30.4.04
ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ.
Ναι, πολύ. Ψάχνοντας στο Athens Indymedia, δε θυμάμαι που ακριβώς, βρήκα αυτό το Κυπριακό hip-hop κομμάτι. Άκου πως πρέπει να εκφέρεται ο Ελληνικός λόγος. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς λέει. Αν και με τις πολλές ακροάσεις αρχίζω να βγάζω άκρη. Έxουν πλάκα οι Κύπριοι. Ότι και να κάνουν, στον τομέα της τέχνης, αναδίδει ένα άρωμα '70s. Μακριά μαλλιά, καμπάνα παντελόνι και καμάκι. Κάποτε όμως θα σου μιλήσω για το καταπληκτικό Κυπριακό περιοδικό των 70s με τίτλο "Ορυμαγδός". Ένας συγκινητικός συνδυασμός Ένωσης και Τζαζ. Έτσι το θυμάμαι. Επανέρχομαι. Το θέμα ήταν πως να κάνω το αρχείο πιο προσιτό σε όσους έχουν σύνδεση με χαμηλότερη από μένα ταχύτητα. Μετά από πολλές προσπάθειες, με τη βοήθεια του wavelab, κατάφερα να μειώσω τον όγκο του αρχείου από 3,5 ΜΒ σε 2,1 ΜΒ. Εμένα μου χρειάστηκαν γύρω στα 5 λεπτά για να το ανεβάσω στον server. Αν έχεις χαμηλή σύνδεση θα σου πάρει γύρω στα 7 λεπτά για να το κατεβάσεις. Αξίζει τον κόπο.
*
από εδώ.
*
( ΟΔΗΓΙΕΣ : Δεξί κλικ--> save target as--> διαλέγεις τον φάκελο που θες να σώσεις το αρχείο---> κλικάρεις save )
*
28.4.04
ΧΥΛΟΠΙΤΑ.
*
*
Μαρτυρία γυναίκας από το Αϊβαλί. Από το βιβλίο της Εύης Βουτσινά "Γεύση Ελληνική", Τρίτος τόμος, Μεζέδες-Φαγάκια, εκδόσεις Καστανιώτη 1998, σ. 105.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τη χυλόπιτα ( αλλεπάλληλες πίτες από χυλό με γέμιση κιμά και τυριά ) την έφτιαχναν όταν επρόκειτο να έρθει στο σπίτι ο υποψήφιος γαμπρός. Ήταν επίσημο φαγητό και ήθελαν να τον περιποιηθούν. Αν όμως δεν ευοδωνόταν το συνοικέσιο και ο γαμπρός έφευγε άπρακτος, οι δικοί του και οι φίλοι του έλεγαν : τουλάχιστον έφαγε τη χυλόπιτα, εννοώντας προφανώς ότι το φαγητό αυτό ήταν τόσο σπουδαίο, που άξιζε κι ας έχασε τη νύφη.
Φαίνεται ότι έτσι έμεινε σήμερα η έκφραση αυτή, που σημαίνει ότι η υποψήφια αγαπημένη απέπεμψε τον επίδοξο και μάλιστα με κάπως απότομο τρόπο. Προφανώς δεν έχουν δοκιμάσει το φαγητό αυτό για να ξέρουν ότι η χυλόπιτα ήταν αρκετή αποζημίωση για το χαμένο ταίρι.
*
Μαρτυρία γυναίκας από το Αϊβαλί. Από το βιβλίο της Εύης Βουτσινά "Γεύση Ελληνική", Τρίτος τόμος, Μεζέδες-Φαγάκια, εκδόσεις Καστανιώτη 1998, σ. 105.
*
27.4.04
ΔΙΑΦΟΡΑ.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
26.4.04
Να ελπίζουμε.
Στις 12 Φεβρουαρίου του 1804 ο Ιμάνουελ Καντ έλεγε τις τελευταίες του λέξεις: «Es ist gut» («Ολα καλά»).
*
"H στάση του Καντ ως προς τη Γαλλική Επανάσταση παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί ο φιλόσοφος μετατοπίζει τις κλασικές ερωτήσεις. Το ερώτημα, από τη σκοπιά της παγκόσμιας Ιστορίας, δεν τίθεται σε σχέση με τη νομιμότητα της Επανάστασης: στην ερώτηση αυτή ο Καντ έχει ήδη απαντήσει αρνητικά. Από την ίδια σκοπιά δεν μπορεί, επίσης, να τεθεί το ερώτημα αν η Επανάσταση είχε δίκιο να εφαρμόσει βίαια στην πράξη τις επιταγές της θεωρίας: στο ερώτημα αυτό ο Καντ έχει ήδη απαντήσει θετικά. Το πρόβλημα που τίθεται τώρα είναι να γνωρίσουμε τι η Επανάσταση, της οποίας δεν πρέπει να αποκρύψουμε την αποτυχία, επιτρέπει να ελπίζουμε. Για τον Καντ δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία: η Επανάσταση επιτρέπει να ελπίζουμε ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα ζήσουν όπως οφείλουν να ζήσουν."
*
200 χρόνια από το θάνατο του Ι. Καντ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
"H στάση του Καντ ως προς τη Γαλλική Επανάσταση παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί ο φιλόσοφος μετατοπίζει τις κλασικές ερωτήσεις. Το ερώτημα, από τη σκοπιά της παγκόσμιας Ιστορίας, δεν τίθεται σε σχέση με τη νομιμότητα της Επανάστασης: στην ερώτηση αυτή ο Καντ έχει ήδη απαντήσει αρνητικά. Από την ίδια σκοπιά δεν μπορεί, επίσης, να τεθεί το ερώτημα αν η Επανάσταση είχε δίκιο να εφαρμόσει βίαια στην πράξη τις επιταγές της θεωρίας: στο ερώτημα αυτό ο Καντ έχει ήδη απαντήσει θετικά. Το πρόβλημα που τίθεται τώρα είναι να γνωρίσουμε τι η Επανάσταση, της οποίας δεν πρέπει να αποκρύψουμε την αποτυχία, επιτρέπει να ελπίζουμε. Για τον Καντ δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία: η Επανάσταση επιτρέπει να ελπίζουμε ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα ζήσουν όπως οφείλουν να ζήσουν."
*
200 χρόνια από το θάνατο του Ι. Καντ.
*
24.4.04
ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ. ( V - δακρύβρεχτο και χάπυ έντ )
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Σινέ Ελλάς.
*
Μεγάλωσα στο Μεταξουργείο, μέσα στους πούστηδες, τις πουτάνες και τους κωλομπαράδες. Όλη η αφρόκρεμα της Αθήνας ήταν μαζεμένη εκεί πέρα. Τους κυνηγούσε όλους η κυρα-Κατίνα. Τους πούστηδες με τις πέτρες τους έπαιρνε. Είχανε παρασύρει πάρα πολλά παιδιά. Εμένα δε με παρέσυραν. Εγώ πάντα δούλευα. Μ’ έβαζε η κυρα-Κατίνα, περισσότερο για να μη γυρίζω στους δρόμους και όχι για να βγάζω λεφτά. Προτιμούσε να μ’ έχει σε δουλειά και να μη βγάζω φράγκο όλη τη βδομάδα, παρά να αλητεύω. Σ’ ένα κυτιοποιείο είχα δουλέψει, σε σκαλιστάδικο, σε αγιογράφο, σε γκαζιεροβελόνες. Ο Τζέημς Ντην με πήρε στο λαιμό του. Όταν ήμουνα πιτσιρικάς του έμοιαζα πολύ- όπως λέγανε τα κοριτσάκια. Πέρναγα μια μέρα από την Καρόλου -πήγαινα να πάρω παπούτσια- κι ήταν μια μπουρδελοσχολή θεάτρου εκεί, κοντά στο θέατρο «Βέμπο». Τους πέτυχα όλους σε διάλειμμα και λέω: «Τι γίνεται εδώ πέρα;» «Είναι δραματική σχολή» μου λένε. Λέω: « Από δω βγήκε ο Μπάρκουλης;» Λέει «Ναι». «Α», λέω, « εντάξει δε θα πάρω παπούτσια. Πόσο κάνει η εγγραφή;» «Τριακόσιες δραχμές». «Πάρτες και γράψε με». Ούτε εξετάσεις, ούτε τίποτα. Ήμουνα δεκαοχτώ χρονώ. Μόλις είχα βγάλει το Γυμνάσιο. Είχα ακόμα κάτι υπολείμματα τζεημντηνισμού, είχανε μείνει κάτι ξέφτια. Μια μέρα είδα το Φέρτη στο δρόμο. Του λέω : «Δεν είσαι ο Φέρτης;» «Ναι», μου λέει. Συμπαθέστατο παιδί. Του λέω: «Θέλω να γραφτώ στη σχολή του Κουν». Μου λέει : «Έλα να δώσεις εξετάσεις». Πήγα. Μου λέει ο Κουν : «Δεν ήταν καλό κομμάτι αυτό που έπαιξες, αλλά θα σε πάρω γιατί βλέπω πάνω σου κάτι που μ’ ενδιαφέρει». Όταν έμαθε η μάνα μου ότι πήγαινα εκεί, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει.
