ:
Από τη μεριά του, ο νεαρός ηθοποιός Teturo Tanba παίζοντας τον Anthony Perkins, χάνει [...] τα ασιατικά του μάτια. Τι είναι λοιπόν το πρόσωπο μας αν όχι μια αναφορά;
*
Ανάλογη, μυστηριώδη για εμένα, απογιαπωνεζοποίηση διαπιστώνει κανείς ξεφυλλίζοντας τα περισσότερα γιαπωνέζικα κόμικς. Δες λόγου χάρη το από κάτω, τυπικό, "πορτραίτο" Γιαπωνέζας κόρης:
Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι όταν οι Γιαπωνέζοι σχεδιάζουν άλλους ασιάτες, αποδίδουν πιστότερα τα χαρακτηριστικά τους.
Σε κάνει να αναρρωτιέσαι τι στο καλό βλέπουμε όταν κυτταζόμαστε στον καθρέφτη.
*
η επικράτεια των σημείων-μετάφραση Κατερίνα Παπαϊακώβου-εκδόσεις Ράππα
*
Εξώφυλλο του δέκατου τόμου της σειράς Yokohama Kaidashi Kiko ή YKK, του θαυμάσιου Hitoshi Ashinano (κάποτε θα σου στείλω διευθύνσεις, για την ώρα πρόσεχε μη μπλέξεις: είναι άκρως εθιστικό.) Το διάλεξα επίτηδες για να μην πεις ότι η απογιαπωνεζοποίηση γίνεται για λόγους διεθνούς μάρκετινγκ. Το κόμικς κυκλοφορεί, δέκα χρόνια τώρα, μόνο στην Ιαπωνία (και το internet, δωρεάν) κι, απ ό,τι φαίνεται, δεν έχει ελπίδα διεθνούς καρριέρας.
*
Να θυμάσαι ότι μάνγκα στην Ιαπωνία σημαίνει τιράζ εκατομμυρίων αντιτύπων. Οι έπιτυχημένοι Ιάπωνες μανγκάκα είναι από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας.
(συνεχίζεται)
7.1.06
Γκραν Σουξέ.
(12) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μόνον εμμέσως.
-της Κουρούνας
*
κλικ στις εικόνες
*
Η προεργασία ολοκληρωνόταν όταν γύρισα από την Κρήτη το φθινόπωρο.
Πριν λίγο καιρό έγιναν οι εκδηλώσεις στο Ηράκλειο.
Πριν λίγο έμαθα ότι μένει αυτό (κάτι που μου αρέσει πολύ):
Έχε υπ' όψη σου όμως και τούτο δω:
*
5.1.06
Όσοι πιστοί προσέλθετε.
*
Κυκλοφόρησε το επετειακό
(τριαντα χρόνια είν' αυτά),
διπλό τεύχος του monthly review.
Ας μου εξηγήσει κάποιος
ποιοι είναι αυτοί
οι Mandela, Hobsbawm, Marx, Jay Gould
που αναφέρονται δίπλα στον
Μιχάλη Παναγιωτάκη.
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Κυκλοφόρησε το επετειακό(τριαντα χρόνια είν' αυτά),
διπλό τεύχος του monthly review.
Ας μου εξηγήσει κάποιος
ποιοι είναι αυτοί
οι Mandela, Hobsbawm, Marx, Jay Gould
που αναφέρονται δίπλα στον
Μιχάλη Παναγιωτάκη.
εεε...για τον αγαπητατοτιτατιτακότατο talos,
που τα κατάφερε πάλι να με κάνει να σκοτεινιάσω.
(ως όφειλε, βέβαια.)
3.1.06
χωνεύοντας.
-της emotional anaemia.
Τόσες μέρες κι ακόμα να χωνέψω όσα έφαγα φέτος. Αποσκοπώντας να συμβάλλω στη χώνεψη, τη δικιά μου και τη δικιά σου, θα σου σερβίρω αποσπάσματα κειμένου, που φέρει τον τίτλο «ο κοιλιόδουλος και ο φαγάς» και συνέθεσε με μεράκι ο διάσημος chef Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Για λόγους γευστικής ισορροπίας, τα εν λόγω αποσπάσματα τα συνοδεύω με εικόνες, που διαθέτουν εξαιρετικό bouquet, προσωπική αρχιτεκτονική και έντονη ορυκτώδη επίγευση, δημιουργήματα ενός, απ’ ό,τι φαίνεται δυνατού γλεντζέ. Aπό εκείνους που παράγουν αφειδώς τα εύφορα όρη της Γεωργίας. Οι εικόνες είναι chateau Nikolai Aslanovich Pirosmanashvili ( 1862 - 1918 ), γνωστού και ως Πιροσμάνι.
Γράφει ο chef:
[...]