Σχεδόν είκοσι χρόνια της ζωής του συγγραφέα Γιώργου Διαλεγμένου. Βρήκα την αφήγησή του στις τελευταίες σελίδες του προγράμματος, που έβγαλε η «νέα Σκηνή», για την παράσταση του έργου του «Η νύχτα της κουκουβάγιας». Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα. Στη ζωή του Διαλεγμένου ακολουθούν οι σπουδές του στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και η αποχώρησή του λόγω δύστροπου χαρακτήρα, η γνωριμία του με τον Τσαρούχη, η δικτατορία και η παραμονή στο εξωτερικό, η συμμετοχή του ως ηθοποιού σε ταινίες, το μόντελινγκ ( Elle, Lui, Vogue ), η επιστροφή στην Ελλάδα το 1969, η συγγραφή και η δύσκολη αποδοχή, η ηθοποιία, η επιτυχία, ο γάμος του και το σπίτι στο Αγκίστρι. Τα επόμενα χρόνια, η ιστορία του αποτυπώνεται ( στο πρόγραμμα ) είτε αποσπασματικά είτε με μεμονωμένες προτάσεις. Γιατί βιώνει ο άνθρωπος τη ζωή του σαν αφήγημα ; Και γιατί, όσο μεγαλώνει, η αφήγηση γίνεται δυσκολότερη ;
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Μεγάλωσα στο Μεταξουργείο, μέσα στους πούστηδες, τις πουτάνες και τους κωλομπαράδες. Όλη η αφρόκρεμα της Αθήνας ήταν μαζεμένη εκεί πέρα. Τους κυνηγούσε όλους η κυρα-Κατίνα. Τους πούστηδες με τις πέτρες τους έπαιρνε. Είχανε παρασύρει πάρα πολλά παιδιά. Εμένα δε με παρέσυραν. Εγώ πάντα δούλευα. Μ’ έβαζε η κυρα-Κατίνα, περισσότερο για να μη γυρίζω στους δρόμους και όχι για να βγάζω λεφτά. Προτιμούσε να μ’ έχει σε δουλειά και να μη βγάζω φράγκο όλη τη βδομάδα, παρά να αλητεύω. Σ’ ένα κυτιοποιείο είχα δουλέψει, σε σκαλιστάδικο, σε αγιογράφο, σε γκαζιεροβελόνες. Ο Τζέημς Ντην με πήρε στο λαιμό του. Όταν ήμουνα πιτσιρικάς του έμοιαζα πολύ- όπως λέγανε τα κοριτσάκια. Πέρναγα μια μέρα από την Καρόλου -πήγαινα να πάρω παπούτσια- κι ήταν μια μπουρδελοσχολή θεάτρου εκεί, κοντά στο θέατρο «Βέμπο». Τους πέτυχα όλους σε διάλειμμα και λέω: «Τι γίνεται εδώ πέρα;» «Είναι δραματική σχολή» μου λένε. Λέω: « Από δω βγήκε ο Μπάρκουλης;» Λέει «Ναι». «Α», λέω, « εντάξει δε θα πάρω παπούτσια. Πόσο κάνει η εγγραφή;» «Τριακόσιες δραχμές». «Πάρτες και γράψε με». Ούτε εξετάσεις, ούτε τίποτα. Ήμουνα δεκαοχτώ χρονώ. Μόλις είχα βγάλει το Γυμνάσιο. Είχα ακόμα κάτι υπολείμματα τζεημντηνισμού, είχανε μείνει κάτι ξέφτια. Μια μέρα είδα το Φέρτη στο δρόμο. Του λέω : «Δεν είσαι ο Φέρτης;» «Ναι», μου λέει. Συμπαθέστατο παιδί. Του λέω: «Θέλω να γραφτώ στη σχολή του Κουν». Μου λέει : «Έλα να δώσεις εξετάσεις». Πήγα. Μου λέει ο Κουν : «Δεν ήταν καλό κομμάτι αυτό που έπαιξες, αλλά θα σε πάρω γιατί βλέπω πάνω σου κάτι που μ’ ενδιαφέρει». Όταν έμαθε η μάνα μου ότι πήγαινα εκεί, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει.
( ΤΕΛΟΣ )
Σχεδόν είκοσι χρόνια της ζωής του συγγραφέα Γιώργου Διαλεγμένου. Βρήκα την αφήγησή του στις τελευταίες σελίδες του προγράμματος, που έβγαλε η «νέα Σκηνή», για την παράσταση του έργου του «Η νύχτα της κουκουβάγιας». Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα. Στη ζωή του Διαλεγμένου ακολουθούν οι σπουδές του στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και η αποχώρησή του λόγω δύστροπου χαρακτήρα, η γνωριμία του με τον Τσαρούχη, η δικτατορία και η παραμονή στο εξωτερικό, η συμμετοχή του ως ηθοποιού σε ταινίες, το μόντελινγκ ( Elle, Lui, Vogue ), η επιστροφή στην Ελλάδα το 1969, η συγγραφή και η δύσκολη αποδοχή, η ηθοποιία, η επιτυχία, ο γάμος του και το σπίτι στο Αγκίστρι. Τα επόμενα χρόνια, η ιστορία του αποτυπώνεται ( στο πρόγραμμα ) είτε αποσπασματικά είτε με μεμονωμένες προτάσεις. Γιατί βιώνει ο άνθρωπος τη ζωή του σαν αφήγημα ; Και γιατί, όσο μεγαλώνει, η αφήγηση γίνεται δυσκολότερη ;
*
23.4.04
ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ. ( IV )
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: 4 στα 10
*
Όταν χρειάστηκε να μπω στο Γυμνάσιο, το ίδιο βιολί με παραλλαγές. Οι βαθμοί πάντα της ξεφτίλας. Θα εγκατέλειπα την τελευταία τάξη του Γυμνασίου, γιατί και 20 να έπαιρνα σε όλους τους διαγωνισμούς, πάλι βάση δεν έβγαζα. Γι’ αυτό και εγώ, τον καιρό των διαγωνισμών πήγαινα τα πρωινά σε κάτι κινηματογράφους στην Πατησίων κοντά στην Ομόνοια. Ροζικλαίρ, Αλάσκα, Ελλάς, Αθηναϊκό, ό,τι χειρότερο για ν’ αναπτυχθεί η αλητεία που με τραβούσε σα μαγνήτης. Ένα πρωϊ μπαίνοντας στο Σινέ-Ελλάς, ένιωσα στο σκοτάδι να μου βάζει κάποιος άγριο χέρι. Αυτόματα έγινε διάλειμμα και τότε είδα μπροστά μου το διευθυντή του σχολείου μου, κι από κει που με προσφωνούσε κατσαπλιά και αντάρτη, έγινα ο Γιωργάκης. Κράτησα το μυστικό του αλλά κι αυτός μου ξηγήθηκε μέγκλα: με πέρασε σε όλα τα μαθήματα!
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Όταν χρειάστηκε να μπω στο Γυμνάσιο, το ίδιο βιολί με παραλλαγές. Οι βαθμοί πάντα της ξεφτίλας. Θα εγκατέλειπα την τελευταία τάξη του Γυμνασίου, γιατί και 20 να έπαιρνα σε όλους τους διαγωνισμούς, πάλι βάση δεν έβγαζα. Γι’ αυτό και εγώ, τον καιρό των διαγωνισμών πήγαινα τα πρωινά σε κάτι κινηματογράφους στην Πατησίων κοντά στην Ομόνοια. Ροζικλαίρ, Αλάσκα, Ελλάς, Αθηναϊκό, ό,τι χειρότερο για ν’ αναπτυχθεί η αλητεία που με τραβούσε σα μαγνήτης. Ένα πρωϊ μπαίνοντας στο Σινέ-Ελλάς, ένιωσα στο σκοτάδι να μου βάζει κάποιος άγριο χέρι. Αυτόματα έγινε διάλειμμα και τότε είδα μπροστά μου το διευθυντή του σχολείου μου, κι από κει που με προσφωνούσε κατσαπλιά και αντάρτη, έγινα ο Γιωργάκης. Κράτησα το μυστικό του αλλά κι αυτός μου ξηγήθηκε μέγκλα: με πέρασε σε όλα τα μαθήματα!
( αύριον το τέλος )
22.4.04
Για να ξέρεις.
*
Ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Παύλος δήλωσε ότι όσοι πουν «ναι» στο σχέδιο Ανάν, «Συνεργούν στην αδικία και χάνουν και την πατρίδα και την ουράνια βασιλεία»
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Παύλος δήλωσε ότι όσοι πουν «ναι» στο σχέδιο Ανάν, «Συνεργούν στην αδικία και χάνουν και την πατρίδα και την ουράνια βασιλεία»
*
ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ. ( IΙΙ )
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: κυρα-Κατίνα
*
Πήγα λοιπόν στο σχολείο και δεν ήξερα τι είναι αυτό! Ούτε βιβλία είχα γιατί στοιχίζανε. Διάβαζα καμιά φορά από τους συμμαθητές μου που ήταν και γειτονόπουλα. Στην πάνινη σάκα που μου έραβε η κυρα-Κατίνα, υπήρχε ένα πενηντάφυλλο τετράδιο που του είχα μαδήσει τα φύλλα και κατα καιρούς γινόταν δωδεκάφυλλο κι ένα μολυβάκι σαν το μικρό μου δάχτυλο. Μου έλεγε η κυρα-Κατίνα «Μην ξύνεις το μολύβι σου μπροστά στον Αλέκο»- Αλέκος λεγόταν ο δεύτερος άντρας της- «γιατί θα το τελειώσεις γρήγορα» Ό,τι πρέπει για να σου κόψει την όρεξη για τα γράμματα, μια και εγώ δεν τα ήθελα και πολύ. Έτσι στο τέλος κάθε σχολικής περιόδου, ήμουνα από τους μοναδικούς υποψήφιους που θα μένανε στην ίδια τάξη με το βαθμό 4 στα 10. Επειδή όμως εκμεταλλευόμουνα και εγώ και η κυρα-Κατίνα την ορφάνια και την υιοθεσία, κι ήμουνα και πολύ ζωηρός, της λέγανε οι δάσκαλοι : «Τέσσερα και να μείνει στην ίδια τάξη, ή πέντε και να τον πάτε σ’ άλλο σχολείο;» Κι η κυρα-Κατίνα έλεγε : «Πέντε, και να τον πάω σε άλλο σχολείο». Με τη μέθοδο αυτή, έβγαλα έξι τάξεις χωρίς να διαβάσω ποτέ.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Πήγα λοιπόν στο σχολείο και δεν ήξερα τι είναι αυτό! Ούτε βιβλία είχα γιατί στοιχίζανε. Διάβαζα καμιά φορά από τους συμμαθητές μου που ήταν και γειτονόπουλα. Στην πάνινη σάκα που μου έραβε η κυρα-Κατίνα, υπήρχε ένα πενηντάφυλλο τετράδιο που του είχα μαδήσει τα φύλλα και κατα καιρούς γινόταν δωδεκάφυλλο κι ένα μολυβάκι σαν το μικρό μου δάχτυλο. Μου έλεγε η κυρα-Κατίνα «Μην ξύνεις το μολύβι σου μπροστά στον Αλέκο»- Αλέκος λεγόταν ο δεύτερος άντρας της- «γιατί θα το τελειώσεις γρήγορα» Ό,τι πρέπει για να σου κόψει την όρεξη για τα γράμματα, μια και εγώ δεν τα ήθελα και πολύ. Έτσι στο τέλος κάθε σχολικής περιόδου, ήμουνα από τους μοναδικούς υποψήφιους που θα μένανε στην ίδια τάξη με το βαθμό 4 στα 10. Επειδή όμως εκμεταλλευόμουνα και εγώ και η κυρα-Κατίνα την ορφάνια και την υιοθεσία, κι ήμουνα και πολύ ζωηρός, της λέγανε οι δάσκαλοι : «Τέσσερα και να μείνει στην ίδια τάξη, ή πέντε και να τον πάτε σ’ άλλο σχολείο;» Κι η κυρα-Κατίνα έλεγε : «Πέντε, και να τον πάω σε άλλο σχολείο». Με τη μέθοδο αυτή, έβγαλα έξι τάξεις χωρίς να διαβάσω ποτέ.
(αύριον η συνέχεια)
ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ.
*
Ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη. Αρχίζει έτσι :
...και τελειώνει έτσι :
*
Άλλο άρθρο, του αυτού, περι ομοσπονδίας :
*
Και τα δύο από εδώ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη. Αρχίζει έτσι :
"Κακά τα ψέματα. Το Σχέδιο Ανάν είναι κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά. Όλοι μπορούν να βρουν ένα καλό λόγο για να το καταψηφίσουν. Αλλος γιατί δε πάει στο ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος η Κυρήνεια, άλλος γιατί θεωρεί ότι η 15ετία για πλήρη εφαρμογή του κεκτημένου είναι μεγάλη περίοδος, άλλος γιατί παραμένει το καθεστώς εγγυήσεων κι άλλοι γιατί θέλουν να βασανίζουν τους μαύρους και δι’ αυτών τα αφεντικά τους, που είναι οι αιμοδιψείς ιμπεριαλιστές. Η κριτική στο σχέδιο Ανάν είναι εύκολη, επειδή το σχέδιο είναι συγκεκριμένο. Προνοεί κάποια απτά πράγματα τα οποία μπορεί να μας αρέσουν ή όχι. Η άρνηση γίνεται επί του πραγματικού γι’ αυτό και είναι πειστική."
...και τελειώνει έτσι :
Αν απομείνει κάτι καλό απ’ αυτή τη διαδικασία είναι ότι είδαμε τοις πράγμασι την πλειοψηφία ενός λαού να υπερβαίνει την ιστορία και την μυθολογία του με την προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης και της ευημερίας. Μη γελιόμαστε: και οι τουρκοκύπριοι για «μπαμπέσηδες» κι «αιμοβόρους» Έλληνες μαθαίνουν στα σχολειά τους και σ’ αυτές τις ιδεοληψίες ποντάρει ο κ. Ντενκτάς. Αλλιώς θα τον είχαν κρεμάσει για όσα δεινά τους επέφερε. Οι τουρκοκύπριοι, όμως, κατάφεραν να υπερβούν τα στερεότυπα με την ελπίδα ότι θα προκόψουν. Εμείς μπορούμε;
*
Άλλο άρθρο, του αυτού, περι ομοσπονδίας :
Ακούγεται συχνά ότι το μόρφωμα που θα προκύψει την επομένη της εφαρμογής του σχεδίου Ανάν είναι μοναδικό στον κόσμο. «Δεν έχει ματαγίνει τέτοιο κράτος», λένε. Έχουν δίκιο. Αλλά πάλι, μήπως έχει ματαγίνει κράτος σαν την Γαλλία, σαν τις ΗΠΑ, ή σαν το Βέλγιο; Κάθε κράτος που δημιουργείται είναι λίγο πολύ μοναδικό. Είναι προϊόν της ιστορικής συγκυρίας, ένας πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ ομάδων ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Κάθε κράτος που δημιουργείται αναπτύσσει τους δικούς του θεσμούς, σύμφωνα με τις παραδόσεις, την συγκυρία και τους συμβιβασμούς της εποχής. Έτσι η Γαλλία είναι Προεδρική Δημοκρατία έχοντας πρωθυπουργό, ενώ οι ΗΠΑ είναι Προεδρική Δημοκρατία χωρίς πρωθυπουργό. Η Βρετανία λόγω παράδοσης έχει Βασιλεία κι εμείς επίσης λόγω παράδοσης και ισχυρών πολιτικών συγκρούσεων έχουμε προεδρευομένη Δημοκρατία.
*
Και τα δύο από εδώ.
*
21.4.04
Ο χειρότερος !
*
Αναφερόμενη [ η Παπαρήγα ] στο ΣΥΝ είπε ότι ο ρόλος του ήταν ο χειρότερος από όλους καθώς όπως εξήγησε ''Υβρίζει και περιφρονεί τον Κυπριακό λαό. Με ύφος εισαγγελέα ( το 'πιασες το υπονοούμενο ; ) ταυτίζει το "όχι" με τον εθνικισμό. Βεβαίως υπάρχουν και εθνικιστικές φωνές, αλλά το Σχέδιο δημιουργεί προϋποθέσεις για να αυξηθούν" : Ναζιστικού τύπου υστερία ( α λα Κανέλη ) ή αριστερή παρέμβαση ; Ίσως κάποτε ο ΣΥΝ θα πει τα πράγματα με τ' όνομα τους. Για την ώρα προέχει η αντιιμπεριαλιστική ενότητα.