Το λιγότερο αξιεκτίμητο πρόσωπο της γαστρονομίας είναι, αναντίρρητα, ο κοιλιόδουλος. Ο κοιλιόδουλος τρώει...,πάλι τρώει....,συνεχώς τρώει, αλλά χωρίς μέθοδο χωρίς ευφυΐα, χωρίς πνεύμα. Τρώει γιατί πεινάει. Πάντα γιατί πεινάει. Πρόκειται για μια σωματική προδιάθεση, ανεξάρτητη από το πνεύμα του, για μιαν ακόρεστη όρεξη, για μια κυριαρχική ανάγκη των αισθήσεων.
Ο κοιλιόδουλος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ζώο και πολύ λιγότερο από άνθρωπο.
Εσείς οι αμφιτρύονες που το τραπέζι σας είναι πάντα πλούσιο, να προσέχετε αυτόν τον καταστροφέα· θα καταβροχθίσει το φαγητό σας χωρίς να αισθανθεί ότι του προσφέρατε κάποια ευχαρίστηση, χωρίς να το βρει ούτε καλό ούτε κακό: θανάσιμη ύβρις!
Άρα το να δώσει κανείς τα λεπτομερή χαρακτηριστικά αυτού του τόσο επικίνδυνου προσώπου, αποτελεί πραγματική υπηρεσία στην κοινωνία.
Απαριθμώντας τα χαρακτηριστικά του κοιλιόδουλου ο chef Μπαλζάκ, επηρεασμένος, όπως έχει δηλώσει, από τους λαμπερούς, διάσημους, την εποχή εκείνη, chefs, Γκαλλ και Λαβατέρ, δημιουργεί μια, πηχτή, σουρεαλιστικής υφής, σως:
Ο κοιλιόδουλος έχει κατά κανόνα το ανάστημα που απαιτείται σήμερα για τους γρεναδιέρους της εθνοφρουράς στο Παρίσι: ένα μέτρο κι εβδομήντα· οι ώμοι του είναι πλατιοί, στρογγυλοί ή τουρλωτοί· η χοντρή κοιλιά του προεξέχει· το βάρος του σώματός του έχει κάνει τα κοντά και χοντρά πόδια του να στραβώσουν προς τα μέσα· οι πατούσες του έχουν γίνει πλάκα. Τα χέρια του είναι φαρδιά και κοντά, τα δάχτυλα άνισα και παραμορφωμένα από τεράστιους ρόζους, τα νύχια χοντρά, τραχιά και κίτρινα, το κεφάλι πελώριο, τα μαλλιά πυκνά, το μέτωπο χαμηλό, τα αυτιά κόκκινα της φωτιάς, η μύτη χοντρή,, τα ρουθούνια ανοιχτά, τα μάτια μικρά, θαμπά, πρησμένα, νερουλιασμένα. Το στόμα του είναι μια σχισμή που φτάνει ως τ’ αυτιά –πρόκειται για το χαρακτηριστικό του σημάδι- τα χείλια παχιά και κυανώδη, τα δόντια φαρδιά, κοντά, τολμηρά και κίτρινα, το πηγούνι στρογγυλό με τριπλό προγούλι, τα μάγουλα ροδοκόκκινα.
Στο τραπέζι δεν σηκώνει ποτέ το βλέμμα του, καταβροχθίζει με τα μάτια όπως και με το στόμα· ξεσφίγγει τα δόντια μόνο για να φάει· ποτέ μια αστεία κουβέντα, αυτό το αλάτι όλων των καλών γευμάτων, ακόμα και των κακών· τα πάντα μπαίνουν στο στόμα του αλλά τίποτα δε βγαίνει! Ποτέ μια ματιά στην όμορφη διπλανή του, ποτέ λίγη προσοχή, έστω επιπόλαια, ποτέ κάποια φιλοφρόνηση, έστω η ελάχιστη· καμιά φορά τη σπρώχνει με τους αγκώνες, αλλά γιατί του χρειάζεται χώρος, και πολύ συχνά οι συνδαιτημόνες φτάνουν να βρίσκονται ό ένας πάνω στον άλλο.
Τέλος είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο πιάτο του, που θα ήθελε να έχει τη χωρητικότητα μιας τεράστιας πιατέλας.
Πώς να μιλήσω για ευφυΐα, για πνεύμα ενός τέτοιου ατόμου; Ούτε που υπάρχουν. Μετά το φαγητό ο κοιλιόδουλος κοιμάται, ροχαλίζει, μουγκρίζει.
Και ο chef καταλήγει, θριαμβευτής, με ένα ξαφνιαστικό και κοινότοπο ταυτοχρόνως, γευστικότατο dessert, ένα mousse à l' hyperbole:
Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμούσα χίλιες φορές να ήμουν ο πιο κοιλιόδουλος των κοιλιόδουλων, παρά να μην έχω κανένα διακριτικό γνώρισμα στον τομέα της γαστρονομίας: τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να είσαι όπως όλος ο κόσμος. Ένας ασυνάρτητος συγγραφέας, αλλά χορταστικά ασυνάρτητος, αξίζει για μένα περισσότερο από ένα μέτριο συγγραφέα, ένα συγγραφέα που σαν κι αυτόν μπορεί να είναι όλος ο κόσμος. Η ασυναρτησία είναι η ιδιοφυΐα της βλακείας. Το ίδιο συμβαίνει στη γαστρονομία με την κοιλιοδουλεία.