*
"Ο κ. Καρογιάν [ διευθυντής Τύπου του γραφείου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ] εξέφρασε θλίψη και απογοήτευση για τις δηλώσεις του κοινοτικού Επιτρόπου [ Γκίντερ Φερχόιγκεν ] και την πεποίθηση ότι οφείλονται σε παραπληροφόρηση." : Τον παραπληροφόρησε ο εαυτός του. Τα καταφέρνει ( ο Καρογιάν ) καλύτερα κι από στέλεχος του ΚΚΕ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Αναφερόμενη [ η Παπαρήγα ] στο ΣΥΝ είπε ότι ο ρόλος του ήταν ο χειρότερος από όλους καθώς όπως εξήγησε ''Υβρίζει και περιφρονεί τον Κυπριακό λαό. Με ύφος εισαγγελέα ( το 'πιασες το υπονοούμενο ; ) ταυτίζει το "όχι" με τον εθνικισμό. Βεβαίως υπάρχουν και εθνικιστικές φωνές, αλλά το Σχέδιο δημιουργεί προϋποθέσεις για να αυξηθούν" : Ναζιστικού τύπου υστερία ( α λα Κανέλη ) ή αριστερή παρέμβαση ; Ίσως κάποτε ο ΣΥΝ θα πει τα πράγματα με τ' όνομα τους. Για την ώρα προέχει η αντιιμπεριαλιστική ενότητα.
*
"Ο κ. Καρογιάν [ διευθυντής Τύπου του γραφείου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ] εξέφρασε θλίψη και απογοήτευση για τις δηλώσεις του κοινοτικού Επιτρόπου [ Γκίντερ Φερχόιγκεν ] και την πεποίθηση ότι οφείλονται σε παραπληροφόρηση." : Τον παραπληροφόρησε ο εαυτός του. Τα καταφέρνει ( ο Καρογιάν ) καλύτερα κι από στέλεχος του ΚΚΕ.
*
ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ. ( IΙ )
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Δημοτικό Βρεφοκομείο.
*
Ποιος ξέρει τι κακάσχημος θα ήμουνα, τι κακαδόφατσα και δε με υιοθετούσε κανείς. Μια μέρα, έρχεται μια γυναίκα- η κυρά Κατίνα- και ζητούσε ένα παιδί που να το λένε Γιώργο. Το ’47 της είχαν σκοτώσει το παιδί της το Γιώργο. Φτωχιά γυναίκα ήταν, με πήρε κοντά της και με μεγάλωσε. Μια ζωή μαύρα φορούσε. Της σκότωσαν το παιδί κι ώσπου ν’ αρχίσει να τα βγάζει της πεθαίνει και η κόρη. Ξανά μαύρα. Ο πρώτος άντρας της δε ζούσε, αλλά είχε παντρευτεί δεύτερη φορά. Τη μέρα που με πήγε σπίτι της, λέει ο άντρας της : «Τι ‘ναι αυτό;» «Το πήρα και το υιοθέτησα» του λέει. «Έλα Παναγία μου», λέει αυτός. «Έφερες ένα μπάσταρδο στο σπίτι, χωρίς να με ρωτήσεις;» «Άμα δε σ’ αρέσει, φύγε», του λέει. Κι έτσι με επέβαλε. Η μόνη επαφή που είχαμε ( με την κυρα-Κατίνα ) για να συνεννοηθούμε, ήταν το ξύλο. Όταν μεγάλωσα και δεν μπορούσε πια να με δείρει, γιατί της κράταγα τα χέρια, μ’ άφηνε και κοιμόμουνα πρώτα. Ύστερα με ξεσκέπαζε σιγά σιγά και μ’ ένα βούρδουλα που είχε μου ‘ριχνε πάνω στον ύπνο μου. Μέχρι που πεταγόμουν και γινόταν Λίβανος στο σπίτι. Έσπαγα καθρέφτες, ντουλάπες. Τώρα την αγαπάω πολύ. Τώρα λέω «Γαμώ το. Έπρεπε να ζούσε, για να τη βλέπω μ' άλλο μάτι». Δεν την έλεγα ποτέ μάνα, δεν την είχα συνηθίσει αυτήν την λέξη. «Καλέ» την έλεγα. Αλλά μες το «Καλέ» υπήρχε μια ευαισθησία. «Καλέ, να πάω εκεί; Έλα καλέ, γιατί δε μ’ αφήνεις να πάω;»
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Ποιος ξέρει τι κακάσχημος θα ήμουνα, τι κακαδόφατσα και δε με υιοθετούσε κανείς. Μια μέρα, έρχεται μια γυναίκα- η κυρά Κατίνα- και ζητούσε ένα παιδί που να το λένε Γιώργο. Το ’47 της είχαν σκοτώσει το παιδί της το Γιώργο. Φτωχιά γυναίκα ήταν, με πήρε κοντά της και με μεγάλωσε. Μια ζωή μαύρα φορούσε. Της σκότωσαν το παιδί κι ώσπου ν’ αρχίσει να τα βγάζει της πεθαίνει και η κόρη. Ξανά μαύρα. Ο πρώτος άντρας της δε ζούσε, αλλά είχε παντρευτεί δεύτερη φορά. Τη μέρα που με πήγε σπίτι της, λέει ο άντρας της : «Τι ‘ναι αυτό;» «Το πήρα και το υιοθέτησα» του λέει. «Έλα Παναγία μου», λέει αυτός. «Έφερες ένα μπάσταρδο στο σπίτι, χωρίς να με ρωτήσεις;» «Άμα δε σ’ αρέσει, φύγε», του λέει. Κι έτσι με επέβαλε. Η μόνη επαφή που είχαμε ( με την κυρα-Κατίνα ) για να συνεννοηθούμε, ήταν το ξύλο. Όταν μεγάλωσα και δεν μπορούσε πια να με δείρει, γιατί της κράταγα τα χέρια, μ’ άφηνε και κοιμόμουνα πρώτα. Ύστερα με ξεσκέπαζε σιγά σιγά και μ’ ένα βούρδουλα που είχε μου ‘ριχνε πάνω στον ύπνο μου. Μέχρι που πεταγόμουν και γινόταν Λίβανος στο σπίτι. Έσπαγα καθρέφτες, ντουλάπες. Τώρα την αγαπάω πολύ. Τώρα λέω «Γαμώ το. Έπρεπε να ζούσε, για να τη βλέπω μ' άλλο μάτι». Δεν την έλεγα ποτέ μάνα, δεν την είχα συνηθίσει αυτήν την λέξη. «Καλέ» την έλεγα. Αλλά μες το «Καλέ» υπήρχε μια ευαισθησία. «Καλέ, να πάω εκεί; Έλα καλέ, γιατί δε μ’ αφήνεις να πάω;»
(αύριον η συνέχεια)
20.4.04
ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ. ( I )
Στον Θ.Κ. που του αρέσει ο Σωτήρης Δημητρίου
Μια κλεμμένη ιστορία, διαμορφωμένη δια της κοπτοραπτικής.
Τα ίχνη του πατέρα μου χάνονται κάπου στο Ισραήλ. Εξαφανίστηκε, μετά το 1941. Μπορεί να τον πήραν οι Γερμανοί και να τον σκοτώσανε. Μπήκα στο βρεφοκομείο με το όνομα Δαβίδ. Αργότερα, όταν μεγάλωσα και ζήτησα εξηγήσεις από τη γραμματεία, μου είπανε : «εκείνο το όνομα που υπήρχε στα χαρτιά δεν ήταν το αληθινό σου. Γι’ αυτό σε ξαναβαφτίσαμε». Η γραμματεία του βρεφοκομείου κρατάει αρχείο- αλλά δε σου λέει τίποτα. Γιατί μπορεί εσύ –με τα στοιχεία που θα σου δώσουν- να πας να σκοτώσεις άνθρωπο επειδή σε παράτησε στο βρεφοκομείο. Εγώ τη μάνα μου θα την κρέμαγα. Δημόσια. Έτσι χωρίς να έχω καμία κακία. Χωρίς μίσος. Έμεινα εκεί μέσα μέχρι τα επτά μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι οι ατέλειωτες τιμωρίες που μου βάζανε, χωρίς να ξέρω τι έχω κάνει. Υπήρχε ένα καμαράκι- τώρα το γκρεμίσανε- και είχαν βάλει μέσα κει ένα μεγάλο μάρμαρο και τοποθετούσαν πάνω του τα πεθαμένα παιδάκια. Γυμνά. Γιατί τους παίρνανε τα ρούχα και τα μοιράζανε στα υπόλοιπα. Όταν έκανα κάποια σκανταλιά- να με κρεμάσεις, δε θυμάμαι τι- με βάζανε γυμνό, εκεί μέσα, όλη νύχτα. Αλλά εγώ δεν ήξερα ότι αυτά τα παιδάκια είναι πεθαμένα. Δεν καταλάβαινα ότι υπάρχει ζωή και θάνατος. Σου λέει : « Θα τρομάξει και θα σταματήσει τις φασαρίες ». Αν ήξερα τον θάνατο, μπορεί και να ‘ταν άγριο για μένα. Αλλά εγώ πέρναγα ωραία τη νυχτούλα μου. Κοιμόμουνα.
(αύριον η συνέχεια)
Το αγκίστρι.
*
Κάτσε τώρα και ξαγκίστρωνε!
*
Παρατηρήσεις ενός πολέμιου του Ναι. Του Δ. Κώνστα. Τις βρήκα στην Ελευθεροτυπία.
*
--------
Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
--------
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Κάτσε τώρα και ξαγκίστρωνε!
*
Παρατηρήσεις ενός πολέμιου του Ναι. Του Δ. Κώνστα. Τις βρήκα στην Ελευθεροτυπία.
*
Είναι εξαιρετικά βολικό να διαπραγματεύεσαι, χωρίς εμπλοκή σε ουσιαστικό δημόσιο διάλογο, για την πολιτική λύση του Κυπριακού, επειδή γνωρίζεις πως ο κ. Ντενκτάς θα παρέμβει, την τελευταία στιγμή, θα απορρίψει αυτός τη λύση και θα σε απαλλάξει από το πολιτικό κόστος αυτού του διαλόγου. Αναρωτιέμαι πού βρίσκονταν οι, εκ των υστέρων, λαλίστατοι ηγέτες ορισμένων από τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου, κατά τη διάρκεια των πολυετών διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, όταν διατυπώνονταν εκεί θέσεις που επιμελώς συνέλεξε ο κ. Ντε Σότο για να συντάξει μεγάλο μέρος του σχεδίου του Γενικού Γραμματέα. Γιατί απορούν σήμερα διαπιστώνοντας την απορριπτική στάση των Ελληνοκυπρίων έναντι ενός σχεδίου που συνειδητοποίησαν, μόλις μετά τη Λουκέρνη, ότι θ' αποτελέσει μόνιμη λύση του Κυπριακού;
*
Ο κ. Ερντογάν απέδειξε στη Λουκέρνη ότι η ανάδειξή του στην εξουσία σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τη γειτονική χώρα και ότι ως «αντίπαλος» αξίζει την εκτίμηση, ακόμα και τον σεβασμό μας. Θα μπορούσα ακόμη να προσθέσω πως ο κ. Ερντογάν ξεφεύγει από τον ρόλο του εξ ορισμού αντιπάλου, αφού τα κέρδη του στις διπλωματικές μάχες, σε θέματα ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος, δεν αποτελούν κατ' ανάγκην ελληνικές ήττες. Σε διάστημα λίγων μηνών ο κ. Ερντογάν, ακολουθώντας τον δρόμο που άνοιξε η Ελλάδα για την Τουρκία στη Νίκαια, έβαλε στο περιθώριο (προσωρινά;) τον κ. Ντενκτάς, «πέρασε» τα «κόκκινα σημεία» που θα του εξασφάλιζαν την αποχή του πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου της Αγκυρας στο σχέδιο του Γενικού Γραμματέα και εμφανίσθηκε ως ειρηνοποιός και πρωτεργάτης της λύσης του Κυπριακού. Ο τουρκικός στρατός κατοχής εδαφών της Ε.Ε. έγινε «εγγυητής» της νέας Κύπρου. Το Κυπριακό, από εμπόδιο έγινε ισχυρό επιχείρημα υπέρ του τουρκικού αιτήματος να λάβει «ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων». Το κυριότερο: στο εξής, η ελληνική στρατηγική για τις διμερείς ελληνοτουρκικές διαφορές και το Κυπριακό -εφόσον το σχέδιο Ανάν απορριφθεί- δεν θα μπορεί να στηρίζεται σε απλουστεύσεις.
--------
Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
--------
18.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( XI ).
*
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα από δω και μπρος. Ο στόχος της Ελληνικής διπλωματίας ( και της αριστεράς, ένα είδος διπλωματικής Μεγάλης Ιδέας ) για δεκαετίες, επετεύχθη : τα Ηνωμένα Έθνη αναμίχθηκαν, πρότειναν μια λύση. Με την οποία συντάχθηκε και ο Γαλλογερμανικός άξονας της ΕΕ. Αν θεωρήσουμε δεδομένη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ΕΚύπριους, από δω και μπρος τι γίνεται ; πως προχωράμε ; Θα έχουμε, ως κράτος, ως κοινωνία, διαρκώς το Κυπριακό να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με την Τουρκία ; Το να παιανίζουμε ad nauseam ότι το Τουρκικό κράτος είναι στρατοκρατικό, ότι οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι, πρώτον μας κάνει να ξεχνάμε ότι η διπλωματία χορεύει με άλλες μουσικές και δεύτερον δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε πολιτικές που θα βοηθήσουν την δημοκρατική μετάλλαξη αυτού του κράτους. Άσε που τέτοιες απόψεις δεν εκφράζουν την πραγματικότητα της Τουρκίας ( δεν έχεις παρά να φας μουσακά και να ακούσεις ένα οποιοδήποτε peşref για να το καταλάβεις- ένας φίλος γιατρός λέει ότι, αν γίνει πόλεμος Ελλάδας- Τουρκίας, θα είναι εμφύλιος πόλεμος ). Η παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν σωστή : τα Ελληνικά κόμματα πρέπει, επιτέλους, να πάρουν δημόσια και σαφή θέση. Αυτό το " ή Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται " έχει φαει τα ψωμιά του. Και στο κάτω-κάτω αν, ως εγγυήτρια δύναμη, μπορεί αύριο να πολεμήσουμε με την Τουρκία καλό είναι να ξέρουμε με σαφήνεια το γιατί. Δεν με συγκινεί καθόλου μια ενδεχόμενη σύγκρουση για το χατίρι των Τάσσων αυτού του κόσμου. Το ζήτημα της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδας, μου φαίνεται ότι λύνεται εκ των πραγμάτων, με την ένταξη του Ελληνοκυπριακού κράτους στην ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά η θέση Μάνου δεν στερείται ενδιαφέροντος. Εγώ την καταλαβαίνω ως εξής : "αν θέλετε να λυθεί το πρόβλημα της επανένωσης της Κύπρου, χωρίς να θιγεί το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, τότε προωθήστε την ένταξη στην ΕΕ δύο ξεχωριστών κρατών, του ΕΚυπριακού και του ΤΚυπριακού". Θα μπορούσε κι ο Τάσσος να την επικαλεστεί, όταν γινόταν οι προεδρικές εκλογές, και θα ήταν ωραίος και τζέντλεμαν. Αλλά ποιος θα τον ψήφιζε... Το καλύτερο, για μένα, θα ήταν την επομένη του Όχι από τους ΕΚύπριους να αναγνωρίσει η Ελλάδα το ΤΚυπριακό κράτος! Προς το παρόν, όσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα του Μπουρουντί, άλλο τόσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα της Κύπρου. Όμως είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Ό,τι γράφω, το γράφω κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Το καλό του ιστολογογράφειν...