Η μετάφραση είναι του Τίτου Πατρίκιου. Το βιβλίαράκι, που τιτλοφορείται "Πραγματεία περί των Νεωτέρων Διεγερτικών", το κυκλοφόρησαν το 1993 οι εκδόσεις Ολκός.
*
κάνε κλικ βρε και στις εικόνες.
*
1.1.06
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θάρθεις.
-ευχαριστώ τον sraosha για το ωραιότατο δώρο του.
Και μια και το φερε η κουβέντα ευχαριστώ και τον racasha.
Διαβάζω και ξεχνάω. Διαβάζω και ξεχνάω. Διαρκώς.
Ξεφυλλίζοντας, συνήθως τυχαία, παλιά πανεπιστημιακά συγγράμματα, με τις προσεκτικά διατυπωμένες, καλλιγραφημένες σημειώσεις μου στο περιθώριο και τις πολύχρωμες υπογραμμίσεις, τεκμήρια ψυχαναγκασμού, που δεν με εγκαταλείπει ποτέ, κι ας κάνω ό,τι μπορώ για να τον πολεμήσω, διαπιστώνω, όχι ανώδυνα, πως αυτές, οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις, είναι η μοναδική σχεδόν απόδειξη ότι κάποτε τα διάβασα. Πόσο καιρό όμως να επέμενα; Περίμεναν κι άλλα βιβλία να διαβαστούν και να ξεχαστούν. Ήθελα να τελειώνω κάποτε με τη σχολή. Να πάρω επιτέλους πτυχίο...Όμως...όμως δεν ήταν μόνο τα βιβλία. Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να πάρεις πτυχίο, να τα φτιάξεις με άλλη γυναίκα, να γίνεις μουσικοκριτικός, πρεζόνι, δημοσιογράφος, στέλεχος του ΚΚΕ ή μπάτσος -να προχωρήσεις στη ζωή γενικώς, χωρίς να αφήσεις γεγονότα και κουβέντες, διαβάσματα και ήχους, εικόνες και γεύσεις, κακοχωνεμένα πίσω σου. Ό,τι μένει είναι δυο-τρεις βασικές πληροφορίες, μια καλή ατάκα, μια-δυο παράγραφοι, τρεις-τέσσερις –ισμοί, αναδεύσατε προσεκτικά και τέρμα. Το πήρα απόφαση: διαβάζω και ξεχνάω. Θυμάμαι επιλεκτικά. Λειτουργώ αυθόρμητα, σαν καλλιτέχνης της μνήμης· διαμορφώνω τα παρελθόντα κατά πως με βολεύει, έτσι ώστε να τη βγάλω καθαρή στο ζόρικο και επείγον σήμερα. Άσε που, σε ακατάλληλες στιγμές, αναδύονται κι άλλα τόσα που δεν γνώρισα ποτέ, άλλη μεγάλη ιστορία αυτό. Το σωστό θα ήταν, όταν με ρωτάνε τι σπούδασες, να λέω «νομίζω ότι πήρα πτυχίο ______», τονίζοντας εμφατικά το νομίζω.
*
Κι αν το περιεχόμενο ξεχάστηκε, στάθηκε ωστόσο χρήσιμη, στον καιρό της, η κατ’ επανάληψη, προσεκτική ανάγνωση ενός κειμένου. Μου έμαθε ότι ένα βιβλίο, ακόμα κι αν πρόκειται για απάτη, γραμμένο στο πόδι για να δικαιολογήσει τον τίτλο τού καθηγητή πανεπιστημίου, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά. Μια σημαντική λεπτομέρεια που ξέφευγε ως την πέμπτη ανάγνωση. Μια σχέση ανάμεσα στην πρώτη και την διακοσιοστή σελίδα που διέφυγε ακόμη και της τρίτης επανάληψης... Έχω ξεχάσει τα περισσότερα, αλλά χάρη σ’ αυτές τις αναγνώσεις εμπέδωσα ένα είδος ταπεινότητας μπρος στα βιβλία. Και, κυρίως, τη ζωή, τη δική μου και των άλλων.
*
Τελειώσαμε άλλο ένα βιβλίο 365 σελίδων. Αρχίσαμε ήδη το επόμενο. Με την ευκαιρία, σου εύχομαι και πάλι (α λα Σαββόπουλος) ένα καλύτερο παρελθόν· όσο μάλιστα συνεχίζονται οι διαδικτυακές αναζητήσεις της ταυτότητος των Ελλήνων, η ευχή, έστω και καθυστερημένη, παραμένει επίκαιρη.