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα από δω και μπρος. Ο στόχος της Ελληνικής διπλωματίας ( και της αριστεράς, ένα είδος διπλωματικής Μεγάλης Ιδέας ) για δεκαετίες, επετεύχθη : τα Ηνωμένα Έθνη αναμίχθηκαν, πρότειναν μια λύση. Με την οποία συντάχθηκε και ο Γαλλογερμανικός άξονας της ΕΕ. Αν θεωρήσουμε δεδομένη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ΕΚύπριους, από δω και μπρος τι γίνεται ; πως προχωράμε ; Θα έχουμε, ως κράτος, ως κοινωνία, διαρκώς το Κυπριακό να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με την Τουρκία ; Το να παιανίζουμε ad nauseam ότι το Τουρκικό κράτος είναι στρατοκρατικό, ότι οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι, πρώτον μας κάνει να ξεχνάμε ότι η διπλωματία χορεύει με άλλες μουσικές και δεύτερον δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε πολιτικές που θα βοηθήσουν την δημοκρατική μετάλλαξη αυτού του κράτους. Άσε που τέτοιες απόψεις δεν εκφράζουν την πραγματικότητα της Τουρκίας ( δεν έχεις παρά να φας μουσακά και να ακούσεις ένα οποιοδήποτε peşref για να το καταλάβεις- ένας φίλος γιατρός λέει ότι, αν γίνει πόλεμος Ελλάδας- Τουρκίας, θα είναι εμφύλιος πόλεμος ). Η παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν σωστή : τα Ελληνικά κόμματα πρέπει, επιτέλους, να πάρουν δημόσια και σαφή θέση. Αυτό το " ή Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται " έχει φαει τα ψωμιά του. Και στο κάτω-κάτω αν, ως εγγυήτρια δύναμη, μπορεί αύριο να πολεμήσουμε με την Τουρκία καλό είναι να ξέρουμε με σαφήνεια το γιατί. Δεν με συγκινεί καθόλου μια ενδεχόμενη σύγκρουση για το χατίρι των Τάσσων αυτού του κόσμου. Το ζήτημα της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδας, μου φαίνεται ότι λύνεται εκ των πραγμάτων, με την ένταξη του Ελληνοκυπριακού κράτους στην ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά η θέση Μάνου δεν στερείται ενδιαφέροντος. Εγώ την καταλαβαίνω ως εξής : "αν θέλετε να λυθεί το πρόβλημα της επανένωσης της Κύπρου, χωρίς να θιγεί το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, τότε προωθήστε την ένταξη στην ΕΕ δύο ξεχωριστών κρατών, του ΕΚυπριακού και του ΤΚυπριακού". Θα μπορούσε κι ο Τάσσος να την επικαλεστεί, όταν γινόταν οι προεδρικές εκλογές, και θα ήταν ωραίος και τζέντλεμαν. Αλλά ποιος θα τον ψήφιζε... Το καλύτερο, για μένα, θα ήταν την επομένη του Όχι από τους ΕΚύπριους να αναγνωρίσει η Ελλάδα το ΤΚυπριακό κράτος! Προς το παρόν, όσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα του Μπουρουντί, άλλο τόσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα της Κύπρου. Όμως είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Ό,τι γράφω, το γράφω κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Το καλό του ιστολογογράφειν...
*
17.4.04
Rwanda.
*
Για αγγλομαθείς. Ένας τρελός Αμερικανός ( πως αλλιώς να τον πεις ) ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο παρουσίασης της κρίσης στη Rwanda μέρα τη μέρα. Τίτλος : 100 Days of Rwanda . Κάθε του καταχώρηση συνοδεύεται από τους ανάλογους συνδέσμους ( προτιμώ να τα λεω links ). Σήμερα είναι η 12η μέρα. Εντυπωσιακός! Μακάρι να γινόταν κάτι ανάλογο ( με Ελληνικό θέμα ) από τον talos , τον μόνο που ξέρω, με τις γνώσεις και την ενέργεια που απαιτούνται.
*
15.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( X ).
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
ΚΑΙ Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΚΥΠΡΟΣ.
*
" ...ένας νεκρός στην αγκαλιά. Αδύνατον να τον αναστήσεις ή να τον φορτωθείς. "
Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ'το λευκό πανί μεσ'απ'το κιβούρι.
Μα όσο κι αν μετρώ κάτι περισσεύει
τρύπια η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει.
*
Από Το επταήμερο του Διόδωρου στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
*
Το σχόλιο ενός αναγνώστη του Διόδωρου :
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
" ...ένας νεκρός στην αγκαλιά. Αδύνατον να τον αναστήσεις ή να τον φορτωθείς. "
Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ'το λευκό πανί μεσ'απ'το κιβούρι.
Μα όσο κι αν μετρώ κάτι περισσεύει
τρύπια η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει.
*
Από Το επταήμερο του Διόδωρου στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
Ψήφισαν άραγε πριν από τον χορό του Ζαλόγγου; H Τζαβέλλαινα έστησε κάλπη και παραβάν για να εκφράσουν ελεύθερα και ανεπηρέαστα οι Σουλιώτισσες την άποψή τους προτού πηδήξουν στον γκρεμό; Εθεσε το ζήτημα με δημοκρατικές διαδικασίες και με δάκρυα στα μάτια ο Σαμουήλ στο Κούγκι, προτού βάλει τον δαυλό στα μπαρουτοβάρελα; Ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τους ψηλά όσοι συμφωνούσαν μαζί του να τιναχθούν στον αέρα; Οχι, από όσο διδάσκει η σχολική ιστορία. Κανέναν δεν ρώτησαν, του κεφαλιού τους έκαναν οι εθνικές ηρωίδες και οι ήρωες.
Ο Πρόεδρος Ππαππαδόπουλλλλος, όμως, με το δάκρυ να μισοκρέμεται στο μάτι, ζητεί από τους Ελληνοκυπρίους με την ψήφο τους να τινάξουν στον αέρα το Σχέδιο Αναν, με τη θέλησή τους να απορρίψουν τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, κρυμμένοι πίσω από παραβάν να ανατρέψουν την πορεία διευθέτησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων - άραγε αυτό αποτελεί ένδειξη ότι έχουμε προοδεύσει ως έθνος όσοι δηλώνουμε Ελληνες και απόγονοι αυτών των ηρωικών Αρβανιτών και Αρβανιτισσών;
Οχι, μου φαίνεται, ημερολόγιό μου· δάκρυα και ψήφοι δεν πάνε μαζί. Αν τα δάκρυα είναι ειλικρινή, είναι επικίνδυνα γιατί δηλώνουν έλλειψη ψυχραιμίας, μειωμένη δυνατότητα λογικής αξιολόγησης της κατάστασης, ανικανότητα εκτίμησης της θέσης στην οποία βρίσκονται η Ελλάδα και η Κύπρος· αν τα δάκρυα είναι θεατρινίστικα, είναι εξίσου επικίνδυνα διότι ο Πρόεδρος της Κύπρου με ψυχρή και υπολογισμένη τακτική προσπαθεί να παρασύρει τους συμπατριώτες του σε λύσεις που θα στηρίζονται σε αυτό που ο Πρόεδρος της Ελλάδας ζήτησε να μείνει στην άκρη: στο συναίσθημα. [...]
Δηλαδή, ήταν πολύ κακός στο διάγγελμά του ο Ττάσσος, που αρνητής της συμφιλίωσης ήταν στη Ζυρίχη, νέο παιδί τότε, αρνητής παραμένει και σήμερα, γέροντας πια. Θα έπρεπε να νοιάζεται για τον κόσμο όπου θα ζήσουν οι νεότεροι και όχι να συμμαχεί με τον παλιό του εχθρό, τον Ραούφ Ντενκτάς, σε κοινό σκοπό - να δικαιώσουν τα νιάτα τους, να μην κληθούν ποτέ να δώσουν πολιτικό λογαριασμό για τις σφαγές, τις δολοφονίες, τα συρματοπλέγματα, τους αγνοουμένους. Οσο η Κύπρος μένει χωρισμένη, η γενιά που οδήγησε στην καταστροφή του 1964 και του 1974 μπορεί να δηλώνει δικαιωμένη. Μου φαίνεται πως αυτό τους νοιάζει περισσότερο από όλα τους κοινοτάρχες και των δύο πλευρών: η ιστορική δικαίωση.
Από τη μια τον άκουγα να εξηγεί, σαν διεθνώς αναγνωρισμένος διαχειριστής offshore εταιρειών, ότι υπάρχει κίνδυνος να «σημειωθεί πτώση στην αξία των ομολόγων, όπως έγινε στο Χρηματιστήριο», προκειμένου να παρασύρει στο «Οχι» τους πρόσφυγες που θα αποζημιωθούν εν μέρει με ομόλογα για τις περιουσίες τους - ενώ από την άλλη επικαλούνταν το «αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, το παρόν και το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας», ξανά για να ψηφίσουν οι Κύπριοι «Οχι».
Δεν γίνεται, δεν πάει· το αίσθημα ευθύνης και η Ιστορία δεν έχουν σχέση με χρηματιστήρια και ομόλογα, με τις τιμές των οικοπέδων στο Σούλι ή στα Κατεχόμενα. Αυτά λύνονται με πενταροδεκάρες. Το θέαμα της διχοτομημένης Λευκωσίας όμως είναι πέραν οικονομικού κόστους και την ευθύνη για τη διατήρησή του θα την έχει όποιος πει «Οχι» στο δημοψήφισμα. Αυτός θα πρέπει να εξηγεί γιατί η κυπριακή πρωτεύουσα παραμένει η τελευταία πόλη με «τείχος του αίσχους» στον κόσμο, αυτόν θα βαραίνει το αίσχος.
Ακόμη και ότι «Από την ημέρα που επέστρεψα από τη Λουκέρνη αφιέρωσα όλον μου τον χρόνο για να μελετήσω με τους συνεργάτες μου και τους λειτουργούς του κράτους το τελικό Σχέδιο Αναν σε όλες του τις πτυχές» είπε ο πρόεδρος για να δείξει πως είναι προϊόν βαθιάς σκέψης η απόρριψη - μα τότε γιατί το απέρριψε από τη Λουκέρνη κιόλας;
Για όλα αυτά λίγο φτηνή μου φάνηκε η επιχειρηματολογία του Ππαππαδδόπουλλλου - πολυσυλλεκτική. Στον πυρήνα της όμως υπάρχει η λογική του αλυτρωτισμού και της εκδίκησης κατά του Τούρκου, καλυμμένη με την προβιά της αγωνίας ότι δεν θα είναι λειτουργική η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Οταν δεν θέλει κανείς, τα πάντα μπορεί να κάνει μη λειτουργικά - οι δημοκρατίες στηρίζονται στη συναίνεση, στη δέσμευση ότι θα γίνουν σεβαστοί οι θεμελιώδεις κανόνες. Και τα περί «μη λειτουργικότητας» δεν δείχνουν τίποτε άλλο παρά τη δική του πρόθεση να μη δεχθεί αυτούς τους κανόνες. Αλλά ως πότε οι δυναμικές αρνητικές μειοψηφίες θα αφήνονται να καθορίζουν τις τύχες της Κύπρου;
*
Το σχόλιο ενός αναγνώστη του Διόδωρου :
Αυτό δεν ήταν διάγγελμα, ήταν βρικολάκιασμα του πνεύματος του 1960. Ο όχλος που τον ανέμενε στην είσοδο του Προεδρικού το επιβεβαίωσε: «Τάσο πολέμα, σου δίνουμε το αίμα» κραύγαζε προς τον αγαπημένο του πρόεδρο. Ανατρίχιασα: δεν φτάνει τόσο αίμα που χύθηκε και από τις δυο πλευρές; Δεν ξεδίψασαν ακόμη οι φανατικοί; Οταν πριν από ένα χρόνο, στις κυπριακές εκλογές, κάποιοι υποστήριζαν ότι «αριστερή ψήφος σημαίνει ψήφο στον Κληρίδη», εισέπρατταν τους προπηλακισμούς και τη χλεύη του ΑΚΕΛ. Ας ξεμπερδέψουν τώρα οι πάλαι ποτέ «σύντροφοι» με τον πρόεδρο που εξέλεξαν. Εύχομαι ειλικρινά να τα καταφέρουν... Κατά τα άλλα, είναι λυπηρό, αλλά και πάλι η ηγεσία της κυπριακής Δεξιάς (Αναστασιάδης) αποδεικνύεται προοδευτικότερη πολλών «προοδευτικών».
Παναγιώτης Τυβίγγιος σε προσωρινή παρέκκλιση
13.4.04
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ.
*
Έμαθα για τον Σάββα από το Πήλιο. Ο Σάββας έπινε πολύ ούζο. Ήθελε όμως να το κρύβει. Είχε λοιπόν δυο ποτήρια μπροστά του. Ένα του ούζου κι ένα του νερού. Το ποτήρι του νερού ήταν γεμάτο ούζο. Στο ποτήρι του ούζου έβαζε μια στάλα νερό. « Είδατε » έλεγε στους φίλους του « μια στάλα ούζο έβαλα ». « Αλλά πρέπει να το σπάσω με λίγο νερό » συνέχιζε. Και το γέμιζε μέχρι απάνω απ’ το ποτήρι του νερού. Σ’ έναν άλλο είπανε ότι πρέπει να κόψει τη τσικουδιά. Και την έκοψε με το μαχαίρι. Έπινε πια μόνο βότκες, ουίσκι και ρούμι. Ένας τρίτος, γέμιζε το ποτήρι του φίλου μου του Νίκου με ουίσκι. Έριχνε, έριχνε, το ποτήρι ξεχείλισε. « Σιγά... Σιγά! » του λεει ο Νίκος.. « Γιατί; » του απαντάει ο άλλος, κοιτάζοντας το μπουκάλι, « έχει κι άλλο ». Έμαθα και για τις σχέσεις ανδρών- γυναικών. « Άμα έχεις τσιγαρόβηχα και η γυναίκα σου λεει μα πώς βήχεις έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά στη σχέση ».
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Έμαθα για τον Σάββα από το Πήλιο. Ο Σάββας έπινε πολύ ούζο. Ήθελε όμως να το κρύβει. Είχε λοιπόν δυο ποτήρια μπροστά του. Ένα του ούζου κι ένα του νερού. Το ποτήρι του νερού ήταν γεμάτο ούζο. Στο ποτήρι του ούζου έβαζε μια στάλα νερό. « Είδατε » έλεγε στους φίλους του « μια στάλα ούζο έβαλα ». « Αλλά πρέπει να το σπάσω με λίγο νερό » συνέχιζε. Και το γέμιζε μέχρι απάνω απ’ το ποτήρι του νερού. Σ’ έναν άλλο είπανε ότι πρέπει να κόψει τη τσικουδιά. Και την έκοψε με το μαχαίρι. Έπινε πια μόνο βότκες, ουίσκι και ρούμι. Ένας τρίτος, γέμιζε το ποτήρι του φίλου μου του Νίκου με ουίσκι. Έριχνε, έριχνε, το ποτήρι ξεχείλισε. « Σιγά... Σιγά! » του λεει ο Νίκος.. « Γιατί; » του απαντάει ο άλλος, κοιτάζοντας το μπουκάλι, « έχει κι άλλο ». Έμαθα και για τις σχέσεις ανδρών- γυναικών. « Άμα έχεις τσιγαρόβηχα και η γυναίκα σου λεει μα πώς βήχεις έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά στη σχέση ».
*
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( IX ).
*
Έχω πάει ν’ ακούσω τον Ακάθιστο Ύμνο. Στην επιστροφή περνάω από το μπαρ της γειτονιάς μου. Μετά το δεύτερο ποτό ρωτάω το κορίτσι πίσω απ τη μπάρα. « Δε μου λες Κατερίνα, αν ένας άντρας σου έλεγε χαίρε δι’ ής η χαρά εκλάμψει· χαίρε δι’ ής η αρά εκλείψει, πως θα ένιωθες ; ». « Δεν θα ένιωθα τίποτα » μου απαντά, « δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει αυτό το διής, αυτό το αρά...» Νέα ( γύρω στα τριάντα ) και όμορφη. Το ποτό και το ημίφως την κάνουν ωραιότερη. Πάνε τρία χρόνια τώρα.
-----
δι’ ής = μέσω της οποίας.
αρά = κατάρα.
-----
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Έχω πάει ν’ ακούσω τον Ακάθιστο Ύμνο. Στην επιστροφή περνάω από το μπαρ της γειτονιάς μου. Μετά το δεύτερο ποτό ρωτάω το κορίτσι πίσω απ τη μπάρα. « Δε μου λες Κατερίνα, αν ένας άντρας σου έλεγε χαίρε δι’ ής η χαρά εκλάμψει· χαίρε δι’ ής η αρά εκλείψει, πως θα ένιωθες ; ». « Δεν θα ένιωθα τίποτα » μου απαντά, « δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει αυτό το διής, αυτό το αρά...» Νέα ( γύρω στα τριάντα ) και όμορφη. Το ποτό και το ημίφως την κάνουν ωραιότερη. Πάνε τρία χρόνια τώρα.
-----
δι’ ής = μέσω της οποίας.
αρά = κατάρα.
-----
10.4.04
ANTΕ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Do-It-Yourself Deity. Ενδιαφέρον, αλλά για αγγλομαθείς.
*
Τι είναι θεός; Ένα κουίζ στο οποίο απαντούν οι Metaphysical Engineers. Δοκίμασε διαφορετικούς συνδιασμούς απαντήσεων.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τι είναι θεός; Ένα κουίζ στο οποίο απαντούν οι Metaphysical Engineers. Δοκίμασε διαφορετικούς συνδιασμούς απαντήσεων.
*
8.4.04
καθυστερημένο πρωταπριλιάτικο.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
6.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( VIII ).
*
Παραμονή της πορείας του Πολυτεχνείου. Απόγευμα. Έχουμε κατεβεί στο κέντρο με το φίλο Γιώργο Μπ____ . Στην οδό Σολωμού. Ώρα τώρα καθόμαστε αντικριστά, με τους αγκώνες στα γόνατα, στη μέση ενός μεγάλου δωματίου. Αν θυμάμαι καλά, χρησιμοποιείται για αποθήκη του «Οδηγητή». Φωτισμός νέον. Στριμωγμένοι μαζί με κάμποσους άλλους, μέλη οργανώσεων βάσης της ΚΝΕ απ’ όλα τα βόρεια προάστια. Σκοπός μας να περιφρουρήσουμε τις εκδηλώσεις. Στην πρώτη γραμμή, όπως πάντα, οι οικοδόμοι, εμείς είμαστε οι εφεδρείες της οργάνωσης. Μας έχουν μοιράσει στειλιάρια. Από ένα ο καθένας. Η ώρα δεν περνάει και με θυμάμαι να σκαλίζω το στειλιάρι μ’ ένα σουγιά. Που τον βρήκα ; Το ίδιο κάνει κι ο Γιώργος. Σκέφτομαι ξανά και ξανά όσα μας έχει πει ο Π____. Ο ογκώδης, επιβλητικός, βαρύτονος, καθοδηγητής μας. «Αν πετύχετε τον Καραμπελιά κυνηγήστε τον και προσοχή μην τον χτυπήσετε στο κεφάλι, άμα είναι σπάστε του κάνα πόδι.». Δε θυμάμαι να μιλάμε μεταξύ μας. Η ώρα περνάει χωρίς να συμβεί εν τέλει τίποτα. Δεν χρειάστηκε δηλαδή εμείς, όσοι είμαστε σε κείνο το δωμάτιο, να επέμβουμε. Για άλλους, αν υπήρχαν άλλοι σε κάποιο άλλο δωμάτιο, κάπου αλλού, δεν ξέρω. Νυχτώνει για τα καλά, ώρα να φύγουμε. Τακτοποιούμε τα στειλιάρια. Έξω ησυχία. Γυρίζουμε με τον Γιώργο καβάλα στο αυτόματο Piagio που οδηγούσα τότε. Κάνει ψύχρα αλλά έχω συνηθίσει. Λίγες οι κουβέντες μεταξύ μας. Μια καληνύχτα. Στο σπίτι βάζω στο πλατό το Never Mind The Bollocks Here’s the Sex Pistols. Ακούω με τ’ ακουστικά. Μην ενοχλήσω τον πατέρα και τη μάνα μου. Η ένταση τέρμα. Μετά ύπνος. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά εκείνη την εποχή πρέπει να δουλεύω στην επιτροπή βορείων προαστίων της ΚΝΕ για τα πολιτιστικά.
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Παραμονή της πορείας του Πολυτεχνείου. Απόγευμα. Έχουμε κατεβεί στο κέντρο με το φίλο Γιώργο Μπ____ . Στην οδό Σολωμού. Ώρα τώρα καθόμαστε αντικριστά, με τους αγκώνες στα γόνατα, στη μέση ενός μεγάλου δωματίου. Αν θυμάμαι καλά, χρησιμοποιείται για αποθήκη του «Οδηγητή». Φωτισμός νέον. Στριμωγμένοι μαζί με κάμποσους άλλους, μέλη οργανώσεων βάσης της ΚΝΕ απ’ όλα τα βόρεια προάστια. Σκοπός μας να περιφρουρήσουμε τις εκδηλώσεις. Στην πρώτη γραμμή, όπως πάντα, οι οικοδόμοι, εμείς είμαστε οι εφεδρείες της οργάνωσης. Μας έχουν μοιράσει στειλιάρια. Από ένα ο καθένας. Η ώρα δεν περνάει και με θυμάμαι να σκαλίζω το στειλιάρι μ’ ένα σουγιά. Που τον βρήκα ; Το ίδιο κάνει κι ο Γιώργος. Σκέφτομαι ξανά και ξανά όσα μας έχει πει ο Π____. Ο ογκώδης, επιβλητικός, βαρύτονος, καθοδηγητής μας. «Αν πετύχετε τον Καραμπελιά κυνηγήστε τον και προσοχή μην τον χτυπήσετε στο κεφάλι, άμα είναι σπάστε του κάνα πόδι.». Δε θυμάμαι να μιλάμε μεταξύ μας. Η ώρα περνάει χωρίς να συμβεί εν τέλει τίποτα. Δεν χρειάστηκε δηλαδή εμείς, όσοι είμαστε σε κείνο το δωμάτιο, να επέμβουμε. Για άλλους, αν υπήρχαν άλλοι σε κάποιο άλλο δωμάτιο, κάπου αλλού, δεν ξέρω. Νυχτώνει για τα καλά, ώρα να φύγουμε. Τακτοποιούμε τα στειλιάρια. Έξω ησυχία. Γυρίζουμε με τον Γιώργο καβάλα στο αυτόματο Piagio που οδηγούσα τότε. Κάνει ψύχρα αλλά έχω συνηθίσει. Λίγες οι κουβέντες μεταξύ μας. Μια καληνύχτα. Στο σπίτι βάζω στο πλατό το Never Mind The Bollocks Here’s the Sex Pistols. Ακούω με τ’ ακουστικά. Μην ενοχλήσω τον πατέρα και τη μάνα μου. Η ένταση τέρμα. Μετά ύπνος. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά εκείνη την εποχή πρέπει να δουλεύω στην επιτροπή βορείων προαστίων της ΚΝΕ για τα πολιτιστικά.
(συνεχίζεται...)
4.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( VII ).
*
Στο δωμάτιο μου με την Β. Για να ακούσουμε το καινούργιο μου στερεοφωνικό. Είναι βλέπεις η εποχή που πιάνει ακόμα το κόλπο. Ακούμε τους Nitty Gritty Dirt Band. Με ακουστικά. Κάτι Senheiser, το φτηνότερο μοντέλο. « Άκου. Δεξιά το μπάντζο, αριστερά η κιθάρα». Και η ανάσα μου κομμένη. Λίγες μέρες αργότερα. Νύχτα. Ξεκόβουμε, με την Β. απ’ την παρέα και βρισκόμαστε πίσω από το ιερό του Προφήτη Ηλία. Φιλιά. Σαν να ακούω ψαλμωδίες. Με τύπτει η συνείδησις μου ; Μάλλον, γιατί δεν ψέλνει κανείς. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι διαπράττω αμαρτία, αλλά δεν κρατιέμαι με τίποτα.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στο δωμάτιο μου με την Β. Για να ακούσουμε το καινούργιο μου στερεοφωνικό. Είναι βλέπεις η εποχή που πιάνει ακόμα το κόλπο. Ακούμε τους Nitty Gritty Dirt Band. Με ακουστικά. Κάτι Senheiser, το φτηνότερο μοντέλο. « Άκου. Δεξιά το μπάντζο, αριστερά η κιθάρα». Και η ανάσα μου κομμένη. Λίγες μέρες αργότερα. Νύχτα. Ξεκόβουμε, με την Β. απ’ την παρέα και βρισκόμαστε πίσω από το ιερό του Προφήτη Ηλία. Φιλιά. Σαν να ακούω ψαλμωδίες. Με τύπτει η συνείδησις μου ; Μάλλον, γιατί δεν ψέλνει κανείς. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι διαπράττω αμαρτία, αλλά δεν κρατιέμαι με τίποτα.
(συνεχίζεται...)
1.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( VI ).
*
Καλό μήνα.
Παρεμβαση του thas. Για την καταχώρηση της 30ης Μαρτίου.
*
Συντομη απάντηση δικιά μου : Κάνεις λάθος.
Συντομη απάντηση του thas : Όχι εσύ κάνεις λάθος.
Συντομη απάντηση δικιά μου : Εσύ κάνεις λάθος.
thas : Εσύ κάνεις λάθος.
Εγώ : Όοοχι, εσύ...
thas : Όχι εσύ...
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εγώ
thas : Όχι εγώ.
Εγώ : Αυτό λέω κι εγώ.
---------------
Το κόλπο αυτό για να νικάω στις συζητήσεις το έχω μάθει από τον Μπαγκς Μπάνυ.
---------------
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Καλό μήνα.
Παρεμβαση του thas. Για την καταχώρηση της 30ης Μαρτίου.
*
Συντομη απάντηση δικιά μου : Κάνεις λάθος.
Συντομη απάντηση του thas : Όχι εσύ κάνεις λάθος.
Συντομη απάντηση δικιά μου : Εσύ κάνεις λάθος.
thas : Εσύ κάνεις λάθος.
Εγώ : Όοοχι, εσύ...
thas : Όχι εσύ...
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εσύ.
thas : Όχι εσύ.
Εγώ : Όχι εγώ
thas : Όχι εγώ.
Εγώ : Αυτό λέω κι εγώ.
---------------
Το κόλπο αυτό για να νικάω στις συζητήσεις το έχω μάθει από τον Μπαγκς Μπάνυ.
---------------
(συνεχιζεται...)
